Þegar faðir síðuhafa lenti upp á kant við skurðlækninn.

Faðir síðuhafa þurfti á á æviferli sínum að gangast undir ýmsa uppskurði,og þegar hann beið þess á sjúkrastofu að farið væri með hann til síðasta uppskurðarins, sem var á hné, kom læknirinn til hans, heilsaði honum með virktum, tók um annað hné hans og sagði kotroskinn:

"Jæja, Ragnar, nú tökum við þetta hné í gegn svo að þú verðir á ný sprækur eins og ungur maður á ný." 

"Ekki er ég nú viss um að það breyti miklu," svaraði sá gamli, "þú getur varla breytt miklu um ástand þessa hnés, þótt fær sért." 

Lækninum hnykkti við þegar hann heyrði þetta óvenjulega tilsvar, og sagði: "Hvað ertu eiginlega að gefa í skýn?"

Svarið kom um hæl: 

"Jú, ég er það góður í þessu hné, að ég sé ekki neina þörf á að það sé skorið upp." 

"Nógu góður, - hvað meinarðu?" spurði læknirinn hranalega.  

"Jú, ég er alveg nógu góður í þessu hné, en það er hitt hnéð, sem þarf að skera upp." 

Smá þögn, og síðan bætti sá gamli við:

"Það er eins gott að það var ekki búið að svæfa mig." 

Við þetta glumdi við skellihlátur viðstaddra, en læknirinn brást illa við þessu beitta háði, og fannst föður mínum hryssingsleg viðbrögð hans honum ekki til sóma. 

Skáru upp rangan fót

Ökumenn, sem loka fyrir gangbrautir þegar þeir bíða á rauðu.

Ýmis fyrirbæri í umferðinni eru býsna sérkennileg, og birtast þegar breytt er um ferðavenjur, sem hafa verið aflagðar um áratuga skeið. 

Við það að taka upp tvenn tvíhjól sem ferðamáta dúkka upp einstaka ökumenn á ferðum manns, sem virðast hafa einkennilegar hugmyndir um sambúð við hjólreiðafólks, svo sem við gangbrautir yfir umferðaræðar á gatnamótum. 

Sem betur fer gengur slík umferð yfirleitt snurðulaust og ánægjulega fyrir sig og byggist á samvinnu gangandi, hjólríðandi og akandi vegfarenda. Aðliar finna þá leið, sem samræmist reglum um forgang og gefur greiðustu, öruggustu og fljótustu lausnina. 

Þó finnast undantekningar þar sem einstaka bílstjórar virðast vera sömu skoðunar og birtist í leiðara einum þess efnis, að í umferðarlögum sé þess krafist að reiðhjólafólk fái því aðeins að nota gangbrautir yfir götur, að þeir fari af baki í hvert sinn og leiði hjólin eftir gangbrautinni. 

Gildi þá einu, þótt grænt ljós vísi hjólreiðamanninum veginn. Ökumenn bíla eigi að vera óhræddir við að fylgja fast því fast eftir að knýja hjólreiðafólk af baki.  

Vegna fullyrðingarinnar um lögbrot hjólreiðamanna, sem ekki leiði hjólin yfir gangbraut, hafði síðuhafi samband við tvo þeirra manna, sem helst má telja sérfræðinga í þessum málum og hafa starfað áratugum saman við þau, meðal annars í nefndastörfum, og voru þeir á einu máli um það þessi krafa fyndist hvergi í umferðarlögum. 

Enda myndi hún oftast valda óþarfa töfum og truflunum. 

Nokkur dæmi hefur síðuhafi um það, að einstaka ökumenn neyti aflsmunar farartækjanna við að taka forganginn af hjólreiðafólki og hræða það til hlýðni, jafnvel þótt gangandi vegfarandi sé líka á ferð samhliða hjólinu. 

Á nokkrum stórum og fjölförnum gatnamótum, þar sem eru þrjár akreinar fyrir bíla, eru grindverk sem afmarka göngu- og reiðhjólaleiðina yfir hina breiðu götu. 

Tvívegis hefur síðuhafi orðið fyrir því, að ökumenn, sem bíða á rauðu ljósi, þrír bílar samhliða, stöðva bíla sína þannig við ljósin, að þeir loka algerlega fyrir þessa gangbrautaljósa lýstu leið fyrir gangandi og hjólandi. 

Aka þessir bílstjórar sínum þétt meðfram grindverkinu fram yfir heila og breiða línu til þess að loka gönguleiðinni um til þess gert op á grindverkinu, og í bæði umrætt skipti varð þeim ekki þokað þegar komið var að þeim á hjólinu, sem grænt ljós blasti við, en rautt ljós við þeim. 

Þeir stóðu sem fastast og annar þeirra gaf meira að segja fingur og flautaði þegar leitað var eftir því að hann færði sig um svo sem hálfan metra til þess að opna leiðina, en það var auðvelt fyrir hann, - svo langt fram yfir hvítu línuna hafði hann ekið. 

Í bæði skiptin þýddi þetta, að bakka þurfti hjólinu til baka svo að bílarnir á tveimur akreinum, sem biðu á tilsettum stað, gætu farið af stað þegar grænt ljós birtist þeim. 

„Er bara svona snúningur á öllu“