Verra ef samkoman fýkur öll í heilu lagi.

Gott var að sviðið við Hallgrímskirkju, sem fauk á hliðina í gærkvöldi, fauk ekki fyrr, og enn betra að samkoman öll skyldi ekki hafa fokið.

Þetta segi ég þegar ég minnist þess einstæða viðburðar um hásumarið 1962 þegar heil samkoma á Álfaskeiði í Hrunamannahreppi fauk út í veður og vind í skýstrokki eða hvirfibyl, sem gekk yfir svæðið meðan skemmtiatriði stóðu þar sem hæst.

Einmuna veðurblíða var, sól skein í heiði og sjóðandi heitt var lengst af á meðan á samkomunni stóð. Fólk sat í makindum í grasi gróinni brekku og naut skemmtiatriða, sem fóru fram í tjaldi, sem reist hafði verið sem stórt leiksvið og átti að skýla skemmtikröftum fyrir rigningu, ef það ýrði úr lofti.

En engin ástæða var til að óttast það, það var heiðskírt og hvergi skýhnoðra að sjá.

Aðstæður gátu hreinlega ekki verið betri, stemningin var frábær og allt leit út fyrir einhverja bestu samkomuna, sem þarna hefði verið haldin.

En þá gerðist atburður, sem engan hafði órað fyrir.

Þegar við Árni Ísleifsson undirleikari minn vorum nýbyrjaðir á atriði okkar reif sig skyndilega upp mikill vindstrokkur efst í brekkunni fyrir austan áhorfendasvæðið, og stefndi niður brekkuna beint á sviðstjaldið og veitingatjald við hliðina.

Þegar strokkurinn kom inn yfir áhorfendurna hreif hann með sér allt lauslegt þannig að flíkur, flöskur, nestiskörfur, pokar og hvaðeina lauslegst skrúfaðist hátt upp í loftið og þeyttist sumt langan veg í burtu en annað féll niður eins og skæðadrífa, svo að fólk varð að vara sig.  

Eftir því sem strokkurinn barst í átt til tjaldanna tveggja flúðu áhorfendur undan honum í allar áttir í algerri ringulreið, því sumir voru á beinum flótta en aðrir að elta lausahluti sem höfðu fokið frá þeim. 

Nokkur augnablik var veik von um að strokkurinn færi ekki lengra en þá tók hann skyndilega á rás og óð beint í áttina að tjöldunum og skall á þeim.

Hann var svo öflugur að veitingatjaldið féll og austurendi sviðstjaldsins byrjaðði að lyftast upp, einmitt þegar ég var í miðju lagi.

"The show must go on" segir máltækið, og ég brá á það ráð að stökkva upp og ná taki á láréttu tjaldsúlunni og hékk á henni til að reyna að koma í veg fyrir að tjaldið fyki allt. Á meðan á því stóð hélt ég áfram að syngja lagið horfandi á helminginn af áheyrendum á harðahlaupum, ýmist burt af svæðinu eða á eftir lausahlutum, og hinn helming áhorfendanna að standa upp, reyna að bjarga föggum sínum og búast til flótta.

Vindstrokkurinn svipti í þeim svifum aftari hluta tjaldsins til þannig að það snerist til hliðar og féll yfir Árna þar sem hann reyndi að halda áfram undirleiknum undir tjaldinu.

Svona hékk ég syngjandi í staginu og hann spilandi undir tjaldinu, allt orðið á tjá og tundri á áhorfendasvæðinu og í raun hlægilega fáránlegt að reyna að halda áfram flutningi lagsins við þessar aðstæður, enda enginn lengur að hlusta, allir að reyna að bjarga sínu skinni.  

Í þeim svifum féll tjaldið allt á hliðina svo að ég veltist á jörðinni og nú var það allt komið í eina hrúgu, ég liggjandi, syngandi ofan á tjaldhrúgunni óg Árni enn spilandi undir henni af veikum mætti.  

Strokkurinn óð nú áfram yfir það sem eftir var að svæðinu, loftið var allt orðið fullt af flíkum, blöðum, dúkum og smáhlutum í einni allherjar hringiðu yfir höfðinu á hlaupandi fólki - þessi fjölmenna góðviðrissamkoma hafði hreinlega fokið út í buskann og tvístrast, tjaldið vafist upp í hrauk og þaggaði nú endanlega niður í okkur Árna.

Lauk samkomunni þar með.

Árni Ísleifsson og margt heimafólk, sem þarna var, er enn á lífi og getur staðfest þessa frásögn af þessum einstæða viðburði.

Sviðið fauk í hávaðaroki

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 10.2.2012 kl. 09:43]

Þetta er brjálæðisleg frásögn hjá þér Ómar og mér dettur ekki í hug að rengja hana.  Mikið hefði verið skemmtilegt að þetta hefði náðst á mynd

[Snorri Sigurjónsson (IP-tala skráð) 10.2.2012 kl. 11:46]

Skemmtileg frásögn af einstæðum atburði á Álfaskeiði.  Það vill nú svo til að ég var þarna staddur, þá 13 ára gamall.  Þetta var í fyrsta skipti sem ég sá Ómar Ragnarsson sem var orðinn landsþekktur skemmtikraftur. Mér líða ekki úr minni þau augnablik, þar sem ég sat ásamt öðrum prúðbúnum samkomugestum í brekkunni og horfði á Ómar þar sem hann stökk upp og greip í þverslánna til að halda tjaldinu niðri, hélt áfram að syngja, en tjaldið fauk samt og féll. Þessi sjón er greipt í huga minn, en á þessum tíma var ekki til í mínum hugarfylgsnum að síðar á ævinni ættum við Ómar eftir að verða vinir og samherjar á öðrum vettvangi.

Útikemmtun á Álfaskeiði var árviss viðburður í Hrunamannhreppi í um 60 ár, fyrst haldin 1908.  Staðurinn er fallegur og hentaði einstaklega vel til útisamkoma, sléttar grundir umluktar bröttum grasigrónum brekkum á tvo vegu þar sem áhorfendur komu sér fyrir, hlýddu á Guðsorð, einhvern flytja ræðu, og síðan á öll skemmtiatriðin, söng og gamanmál.  Á sléttlendinu var komið fyrir samkomutjaldi þar sem veitingasala fór fram og á grundunum voru fimleikasýningar, reiðlistir o.fl.  Ýmisst var hvort samkomugestir komu ríðandi eða á bílum. Svona er þetta í mínu minni, mikill ljómi og alltaf gott veður.  Svo voru það Álfaskeiðsböllin sem voru haldin í félagsheimilinu á Flúðum um kvöldið.  Fyrir mína tíð voru böllin haldin á Álfaskeiði og þar dansað fram undir morgun.

 

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 10.2.2012 kl. 12:05]

ég sé þetta fyrir mér.

[Þorvaldur S (IP-tala skráð) 10.2.2012 kl. 13:02]

Eru tjaldsúlur einhverntímann láréttar, séu þær á annað borð á sínum stað?

[Ómar Ragnarsson, 10.2.2012 kl. 14:33]

Þetta var sérstakt ferkantað sviðstjald með fjórum hornsúlum og fjórum láréttum.

Það er erfitt að fara að kalla láréttu súlurnar tjaldbita, en það væri tæknilega rétta orðið.

Þegar svona tjaldsúlur liggja í kassa áður en tjaldið er reist gerir fólk ekki greinarmun á því hverjar þeirra verða lóðréttar, rísa á ská, eða láréttar.

Þetta er einfaldlega hrúga af tjaldsúlum.

Ein fjögurra tjaldhliða var opin en hinar lokaðar.

[Sigurbjörn Sveinsson, 10.2.2012 kl. 14:59]

Margs konar veðurfyrirbæri er að finna í Hvalfirði.

Sú saga er þekkt í minni fjölskyldu að eitt sinn hafa Garðar Ólafsson, úrsmiður, farið snemma morguns út á pall í sumarhúsi sínu á Kiðafelli til að gá til veðurs og til annarra morgunverka.

Það var sumarblíða og bærðist ekki hár á höfði. Þá tekur hann eftir sveip á firðinum, ekki ólíkum þeim á Álfaskeiði nema líklega öllu meiri. Sveipurinn gengur á land yfir Torfunni í Norðurkotslandi og yfir Mýrina og upp í brekkurnar á Kiðafelli. Þar rigndi úr honum öllu lausleguþ Var það mest sandsíli.

Mátti finna þarna í brekkunum í 100 metra hæð sandsíli fram eftir sumri.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 10.2.2012 kl. 17:04]

Ég man eftir svona veðri sem kom skyndilega ég var að aka við Prestabugtina heima og skyndilega skall á bílnum ofsaveður.  Því miður voru bátar á rækju í djúpinu og tveir bátar fórust í þessu veðri.  Nokkrir náðu að bjarga sér naumlega með því að skera á veiðarfærin. 

[Ómar Ragnarsson, 10.2.2012 kl. 18:07]

Ég get nefnt atvik sem var óhugnanlegt. Við Tómas Grétar Ólafsson voru á leið upp á Hvalfjarðarströnd 1961 á átta sæta bíl hans af gerðinni International, sem var hábyggður og voldugur bíll.

Þetta var að vetrarlegi.  Mjög hvasst var á suðaustan.  Þegar við vorum komnir svona 2-300 metra framhjá Tíðaskarði gegnt bænum Hjarðarnesi kom svo sterk vindhviða á bílinn, að hann skrikaði til. 

Tómas Grétar þorði ekki annað en að stöðva bílinn, sem virtist vera kominn inn í  skýstrokk því hann hoppaði á hjólunum og snerist lítillega um leið, líkt og strokkurinn væri að reyna að skrúfa hann upp í loftið eða lyfta honum.

Þetta var mjög óhugnanlegt.

Skyndilega kvað við mikill hvellur um leið og vélarhlífin á bílnum losnaði í heilu lagi eins og þegar korktappi skýst úr flösku og skrúfaðist marga tugi metra í loft upp, en féll síðan niður aftur rétt fyrir framan bílinn.

Um leið og þetta gerðist byrjaði bíllinn að hoppa minna en áður líkt og að þrýstingi undir hann hefði verið létt.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 10.2.2012 kl. 19:00]

Úff þetta hefur verið skelfilegt.  Ég lenti einu sinni í svona smásnjóflóði við vorum að fara til Dýrafjarðar, því það var ekki flugfært á Ísafirði.  Við vorum í tveimur bílum, ég með Ella Sveins þú kannast við hann Ómar, á þungum jeppa, á eftir okkur kom svo mishubitsi svona rúgbrauð fislétt.  Við vorum sem betur fer á undan. þetta var áður en göngin komu, allt í einu fer jeppinn á þvílíkt flug, og við horfum bara á kóf fyrir framan okkur og aftan.  En sem betur fer hélst bíllinn á veginum, var þó komin ansi nálægt brúninni þetta var í kinninni yfir til Flateyrar.  Ef mitsin hefði verið á undan þarf ekki að spyrja að leikslokum.  Hann hefði örugglega farið fram af með hörmulegum afleiðingum.  Í honum var m.a. barn nokkra mánaða. 

[Sigurbjörn Sveinsson, 11.2.2012 kl. 15:12]

Þarna hafið þið verið undir Rauðhömrum Ómar. Það er alþekkt veðravíti af heimamönnum og til sögur um magra tonna trukka flutta til og frá á veginum eins og fis.

Það er mörg blessunin, sem fylgir Hvalfjarðargöngunum. Þannig mun einnig verða um Vðalaheiðargöngin.

[Ómar Ragnarsson, 11.2.2012 kl. 21:38]

Þess má geta, að í svipaðri vindátt í janúar 1975 lenti þyrla Lúðvíks Karlssonar í sviptivindi þarna og brotlenti með þeim afleiðingum að sjö menn fórust.