Er ekki hroki í því að tala um nálastungur sem "óhefðbundnar lækningar"?

Nálastungur eru nefndar í frétt um "óhefðbundnar" lækningar á Landsspítalanum. Rétt eins og þær séu bara nokkurra ára gamlar í stað þess að vera nokkur þúsund ára gamlar ef eitthvað er. 

Ég er einn þeirra fjölmörgu, sem hef fengið bót meina minna í gegnum nálastungur hjá lækni, sem hefur að baki margra ára bandarískt háskólanám í nálastungulækningum. 

Í nálastungumeðferð hans er meðferðin blönduð með þekktum sjúkraþjálfaraaðferðum, og þegar ég leitaði á náðir þessa sérfræðings, var ég búinn að fá úr því skorið, en engar "hefðbundnar" aðferðir, svo sem skurðaðgerðir eða "hefðbundna" sjúkraþjálfun, væri hægt að nota við þeirri gerð af svonefndu "samfalli hryggjarliða", sem lagði mig í rúmið tvívegis á níunda áratug síðustu aldar. 

Ég gæti notað orðmarga lýsingu yfir þennan bakveikiferil minn og árangur nálastungumeðferðarinnar við að koma mér á lappir þegar svo var komið að ég varð að lyfta vinstri fætinum upp á kúplinguna á bílnum mínum með því að nota sterkt snæri! 

Gat nánast hvorki staðið, legið né gengið. 

Í heimsókn íslensks landlæknis til Kína fyrir um 15 árum, kom fram við komuna til baka til Íslands að nálastungulækningarnar þar í landi hefðu vakið athygli Íslendinganna, og gæti hugsanlega komið til þess að sendir yrðu nokkir læknar héðan á stutt námskeið í þeim! 

Það er nefnilega það, á sama tíma sem búið var að halda því fram að margra ára háskólanám erlendis í nálastungum væri einskis virði, af því að um "óhefðbundna" lækningaaðferð væri að ræða. 

Sem sagt: Þúsunda ára aðferð talin óhefðbundin, en nokkurra ára vestrænar aðferðir hins vegar hefðbundnar. 

Engar óhefðbundnar lækningar

Athugasemdir

[Húsari. (IP-tala skráð) 20.3.2018 kl. 09:35]

[Hjalti Rúnar Ómarsson, 20.3.2018 kl. 09:46]

"Óhefðbundið" er auðvitað frekar misvísandi orð. En þegar það er talað um "óhefðbundnar lækningar" og "hefðbundnar lækningar", þá er ekki verið að vísa til aldurs aðferðanna.

Réttara væri að tala um "vísindalegar lækningar" og "óvísindalegar lækningar" eða þá bara kukl eða skottulækningar.

Þar er nefnilega verið að tala um það hvort að það sé búið að sýna fram á ágæti meðferðar með vísindalegum rannsóknum, og nálastungur virka bara ekki.

[Ómar Ragnarsson, 20.3.2018 kl. 13:05]

Þetta er það nýjasta, sú dásamlega alhæfing að "nálastungur virka bara ekki". Og hafa þá væntanlega aldrei virkað síðustu þúsund árin. 

Hvaðan hefur þú þennan mikilsverða fróðleik, Hjalti Rúnar?

[Ásgrímur Hartmannsson, 20.3.2018 kl. 15:17]

Ja, réttara hefði verið að segja að nálastungur væru skottulækningar.

[Húsari. (IP-tala skráð) 20.3.2018 kl. 16:49]

Sæll Ómar.

Oftrú á vísindalegum lækningum og óvísindalegum
einkennir samfélag okkar; athugasemdalaust ganga menn
mörgu hverju græðgisfíflinu á hönd hvort heldur í kaupum á
matarlit eða gangast undir aðgerðir sem virðast ónauðsynlegar
en hringla ljúflega í kassanum þar sem t.d einföld bólusetning
hefði átt að duga.

Menn bera sjálfir ábyrgð á sjálfum sér, þeim ber
að spyrja spurninga og þeir eiga aldrei að sætta sig við
neitt annað en að fá svör við þeim, - skilyrðislaust.

[Hábeinn (IP-tala skráð) 20.3.2018 kl. 17:04]

Það er ekki fallegt að svekkja trúaða með því að segja þeim að handayfirlagningarnar, dans galdramannsins, smáskammtalækningarnar, nálastungurnar, árunuddið, sogbjöllurnar, andalækningarnar, blessanir og bænir, iljanudd og stólpípur virki ekki. Þó vísindin hafi ekki fundið neinar sannanir fyrir virkni þá hefur þetta verið stundað í þúsundir ára og hlýtur því að virka. Þeir sem kenna þetta kalla sig háskóla og útskrifaðir kalla sig doktora. Allt hljómar þetta svo flott og virðulegt, með skammstöfunum og öllu, að það hlýtur að vera alvöru. Er það ekki?

[Már Elíson, 20.3.2018 kl. 19:40]

Æi.."hábeinn.."  -  Ekki vera kjáni eina ferðina enn. - Það var von meðan þú varst með steina breim í "fríinu"....(Hmmmm)..

[Þorsteinn Briem, 20.3.2018 kl. 20:55]

Nei, er ekki hórusonurinn Már Elíson enn á lífi!

[Þorsteinn Briem, 20.3.2018 kl. 20:59]

Mesta fávitabyggð landsins er greinilega í Kópavogi.

[Þorsteinn Briem, 20.3.2018 kl. 21:50]

"Acupuncture^{[note 1]} is a form of alternative medicine^[2] in which thin needles are inserted into the body.^[3] It is a key component of traditional Chinese medicine (TCM).

TCM theory and practice are not based upon scientific knowledge,^[4] and acupuncture is a pseudoscience.^[5][6]

There is a diverse range of acupuncture theories based on different philosophies,^[7] and techniques vary depending on the country.^[8]

The method used in TCM is likely the most widespread in the United States.^[2]

It is most often used for pain relief,^[9][10] though it is also used for a wide range of other conditions.

Acupuncture is generally used only in combination with other forms of treatment.^[11]"

[Hjalti Rúnar Ómarsson, 21.3.2018 kl. 09:59]

Já, Ómar. Nálastungur hafa ekki virkað í þúsund ár.

Hvaðan hef ég þetta? Það vitnað í alls konar fínar greinar í neðanmálsgreinunum hérna, númer 56 er sérstaklega fín: https://en.wikipedia.org/wiki/Acupuncture

[DoctorE (IP-tala skráð) 21.3.2018 kl. 10:59]

Nálastungur virka ekki, það er löngu ljóst.

Ég var að farast í bakinu mánuðum saman, gekk á milli lækna án árangurs, svo einn daginn var ég á gangi í Kringlunni, bang verkurinn hvarf... ef ég væri eins og þú þá myndi ég tengja þetta við Kringluna, hún hefði lækningamátt...

[Björn Geir Leifsson, 27.3.2018 kl. 21:00]

Ein villan af allnokkrum í röksemdafærslu þinni Ómar, er að nálastungur þær sem við þekkjum í dag eru ekki þúsund ára gamlar og enn síður 4000 ára.
Þær eru varla hundrað ára gamlar. 

Nútíma nálastungur urðu til í upphafi tuttugustu aldar sem endurhönnun á þeim blóðtökuseremóníum sem áður tíðkuðust í Austurlöndum og voru algerlega hliðstæðar því sem tíðkaðist áður fyrr á vesturlöndum. Austurlenska útgáfan var jafnvel enn groddalegri en þær vesturlensku sem aflögðust með tilkomu nútíma læknisfræði, nefnilega blóðtökuseremóníurnar. Í austurlöndum voru frumþættirnir fimm en á vesturlöndum fjórir, Í austurlöndum byggðist læknisfræðin ekki á kunnáttu um mannslíkamann heldur óljósum hugmyndum um ójafnvægi ýmissa þátta. Hlutverk nálastunguaðferða var gjarnan að hleypa út ímynduðum ofgnóttum eins og hjá litlu stúlkunni með kviðverki sem Skoski trúboðinn og skurðlæknirinn Dugald Christie lýsti í bók sinni "Þrjátíu ár í Moukden", útgefin í New York 1914. Hana taldi kínverski læknirinn þjást af of miklum eldi í kviðnum og stakk með groddalegri blóðtökubíld hér og þar til þess að helypa þessari ímuynduðu ofgnótt út. Stúlkan dó kvalafullum dauðdaga. Það var ekki furða að keisarinn í Kína bannaði alla slíka tilburði allmörgum áratugum áður, en kínverskir alþýðulæknar le´tu sér fátt um finnast því þeir töldu sér trú um, rétt eins og vestrænu blóðtökulæknarnir að tilburðirnir verkuðu. Það var ekki fyrr en vísindalegur hugsunarháttur kom til, að læknar gaút farið að átta sig á hvað var sjálfsblekking óskhyggjunnar og sjálfkvæms bata og hvað voru raunveruleg áhrif. 
Nokkrum áratugum Eftir upplifun Mr. Christie's höfðu komist í tísku vægari og saklausari aðferð við að stinga nálum í líkamann og jafna ímyndaða lifsanda. Slíkar nálar var hvort eð er ekki hægt að framleiða fyrr en öld eða tveimur fyrr svo það í sjálfu sér útilokar að nálastungur eins og við þekkjum þær í dag hafi verið til fyrr en í fyrsta lagi á sautjándu - átjándu öld .

Eyrnanálastungur voru ekki til í austurlöndum fyrr en eftir uppfinningu þeirra af Paul nokkrum Nogier í Frakklandi á sjötta áratug síðustu aldar. Hann ímyndaði sér að eyrnakuðungurinn líktist að hluta fóstri og það hlyti að vera sniðugt að stinga hér og þar í hann til að hafa áhrif á hin ýmsu líffæri. Hann bjó svo til kerfi alveg upp úr þurru og þaðan breiddist þetta til Kína, ekki öfugt. Handanálastungur urðu til á áttunda áratugnum, fundið upp af kóreumanni að nafni Yu Tae-u með álíka gáfulegum hætti eða hitt þó heldur. Þess má geta að norðmaður lést á síðasta ári af sýkingu eftir nálastungur í hendi. 

Eins og fyrr segir fyrirleit keisarinn í Kína þessa groddalegu tilburði  sem hann réttilega taldi byggða á hjátrú og hindurvitni og bannaði þá hreinlega árið 1822. Vildi hann í staðinn efla vestræna vísindalega læknisfræði sem gerði þó eitthvað greinanlegt gagn. Trúin á stungur dó þó aldrei út en menn sáu að nýjar únnar nálar voru saklausari en þær gömlu hefðbundnu sem slösuðu frekar en læknuðu.

Það var svo í menningarbyltingu Maós, að berfóta-læknarnir voru útbúnir með þunnum nálum auk frumstæðra læknisúrræða og gamalla grasa. Þetta var gert til þess að útvega alþýðunni í sveitum hins víðfeðma lands, lágmarks heilbrigðisþjónustu. Sjálfur fyrirleit Maó nálastungur og annað gamalt kukl og vesturlensk læknisfræði var efld í borgunum. Nálastungurnar voru þó endurvaktar, en á saklausara formi og þetta þótti Maó betra en ekkert þótt samtíma heimildir segi hann ekki hafa trúað á það sjálfan.
Hið nýja form átti lítið skylt við gömlu kreddufylltu ritúölin og til urðu ný punktakerfi sem lágu nær þekktum taugum því það töldu menn að gæti skýrt þá verkun sem þeir töldu sig sjá. Hún byggði þó alveg eins mikið á óskhyggju eins og bæði austurlenskar og vesturlenskar blóðtökur höfðu gert áður fyrr.

Þegar Nixon vingaðist við Maó og vesturlenskir blaðamenn komu til Kína að fylgjast með borðtennismótum og öðrum viðburðum, var það blaðamaður NYT, James Reston sem veiktist af botnlangabólgu og var skorinn upp með vesturlenskum hætti í einni stórborginni. Hann var með innantökur og loftspenning eftir aðgerðina og auk venjulegra úrræða læddi kínverski læknirinn í hannnokkrum nálum ef það gæti flýtt fyrir bata. Reston skrifaði um þessa upplifun í blaðið og við það varð bókstaflega allt vitlaust á vesturlöndum. Þar þráði blómakynslóðin eitthvað nýtt og dularfullt og spennandi í stað grámyglu hverdsagsleikans og Víetnamstríðsins. 
Áhugi lkænaste´ttarinnar var mikill og Maó og hans fólk hreinlega setti upp leiksýningar á kínverskum spítölum til þess að sýna vesturlandabúum hvað allt væri æðislegt í Kína. Fölsunarmenning kínverja byrjaði ekki með Rolex-úrum og Gucci veskjum. Samtímaheimildir segja frá undarlegum skurðaðgerðum þar sem brosandi andlit sést undan dúkunum en stórt gat í brjóstholinu ætti að koma í veg fyrir að sjúklingurinn geti andað sjálfur. Greining á myndum frá svona sýningu bendir til þess að um venjulegt sjónhverfingabragð hafi verið að ræða, önnur manneskja hafi sýnt andlit sitt en sú sem var opnuð brjóstholsskurði. 

 
Eg virði þína trú kæri Ómar en það er bara svo, að samantekin niðurstaðan úr yfir þrjú þúsund gagnrýndum rannsóknum síðari áratuga sýnir að nálatungur hafa enga eigin virkni umfram lyfleysuvirkni, það er að þakka blekkingu óskhyggjunnar og misskilning þess að sjálfkvæmur bati hafi komið af hverju sem á undan fór. 

Rannsóknir hafa heldur ekki getað staðfest hvernig þetta undur ætti að virka og það er alveg samam hvar eða hvort stungið er, alltaf er árangurinn sá sami, bara ef viðkomandi trúir. Það eru meira að segja til rannsóknir sem sýna að til þess að fá virkni þá þarf að trúa á tiltækið og því meiri sem trúin er því sterkari eru upplifuð áhrif. En þau eru alltaf skammvinn og ótraust.

Svo er varla neitt samræmi í fræðunum. Ef allar mismunandi útgáfu, sem skipta í raun hudnruðum vesturlenskar jafnt sem ýmsar austrænar, eru teknar saman þá er varla sá blettur eftir á líkamanum sem ekki er skilgreindur í einhverri þeirra sem nothæfur. Þó eru tvær undnatekningar, ytri kynfræin og augun. Mikið ósamræmi er svo meðal iðkenda í notkun þeirra á punktum og virðist tilviljun ráða miklu hvaða punktar hafa valist.

Við læknar erum flestir þeirrar skoðunar í dag að það sé miklu betra og árangursríkara að segja sjúklingunum sannleikann en að gabba þá með leikrænum úrræðum sem ekki hafa neina trúverðuga eigin sértæka virkni. Lyfleysuhrifin eru alltaf takmörkuð og skammvinn. Reynslusögur af því að bati hafi orðið af ótrúverðugum tilburðum á borð við nálastungur eru bara ekki nothæfar til þess að staðfesta virkni þeirra, ekki frekar en sögur af jólasveininum staðfesta tilvist hans. 

Nújæja... þetta var bara smá æfing í því að skrifa frásögn af þessari heillandi sögu  sem ég hef kynnt mér í frístundum undanfarin ár.

Til gamans ætla ég að segja þér frá uppáhalds nálastungupunktinum mínum, REN-1 eða Huiyin, þar sem Yin mætast samkvæmt algengri útgáfu fræðanna. Sá góði punktur er staðsettur miðja vegu milli endaþarmsops og pungrótar/leggangaops og þykir afbragð gegn harðlífi, ofreisn, undirmigu, getuleysi pungsvita og mjög mörgu fleiru. Bestur þykir hann þó til þess að endurlífga úr dái eða vekja upp drukknaða. Þá þykir gott að stinga að minnsta kosti tommu eða svo í holdið.  (Eitt dæmi af fjölmörgum heimildum fyrir þessu: http://www.steve-woodley.co.uk/?content=pointsearch&point=Ren-1)

Rétti þeir nú upp hendina sem treysta þessum fræðum.

Bestu kveðjur

Björn Geir