Enn ein birtingarmynd vanhugsaðrar vanrækslu.

Síðusu árin sem Varnarliðið á Keflavíkurflugvelli var með sveit björgunarþyrlna á Keflavíkurflugvelli var þess vandlega gætt að ekki væru færri en fimm þyrlur ásamt viðeigandi mannskap á vellinum.  

Þessi lágmarkstala var engin tilviljun, því að þyrlur missa margfalt meiri tíma úr úthaldi vegna viðhalds heldur en flugvélar. 

Björgunarafrekið frækna í Vaðlavík byggðist, ef rétt er munað, á því að tvær þyrlur yrðu látnar fara saman í leiðangurinn.  

Ein varð að vera í viðbragðsstöðu á vellinum, gera varð ráð fyrir því að ein væri í viðhaldsskoðun á hverjum tíma og einnig að ein gæti bilað. 

Öll nýting mannaflans við þyrlurnar miðaðist við sérstöðu þessara tækja. 

Ef litið er á rekstur Landhelgisgæslunnar nú og í gegnum tíðina sést blasa við algert skilningsleysi Íslendinga á þessum málum, þar sem vandræðaástand er orðið að venjubundnu ástandi svo vikum skiptir.  

Þyrluflugmenn vildu ekki hlaupa í skarðið