Gat látið járnbrautalestirnar ganga á áætlun.

"Engum er alls varnað" segir máltækið en fyrr má nú vera en að segja að Mussolini hafi unnið mörg afrek ef rétt er eftir Berlusconi haft.

Eftir að Mussolini fékk einræðisvald á Ítalíu beitti hann valdi sínu miskunnarlaust. Það eitt að Ítalía gæti orðið Romaveldi líkt að útbreiðslu og mætti og að að því skyldi unnið með hervaldi, kúgun og ofbeldi var glæpsamleg geggjun. 

Í einstaka atriðum náðist svo smávægilegur árangur að frekar varð það að athlægi en að það vekti snefil að aðdáun.Óstundvísi ítölsku járnbrautanna hafði verið alræmd en með valdbeitingu tókst Mussolini að fá þær til að ganga á áætlun. 

Fé var eytt í herinn og Balbo fór í frægan flugleiðangur og kom meðal annars til Íslands. 

Primo Carnera varð heimsmeistari í þungavigt í hnefaleikum og er talinn lélegasti hnefaleikarinn sem þá nafnbót hefur hlotið. Sigur hans yfir Jack Sharkey þótti lykta af mútum enda átti mafían nóga peninga til þess. Ítölsk snilld eins og Fiat Topolino og Scala Óperan með Benjamino Gigli voru ekki afrek Mussolinis, - hefðu orðið til án hans. 

Mussolini lét her sinn ráðast á Abbesíníu (Eþíópíu) og steypa Haile Selassie af stóli og í kjölfarið fylgdi kúgun og ofbeldi á hendur fjarlægri þjóð. Hann vildi ekki vera minni en Hitler og lét leggja eins konar afrískan autobahn, þráðbeinan og upphækkaðan veg þvert frá vestri til austurs í sunnanverðu landinu. 

Ég hef farið þá leið á jeppa og verður að aka utan leifanna af veginum lengst af enda ríkir sárafátækt í þessu volaða landi og vegurinn löngu orðinn ónýtur að mestu.

Stórmennskubrjálæði Mussolinis fékk útrás í þáttöku ítalskra "sjálfboðaliða" í spænsku borgarastyrjöldinni 1936-39 en það var ekki nóg, heldur réðist hann á Albaníu vorið 1939 og lagði undir sig. 

Í júní 1940 sagði "hýenan" eins og Churchill kallaði Mussolini, Frökkum stríð á hendur til þess að geta gætt sér á bráðinni eftir Þjóðverjar voru búnir að gersigra Frakka. Roosevelt orðaði það þannig að með því hefði hann rekið rýting í bakið á nágrannaþjóð sinni sem ekkert hafði gert honum til miska. 

Þrátt fyrir að Frakkar væru á síðasta snúningi reyndist innrás Ítala sneypuför og varð að athlægi. 

Stríðsþátttaka Ítala var hreinn glæpur firrts harðstjóra, því Ítalir höfðu enga burði til að heyja stríð, sem átti eftir að leiða miklar hörmungar yfir þjóðina og fólk í fjölmörgum ríkjum. Ciano greifi, tengdasonur Mussolinis og utanríkisráðherra, reyndi að koma vitinu fyrir tengdaföður sinn en Mussolini valtaði yfir hann og alla sem fyrr. 

Haustið 1940 réðist Mussolini á Grikki en fór herfilegar hrakfarir, svo að Hitler varð að grípa í taumana og senda lið til að taka allan Balkanskagann og Krít til þess að hreinsa þar til áður en hann réðist á Sovétríkin. 

Óbeint gerði Mussolini gagn með þessu frumhlaupi sínu, því að herför Hitlers seinkaði innrásinni í Sovétríkin um fimm dýrmætar vikur. 

Mussolini sendi hermenn í innrásina en þegar Zhukov hóf gagnárás við Stalíngrad reyndist ítölsku og rúmensku herdeildirnar máttlitlar og voru gersigraðar. 

Í Afríku biðu Ítalir biðu þvílíkt afhroð fyrir mun fámennari her Breta og Samveldisþjóða þegar þeir réðust frá Líbíu inn í Egyptaland að Hitler varð að senda honum Rommel og Afrika Korps vélaherdeildina í febrúar 1941 til þess að forða Ítölum frá algerri hreisu. 

Í júlí 1942 ætlaði Mussolini að fara í sigurför inn í Alexandríu og Kairó og var búinn að skipuleggja hana, - hún átti að verða farin þegar Rommel væri búinn að taka þessar borgir fyrir Mussolini, sem hann hélt að yrði eftir nokkra daga!

Þarna náði stórmennskubrjálæði hans kannski hámarki. Ítalir höfðu þá hlotið einhverja mestu rassskellingu hernaðarsögunnar þegar fjölmennar hersveitir þeirra í Austur-Afríku voru gersigraðar af fámennum her Breta og Samveldisþjóða. 

Eftir ósigurinn við El Alamein tóku bandamenn Líbíu, Túnis og Sikiley í herför frá október 1942 til ágúst 1943.  

Þegar sprengjum rigndi á Róm bað öldungaráð fasistanna konunginn að svipta Mussolini völdum og setja hann í fjallafangelsið El Sasso. 

Hitler sendi honum Skorzeny á Stork skammbrautarflugvélum í "James Bond líkum" ævintýraleiðangri til þess að lenda á fjallinu og bjarga Mussolini, sem lét sig hafa það að verða eftir það auvirðilegur leppur Hitlers á þeim hluta Ítalíu sem Þjóðverjar réðu og þjóna valdafíkn þeirra fóstbræðra.

Skæruliðar drápu Mussolini þegar hann reyndi að flýja í stríðslok eins og hundur til Sviss og hengdu lík hans og Klöru Petacci ástkonu hans öfug upp á torgi í Milano þar sem múgurinn svívirti líkin, frávita af reiði og sorg yfir öllu því böli sem þessi valdaþyrsti og firrti harðstjóri hafði leitt yfir þjóð sína og aðrar þjóðir, í lokin orðinn að aumkunarverðu handbendi Hitlers og villmennsku nasistanna. .  

Milljónir manna misstu lífið vegna grimmdar Mussolinis og tugir milljóna hlutu örkuml eða voru beittar kúgun og ofbeldi.

Þótt engum sé alveg alls varnað sýnir það ótrúlega óskammfeilni og ósvífni Berlusconis að nota dag, sem helgaður er minningu þeirra sex milljóna Gyðinga sem voru drepnir í Helförinni, til þess að segja að Mussolini hafi unnið ýmis afrek, svo sem það að láta járnbrautarlestir ganga á áætlun og leggja hlálegan mont-herflutningaveg í fjarlægu Afríkuríki.   

 

 

Berlusconi hyllir Mussolini

Vestfirska sauðkindin bjargaði stofninum 1952.

Upp úr 1950 var svo komið, að grípa þurfti til róttækra aðgerða til að koma í veg fyrir mæðiveiki eyðilegði meira af íslenska sauðfjárstofninum en hún hafði þá þegar gert.

Gripið var til stófellds niðurskurðar og gengið hart fram í því. Dæmi um það var frægur eltingaleikur við hina landsfrægu Herdísarvíkur-Surtlu sem var hundelt vikum saman og loksins felld. 

Hún var langdýrasta sauðkind Íslandssögunnar því að fé var lagt til höfuðs henni. 

Eini landshlutinn, þar sem tryggt þótti að sauðfé væri ósýkt voru Vestfirðir og naut sá landshluti þess hve afskorinn hann er frá landinu. 

Til að koma upp sauðfjárstofni að ný var því farið út í stórfellda flutninga á sauðfé að vestan yfir í aðra landshluta og man ég vel eftir straumi fjárflutningabíla um þjóðveginn um Langadal þegar ég var þar í sveit á sumrin. 

Ég er að vísu afar hrifinn af seiglu og "refskap" íslenski tófunnar sem var hér þegar landnámsmenn komu og hefur því þraukað í landinu í þúsundir ára, og ég er ekki hrifinn af beit sauðfjár á ofbeitta afrétti.

En ég get alveg tekið undir það að vestfirska sauðkindin eigi skilið að öðlast heiður fyrir framlag sitt sem lífsbjörg fyrir Vestfirðinga og útrás til annarra landshluta til bjargar sauðfjárrækt þar.

En ef fuglar eru gjaldgengir kemur örninn að sjálfsögðu líka til greina. En hann er reyndar ránfugl rétt eins og refurinn er rándýr. 

 

Refurinn umdeilt einkennisdýr

Hve oft á hið siðlausa "túrbínutrix" að fá að virka ?

Í myndinni um Láxárdeiluna og sprengingu stíflunnar í Miðkvísl 1970 lýsir Sigurður Gizurarson því vel í viðtali hvernig hann leit á þann gerning stjórnar Laxárvirkjunar að kaupa strax í upphafi svo stórar túrbínur að þær yrðu ekki hagkvæmar nema virkjunin yrði margfalt stærri.

Þetta notuðu virkjunarsinnar sem röksemd fyrir því að náttúruverndarmenn myndu bera alla ábyrgð á því mikla fjárhagslega tapi, sem yrði af því að virkjunin fengist ekki stækkuð. 

Sigurður brýndi hins vegar fyrir forsvarsmönnum andófsmanna að fyrst Laxárvirkjunarstjórnin hefði keypt túrbínurnar án þess að hafa lokið samningum um eitt eða neitt við landeigendur eða landeigendafélagið ætti Laxárvirkjun að taka á sig skellinn af því að hafa tekið þá áhættu að vaða út í kaupin á þennan ábyrgðarlausa og siðlausa hátt til þess að stilla öllum upp við vegg frammi fyrir gerðum hlut og þvinga vilja sinn fram. 

Ég vil kalla þessa aðferð "túrbínutrixið" sem samheiti yfir það þegar svona siðlausir gerningar eru gerðir, og á það ekki aðeins við um æðibunugang við túrbínukaup eins og hjá OR vegna Hverahlíðarvirkjunar heldur einnig langstærsta túrbínutrixið, byrjunina á byggingu álvers í Helguvík og fleiri framkvæmdir þar á undan. 

Í Helguvík gerðu fjórir aðilar, Orkuveita Suðurnesja, OR og Norðurál samning oum orku og Reykjanesbær samning um lóið fyrir byggingu risaálvers þar og hafin var bygging þess án þess að vitað væri hvort orka væri fyrir hendi og án þess að nokkuð hefði verið rætt við tólf sveitarfélög eða jafnvel fleiri sem þessi eini gerningur myndi skuldbinda til að taka þátt í lagningu háspennulína og byggingu virkjana, sem njörvuðu niður allan Reykjanesskagann og jafnvel miklu meira til.

Til að blekkja fólk var alltaf talað um 120 þúsund tonna álver í Helguvík og sama sagði Alcoa í fyrstu varðandi álver á Bakka við Húsavík.

Túrbínutrixið hafði gefist vel á Reyðarfirði.

Þar var fyrst brunað af stað með 120 þúsund tonna álver og eingöngu virkjun Jökulsár í Fljótsdal, en síðan, þegar búið var að eyða nógu mörgum milljörðum í rannsóknir og undirbúning, sögðu fjárfestar, að útilokað væri að láta svona lítið álver bera sig, - það yrði að verða minnst 340 þúsund tonn og þar með þyrfti að bæta Jökulsá á Dal við. 

Þeim, sem höfðu verið auðtrúa, var stillt upp við vegg og ábyrgð lýst á hendur þeim og andófsmönnum vegna kostnaðar sem þegar væri kominn í þetta. 

Ári eftir fyrstu skóflustunguna í Helguvík játaði síðan talsmaður Norðuráls að lágmarksstærð álversins yrði að vera 360 þúsund tonn og sá hluti túrbínutrixisins blasti við.

Það álver þarf 650 megavött en í tímalínu framkvæmda sem birtist í Fréttablaðinu kemur fram, að skref 1 og 2 sem hrindi öllu á fulla ferð verði boranir og virkjun í Eldvörpum sem gefa 30-50 megavött af þessum 650 !  

Ég var húðskammaður fyrir að segja sannleikann um raunverulega lágmarksstærð álvers varðandi álverið á Bakka en síðan álpaði talsmaður Alcoa hinu sanna út úr sér og blekkingarhluti túrbínutrixins blasti líka við þar.

Nú stefnir jafnvel í það að játa verði kröfum virkjanafíklanna um virkjanir í Neðri-Þjórsá, við Skrokköldu, Hagavatn, Hólmsá og Skaftá við Búland til þess að uppfylla orkuþörf risaálversins í Helguvík og þá yrðu hendur sveitarfélaga bundnar fyrirfram allt frá Reykjanestá austur í Skaftafellssýslu, kannski allt að 18 sveitarfélaga alls áður en yfir lýkur. 

Túrbínutrixið í Helguvík felur í sér eitthvert risavaxnasta siðleysi og fjárkúgun okkar tíma, ekki aðeins varðandi aðferðina heldur ekki síður afleiðingarnar af fórnum á einstæðum náttúruverðmætum fyrir rányrkjuvirkjanir mestan part sem bitna á afkomendum okkar. 

Hreppsnefndin í Vogum er þegar búin að finna til tevatnsins. Með hótunum og kúgun hefur hún verið beygð til að lúta kröfum virkjanafíklanna vegna háspennulínu framhjá Vogum og að sjálfsögðu verður þessi hluti túrbínutrixins látinn vaða yfir allt og alla, jafvel upp á miðhálendið og austur í Skaftá. 

Og núna er vælt yfir 15 milljarða fjárfestingu sem Norðurál hafi lagt í og mönnum stillt upp við vegg og gerðir ábyrgir fyrir því ef hún fari forgörðum. 

En um það ætti að gilda hið öfuga, það sama og um stjórn Laxárvirkjunar á sínum tíma. 

Guðni Jóhannesson orkumálastjóri sagði skömmu eftir Hrun á fundi að þessi orkustefna væri galin.

Ég spurði hann hvort hann myndi staðfesta þessi ummæli ef fjölmiðlar spyrðu hann og hann jánkaði því. 

Ég bloggaði um þetta og hafði samband við fjölmiðla. Enginn þeirra taldi þetta frétt og þöggunin hefur ríkt æ síðan. 

Verst er að íslenskir stjórnmálamenn verja þetta siðleysi og segja að það megi ekki rifta skriflegum samningum, sama hve svívirðilegir, skaðlegir eða fáránlegir þeir séu. 

Það er ömurlegt.

2007 er ennþá hér og sækir í sig veðrið ef eitthvað er.  

 

 

Alls 15 milljarðar farið í Helguvík

Er þetta nú víst?

Er það víst að að meðaltali taki reykingar tíu ár af ævi reykingamanna?

Ég skal nefna dæmi.

Ég átti ömmusystur, hana Tótu, sem var í æskuminningu minni einhver flottasta kona sem var hægt að hugsa sér, bjó ein og var alltaf svo uppábúin og vel klædd þegar við hittum hana eða heimsóttum hana.

Þarna sat hún, Þórunn Guðbrandsdóttir, með mikið ljóst hár, og keðjureykti allan tímann, stóra vindla, en líka þrjá pakka af sígarettum á dag. 

Sem barn og unglingur sá ég í Tótu ímynd aðalskonu eða drottningu sem hreif alla með glæsileik sínum. 

Hún lifði tignarleg og flott, keðjureykjandi vindla sína og sígarettur til hárrar elli og dó 93ja ára gömul. 

Og þá segja kannski einhverjir:" Þarna sérðu, það er ekkert að marka þennan áróður gegn reykingum." 

En þá svara ég: "'Jú, því að Tóta átti systur sem hét Ragnhildur. Hún reykti ekki og varð 103ja ára, sléttum tíu árum eldri en Tóta !" 

Reykingar stytta ævina um tíu ár

Ein skelfilegasta tilhugsun margra.

Að vera "kviksettur" er ein skelfilegasta tilhugsun margra. Í okkar samfélagi á slíkt ekki að vera mögulegt.

Læknavísindin eiga fyrir það fyrsta að tryggja að enginn sé úrskurðaður látinn nema það sé öruggt. 

Síðan líður tími þangað til lík er kistulagt og útilokað hlýtur að teljast að nokkur maður sé látinn síga lifandi í kistu niður í jörðina.

"Kviksettur" er því varla rétt orð bókstaflega séð yfir þau mistök á sænskum læknum, sem nú er greint frá í fréttum, að úrskurða lifandi mann látinn en engu að síður ekki góð tilhugsun að geta lent í slíku.

Sjálfur hef ég upplifað að maður á banabeði var enn lifandi og virtist mjög þurfandi að geta tjáð sig hafa eitthvað þýðingarmikið að segja en gat ekki komið upp orði.

Ef tekið var í hönd honum greip hann "dauðahaldi" í hönd vinar eða aðstandanda og ríghélt takiinu á meðan hann reyndi að koma upp orði. 

Sjálfur hafði viðkomandi maður upplifað svipað gagnvart föður sínum á banabeði og minnst á það hve mjög það hefði fengið á hann.

Minnir á fræg orð Guðlaugs Friðþórssonar þegar hann var spurður um hugarástand hans á sundinu mikla: "Ég var ekki hræddur við dauðann heldur drukknunina sjálfa." 

En gagnvart þessu er svosem lítið hægt að segja eða gera frekar heldur en svo mörgu sem er hluti af því að fæðast, lifa og deyja, heldur gildir æðruleysisbænin í því sem öðru. 

 

Var á lífi en úrskurðaður látinn

Ákveðin tegund af "heimsku".

Orðið "heimska" er af athyglisverðum og skemmtilegum toga, því að upphaflega merkir það ekki lágt gáfnastig heldur þann, sem er alltaf heima, fer aldrei neitt og sér ekki út fyrir túngarðinn heldur allt af eigin bæjarhóli.

"Heimsku" af þessu tagi er víða að finna og einkum finnst okkur og Evrópubúum sjónarhorn Bandaríkjamanna mjög þröngt og að þeir viti almennt ekkert í sinn haus um aðrar álfur. 

Mjög oft hér á árum áður, þegar ég var á ferð um Bandaríkin og sagðist vera frá Íslandi fékk maður framhaldsspurninguna "where is that in the state?" eða "where is that in the states?"

En Evrópubúum ferst að dæma Bandaríkjamenn hart í þessum efnum, samanber niðurstöðu könnunar á þekkingu belgískra kennaranema á því hvar Bandaríkin væru.

Eitt stærsta áfallið sem ég hef orðið fyrir, kom eftir tvær fyrstu könnunarferðirnar um Norður-Ameríku og Norðulönd til að kynna mér þjóðgarða og virkjanir og sögu þeirra og náttúruverndar í þessum löndum.

Þá áttaði ég mig á því hve "heimskur" ég hefði verið áratugum saman, - aðeins að skoða eingöngu út í hörgul mitt eigið land og aðstæður hér heima í stað þess að skoða jafnframt hliðstæð lönd og svæði erlendis.

Og vegna þess að afar stór hluti þessara ferðalaga, gangandi, ríðandi, hjólandi, akandi og fljúgandi hafði verið um hálendi og fjöll Íslands, var ég ekki einungis "heimskur" heldur "fjallheimskur" og hafði misst úr heilan aldarfjórðung til þess að víkka sjóndeildarhringinn. 

Vanþekking okkar sjálfra á landi okkar og samanburði á því við önnur lönd er að mörgu leyti mun bagalegri en svipuð vanþekking erlendra þjóða á sviði fræða um lönd, náttúrufar, þjóðir og álfur vegna þess hve einstætt gildi Íslands og náttúru þess er.   

Geta ekki fundið Bandaríkin á korti

Útrás, "eitthvað annað," sem ekki er uppblásin bóla.

Dapurlegasti hluti hinnar mærðu "útrásar" á sínum tíma voru yfirgengilegar fjárhæðir sem spilað var með í grundvelli stórlána og þess að versla með fyrirtæki og búa til uppdiktaða viðskiptavild upp á tugi milljarða í hvert skipti sem fyrirtækjaskiptin fóru fram. 

Þessu lýsti Hannes Smárasvon vel í viðtali í blaðinu Króníku í upphafi árs 2007 sem og því hvernig hann færi að því að komast hjá því að borga nokkra skatta, og þetta leit frábærlega út við fyrstu sýn.

En þegar blaðamaðurinn átti samt í vandræðum með að skilja þetta og innti eftir lýsingu á því í einni setningu, svaraði Hannes svona í lok viðtalsins: "Það myndi enginn gera þessa hluti, sem við erum að gera, nema fólki, sem veit engan veginn hvað það er að fara út í." 

Málið í hnotskurn.  "Tær snilld" var orðalagið sem menn notuðu um þetta.

Gylfi Þór Sigurðsson kemur heim til landsins með raunverulega peninga, sem hann hefur unnið sér inn fyrir með dugnaði og með því að virkja hæfileika sína. 

Á bak við þá er engin flókin "viðskiptaflétta" og heldur ekki rányrkja á takmarkaðri auðlind í íslenskri náttúru, heldur fellur þetta undir hugtakið "eitthvað annað" svipað og starfsemi CCP, Össurar og fleiri frumkvöðlafyrirtækja, sem byggja á þeirri miklu auðlind sem íslenskt hugvit og dugnaður er.

Hann segist leggja þetta fé inn í íslenskan sjávarútveg sem skapar meira en tvöfalt meiri virðisauka inn í íslenskt hagkerfi en samsvarandi upphæð, sem lögð væri í stóriðju.

Sjávarauðlindin er auk þess sjálfbær góðyrkja, en ekki byggð á rányrkju á kostnað komandi kynslóða og óafturkræfum náttúruspjöllum eins og væntanlegar virkjanir á Reykjanesskaga.  

Og arðurinn rennur ekki til erlendra fyrirtækja, heldur innlends fyrirtækis. 

 

 

Kom heim með 38 milljónir

Svæðið er í "gjörgæslu" en verður virkjað sundur og saman.

Í viðtali í fyrra sagði Páll Einarsson jarðfræðingur að Krýsuvíkursvæðið væri í "gjörgæslu" vegna þess hve land rís þar og hagar sér öðruvísi en undanfarin ár.

Allsnarpir skjálftar komu í fyrra á á línu austan Helgafells norður undir vestanvert Sandskeið, en slíkt hefur ekki gerst í manna minnum. 

Þetta er hins vegar svæðið sem á að fórna fyrir hinn siðlausa samning um álver í Helguvík, sem var gerður 2007 um sölu og kaup á orku, sem er ekki til,  þar sem þrír aðilar af minnst 15, sem málið varðar, ákváðu að valta yfir alla aðra, m. a. sveitarfélög allt austur í Skaftafellssýslu, og tryggja það að Reykanesskaginn verði njörvaður niður í rányrkju-virkjanamannvirki, líka inni í eina fólkvangi svæðisins. 

Að svæðið sé í "gjörgæslu" jarðfræðinga hefur að sjálfsögðu ekki minnstu áhrif á virkjanafíklana sem bæta þeim mun meira í skómigustefnu sína sem hún verður fráleitari.  

Jarðskjálfti fannst á höfuðborgarsvæði

Undraverð hártogun.

Það er undraverð hártogun þegar nefnd lagatækna kemst að þeirri niðurstöðu að með því að lögfesta að helstu  náttúrugæði Íslands séu í þjóðareign verði hægt að setja lög sem banni fólki að njóta sólarljóssins eða takmarka rétt manna til þess. 

Og nefndin nefnir meira að segja líka andrúmsloftið sem dæmi um náttúrugæði, sem ný stjórnarskrá gæti heimilað stjórnvöldum að setja á takmarkanir varðandi það að fólk dragi andann eða noti andrúmsloftið á annan hátt. 

Raunar myndi takmörkun á rétti manna til þess að draga andann stangast á við annað ákvæði stjórnarskrárinnar nýju, sem setur það fram sem rétt allra landsins barna að njóta heilnæms lofts og vatns, þannig að engu er líkara en að laganefndin hafi ekki lesið stjórnarskrána nema að því leyti sem hentaði lögskrýrignaloftfimleikum af því tagi sem eru stundaðir í ofangreindri athugasemd hennar. 

Meira að segja í Sovétríkjunum sálugu eða Þriðja ríki Hitlers höfðu menn ekki hugmyndaflug til þess að láta sér detta í hug lagasetningu sem takmarkaði almennt rétt fólks til að njóta sólar eða draga andann. 

Í 34. grein hinnar nýju stjórnarskrár eru talin upp helstu náttúrugæði, sem falla myndu undir þá skilgreiningu, og er alveg ljóst af því að sá skilningur lagatæknanna, að nýja stjórnarskráin gæti skapað lög um takmörkun landsmanna á því að njóta ljóss, sem kemur frá fjarlægum himinhnetti og skín yfir alla jarðarbúa, eða andrúmslofts sem leikur um alla jörðina, er svo fráleit að engu tali tekur.

Í almennri lögfræði eru nefnd lögskýringagögn eins og eðli máls og vilji löggjafans við setningu viðkomandi lagagreinar. En nefndin virðist ekki hafa haft neitt slíkt í huga í gerð útúrsnúninga af þessu tagi. 

En með því að stunda slíkar hártoganir á sem allra flestu, sem stendur í texta stjórnarskrárfrumvarpsins, er hægt að flækja einfalt mál sem allra mest og drepa á dreif. 

 

Telja margt óskýrt í frumvarpinu

Var það ekki "framandi" þegar embætti umboðsmanns var stofnað?

Í þeim hlutum að nýrri stjórnarskrá, sem stjórnarskrárnefnd Gunnars Thoroddsens, var búin að fjalla um, var meðal annars að leggja niður deildaskiptingu Alþingis og stofna embætti umboðsmanns Alþingis, auk þess sem ákvæði um náttúruauðlindir í þjóðareigu voru komin á blað. 

Ekkert af þessu varð að veruleika þá, enda margir sjálfsagt á svipaðri skoðun þá og nú og Gunnar Helgi Kristinsson lýsti í blaðaviðtali sem einu af aðalatriðum stjórnarskrármálsins 1983 og 2013, að "þau Gunnar Thoroddsen og Jóhanna Sigurðardóttir vildu reisa sér minnisvarða." 

Sem þýðir auðvitað, að allt verði að gera sem unnt er að gera til að koma í veg fyrir slíka ósvinnu.

Að leggja niður deildaskiptingu Alþingis og stofna embætti umboðsmanns Alþingis kom til framkvæmda síðar þótt segja mætti þegar það var gert, að þar "væri verið að höfða til umhverfis sem væri algerlega framandi fyrir nýverandi stjórnsýslu."

Hugtakið "auðlindir í þjóðareigu" vafðist ekki fyrir Gunnari Thoroddsen, ekki frekar en það vafðist fyrir alþingismönnum 1928 að skilgreina Þingvelli á þann hátt í Þingvallalögunum, en auðvitað mega menn enn þann dag í dag ekki til þess hugsa að hann hefði fengið "að reisa sér minnisvarða" með því að koma því hugtaki inn í íslenskt lagaumhverfi. 

 

 

Gerir fjölda athugasemda