Aftur 1958, 1974, 1979 eða 1989 ?

Staðan núna hjá stjórnarmeirihlutanum varðandi Icesave-málið minnir um margt á ástandið, sem ríkti hjá þremur fyrri vinstri stjórnum á liðinni öld, árin 1958, 1974 og 1979.

Snemmsumars 1958 nötraði vinstri stjórn vegna ágreinings um landhelgismálið, sem var stórmál þess árs.

Þegar stjórninni tókst að sigla í gegnum þennan ólgusjó vonuðu vafalaust margir fylgismenn hennar að framundan væri lygnari sjór. En um haustið sprakk hún út af ágreiningi um aðgerðir í efnahagsmálum.

Veturinn 1973-74 fóru að koma brestir í samstarfið í vinstri stjórn Ólafs Jóhannessonar. Bjarni Guðnason varð fyrstur til að segja sig frá borði og vonuðu velunnarar stjórnarinnar að fleiri fylgdu ekki á eftir.

Erfitt er að bera saman brottför Bjarna þá og Ögmundar nú, því Ögmundur segist styðja stjórnina þrátt fyrir brotthvarf sitt úr ríkisstjórn.  

En það fór á aðra lund, því að Björn Jónsson og Hannibal Valdimarsson sögðu sig frá stjórninni og Ólafur Jóhannesson rauf þing með miklum hvelli og var hart um það deilt.

Ástandið á útmánuðum 1979 svipaði um flest til ástandsins nú. Allt frá myndun stjórnarinnar haustið 1978 hafði stjórnarsamstarfið verið mjög erfitt með ótal fundum, þar sem ráðherrarnir tókust á um málin.

Ólafi Jóhannessyni tókst að binda enda á þetta ástand á útmánuðum með setningu svonefndra Ólafslaga, sem leiddi í lög verðtryggingu lána, sem að vísu batt enda á gríðarlegt óréttlæti gagnvart sparifjárieigendum og lánveitendum en kom af stað ástandi, sem er sérstaklega erfitt við að etja nú.

Nú virtist sem ríkisstjórnin sigldi lygnan sjó, en um haustið var haldinn fundur hjá Alþýðuflokksmönnum í Reykjavík, sem svipaði um margt fundi Samfylkingarinnar síðastliðið haust, þar sem örlög þáverandi ríkisstjórnar hennar með Sjálfstæðisflokksins voru í raun ráðin.

Fundurinn 1979 kom eins og þruma úr heiðskíru lofti og vinstri stjórnin sprakk með háum hvelli.

1989 var hér enn vinstri stjórn og virtist að því leyti til valtari en þær fyrri, að hún mátti ekki við því að missa eitt einasta atkvæði á þingi og gat lent í minnilhuta í þingnefndum.

En hún vann öll hlutkestin og fyrir einstaka stjórnunarhæfileika Steingríms Hermannssonar tókst henni að stija út allt kjörtímabilið, fyrst allra vinstri stjórna. 

Á síðari hluta valdatíma þessarar ríkisstjórnar stóðu fimm aðilar að henni, Framsóknarflokkurinn, Alþýðubandalagið, Alþýðuflokkurinn, Borgaraflokkurinn og Stefán Valgeirsson og því spáðu margir því að hún hlyti að springa vegna þess að reynslan sýndi, að því fleiri sem flokkarnir væru, sem stæðu að ríkisstjórn.

Vitnuðu menn þá til þriggja flokka stjórna sem sátu 1947-49, 1971-74, 1978-79 og 1987-88 og sprungu allar þrátt fyrir ríflegan þingmeirihluta.

Einnig hefði engri fyrri vinstri stjórn hafði tekist að sitja fram að kosningum.  

Allt þetta afsannaði þessi ríkisstjórn Steingríms Hermannssonar og þess vegna er ástandið núna svo spennandi, þrátt fyrir allt.   

 

Hétu öll stuðningi

Lögbrot?

Mér skilst að reglur um Fálkaorðuna séu á þann veg að hver orða fyrir sig sé um eilífð eign íslenska ríkisins.

Þeir sem er sæmdir orðunni undirgangast þá skyldu að skila henni aftur við dauða sinn. Getur líklega orðið snúið fyrir hina látnu og erfitt fyrir íslenska ríkið að ganga að þeim og krefja þá um orðuna. 

Gaman væri að fá skýringu á því hvernig Fálkaorða getur gengið kaupum og sölum fyrir dágóðan skilding eins og greint er frá í frétt á mbl.is.

Hlýtur það ekki að vera lögbrot?  

Fálkaorða seld fyrir nær hálfa milljón

Stutt leiftur.

Ég var á ferð akandi í átt til Reykjavíkur upp úr miðnætti í nótt þegar snöggur blossi leiftraði eitt andartak fyrir framan mig. Þetta var svo stutt augnablik að ég áttaði mig ekki á því hvað var á seyði.

Nú sýnist mér skýringin vera komin.

Sáu loftstein í Ölfusi

Hvað opnuðu skólarnir?

Fréttirnar frá Súmötru hreyfa við okkur Íslendingum, því þótt á þessu ári séu liðin fjórtán ár frá snjóflóðaárinu mikla 1995, eru þeir atburðir enn í fersku minni og við skiljum þá sorg og depurð sem fylgir slíkum voðaatburðum.

Það er leitt að fyrirsögn þessa bloggpistils tengist svo alvarlegum atburðum, en mér finnst aldrei meiri þörf á fyrir blaðamenn og fréttamenn að vanda málfar heldur en í fréttum af válegum atburðum. 

Fyrirsögnin á mbl.is, "skólar opna á ný á Súmötru" er málleysa. Hvað opnuðu skólarnir? Sjálfa sig?

Nei, það voru menn sem opnuðu skólana, - skólar voru opnaðir á ný á Súmötru.

Nú er að koma vetur og þá dynja yfir okkur fréttirnar af því þegar skíðasvæðin verða nothæf.

Og þá verður enn einu sinni sagt frá því að fjöll og heiðar hér heima séu að opna sig, Hlíðarfjall opnar þennan daginn og Bláfjöll opna hinn.

Ég undrast oft hvað einfaldar málleysur geta lifað góðu lífi í íslensku fjölmiðlum. 

Skólar opna á ný á Súmötru

Þakklátt fólk út á landi.

Það var yndislegt að koma til Ólafsfjarðar í gærkvöldi og hitta fólkið þar í Tjarnarborg til að fara yfir sviðið á þeirri hálfu öld sem er liðin síðan ég skemmti í fyrsta sinn úti á landi, en það var einmitt á Ólafsfirði.

Ég man varla eftir betri stemingu á samkomu úti á landi, fólkið fyllti vel út í salinn, hljóðfærið var frábært, sem og hljómflutningskerfið og lýsingin.

Við þessar aðstæður fór minn frábæri undirleikari, Haukur Heiðar Ingólfsson á kostum og var á við heila hljómsveit, enda hafa hann og nokkrir aðrir Norðlendingar, svo sem Ingimar heitinn Eydal, Gunnar Gunnarsson og Tómas Einarsson, þróað sérstæða undirleikstækni á píanó sem hefur hlotið heitið skálm. Forráðamenn hússins, Eggert og Hafdís, frábært samstarfsfólk, og minn gamli aldavinur í Langadalnum, Valdimar Steingrímsson, lét ekki sitt eftir liggja.

Ég nefndi þessa rúmlega tveggja tíma skemmtun hátíðarsamkomu og hún sýndi að fólkið úti í hinum dreifðu byggðum landsins er fúst til að leggja sitt af mörkum til að létta undir með hvert öðru í kreppunni.

Allt þetta fór fram úr mínum björtustu vonum og ég vil skila sérstöku þakklæti mínu til fólksins, sem leyfði mér að eiga með því þessa ljúfu kvöldstund í gærkvöldi.

Það yljar gömlum landsbyggðarunnanda um hjartarætur.

Vel heppnuð hátíð í Mýrdalnum

Til hamingju með Framarakveðju.

Ég er búinn að vera lengur skráður félagi í Fram en ég hef lifað og það má nærri geta hve mikið ég lifði mig inn í þann hluta bikarúrslitaleiksins, sem ég hafði tök á að horfa á í sjónvarpi á ferð um Eyjafjörð í gær.

Mér fannst það skemmtilegur leikur sem þessi lið buðu upp á og spennan mikil, eins og sést á því hve litlu munaði oft að mitt lið skoraði og hve litlu munaði að skot Paul McShane færi inn.

Það er haft að orðtaki að "sætt sé sameiginlegt skipbrot" og það er svo sem hægt að nota það um þessa bikarkeppni.

Úr því að mitt félag varð ekki bikarmeistari var það þó huggun harmi gegn að KR varð það ekki heldur, heldur félag sem aldrei hefur hampað bikarnum.

Þess vegna flytur gamli Framarinn Breiðabliki hamingjuóskir með þennan áfanga í sögu þess félags.  

Breiðablik bikarmeistari í fyrsta skipti eftir vítakeppni

Góður vetrarsnjór á Ólafsfirði.

Ég veit ekki hvort ég nota rétt orð þegar ég segi "góður" vetrarsnjór, en með því á ég við það að snjórinn sem fallið hefur við utanverðan Eyjafjörð síðustu dægur er nógu mikill til þess að hægt sé að fara á skíði.

Á hinn bóginn er snjórinn orðinn nógu mikill til þess að trufla samgöngur, því að svo mikill vetrarsnjór fellur ekki oft þetta snemma, jafnvel á þeim slóðum sem ég er að tala um og ég var á í gærkvöldi.

Valdimar Steingrímsson, sem þekktur var fyrir hættuleg störf sín við ruðning Ólafsfjarðarmúla, átti í vandræðum með að komast um innanbæjar á bíl sínum vegna hálku og þæfingsfærðar.

Ég gat því verið ánægður með það að komast á leiðarenda á minnsta bíl landsins til að gefa rétta stemningu fyrir stefnumót mitt við Ólafsfirðinga í Tjarnaborg í gærkvöldi þar sem farið var í léttu tali og tónum yfir síðustu hálfa öld.

Í dag er hið fegursta vetrarveður á Akureyri og hátíðlegt að sjá prúðbúið fólk í sunnudagsfötum ganga til kirkju með alla þessa vetrarfegurð sem umlykur bæinn.

Ég er í hörðu kvikmyndatökuverkefni í dag og þar sem ég blogga er ekki færi á að láta myndir fylgja með. Þær koma seinna.

Færð á vegum - opið um Arnkötludal

Veturinn fyrr á ferð ?

Ég var að koma til Akureyrar eftir akstur frá Reykjavík á Fiat 500 sem ég ætla að hafa við samkomuhúsið á Ólafsfirði annað kvöld þegar ég fer með grínannál síðustu hálfrar aldar

Ólafsfjörður var fyrir valinu vegna þess að árið 1959 skemmti ég þar í fyrsta sinn utan sunnanverðs Faxaflóasvæðisins.  

Þetta er fortíðarfíknarferð, -  eftir hálfrar aldar ferðaferil um landið er það endurtekið að fara á minnsta bíl landsins í slæmu vetrarveðri frá Reykjavík norður í land.  

Mynd mbl.is af bíl í hríðarkófi lýsir aðstæðum á Öxnadalsheiði í kvöld.

Það er stundum sagt að leiðin eftir Langadal sé löng, samanber vísuna:

 

Ætti ekki vífaval  /

von á mínum fundum /

leiðin eftir Langadal  /

löng mér þætti stundum.

 

En Langidalurinn á ekki möguleika á móti Öxnadalnum í þessu tilliti þegar veður og færð eru eins og var í kvöld.

Ég hef haft það á tilfinningunni að undanförnu að veturinn ætli að koma fyrr og verða kaldari en undanfarnir vetur. En kannski er það bara vitleysa hjá mér.

Óveður við Sandfell og Hvalsnes

Verkfræðilegt afrek.

Þótt ég hafi barist gegn gerð Kárahnjúkavirkjunar og telji hana ekki hafa átt rétt á sér, tel ég að gerð hennar sé mesta verkfræðilega afrek Íslendinga. Verkfræðingum tókst að spila úr þessu geggjaða verkefni og sleppa fyrir horn og það má út af fyrir sig óska þeim til hamingu með það.  

Virkjunin átti að mínu mati ekki rétt á sér vegna þess að hún olli, samkvæmt mati Rammanefndar um virkjanir, mesta mögulega umhverfistjóni sem hægt var að framkvæma á Íslandi.

Þetta var óhemju áhættusöm og flókin framkvæmd og munaði litlu að illa færi. Þegar borað var til kanna jarðlög fyrir jarðgöngin löngu var því til dæmis sleppt að kanna 5- 7 km langt misgengissvæði á miðri leið lengstu ganganna. Þar tafðist verkið um marga mánuði.

Ætlunin var að bora göngin úr báðum áttum og enda við misgengið, sem menn nýttu sér það, að þar átti að bora síðast og því ekki aftur snúið.

Þegar ég spurði talsmann Landsvirkjunar af hverju misgengið, sem sást vel úr lofti, hefði ekki verið kannað var svarið: "Við ætluðum þarna í gegn hvort eð var." Lýsir vel hugarfarinu að baki virkjuninni.

Ég ræddi þetta við kunnan bankamann þegar stefni í vandræðin við borunina en hann sagði að enginn banki myndi hafa áhyggjur af ríkisstryggðri framkvæmd því að "...því verr sem framkvæmdin gengur, því meira græðir bankinn."

Átti þar líklega við uppákomu á borð við þá þegar redda þurfti sjö milljarða láni með ofurvöxtum á innan við klukkustund, en þetta gerðist um það leyti sem vandræðin í göngunum voru mest.

Úr því að ráðist var í þetta verk er ástæða til að anda léttara yfir því að ófarir við framkvæmdina bættust ekki við ofan á allt annað.

Enda þetta á því að vitna beint í skjal þar sem lögfræðingur Landsvirkjunar lýsir eðli hennar:

"Virkjunin er erfið og áhættusöm jaðarframkvæmd í landfræðilegu-, tæknilegu-, umhverfislegu, - og markaðslegu tilliti, - er í raun eyland í raforkukerfinu."

Það var tekin allt of mikil áhætta og í ofanálag verður virkjunin þegar fram líða stundir minnisvarði um þá skammtímagræðgi og áhættufíkn sem þjóðir heims hafa orðið vitni að eftirminnilegan hátt að ástundið var á Íslandi á árunum 2002-2008.

Framkvæmdum við Kárahnjúkavirkjun lokið

Ólympíuhugsjónin er hnattræn.

Ólympíuhringirnir tákna heimsálfurnar. Það er kominn tími til að færa sig um set frá þeim heimsálfum, sem eru norðan miðbaugs og halda leikana í heimshluta sem hefur farið varhluta af þeim.

Þess vegna var það tímaskekkja að Bandaríkjaforseti, sem valdamesti maður heims, hlutist til um að þeir verði eina ferðina enn haldnir í Norður-Ameríku.  

Mér finnst það þess vegna gott að þessi annars frábæri forseti hafi farið sneypuför til Kaupmannahafnar. Þótt hann eigi heima í Chicago hefði ekki verið rétt að láta það hafa áhrif á staðarvalið.

Til hamingju, Ríó, Brasilía og Suður-Ameríka !   

Obama vonsvikinn