Herraþjóðin og skítaþjóðirnar.

Sagan af herraþjóðum og þrælaþjóðum/skítaþjóðum er ekki ný, hefur skotið upp kollinum í gegnum mannkynssöguna og kannski aldrei meira en á síðustu öld. 

Velgengni stórs hluta Bandaríkjanna byggðist fram á síðustu öld á því að herraþjóðin bandaríska notaði vinnuafl þrælaþjóðanna eða "skítaþjóðanna" í Afríku óspart. 

Þetta fólk, "skítaholufólk" ef reynt er að þýða með hrárri þýðingu, var þó flest flutt nauðungarflutningum til lands verðandi herraþjóðar

Meira að segja afreksfólk eins og Jesse Owens mátti ekki gista á sömu hótelum og hvítir bandarískir afreksmenn. 

Á fyrri hluta síðustu aldar voru "skítaþjóðirnar", "skítaholuþjóðirnar" eða skítapakkið slavnesku þjóðirnar í austanverðri Evrópu og raunar allar þjóðir, sem ekki voru af kynþætti yfirburða, sem vísindamenn í þjónustu herraþjóðarinnar höfðu rannsakað til að sanna mismuninn á kynþáttunum. 

Í draumaríki herraþjóðarinnar áttu slavneskar þjóðir að verða auðmjúkir og þægir þjónar. 

Hegðun Japana í seinni heimsstyrjöldinni passaði vel inn í þessa ímynd. 

Nú hefur hugtakið "skítaþjóð" eða "skítaholuþjóð", heilf heimsálfa af rumpulýð, verið stimplað rækilega inn á ný, og sjá má þau viðbrögð hjá einstaka íslenskum bloggara, að Trump sé að segja það sem svo margir hugsi, að sumar þjóðir séu skítapakk og eigi því ekkert gott skilið. 

Það sé eðlileg hugsun hjá okkur, þessum kynhreinu, að finnast við vera yfir hafið yfir "skítaþjóðir." 

Og að taka undir með Trump að allir Haítibúar séu með alnæmi og því eigi að hafa sem minnst samskipti við það skítapakk. 

Hann virðist vera búinn að gleyma því hvaða þjóð byrjaði á því að smita aðrar með alnæmi án þess að vera stimpluð sem "skítaholuþjóð" auk þess sem það er ótrúleg fáviska og fordómar fólgnir í því að alhæfa svona án þess að hafa kynnt sér neinar staðreyndir. 

Svo er að sjá að undir skilgreininguna um skítapakk falli allar Afríkuþjóðir og þar með þjóður Nelson Mandela og Desmond Tutu. 

Nú hefur skilgreiningin meira að segja verið negld þannig, að skítapakkið í þessum löndum eigi ekki skilið að því sé veitt neyðarhjálp þegar náttúruhamfarir verða. 

Næsta skref gæti verið að láta Rauða krossinn flokka þjóðir og hætta allri aðstoð við "skítaþjóðirnar" og skítapakkið. 

Raunar virðist skilgreiningin á mismunandi þjóðum eða kynþáttum vera þríþætt, því að slagorðið "make America great again!" á aðeins við um Bandaríkjamenn en ekki Kanadamenn, sem eru beittir refsiaðgerðum ef þeir framleiða betri vörur en Bandaríkjamenn. 

Kanadamenn virðast vera óæðri Ameríkanar en hinir einu sönnu, mitt á milli þess að vera sannir Ameríkanar eða skítaþjóð. 

Ég hlustaði á Trump tala um ógnina af annarri, þriðju og fjórðu kynslóð innflytjenda. 

Þar með er ekki óhugsandi að næsta skref hjá honum verði að flokka Obama og aðra afkomendur innflytjenda frá Afríku sem skítapakk, algera andstæðu snillingsins og gáfumannsins, sem situr í Hvíta húsinu. 

Trump hefur neitað að hallmæla samtökum hægri öfgamanna og nýnasista í Bandaríkjunum og talið félaga í þessum samtökum upp til hópa hið vænsta fólk. 

Hafa þessi samtök þó drepið miklu fleiri blökkumenn og innflytjendur en nemur drápum, sem öfgamúslimar hafa staðið fyrir. 

 

„Þetta fólk frá þessum skítalöndum“

Súrnun sjávar er enn nærtækari og orkuskiptin óhjákvæmileg.

Hlálegt er að sjá því haldið fram að loftslag sé ekkert að kólna á jörðinni, af því til dæmis að allur ísinn í Íshafinu sé enn ekki bráðnaður. 

Meðaltöl í veðurathugunum um alla jörðina tals sínu máli. 

Og hér á landi horfum við upp á hraða bráðnun jöklanna. 

Þeir, sem andæfa breytingum í orkumálum, minnast aldrei á súrnun sjávar, sem er staðreynd og stendur Íslendingum nærri, hvað þá að talað sé um óhjákvæmilega þurrð á jarðefnaeldsneyti jarðar. 

Súrnun sjávar nú er hin hraðasta í 59 milljón ár, en þá urðu fjölmargar tegundir útdauðar. 

Það eru margar hliðar á því viðfangsefni að minnka útblástur og sóun á jarðefnaeldsneyti. 

4 milljarðar af 7 milljörðum jarðarbúa búa nú í borgarumhverfi og það er af þeim sökum sem athyglin hefur beinst að þeirri sóun, sem mest er, borgarumferðinni, sem að mestu er fólgin í akstri einkabíla. 

Í öðrum bloggpistli í dag er minnst á nokkur atriði, meðal annars þessi: 

Hver maður, sem ferðast á reiðhjóli, léttu vélhjóli eða með almenningssamgöngum, skapar rými fyrir einn viðbótar bíl í umferðinni. 

Ef bílarnir væru styttri en nú er, til dæmis þótt ekki væri nema hálfum metra styttri, myndi á Miklubrautinni einni verða 50 kílómetrar auðir samtals á hverjum degi, sem annars væru þaktir af bílum. 

Myndin, sem er hér á síðunni, er tekin af minnsta rafbíl landsins, sem hefur engin aftursæti, af því að meðaltali er aðeins 1,1 í hverjum bíl í borgarumferð. 

Fyrir bragðið er þessi bíll heilum metra styttri en meðalstór bíll af gerðinni Skoda Octavia, en samt finnst þeim, sem sitja í honum, munurinn nær enginn hvað rými snertir fyrir einn til tvo, því að hann er alveg nógu breiður.  

Hámarkshraði svona bíls er 100 km/klst ef í það fer, og ef eitthvað er, er hann fljótari í ferðum vegna þess hve snaggaralegur hann er og lipur. 

Í einu borgarferð minni í gær var þessi bíll með núll útblástur, og rafmagnið til ferðarinnar fram og til baka austast úr Grafarvogshverfi, alls 24 kílómetrar, kostaði 70 krónur í stað um 500 króna eldsneytiskostnaðar á meðalstórum bíl. 

Ef hann hefði verið á ferð með þremur eins bílum, hefðu þeir skapað autt viðbótarrými á leiðinni fyrir einn venjulegan bíl. 

En ekki bara það. Þegar komið var á ákvörðunarstað var hvergi að sjá autt bílastæði í grennd við ákvörðunarstaðinn, en þá vildi svo vel til, að vegna þess hve bíllinn er hlægilega stuttur, varð engin töf vegna leitar að bílastæði, nógu stórt rými fyrir þennan stubb blasti við frá ákvörðunarstaðnum, aftan við bíl, sem annars hefði verið einn í stæðinu og enginn annar getað deilt því með honum. 

Vel sést, að Tazzari rafbíllinn er utan við innkeyrsluna í bílskúrinn aftan við hann. 

Ef ég hefði verið á venjulegum bíl, er ómögulegt að vita hve langur tími hefði farið leit að stæði og hve langt þetta stæði hefði verið frá ákvörðunarstað.

Hér var á ferðinni sparnaður í tíma og sparnaður í akstri. 

Hafa áhyggjur af loftslagsbreytingum

Minnst þrjár lausnir í boði framhjá Klambratúni?

Meðan engin stjórn er á lengd þeirra bíla, sem fer sífellt fjölgandi í umferðinni í Reykjavík, og enginn skilningur ríkir á þeim aðferðum, sem beita má til þess að vinna rými í umferðinni með ívilnunum á því sviði, eru til fleiri leiðir en sú aðferð, eða löng göng, til að liðka fyrir í flöskuhálsinum, sem er á Miklubraut á milli Kringlumýrarbrautar og Snorrabrautar.  

Góð dæmi um slík göng má sjá í erlendum borgum eins og Osló og Brussel. 

En það er líka möguleiki á að breikka Miklubraut upp í þrjár akreinar í hvora átt á þessum kafla eða að fara blandaða leið með einum stuttum göngum á milli Stakkahlíðar og Lönguhlíðar og breikkun milli Lönguhlíðar og Snorrabrautar/Bústaðavegar. 

Eitt hús, stóra blokkin á gatnamótum Lönguhlíðar og Miklubrautar, er aðal farartálminn á þessari leið. Húsið er merkilegt út af fyrir sig sem ein af fyrstu stóru og háu blokkunum í Reykjavík og arkitektúr þess er einnig merkilegur. 

Þess vegna er það ekki fýsileg lausn að rífa blokkina, en hins vegar skárra, ef hún yrði keypt upp og stytt um einn stigagang. 

Það væri hægt að breikka Miklubrautina framhjá enda blokkarinnar með uppkaupum á húsunum á móti henni við hornið að sunnanverðu og göngustíg undir eða í gegnum blokkina, og leysa málið vestar með uppkaupum á nokkrum húsum við flöskuhálsinn vestan Klambratúns mætti breikka Miklubraut þar í gegn. 

Bílastæðum myndi að vísu fækka, en þó ekki mikið. 

Þetta hef ég sannreynt með því að mæla breiddirnar sem þarf fyrir fjölgun akreina. 

En stytting bíla með ívilnunaraðgerðum og fjölgun þeirra, sem nota annan samgöngumáta en einkabíl, svo sem létt vélhjól, reiðhjól eða strætisvagn, skilar líka ávinningi til hagsbóta fyrir þá, sem eru á bílum á þann hátt, að hver maður á hjóli, vélhjóli eða í strætisvagni gefur eftir rými fyrir einn aukabíl. 

Erfiðara er að meta gildi borgarlínu, vegna þess að hún tekur sjálf rými frá annarri umferð, og því verður að liggja nokkuð örugglega fyrir hvað margir ferðast með henni. 

En stöðug mannfjölgun og fjölgun einkabíla, sem sífellt verða lengri, veldur óhjákvæmilegum vandræðum sem verður að bregðast við. 

P.S.  Set hér inn mynd sem tekin var í gær og tengist einni athugasemdinni við þennan pistil hvað varðar gildi vistmildari og styttri bíla en nú tíðkast. Nánar er fjallað um þá hlið mála í næsta pistli hér á eftir. 

Miklabraut í stokk

"Fáir njóta eldanna sem fyrstir kveikja þá."

Þessi orð úr ljóðinu "Konan, sem kyndir ofninn minn", eftir Davíð Stefánsson, koma upp í hugann þegar ferill Steve Bannons er skoðaður. 

Raunar er eldur konunnar mun þekkilegri en hægri öfgaeldur Bannons, sem hann kveikti í aðdraganda að risi Donalds Trumps til æðstu valda. 

Þótt Trump segist vera snillingur og einhver gáfaðasti maður í heimi, var það þó Bannon sem með Breitbart hægri-öfga fréttaveitu sinni og því að "prógrammera" Trump í hægri fræðum sínum, sem átti þann vafasama heiður að koma Trump á forsetastól. 

Fyrstu dagana var Bannon áberandi nálægt forsetanum á öllum myndum og titlaður ráðgjafi hans, sem þýddi fyrir flesta helsta og mesta ráðgjafa hans. 

En nú var hann farinn að skyggja á hinn "gáfaða snilling" og var látinn fjúka. 

Eftir að hann lærði ekki af refsingu Trumps og lét orð fjúka, sem æstu Trump mjög og ergðu. 

Nú hefur Bannon verið hrakinn úr framkvæmdastjórastöðu í hægri-fréttaveitunni og settur eins mikið til hliðar og Trump getur. 

Áfram loga eldarnir sem Bannon kveikti og Trump vill njóta og baða sig í ljóma þeirra, - fáir njóta eldanna sem fyrstir kveikja þá." 

Bannon hættir hjá Breitbart

Vestfirðir áratugum á eftir í samgöngum.

Meðal flugvalla úti á landi, þar sem er búnaður til að stunda áætlunarflug með blindaðflugi og nætursjónflugi allan sólarhringinn árið um kring, ef veður leyfir má nefna: Sauðárkrók, Akureyri, Húsavík, Egilsstaði, Hornafjörð og Vestmannaeyjar. 

Þannig hefur það verið í áratugi, en á hinn bóginn er enginn slíkur flugvöllur á Vestfjörðum. 

Eini flugvöllurinn, sem hefði verið hægt að bjóða upp á slíka aðstöðu á með því að veita til þess fé, var flugvöllurinn við Patreksfjörð sem var lagður niður fyrir áratug og meira að segja gert í því að stytta hugsanlega nothæfa flugbraut. 

Vestfirðir skera sig alveg úr að þessu leyti. Aðal flugvöllur landsfjórðungsins á Ísafirði er lokaður vegna myrkurs meira en 20 klukkustundir á hverjum degi á þessum árstíma, sama hvað veðrið er gott. 

Hingað til hefur leiðin Vestfjarðavegur nr. 60 verið lokuð vegna snjóa á Hrafnseyrarheiði yfir veturinn. 

Ekkert svipað fornaldarfyrirbæri hefur verið að finna í öðrum landshlutum. 

Í meginatriðum ríkir svipað ástand á landi og í lofti á Vestfjörðum og var fyrir hálfri öld. 

Með gerð nætursjónflugsflugvallar á Barðaströnd eða með því að gera upp Patreksfjarðarflugvöll, væri hægt að opna fyrir flug allan sólarhringinn til Vestfjarða, sem gæti fengið landtengingu í gegnum komandi Dýrafjarðargöng allt árið. 

Landleiðin milli  Patreksfjarðar og Ísafjarðar verður um 160 kílómetrar með tilkomu Dýrafjarðarganga, og á milli flugbrautar við Haga eða Brjánslæk aðeins um 100 til 120 kílómetrar.   

Vestfirðir áratugum á eftir

Þess vegna voru þyrlur Varnarliðsins fimm, - ekki fjórar.

Íslendingar færðu landhelgina út í 4 mílur 1952, 12 mílur 1958, 50 mílur 1972 og 200 mílur 1975. 

Fyrsta bandaríska þyrlan kom á Keflavíkurflugvöll fyrir 65 árum, og þyrluöld gekk í garð í framhaldinu þar, en allan þann tíma höfum við látið eins og að þyrlueign í einhverri alvöru sé lúxus sem þjóð með risastóra landhelgi hafi ekki efni á. 

Síðustu áratugi sína á vellinum voru fimm þyrlur í björgunarflugsveit Varnarliðins, - ekki fjórar og eitt af aðalatriðum þess, að af hálfu íslenskra yfirvalda var reynt að fá Kanann til að vera hér áfram, var að þeir viðhéldu þessari þyrlusveit. 

Á þessum árum eftir lok Kalda stríðsins voru Bandaríkjamenn að reyna að spara eins og hægt var á Vellinum, en þeim datt aldrei sú fásinna í hug að fækka þyrlunum. Annað hvort voru þeir með fimm eða enga. 

Svo fóru þeir 2006 en í raun höldum við áfram að láta eins og ekkert sé og hafa hér allsendis óviðunandi viðbúnað. 

Þegar bandarískar þyrlur unnu hér björgunarafrek í Vöðlavík fóru tvær þyrlur í þann björgunarleiðangur, ekki ein. 

Þegar jöklajeppamennn fara á fjöll eru yfirleitt minnst tveir jeppar saman í för, ekki einn. 

Fráleitt er að við látum eins og allt sé í lagi með því að segja að við getum alltaf fengið danska sjóherinn til þess að senda þyrlur og mannskap til okkar þegar við erum með allt í steik. 

Það er alger happa- og glappa aðferð gagnvart þeirra landhelgisgæslu á enn stærra svæði en okkar er. 

Nú stefnir nákvæmlega í það, sem minnst var á í bloggpistli hér í fyrradag, að tvær þyrlur Landhelgisgæslunnar verði frá í 6-8 vikur hvor á þessu ári og að hluti "sviðsmyndinnar" sem dregin var upp í pistlinum, verði að veruleika. 

Það er ekki auðvelt fyrir rekstraraðila að stilla því þannig til, að þessar þyrlur verði ekki báðar frá í einu, enda eru skoðanir fleiri en þessar stóru skoðanir. 

Það kostar peninga að fara með þyrlu í skoðun fyrr en tími er komin á hana ef hnika á slíku til.

Þetta er einföld sviðsmynd: Tvær í skoðun, ein biluð, tvær í erfiða leiðangra = fimm þyrlur.  

Og tvennt af því allra fyrsta sem flugmenn læra er að þeir geti ekki stjórnað því hvenær flugvélar bila og að þeir verði samt að sjá um, til að vélinni sé flogið, hvernig sem ástatt er, til dæmis ef hreyfill bilar. 

Það er lágmarkskrafa að íslenskir ráðamenn geri sér grein fyrir eðli þess ástands, sem risastór auðlindalögsaga, tvær milljónir ferðamanna á ári og hundruð stórra skemmtiferðaskipa hefur fært okkur. 

Tvær þyrlur frá í 6-8 vikur

Þegar píanóleikarinn fór út úr þjóðsöngnum.

Í mörgum ferðum mínum til Bandaríkjanna til þess að koma fram á samkomum Íslendingafélaga heyrði maður margar skemmtilegar sögur. 

Ein þeirra var af íslenskum píanóleikara, sem var beðinn um að spila af fingrum fram undirspil við íslenska þjóðsönginn. 

Vildi þá ekki betur til en svo að eftir fjórar ljóðlínur villtist píanóleikarinn yfir í tvær síðustu laglínur allt annars lags, Draums hjarðsveinsins, þannig að lengra komust píanóleikarinn og samkomugestir ekki í að syngja þjóðsönginn. 

Reynt var aftur, en allt fór á sömu leið, þannig lengra komust menn ekki í þessum einstæða flutningi.

Kannski skýrist þetta ögn ef textinn við þessar laglínur, sem voru sungnar vestra er settur hér inn: 

 

Ó, guð vors lands! 

Ó, lands vors guð! 

Vér lofum þitt heilaga, heilaga nafn. 

Þá flaug hjá mér þröstur, svo að þaut þar við runn, 

og þar með var draumurinn búinn!  

Gleymdi Trump textanum?

"Að drekkja sér í eigin drullu..."?

Þegar Óli kommi var heimsóttur fyrir meira en aldarfjórðungi um hátvetur á Hornbjargsvita, þar sem hann var þá vitavörður, talaði hann um að kapítalisminn myndi "drekkja sér í eigin drullu." 

Átti hann þá við afleiðingar tryllingslegrar framleiðslu og neyslu í markaðsþjóðfélaginu, sem stefna myndi tilveru mannkyns í voða á komandi öld. 

Raunar kom í ljós við fall kommúnismans í Sovétríkjunum og Austur-Evrópu að í þeim löndum hafði myndast eitthvert versa ástand í umhverfismálum á byggðu bóli. 

Nú er plastúrgangur að verða eitt skæðasta spilliefni í umhverfinu og gildir það jafnt um þróuð sem vanþróuð lönd og um lönd með kapítalisku og kommúnisku skipulagi. 

Með stórauknum heimsviðskiptum hefur mengun af völdum úrgangs orðið æ víðfeðmara og tengsl þjóðanna að sama skapi nánari, hvað varðar svo stórt sameiginlegt vandamál sem til dæmis plastframleiðslan, notkunin og úrgangurinn eru, að þetta er ekki lengur spurningin um að hluti þjóða drekki sér í eigin drullu, heldur verður ógnin æ víðtækari um alla jörð, bæði á sjó og landi.  

Hættir að taka við „erlendu sorpi“

Janúar - mánuður vonarinnar.

"Ekki koma í janúar." Það voru ráð mín til frægs belgísks sjónvarpsmanns, sem fer oft erfiðar svaðilferðir við þáttagerð sína víða um heim, og vildi endilega vera hér við upphaf þorra og sjá hvernig Íslendingar taka á móti þorranum. 

Það þurfti nokkur samtöl til að fá Belgann til að færa ferðalagið aftur í seinni hluta þorra, því að hann þurfti að melta nokkrar staðreyndir: 

Að meðaltali er dýpsta lágþrýstisvæði heims suðvestur af Íslandi í janúar á sama tíma og næst hæsta háþrýstisvæði jarðar er fyrir norðvestan landið yfir Grænlandsjökli. 

Afleiðing: Mesta rokrassgat á byggðu bóli á þessum árstíma. 

Janúar er að vísu ekki alveg dimmasti mánuður ársins, en það munar ekki miklu. 

Þetta er að jafnaði mesti umhleypingamánuðurinn og mesti rok-og óveðramánuðurinn. 

Líka mikill slysamánuður á sjó, landi og í lofti. Í janúar 1959 fórust 30 íslenskir sjómenn á Halamiðum og í janúar 1995 fórust 14 í snjóflóðinu í Súðavík.  

En kannski er það þess vegna sem janúar er samt mikilvægur, með Sólarkaffi Ísfirðinga og vonina og vissuna um að enda þótt þorrinn sé illræmdastur gömlu mánaðanna, mun sól fara hækkandi, dagana lengja og óveðrum að fækka. 

Fyrsta óveðrið sem ég man eftir var í janúar 1950 þegar vélbáturinn Helgi fórst á Faxaskeri í Vestmannaeyjum með tíu mönnum. 

Tveimur tókst að skríða upp á skerið en dóu þar úr vosbúð og kulda. Það voru 16 vindstig eins og þá var sagt. 

Eftir þetta slys var sett upp björgunarskýli á skerinu, en enginn hefur þurft á því að halda til lífsbjargar í 67 ár. 

Ef Helgi hefði ekki farist á skerinu væri þar sennilega ekkert skýli enn, því að menn væru að bíða eftir slysinu eins og sífellt er verið að gera hér á landi, áður en brugðist er við. 

Minnst þúsund íslenskir sjómenn hafa farist í janúar, þeirra á meðal tengdafaðir minn heitinn í janúar 1950. 

Hann var á besta aldri, aðeins 49 ára, og þetta var mikill missir fyrir tengdamóður mína og átta börn hans. 

Alls fórust fimm í þessu sjóslysi og það var áfall fyrir Patreksfjörð. 

En janúar er samt mánuður vonarinnar, von sem þarf sjaldan á eins mikilli umönnun að halda og þá.  

Og þá má líka þakka fyrir það að á síðasta ári fórst enginn á sjó og enginn í lofti hér á landi. 

„Kolbrjálað“ veður í Norðlingaholti

Þögn um hagkvæmar breytingar einkabílaflotans. "Kútur" er krútt.

Einkahesturinn og síðar einkabíllinn hafa verið stórt atriði í ameríska draumnum og íslenska draumnum.

Draumurinn lifir góðu lífi enn og er mjög skiljanlegur hjá þjóð sem að stórum hluta tiltölulega nýrík en býr í landi með rysjótt veðurfar og fimm stigum kaldari meðalhita um hádaginn á sumrin en næstu nágrannaþjóðir í Evrópu. 

Á hinn bóginn blasir við, að það þurfi ekki endilega 1500 kíló af stáli til að flytja 100 kíló af mannakjöti í daglegu snatti um götur borgarinnar. 

Þaðan af síður að hver einkabíll þurfi að meðaltali að vera 4,6 metra langur og 1,80 á breidd. hvað þá að hann þurfi að vera talsvert lengri, breiðari og þyngri.  

Fjölmargir 4-5 sæta bílar eru metra styttri eða 3,6 metrar. 

Síðustu vikur hef ég notast við rafbíl með engum útblæstri og engum eldsneytiskostnaði, sem er minnsti rafbíll landsins, aðeins 2,88 metra langur og samt er nóg rými fyrir tvær manneskjur í honum, sem sitja hlið við hlið og hafa ekki hugmynd hve þetta er lítill bíll nema að standa fyrir utan hann og sjá, að án aftursætis sparast hátt í tveir metrar af götu eða bílastæðisrými miðað við bíl á stærð Skoda Octavia. 

Um leið og tveir svona stuttir bílar eru komnir í umferð á götunum í stað tveggja langra, búa þeir til pláss fyrir einum bíl fleiri á sömu vegalengd af malbiki. 

Þetta vita Japanir og ívilna stórum bílum, sem eru styttri en 3,40 metrar að lengd en taka þó 4-5 í sæti. 

Ef þeir gerðu það ekki væru umferðarmálin þar í landi orðin algerlega óleysanleg. 

Auk litla rafbílsins hef ég notað áfram,eins og síðustu tvö ár,létt ofursparneytið hraðskreitt vespuhjól eða þá rafreiðhjól, sem ná ennþá lengra í sparnaði á rými á götunum, nánast algerum á þann hátt, að meðan ein manneskja ferðast á hjóli um um gatnakerfið, losar hann sem svarar rými fyrir einn bíl í staðinn. 

Miklubrautarreikningsdæmi:  100 þúsund bílar á dag, helmingur þeirra 3,60 eða styttri = 50 kílómetrar af malbiki, sem verður autt í stað þess að vera þakið af bílum. 

Umferðarvandamálin næstu áratugi kalla á fjölbreyttar aðgerðir til þess að þjóna sem best hagsmunum sem flestra með sem mestri hagkvæmni.

Það kallar á útvíkkaða hugsun með tilliti til allra þeirra möguleika sem finnast til þess að sem flest fólk komist leiðar sinnar á sem stystum tíma. 

Var að skoða á netinu nýjan indverskan bíl, sem heitir Bajaj Qute, og á að kosta aðeins 2 þúsund dollara. 

Indverskir bílar koma æ sterkari inn. Síðasta gerðin af Suzuki Alto sem seldust ágætlega hér og hafa reynst vel, var framleidd á Indlandi. 

Bajaj Qute er aðeins 400 kíló en tekur fjóra þægilega í sæti, þótt hann sé aðeins 2,75 m langur og og 1,31 á breidd. 

Galdurinn felst í nýrri hönnunarhugsun fyrir innanbæjarsnattið, lítil hjól, samt 12 tommu felgjur, og nógu hátt þak til þess að fólk í aftursætinum geti setið ofan á afturhjólaskálunum og litlu vélinni, og að í framsætunu sé svo hátt frá gólfi upp í sætin, að það sparist helt fet í fótaplássi á lengdina.  

Eins strokks vélar hafa mikla kosti þegar þyngd farartækjanna er lítil. Þær taka svo lítið pláss, að ókunnugir eiga erfitt með að finna þær á sumum vespuhjólunum og eru afar léttar og einstaklega sparneytnar. 

Vélhjólaframleiðendur heimsins framleiða nú eins strokks vélar, sem eru allt upp í 500 sem afkasta allt upp í 55 hestöfl. Úrvalið er stórkostlegt. 

Qute eða "Kútur" er með eins strokks 217 cc vél, sem er aðeins 13 hestöfl en eyðir líka aðeins 2,9 lítrum á hundraðið!  

Hámarkshraðinn á Kúti er að vísu aðeins 70 km/klst en það þarf ekki meira í borgarsnattinu og takmarkaður hraði er ákveðið öryggisatriði, sem til dæmis er tekið tilliti til í evrópskri löggjöf um 45 km/klst hjól og 125 cc hjól, en þessi 125 cc löggjöf hefur hin vegar því miður ekki skilað sér hingað til lands. 

Bajaj Qute er skilgreindur sem "light quadracycle" eða létt yfirbyggt vélhjól á fjórum hjólum. 

Kolefnislosun er aðeins 60 g á kílómetrann nær tvöfalt lægri en á umhverfismildustu bílunum hér, sem eru knúnir jarðefnaeldsneyti. 

Ný viðfangsefni og nýjar aðstæður kalla í nýja hugsun. 

Ef fólk vill rafbíl sem er aðeins 2,69 m langur en samt með fullt hús af öryggisstjörnum frá NCAP og býður upp á 130 km hraða, 100 km drægni og víðáttubrjálæðisrými fyrir tvo í sætum, liggur Smart EV beint við. 

En þá þarf líka að borga sjö sinnum hærra verð en fyrir Baja Kút. 

 

Ekki á leið í pólitík