Rís skepnan loks gegn skapara sínum?

Margir telja að Steve Bannon hafi í raun skapað fyrirbærið Donald Trump, mótað stefnu hans og lagt honum orð í munn og heilu ræðukaflana.

Bannon laðaði öfluga hægri hópa til fylgis við Trump og án Bannons hefði Trump hvorki orðið frambjóðandi Republikana né forseti. 

Strax þegar Trump hafði verið kosinn sáust merki þess að hann óaði við því hve áhrifamikill Bannon væri orðinn og baðaði sig mikið í sviðsljósinu.

Síðan hefur þetta haltu mér slepptu mér heilkenni verið áberandi.

Þetta er vandasamt fyrir Trump, því að hann heldur áfram að vera háður áhrifum Bannons. 

Spurningin er því klassísk: Rís skepnan loks gegn skapara sínum?

 

Er Trump hræddur við að reka Bannon?

Mannréttindasagan endurskrifuð? Lengi skal manninn reyna.

"Sökin er hjá báðum fylkingum". Jæja, þurfum við þá að endurskrifa söguna af réttindabaráttu blökkumanna á á sjöunda áratugnum?

Þá voru líka framin morð svipuð þeim, sem framið var í Charlottesville. 

Blökkumenn hurfu og fundust síðar dauðir. Fylgismenn Ku-Kux-Klan og kynþáttamismunar drápu blökkumenn. 

Skotið var á mótmælafundi og blökkumenn drepnir í kirkju, ráðist á ofbeldisfullt fólk að dómi þeirra, sem litu á aðgerðir hins vopnlausa fólks sem "ofbeldisaðgerðir." 

Martin Luther King var meðal þeirra sem var drepinn. Hann var helsti leiðtogi fylkinga sem stóð fyrir fjðlmennustu mótmælaaðgerðunum á þessum tíma. 

Nú er sest að skrifborðinu og í loftinu liggur að niðurstaðan skuli verða sú að "sökin hafi verið hjá báðum fylkingunum".

Sökin hafi að því leyti verið hjá mótmælendum, að þeir hafi ekki haft leyfi til að koma þarna saman og að sumir þeirra hefðu ekki verið tómhentir, heldur með lausamuni eins og úðabrúsa og prik. 

Þó virðist liggja fyrir að vopnabúnaður nýnasistanna og Ku-Kux-Klan manna hafi verið miklu meiri og hernaðarbragur á skipulagi þeirra. 

Færum þetta í íslenskt samhengi.

Ef einhver hefði sest upp í stærsta skriðdreka Íslands og ekið honum inn í hóp mótmælenda í Gálgahrauni 13. október 2013, drepið einn og sært tuttugu, hefði mesti valdamaður landsins haldið því fram í tvígang, að sökin hefði legið jafbt hjá mótmælendum og stjórnanda ýtunnar af því að mótmælendurnir hefðu ekki verið búnir að hlýða skipunum lögreglu um að færa sig. 

Aldrei hefði maður trúað því hér um árið, að æðsti embættismaður Bandaríkjanna myndi setja fram röksemdafærslu af þessu tagi og hrinti með því af stað endurmati á borð við þetta. 

En lengi skal manninn reyna. 

Sökin hjá báðum fylkingunum

Minnstu flygildin gefa oft mesta gleði.

Skiljanlegur finnst mér áhugi Crampa Dave gamla á því að fljúga svifvæng og telja þá upplifun hafa gefið sér einna mesta lífsnautn á langri ævi. 

Það blundar nefnilega í mörgum manninum að geta flogið eins og fugl, og alla tíð hefur mig dreymt það að geta flogið, að vísu hvorki hátt né langt, án þess að hafa vængi. 

Þegar vélknúnir svifvængir komu til sögunnar varð það strax draumur minn að kaupa einn slíkan og hafa hann pakkaðan niður í farangursgeymslu bíls míns, tilbúinn til notkunar hvar sem væri. 

Sá draumur varð ekki að veruleika og verður ekki héðan af í jarðlífinu. 

Sá galli er á svifvæng, hvort sem hann er vélknúinn eða ekki, að fætur flugmannsins eru lendingarbúnaður (landing gear) og það er verra að skemma slíkan búnað á sjálfum sér heldur en venjulegan lendingarbúnað loftfars. 

Fyrr á árum hefði að vísu verið hægt að nota eigin lappir til þess arna, en nú er eins gott að ofgera ekki uppslitnum hnjám. 

En næst þessum draumi komst ég þegar ég fékk mér örfis (ultralight) af gerðinni Challenger árið 1989, sem ég nefndi "Skaftið".

Ég fór strax að fljúga því um allar trissur, allt frá Gufuskálum, Hornbjargsvita, Vestmannaeyjum (golfvöllurinn) og Hornafirði og inn á hálendið og yfir það. 

Á annarri myndinni hér á síðunni flýgur Skaftið yfir rústunum af stórri ratsjárstöð á Straumnesfjallai á Hornströndinni. 

Afraksturinn varð sægur af kvikmyndum og ljósmyndum, sem teknar voru úr þessu fisi fyrir fréttir og sjónvarpsþætti. 

Og meira að segja rataði það inn í einn af þáttum Top Gear með Jeremy Clarkson. 

Þá var gaman að nota hendurnar eins og vængi í kveðjuskyni þegar flogið var á brott, líkt og sést á á neðri myndinni, sem ég ætla að setja hér á síðuna. 

Slíkar handahreyfingar áttu vel við þegar flogið var inn í loftrými þúsunda fugla og andað að sér ilminum frá söltu hafinu og þangi og gróðri á ströndinni. 

Hreyfillinn í Skaftinu bræddi úr sér 1999 og hangir það nú uppi í loftinu á Samgöngusafninu í Skógum. 

Flygildið er aðeins 120 kíló og ber 120 kíló. 

Ég áttaði mig á því hve létt það var þegar stór mávur flaug í fyrsta fluginu á því þvert í veg fyrir mig í logni, og Skaftið kipptist aðeins við það að fljúga í gegnum kjölfarið frá fuglinum. 

Skaftið varð að miðpunkti í helmingi bókarinnar "Fólk og firnindi - stiklað á Skaftinu", sem kom út árið 1994. 

Nú er Crampa Dave allur og heimurinn er einum mögnuðum manni fátækari, sem megnaði að gæða líf sitt upplifun og gleði á sinn sérstaka hátt.

Það gerðist ekki á alveg hættulausan hátt en mikið skil ég hann vel og öfunda hann af því að hafa náð að glæða líf sitt og annarra birtu og lífsgleði.  

Blessuð sé minning hans. 

 

Tæknideild skoðar svifvæng Grampa Dave

Lágmark að kunna íslensku í móttökunni.

Þeir sem starfa við móttökuna í hótelum og fyrirtækjum eru andlit fyrirtækjanna og oftast fyrsti og síðasti tengiliðurinn við gestina. 

Það er hægt að deila endalaust um útbreiðslu enskunnar á kostnað annarra tungumála, en einhverjar lágmarkskröfur verður þó að gera varðandi það, að á lykilstöðum í hverju fyrirtæki sé manneskja sem talar tungumál landsins, sem fyrirtækið er í.  

Það er að vísu mikið hagræði fólgið í því að sem flestir kunni það alþjóðlega tungumál, sem enskan er orðin, en stundum felst mismunun í því að þegar verið er að semja eða ræða um hluti, njóti annar aðilinn þess að enskan sé hans móðurmál, en hinn ekki. 

Þannig þykir það sjálfsagt mál þegar leiðtogar þjóðríkja ræðast við um viðkvæm og erfið mál, að báðir tali móðurmál sitt, jafnvel þótt báðir kunni ensku, og að notaðir séu túlkar.  

Að öðrum kosti standi þeir ekki jafnfætis, heldur geti annar aðilinn hagnast á aðstöðumuninum, og það sé ótækt þegar verið er að semja um mikilsverð mál og mikla hagsmuni. 

Heyra má raddir um að vegna smæðar þjóðar okkar sé ekki hægt að gera sömu kröfur um notkun íslenskunnar hér og notkun á þjóðtungum margfalt fjölmennari ríkja. 

Jafnvel talað um að því fyrr sem íslenskan sem tungumál sé lögð niður, því betra. 

Einnig að það sé okkur fjötur um fót að þurfa að kunna fleiri tungumál en flestar aðrar þjóðir. 

Þetta eru afar veik rök, svo ekki sé fastar kveðið að orði. 

Þannig tala fleiri spænsku í heiminum en ensku, og meira en fjórum sinnum fleiri tala kínversku en ensku. 

Ýmsar þjóðir þurfa að læra fleiri tungumál en Íslendingar, svo sem Svisslendingar, og ekki hafa verið færð að því rök að það hafi háð þeirri þjóð að neinu leyti.

Þjóð, sem skrifaði bókmenntir á fornri grundvallartungu norrænna mála og eignaðist Nóbelskáld, sem skrifaði verk sín á íslensku, þarf ekki að vera haldin minnimáttarkennd vegna þjóðtungu sinnar, heldur getur þvert á móti verið stolt af henni.  

Brjálaður vegna skorts á þýsku

Þarna hefði ég viljað vera, en gat það ekki.

Eftir áratuga kynni af Baldvini Jónssyni hef ég miklar mætur á þeim manni. Ekki spillir fyrir, að hann er frændi Helgu, konu minnar, og hefur ætíð reynst afar ræktarsamur í hennar garð og mín.

Frændrækinn maður, Baldvin.  

Fyrir löngu var búið að ákveða að ég tæki þátt í kvikmyndatökuferðalagi fyrir þættina "Ferðastiklur" dagana 9.- 14. ágúst, og því miður vildi svo til, að upptökurnar fóru fram eins langt frá Reykjavík og hugsast gat. 

Því átti ég ekki kost á að koma til afmælisfagnaðar hans. 

Baldvin hefur alla tíð verið alveg einstaklega hugmyndaríkur, framtakssamur og drífandi maður og það var til dæmis einskær heppni, að hann skyldi vera í lykilstöðu á Stöð 2 þegar við Sigurveig Jónsdóttir gerðum þar 50 sjónvarpsþætti um umhverfismál undir heitinu "Aðeins ein jörð."

Stuðningur og skilingur Baldvins var afar mikilvægur þegar hann studdi þetta verkefni með ráðum og dáð,  og ekki spillti fyrir að hafa mann til að afla hugmyndinni fylgis, sem hafði eins landsfrægan, mikinn og lipran talanda og Baldvin. 

Fyrir þetta og ótal annað verð ég honum ævinlega þakklátur og óska honum velfarnaðar inn í áttunda áratug ævinnar. 

Baldvin Jónsson 70 ára - MYNDIR

Ýmis dæmi um lúmska snjóblindu.

Bæði hér á landi og erlendis eru dæmi um lúmskar aðstæður, einkum snjóblindu, sem hafa valdið því að flugmenn hafi átt erfitt með að átta sig á afstöðu loftfarsins og fjarlægð frá jörð. 

Einnig ótal dæmi um það að vélsleðamönnum og skíðamönnum hafi hlekkst á vegna snjóblindu. 

Í desember 1979 var franskur flugmaður á fjögurra sæta einshreyfils flugvél í útsýnisflugi yfir Mosfellsheiði þegar hvít jörðin og ljósleit þoka í vetrarmuggu runnu saman í eitt þannig að viðmið við jörðu tapaðist og vélin brotlenti. 

Slysið var einstakt að því leyti til að björgunarþyrla, sem átti að flytja flugmanninn og farþega hans af slysstað, brotlenti strax eftir flugtak. 

Eitt þekktasta og mannskæðasta atvik flugsögunnar af þessu tagi er þó þegar stórri breiðþotu var flogið inn í hækkandi jökul á Suðurskautslandinu, af því að við slík skilyrði, þar sem stóra ljósleita breiðu ber við skýjaðan himin, getur oft verið afar erfitt og jafnvel ómögulegt að meta fjarlægðir og halla.

Þetta gerðist árið 1979 og 257 manns fórust.  

Ýmis dæmi um lúmska snjóblindu.

Bæði hér á landi og erlendis eru dæmi um lúmskar aðstæður, einkum snjóblindu, sem hafa valdið því að flugmenn hafi átt erfitt með að átta sig á afstöðu loftfarsins og fjarlægð frá jörð. 

Einnig ótal dæmi um það að vélsleðamönnum og skíðamönnum hafi hlekkst á vegna snjóblindu. 

Í desember 1979 var franskur flugmaður á fjögurra sæta einshreyfils flugvél í útsýnisflugi yfir Mosfellsheiði þegar hvít jörðin og ljósleit þoka í vetrarmuggu runnu saman í eitt þannig að viðmið við jörðu tapaðist og vélin brotlenti. 

Slysið var einstakt að því leyti til að björgunarþyrla, sem átti að flytja flugmanninn og farþega hans af slysstað, brotlenti strax eftir flugtak. 

Eitt þekktasta og mannskæðasta atvik flugsögunnar af þessu tagi er þó þegar stórri breiðþotu var flogið inn í hækkandi jökul á Suðurskautslandinu, af því að við slík skilyrði, þar sem stóra ljósleita breiðu ber við skýjaðan himin, getur oft verið afar erfitt og jafnvel ómögulegt að meta fjarlægðir og halla. 

Áttaði sig ekki á nálægð við jökulinn

Varla hægt að hugsa sér meiri vonbrigði.

Í gamla daga tók ég þátt í nokkrum boðhlaupum, og voru sum þeirra ærið skrautleg og gerð ferleg mistök, svo að maður gekk af vellinum eins og lúbarinn hundur.

En eitt þessara boðhlaupa, á drengjameistaramóti 1958, var þó öðruvísi og veitti dýrmæta reynslu.

Þessi mótsdagur var einn af þessum dögum þegar allt gengur upp og skyndilega urðu þrir gullpeningar afraksturinn.

En einn þeirra bar þó af, 4x100 metra boðhlaupið.

Því er ég að segja frá þessu, af því að það gefur vonandi smá innsýn í það, hvers eðlis það var, sem gerðist í 4x100 metra boðhlaupi karla á HM í fyrradag.   

Líklega er ekkert eins stórkostlegt í frjálsum íþróttum og að vera trúað fyrir lokasprettinum í 4x100 metra boðhlaupi, taka við keflinu með nokkra keppinauta á undan sér, draga þá uppi og skila sveitinni sem sigurvegara. 

Ef þetta tekst, sameinast það besta úr flokkaíþrótt og einstaklingsíþrótt. 

Keflið sjálft hefur dáleiðandi áhrif þar sem það rís upp beint fyrir framan mann í hverju skrefi, - það er eins og það dragi mann áfram. Ógleymanleg og ólýsaleg tilfinning. 

Að sama skapi er varla hægt að hugsa sér meiri vonbrigði en að mistakast, - og ekki bara það, heldur enda allan feril sinn með því að togna eða frá krampa sem fellir alla boðhlaupssveitina á einu augabragði. 

Usain Bolt sýndi með ummælum sínum eftir hinar greypilegu ófarir, hve þroskaður persónuleiki hann er og hve mikið fordæmi Muhammad Ali gaf á sínum tíma með því hvernig hann tókst á við sár vonbrigði og niðurlægingu ósigra á sínum ferli, vann úr þeim og sýndi úr hverju sannur meistari er gerður. 

„Ég var að kveðja allt saman“

Henda fyrst göllunum úr bandarísku stjórnkerfi.

Sá forsetaframbjóðandi, sem í tvísýnum kosningum tekst betur að spila á gallana í kjörmannakerfinu í bandarískum forsetakosningum, verður sigurvegari, þótt hann hafi allt að þriggja mílljón atkvæða minna fylgi en keppinauturinn. 

Þetta gerði Donald Trump, en hjá Hillary Clinton vantaði ekki viljann til þess.  

Möppudýr og burokratar í stjórnkerfinu í Washington hafa ekkert umboð frá bandarískum kjósendum til að "henda Trump út úr Hvíta húsinu", sama hversu mikið þjóðþrifaverk það væri.

Nær væri að stofna til samtaka um að lagfæra á lýðræðislegan hátt meingallað stjórnmálakerfi Bandríkjanna áður en gallar þess og spilling stjórnmálanna leiða til frekari ófara en orðið er.  

 

 

Reyna að henda Trump út

Færist líf í gömul öfl, sem flestir töldu kveðin niður.

Við lifum á sérkennilegum tímum. Á árunum 1945-1970 á síðustu öld var gerð gangskör að því í samræmi við bitra reynslu frá uppgangsárum nasista í Þýskalandi og langvarandi starfsemi Ku-Klux-Klan og annarra öfgasamtaka í Bandaríkjunum að kveða bæði nasismann og kynþáttamisréttissamtökin í kútinn. 

Höfð voru uppi heitorð um að aldrei framar skyldu stefnur og starfsemi svona samtaka komast til áhrifa.

Feginleiki var hjá flestum þegar óöld þessara afla austan hafs og vestan væri að baki og fáa hefði órað fyrir því að þær myndu lifna við að nýju, menn heilsa með nasistakveðju í Þýskalandi eins og tengd frétt mbl.is greinir frá, og Bandaríkjaforseti bregðast þannig við átökum og hryðjuverki sem kostaði mannslíf, að kalla alla til ábyrgðar nema hina endurvöktu kynþáttamisréttismenn á borð við Ku-Klux-Klan.  

 

Laminn vegna nasistakveðju