Mótsögnin í því að "fjölga ekki börnum og spara þannig milljarða."

Nú er nefnt það ráð við þeim vanda að ekki er hægt að fá fólk til að vinna í leikskólum og grunnskólum, að minnka fjölgun barna. 

Krafan um slíkt kemur úr ólíkum áttum og sumir, sem setja hana fram, eru í mótsögn við sjálfa sig þegar þeir eru líka í hópi þeirra sem vilja stöðva straum innflytjenda til landsins og koma í veg fyrir að hælisleitendur setjist hér að. 

Því þetta tvennt, að spara opinber útgjöld vegna barna og útgjöld vegna hælisleitenda og innflytjenda mun einfaldlega hafa þær augljósu afleiðingar, að atvinnulíf á Íslandi hrynji saman, fólksflótti til útlanda bresti á og hér verði varanleg og alvarleg kreppa.

Eina leiðin til að fá fólk til starfa í uppsveiflunni, sem ferðaþjónustan hefur skapað, er að borga hærri laun fyrir þessi lágt launuðu störf. Það er ekki flóknara en það.

Það er almennt viðurkennt sem helsta vandamál vestrænna landa, að gamla fólkið verði æ stærri hluti þjóðanna vegna þess að dregið hefur úr fæðingum.

Þeir, sem vilja draga enn meira úr fæðingum og koma í veg fyrir að hægt verði að manna nauðsynleg störf í þjóðfélaginu, virðast haldnir firringu, sem er ótrúleg á 21. öldinni, tímabili sem kallað hefur verið upplýsingaöld.  

„Ekki séns að fá fólk til starfa“

Grimmileg en raunsæn krafa til bifhjólamanna.

Hér á síðunni hefur áður verið farið yfir fimm skilyrði fyrir því fyrir vélhjólamann að hann minnki áhættuna á því að vera á vélhjóli úr því að vera tvöfalt lífshættulegra en að vera á bíl í það að vera jafn mikil. 

Fyrstu tvo boðorðin eru mikilvægust og efst:  

Númer 1-2:   Að vera undir neinum áhrifum áfengis á vélhjóli, það er þrefalt hættulegra en að vera undir áhrifum á bíl. 

Númer 1-2: Gerðu ráði fyrir því að enginn bílstjóri sjái þig og að hver einasti bílstjóri geti tekið upp á því að aka á þig. 

Slysið á Suðurlandsvegi í dag er annað alvarlega bifhjólaslysið í sumar, sem verður vegna þess að bílstjóri tekur skyndilega upp á því að taka u-beygju í veg fyrir aðvífandi bifhjólaumferð. 

Er því klassadæmi fyrir hina grimmilegu en raunsæu kröfu til bifhjólamanna. 

Ók í veg fyrir 12 bifhjól

Því miður ekki varðveitt fyrsta sjónvarpsmyndin af honum.

Þegar ég hafði nýhafið störf sem íþróttafréttamaður hjá Sjónvarpinu 1969 varð látið verða af hugmynd um að sýna fleira en íþróttir þeirra fullorðnu, sem lengst væru komnir. 

Fyrir valinu varð leikur á Melavellinum þar sem stórefnilegt unglingalið Vestmannaeyinga lét ljós sitt skína. 

Einkum vakti hinn knái og snjalli Ásgeir Sigurvinsson athygli og náðust af því myndir. 

Þetta var á frumbýlingsárum Sjónvarpsins og það var rándýrt að varðveita upptökur. 

Það hefði verið gaman ef myndirnar af Ásgeiri hefðu varðveist, en því miður eru þær ekki til. 

Ásgeir var ekkert venjulegur afreksmaður. Það er ekki hver sem er, sem segir um útlending að ef hann hefði verið vestur-þýskur ríkisborgari hefði hann orðið fyrirliði landsliðs þessarar voldugu þjóðar, sem á þessum árum átti gullaldarlandslið, sem varð heimsmeistari. 

En þetta sagði einn helsti afreksmaður þýska fótboltans á sínum tíma. 

Ásgeir var valinn besti leikmaður Bundesligunnar og það er heldur ekki hver sem er, sem getur hampað slíkri vegsemd og viðurkenningu. 

Fyrsti titill Ásgeirs á glæstum ferli

Þetta er maðurinn sem ákærði fyrri forseta fyrir hernaðarafskipti.

Donald Trump lokkaði til sín ófáa kjósendur í kosningabaráttunni í fyrra með því að ásaka fyrri Bandaríkjaforseta fyrir skaðleg hernaðarafskipti erlendis og lofaði því að draga Bandaríkinn út úr slíku og spara með því ríkisútgjöld. 

Á tæpu hálfu ári í embætti er sami maður varla í rónni nema að hann sé að elda ófriðarseið einhvers staðar í hverri viku. 

Í gær og fyrradag var það Norður-Kórea, þar áður hernaðurinn í Sýrlandi og nú bætist Venesuúela við. 

Og eitt af fyrstu verkum hans í embætti var að boða stóraukin útgjöld til hermála. 

Trump íhugar hernað í Venesúela

Af hverju eru ekki allir vegir svona góðir?

Eftir aksur á góðum vegum og hraðbrautum í Evrópu kemur maður heim og byrjar að aka um íslenska vegakerfið.  

Og er fyrir áratugum búinn að sætta sig við það að jafnvel helstu malbikuðu þjóðleiðirnqr okkar séu með afar misjöfnu slitlagi, oftast öldótt og ójafnt. 

Svörin eru þekkt fyrir löngu, - veðurlag er misjafnt og undirlagið frýs og þiðnar á víxl frostlyfting og þiðnun gera veginn svona. 

Raunar var einn undirleikari minn, Tómas Grétar Ólason, sem hafði mikla reynslu af framkvæmdum með stórvirkum jarðvinnuvélum, oft með aðrar skýringar, sem hann rökstuddu býsna vel þegar um var að ræða suma kaflana þar sem rakti hvernig þetta væri fúsk, röng notkun og meðferð jarðefna og tækja. 

Ég er þessa dagana á ferð um Norðausturland og man þá daga þegar hafísinn lokaði hér höfnum árið 1979, það var ófært til flugs, og vegirnir voru svo lélegir, að menn óttuðust að taka myndi fyrir alla flutninga, á sjó, landi og í lofti, ef mikla snjóa gerði og vegakerfið yrði ónothæft af þeim sökum. 

Spjallaði stuttlega við Árna Gunnarsson, sem fyrrum var Alþingismaður kjöræmisins, þar sem hann rifjaði upp hve þingmönnum þess tíma hefði verið mikið í mun að koma í veg fyrir ófarir af þessu tagi. 

Ég gat greint honum á móti frá því að þremur áratugum síðar hefði draumur hans og fleiri loksins orðið að veruleika með lagning nýs vegar sem opnaði greiða og fljótekna leið milli Kópaskers annars vegar og Þórshafnar og Raufarhafnar. 

En sérstaklega hefði komið á óvart hve stórgóð þessi vegagerð væri, svo mögnuð að það vekti mikla undrun. 

Vegurinn er í stuttu máli snilldarlega vel gerður og verkfræðilegt og framkvæmanlegt undur á íslenskan mælikvarða og jafnvel heimsmælikvarða, breiður, rennisléttur og hvergi brattur þótt hann lægi um mishæðótt land. 

Og í framhaldi af því vaknar spurningin hvers vegna allir aðrir vegir hafi ekki verið svona. 

Eitt svarið, sem gefið er, er að þungaflutningar séu orðnir svo miklir, að þeir eyðileggi vegina. 

Það getur verið rétt út af fyrir sig, en þetta virðist ekki eiga við um allt vegakerfið og ekki um allan þann hluta vegakerfisins þar sem þessi flutningar eru mestir. 

Mig grunar að hluti af skýringunni sé svipuð skýringum vinar míns Tómasar Grétars á sinni tíð, að betur megi gera en víða hefur verið gert.

Og hvað um það, - það er ástæða til að óska Vegagerðinni til hamingju með vegi á borð við þann sem nú liggur um norðausturhornið og vonast til að gamli malarvegurinn við Bakkaflóa víki sem fyrst fyrir svona afbragðs vegi.  

Malbikað í Borgarfirði

Þeir borgi sem nota. Það þarf ekki svona stóra bíla.

Til er kenningin um það að þeir borgi sem nota. Sjá má merki um hana víða um lönd. Þeir sem vilja nota dýr ný mannvirki á borð við hraðbrautir og jarðgöng borga beint fyrir þau afnot. 

Kostnaðurinn við það að eiga stóra bíla kemur meðal annars fram í því hvað þeir þurfa mikið rými, sem þarf að malbika. 

Sem dæmi má nefna að ef meðallengd bíla minnkaði um einn metra, úr 4,60 niður í 3,60 myndi rýmið sem 100 þúsund bílar á Miklubrautinni tekur á hverjum degi minnka um sem svaraði 100 kílómetrum. 

Með öðrum orðum: Á hverjum degi myndu alls 100 kílómetrar samtals verða auðir sem annars efru þaktir bílum. 

Á markaðnum er gnægð bíla, sem eru um 3,60 metrar að lengd, taka 4-5 manns, eru með 200-250 lítra farangursrými, ná 160-200 kílómetra hraða og eru frá 13 niður í 10 sekúndur úr kyrrstöðu upp í 100 km/klst. 

Hafa um 1,30 metra breidd frammi í, sem er meira en 40 sm meiri breidd en er að meðaltali í farþegaþotum. 

Eyðslan í raun getur komist niður í allt að 5 lítra á hundraðið á þjóðvegum, og er þó ekki um að ræða kostnað vegna dýrra dísilvéla, sem eyða enn minna, né það að nota forþjöppu. 

Árum saman hafa verið framleiddir í Rúmeníu bílar í verðflokki Yaris, sem taka sjö í sæti og henta vel fyrir barnafjölskyldur, og eftir áralanga tregðu Íslendinga gegn því að kaupa slíka bíla, hefur mýtunni um "ónýta Austur-Evrópbíla loks verið eytt með Dacia Duster. 

Í Japan er þeim bílum ívilnað, sem eru styttri en 3,40 og mjórri en 1,48, og þarf ekki annað en að líta á Daihatsu Cuore til þess að sjá að slíkir bílar bjóða upp á nægt rými fyrir allt venjulegt fólk. 

En án þessarar ívilnunarreglu hefðu umferðarvandamál Japana orði óleysanleg. 

Breytt vörugjöld breyta bílasölu

Gott hjá þeim! Íslenskt rafreiðhjól næst!

Ég var svo heppinn fyrir tveimur árum á geta skoðað lauflétt íslensk hjól og dást að þeim. 

Svo vel leist mér á þau, að nú óska ég þess heitast að þessir kláru menn hanni og framleiði rafreiðhjól, þar sem þyngdin skiptir jafnvel enn meira máli en á venjulegum reiðhjólum, því að orkan og orkugeymdin á rafreiðhjólum er afar takmörkuð ef hægt á að vera að auka drægnina. 

Sem fyrirmynd í útliti og hönnun sting ég upp á erlenda hjólinu Elmoto - tiefeinsteiger og heiti auk þess á íslensk stjórnvöld að taka upp það atriði bandarískra reiðhjóla, að hafa bæði fótahjálp á rafaflinu og einnig handgjöf. 

Íslensk rafreiðhjól með handgjöf - koma svo!

Hefja framleiðslu á íslenskum hjólum

Árangur erlendra óvina þjóðskipulags okkar?

Tilgangur erlendra hryðjuverkasamtaka íslamska ríksins og hliðstæðra hópa með hryðjuverkum sínum víða um heim hefur aðallega verið tvíþættur:  

1. Að ráðast beint á lýðræðislegt þjóðskipulag frelsis, friðar, jafnréttis, mannréttinda og bræðralags, sem margra alda hugsjónabarátta hefur fætt af sér. 

2. Í öðru lagi að spilla friði, farsæld og fyrrnefndum einkennum þjóðfélags okkar sem mest og innleiða ótta, tortryggni og átök. 

Breytt framkvæmd Gleðigöngunnar og Fiskidags ber þess merki, að hinir erlendu hryðjuverkahópar hafa náð árangri hvað síðari hluta aðgerða þeirra, og þá einkum með þeirri lúmsku aðferð sem hefur falist í því að aka bílum inn í mannþröng.

Nú er svo komið að erlendu hryðjuverkamennirnir þurfa ekki lengur að láta til skarar skríða á þennan hátt, - möguleikinn einn hefur því miður leitt af sér aðgerðir hér á hjara veraldar sem fela í sér að kveðja út vopnað lið og setja upp hindranir.

Ljóst er að varla verður héðan af aftur snúið með þessar aðgerðir, fordæmi hefur því miður þegar verið sett fyrr á þessu ári og ekki aftur snúið með það.

Þar með er skásta lausnin fyrir almenning, úr því sem komið, er að taka þessu nýja fyrirbrigði á svipaðan hátt og við tökum strangri öryggisleit á flugvöllum og líta á aðgerðir lögreglunnar sem aðstoð við að tryggja öryggi okkar og þar með möguleikann á að njóta fjölmennra viðburða í sem mestri hugarró.  

En margir hafa þó óbragð í munni.  

 

Lokað með ökutækjum og vopnuð sérsveit

Allir ætla að græða sem mest og sem fyrst.

Allir ætla að græða sem mest á meðan það er hægt og jafnvel án þess að það sé hægt. 

"Neyttu á meðan á nefinu stendur," "grípa skal gæsina meðan hún gefst", "þeir fiska, sem róa," "svelltur sitjandi kráka en fljúgandi fær," "betri er einn fugli í hendi en tveir í skógi", - allt eru þetta lýsandi orðtök fyrir inngróið viðhorf Íslendinga, sem hjörðu öldum saman við að "bjarga verðmætunum" hvenær sem færi gefst.

Svo hratt gengur þetta að á örfáum vikum er til dæmis verið að byrgja fyrir fyrra útsýni af Drottningarbraut á Akureyri til fallegu gömlu húsanna undir brekkunni.

Svipað fyrirbæri og er við gömlu höfnina í Reykjavík og víðar út um land.

Bílaleiguverðið hér á landi er það hæsta á byggðu bóli og annað eftir því.

Um aldir kom bakslag gjarnan eftir uppgang, og það var af náttúrulegum orsökum.

Nú koma bakslag eftir uppgang og hrun eftir bólur eingöngu vegna ofsagræðgi.  

Offjárfest í bílaleigubílum

Ísland 1992: Náttúran njóti vafans. Ísland 2017: Náttúran njóti ekki vafans.

Það má deila fram og aftur um mat Hafrannsóknarstofnunar á stórfelldu sjókvíaeldi í Ísafjarðardjúpi. 

Hitt er merkilegra að málsmetandi menn, þeirra á meðal fyrrverandi utanríkisráðherra Íslands, sem ætti að þekkja helstu alþjóðlegu skuldbindingar Íslands, segja núna blátt áfram að þegar vafi leiki á um umhverfisáhrif, skuli fólkið en ekki náttúran njóta vafans. 

1992 skrifaði nefnilega Ísland undir Ríó-sáttmálann þar sem eitt af helstu atriðunum er að þegar vafi leikur á um umhverfisáhrif framkvæmda, skuli náttúran láta njóta vafans.

Leiðtogar þjóða heims höfðu fyrir augunum of mörg stórfelld umhverfisslys um allan heim, sem höfðu orðið vegna þess að náttúran var ekki látin njóta vafans.

Þess vegna skrifaði Eiður Guðnason, þáverandi umhverfisráðherra, undir sáttmálann ásamt öðrum ráðamönnum þjóðanna.  

En þetta reyndust aðeins orð á pappír, því að alla tíð síðan hefur hið gagnstæða verið iðkað hér á landi þótt menn hafi í orði kveðnu talað um alþjóðlegar skuldbindingar okkar. 

Og eftir 25 ár af slíku er nú verið að taka af skarið og engu leynt í því efni: Ef vafi leikur á um áhrif framkvæmda á náttúru og umhverfi, skal fólkið, þ. e. framkvæmandinn njóta vafans, en ekki náttúran. 

Leiðin liggur sem sé aftur á bak í þessum efnum um aldarfjórðung ef þetta verður yfirlýst opinber stefna í umhverfismálum hér á landi. 

Hvort kom á undan, laxinn eða fólkið?