"Landið fýkur burt"?

"Landð fýkur burt" söng Ríó tríó fyrir um aldarfjórðungi. Þá var að baki um 20 ára tímabil, sem skiptist gróflega í tvennt, áratugur eftir 1974 þegar svonefnd þjóðargjöf sem þjóðin gaf sjálfri sér á 1100 afmæli Íslandsbyggðar á Þingvöllum, hafði bókstaflega "fokið burt" í eyðimerkurstormi óðaverðbólgu og einnig vegna þess að sauðfé og hrossum hafði fjölgað svo mikið með tilheyrandi beitarálagi á land, sem var að stórum hluta óbeitarhæft land, að stórsá á því.

Stormarnir, sem sjást svo vel á gervitunglamyndum, eru að stórum hluta til óumflýjanlegir eftir aurflóð jökuláa, sem engin leið er að græða upp, en því miður einnig vegna þess að gróður og jarðvegur fjúka burt af svipuðum ástæðum og lýst var laginu magnaða og í þeim sjónvarpsþáttum og fréttum sem reynt var að gera til að varpa ljósi á hina miklu afneitun varðandi meðferð okkar á landinu. 

Persónulega rann þetta ástand upp fyrir mér í könnunarflugferðum með Sveini Runólfssyni og við það að sjá með eigin augum hvernig rofabörð við sunnanverðan Kjalveg, sem ég notaði til viðmiðunar í akstri um veginn, hurfu hvert af öðru gersamlega á örfáum árum. 

Hlaut ákúrur hagsmunaaðila vegna umfjöllunar um þetta, sem gat raunar birst í húmor hagyrðinga, svo sem þessari um mig: 

Hefur víða á FRÚnni farið, -

filmað bæði hraun og sker, - 

en ætli´hann hafi augum barið 

ofbeitina á höfði sér?

Að sönnu napurt háð, en því miður um stórfelldan napran sannleika hvað snertir meðferðina, sem gróður og jarðvegur lands okkar verður að sæta of víða. 

 

Sandstrókar á haf út

Jafn "alvarlegur" leki og 2006?

Ekki kemur á óvart að skipuleggjendur Eurovision líti leka á atrið Íslands alvarlegum augum. 

Spurningin er hins vegar hversu alvarlegur lekinn telst vera. 

2006 kom upp meinlegur leki þegar lagið með Sylvíu Nótt var lekið á ljósvakann í trássi við reglur keppninnar, sem fastsetti ákveðinn tíma, þegar mátti kynna lögin, sem kepptu.  

Ágreiningur kom upp á milli nokkurra keppinauta lagsins og skipuleggjenda keppninnar, sem töldu málavexti þess eðlis að ekki væri, úr því sem komið væri, hægt að vísa laginu frá.

Varð það niðurstaða sem þáverandi útvarpsstjóri studdi.

Í frétt af þessum leka nú vantar upplýsingar um eðli málsins hvað varðar reglur keppninnar og það, hversu "alvarlegur" þessi leki telst.

Samanburður við lekamálið 2006 væri til dæmis vel þeginn frá þeim sem gerst vita um keppnina og reglur hennar.

Í þetta sinn gerist lekinn til dæmis miklu síðar én 2006 og á allt öðru stigi keppninnar.  

Eurovision-atriði Íslands lekið

Þrjátíu ára hugboð hefur ræst.

Stundum fær fólk það sem kallað er hugboð, sér eitthvað svo greinilega í anda, að það verður ógleymanlegt og um leið forspá. 

Eitt slíkt hugboð varð til við að horfa á Ragnar Bjarnson vera að syngja á dansleik Sumargleðinnar úti á landi fyrir um 30 árum. 

Nokkrir staðir, sem Sumargleðin kom á, voru sérstaklega minnisstæðir vegna þess, að þar var ólýsanlega góð aðsókn og stemning á sunnudagskvöldum, þeim tíma vikunnar, þegar yfirleitt er erfitt að halda slíkar samkomur. 

Staðir eins og Suðureyri, Skúlagarður í Kelduhverfi og Fáskrúðsfjörðru koma upp í hugann. 

Við það að standa úti í sal, skammt frá sviðinu og horfa á Ragga Bjarna og hljómsveitina fara hamförum i því að lokka hvern einasta kjaft út á gólfið og viðhalda stemningu helstu samkomu hvers sumar, birtist einhver konar sýn á manninn og andrúmsloftið sem var í kringum hann, sem var eiginlega ólýsanleg, einhvers konar hugboð um að hann og framlag hans myndi lifa lengi með þjóðinni.

Þetta var einkennilega sterkt og eftirminnilegt augnablik. 

Þegar Ragnar varð svo hastarlega veikur eftir að dagar Sumargleðinnar voru liðnir, virtist slá mjög á þetta hugboð. Honum var á tímabili varla hugað líf. 

Og þegar Fréttablaðið bað svokallaða álitsgjafar og sérfræðinga um dægurtónlist að gera lista yfir 30 helstu dægurlagasöngvara 20. aldarinnar og Ragnar Bjarnason komst ekki einu sinni á blað hjá þeim varð ég ekki aðeins afar ósáttur og hryggur yfir þessu, heldur var þetta eins og að hugboðið góða hefði endanlega verið kæft. 

Þetta var svo ótrúlegt. Hafði það verið misskilningur að Ragnar og Haukur Morthens hefðu verið langvinsælustu söngvarar landsins á löngu árabili og Ragnar jafnvel haft betur árum saman?

Hafði þjóðin verið svona dómgreindarlaus?

En Ragnar varð sjötugur 2004 og hugboðið góða var vakið með látum, - hann varð 75 ára 2009 og 80 ára 2014 og í hvert sinn efldist hugboðið. 

Eins og Magnús Norðdal, sem er kominn enn lengra á níræðisaldurinn en Ragnar, hefur verið magnaðisti listflugmaður landsins, nokkuð, sem á ekki að vera mögulegt, hefur Raggi Bjarna átt dýrðardaga, sem hann á svo sannarlega skilið.

Héðan af verður hugboðið í fullu gildi.  

Fyrirsæta á níræðisaldri

Alþjóðavæðing má ekki vera stjórnlaus og fara úr böndum.

Það er rétt hjá Marine Le Pen að berjast eigi gegn stjórnlausri alþjóðavæðingu. 

En lausnin er ekki sú að fara ofan í svipaðar skotgrafir hafta, múra og þjóðernishyggju, sem á endanum getur leikið þjóðir heims jafn grátt og á fjórða og fimmta áratug síðustu aldar. 

Þess vegna er framboð Emmanuel Macron svo mikilvægt, því að það leitar lausna við beisla möguleika nútíma samskipta- og tæknibyltingar til jákvæðrar alþjóðasamvinnu, en ráðast jafnframt gegn því skefjalausa auðræði örfárra valdafíkla, sem þrífast á taumlausri græðgi og yfirgangi, sem ógnar heimsbyggðinni. 

Baráttan um Frakkland

Valdaöfl Garðabæjar: Dekurrófa valdastéttar.

Áttföld verðlækkun á hektara við sölu ríkisins á Vífilsstaðalandi til Garðabæjar, miðað við fyrri landsölu,  er ekkert nýtt í viðskiptum þess bæjarfélags við sjóði í almanna eigu þar sem ekki er vílað fyrir sér að nýta aðstöðu í valdakerfinu til að láta almenning blæða fyrir gjafir til þessarar dekurrófu, sem Garðabær virðist vera. 

Þegar Garðabær sameinaðist Álftanesi fyrir nokkrum árum, voru uppi miklar hugmyndir hjá Garðabæ um stóraukna íbúðabyggð í landi Álftaness. Í krafti hennar skyldi Álftanesvegur tvöfaldaður og var því veifað, að Álftanesvegur væri sprunginn vegna mikillar umferðar og væri hættulegasti vegur á höfuðborgarsvæðinu. 

Hið rétta var að umferðin var ekki einu sinni helmingur af þeirri umferð, sem talin er það mikil, að breikka þurfi veg úr 1 plús 1 upp í 1 plús 2 og er umferðin það ekki enn, 5 árum síðar. 

Og nýi vegurinn með lengstu blindbeygju landsins ekki heldur! 

Vegurinn var númer 22 til 23 á lista yfir þá vegarkafla höfuðborgarsvæðisins, sem voru þá með mesta slysatíðni. 

En það lá fiskur undir steini. Ef vegagerðin dróst, lenti vegurinn allur inni í landi Garðabæjar, og lá þá á milli hverfa í því bæjarfélagi. 

Ef hins vegar var drifið í því að ganga frá samningum við ríkið um veginn, yrði vegagerðin á kostnað ríkisins sem vegur á milli tveggja sveitarfélaga. 

Og það var gert með dyggum stuðningi Vegagerðarinnar og dómsvaldsins. 

Rokið var í það að negla vegagerðina niður og margbrjóta reglur um mat á umhverfisáhrifum og frakvæmdaleyfi, þótt ríkjandi væri mesti niðurskurður í manna minnum í kjölfar Hrunsins. 

Á illskiljanlegan hátt ( eða hvað?) tókst Garðabæ að fá fjárveitingarvaldið og borgaryfirvöld í Reykjavík til að falla frá öllum hugmyndum um brýnar vegabætur í Reykjavík í heilan áratug en sóa hins vegar tveimur milljörðum í dekurvegagerð valdamanna í Garðabæ með miklum óafturkræfum umvherfisspjöllum! 

Já, ítrekað framferði þessarar dekurrófu valdastéttar er eitthvað til að hugsa um fyrir fleiri en Kára Stefánsson. 

 

 

Hektarinn seldur á 2,5 milljónir í stað 20 milljóna

"Smáatriðin" eru mikilvæg. Forréttindum farsímanna verður að linna.

Ég minnist þess þegar ég kom heim úr sveitinni þegar ég var barn, og langaði til að segja foreldrum mínum frá merkilegum hlutum úr sveitinni, hvað ég var spældur þegar þau höfðu engan áhuga á því að hlusta neitt á mig. 

Hugsaði með mér, að ef ég yrði sjálfur foreldri þegar ég yrði stór skyldi ég helst ekki gera svipað. 

Veit hins vegar ekki hvort ég stóð við það. 

Síðan síminn, fyrst landssíminn og síðar farsímar komu til skjalanna, hefur þetta tæki oft verið láti valta yfir eðlileg og réttlát mannleg samskipti. 

Sem dæmi má nefna, að þegar einhver er búinn að gera sér ferð í verslun eða þjónustufyrirtæki, á hann ekki að þurfa að sæta því, að sá, sem hann er að tala við, svari tafarlaust hvaða símhringingu sem er. 

Það er bæði óréttlátt og í raun dónaskapur. Þessum forréttindum farsímanna verður að linna. 

 

Segja snjallsímann trufla fjölskyldulífið

Einu sinni "monthús", "bruðl", "hneyksli" og "alltof, alltof stór."

Eins og títt er um stórar framkvæmdir voru stundum ekki spöruð stóru orðin um Leifsstöð þegar hún var reist. 

Voru meira að segja slegin met í maraþonræðum á Alþingi um það, að þetta væri "bruðl". "hneyksli", "monthús" og alltof, alltof stór bygging. 

Nú er hún orðin of lítil og flugvöllurinn, sem var stærsti hernaðarflugvöllur heims þegar hann var tekinn í notkun í stríðinu, er líka orðinn of lítill á mestu álagstímum. 

Við því eru fá ráð, jafnvel þótt norðaustur-suðvesturbraut yrði tekin í notkun, því að til þess að auka afköst vegna flugumferðar, þyrfti að leggja nýjar flugbrautir í sömu stefnu og samsíða þeim tveimur brautum, sem nú eru, auk nýrra akstursbrauta. 

 

Óskipulagður og léleg þjónusta

Hin byltingarkennda breyting af völdum snjallsímanna.

Það þarf ekki að líta lengi yfir fréttir hvers dags til að sjá, hvað almenn notkun myndavéla í snjallsímum hefur umbylt öllu umhverfi nútímamannsins. 

Daglega má sjá atburði sem aldrei hefðu orðið að fréttum ef ekki hefðu verið snjallsímar við hendina. 

Þetta þýðir að starfsfólk af öllu tagi verður að hafa alveg nýjan vara á sér varðandi það að hlaupa ekki á sig í starfi. 

Eins og alveg ný atvik af þessu tagi sýna, geta svona uppákomur verið afar slæm auglýsing fyrir hvers kyns fyrirtæki eins og til dæmis flugfélög. 

Skuggahliðin á síauknu umfangi kvikmyndunar um allar koppagrundir getur hins vegar verið sú, að vegið sé að persónufrelsi og friðhelgi einkalífs með því að þessi tegund "Stóra bróður" sé kominn til skjalanna við að vaka yfir og skipta sér af öllum mögulegum hlutum. 

Og að hver einasti borgari geti hvergi um frjálst höfuð strokið. 

En kostirnir eru enn miklu fleiri en gallarnir. 

„Sláðu mig! Komdu bara“

Fólk flutt eins og fénaður.

Það er sjálfsagt mál að sérsveitarmenn lögreglu æfi sig vel og gangi af öryggi til verks við sín störf.  

Öðru máli gegnir þegar einstakar aðgerðir eru framkvæmdar með látum úr öllum takti við tilefni eða raunverulegar aðstæður og gögn.

En það gerðist í tengdri frétt á mbl.is um stórkarlalegar aðgerðir í Grímsnesi, þar sem í stað þess að rannsaka málið á viðunandi hátt og miða aðgerðir, eða öllu heldur aðgerðarleysi í þessu tilfelli við sannanlegar staðreyndir, í stað þess að rjúka af stað og láta eins og naut í flagi. 

Þótt héraðsdómur hafi í þessu tilfelli dæmt sérsveitarmönnum í óhag, eru dæmi um að dómsvaldið sjái í gegnum fingur sér varðandi framkvæmd aðgerða sérsveitarmanna, þótt hún hafi greinilega farið í sér brot á reglum um meðalhóf og jafnvel brot á lögum og verklagsreglum lögreglunnar sjálfrar. 

Í Gálgahraunsmálinu hafði lögregla heilan mánuð til að fylgjast með því útivistarfólki og náttúruunnendum, sem dvaldi við jaðar hraunsins þetta tímabil. 

Það var flest komið á eftirlaunaaldur, konur og karlar, og ekkert af því hafði komist í kast við lögin, heldur viðurkennt friðsemdarfólk. 

Aldrei voru þarna fleiri en um 25 manns. 

Vitað var fyrirfram að fólkið ætlaði ekki að hreyfa hönd né fót né blaka hönd við neinum. 

Þrátt fyrir þetta var sent á vettvang um 60 manna sérsveit með handjárn, kylfur og gasbrúsa að vopni og farið með stærsta skriðbeltatæki landsins í átt að hinu hreyfingarlausa sitjandi fólki.  

Framkvæmdin varðandi merkingu vinnusvæðisins var í tómu rugli og marklaus, og vaðið í átt að einum úr hópnum með orðunum: "Tökum hann! Tökum hann."

Hann benti á að hvergi væri að sjá neina merkingu sem sýndi að hann væri inni á vinnusvæði.

Var þá komið með línu, sem marka ætti vinnusvæðið, og tóku lögreglumenn þátt í því og reyndu að leggja hana út fyrir þennan mann, svo að hægt væri að handtaka hann. 

Þegar hann færði sig út fyrir þá línu, var reynt að stjaka honum inn fyrir línuna, svo að hægt væri að handtaka hann! 

Minnir á gamla djókið um lögreglumanninn, sem fann lík í Fishersundi, en dró það upp í Garðastræti af því að hann vissi ekki hvernig ætti að skrifa orðið Fishersund í lögregluskýrsluna. 

Ekki var látið nægja að fjarlægja fólkið út fyrir vinnusvæðið með því að bera það út fyrir, heldur var því smalað inn í Econoline lögreglubíl, þar sem því var neitað um að fá að spenna bílbelti, en í staðinn flutt eins og hver annar fénaður á lögreglustöð og sett þar í fangaklefa. 

Öll var þessi framkvæmd með hreinum ólíkindum og úr öllum takti við aðstæður. 

 

 

„Leggstu niður, leggstu niður“

Meira en jafnoki "Obamacare" á Íslandi í 70 ár?

Ástand heilbrigðismála í Bandaríkjunum kemur flestum Evrópuþjóðum spánskt fyrir sjónir. Áætlað hefur verið að á síðasta aldarfjórðungi hafi um 20 milljónir Bandaríkjamanna dáið ótímabærum dauðdaga vegna skorts á sjúkratryggingum. 

Heilbrigðislöggjöf Barack Obama hefur verið ætlað að bæta úr þessu og færa kerfið í átt til þess sem hefur lengi þótt sjálfsagt víðast í Evrópu. 

En Donald Trump lítur öðruvísi á málið. Í hans augum voru Bandaríkin "stórfengleg" ("great") meðan þessum mannslífum var fórnað og séð var til þess að hinir ríkari gætu setið að sínu án þess að þurfa að leggja þeim, sem minna máttu sín, lið. 

Í ævisögu Ólafs Thors segir hann frá því að helsta vandamálið við að mynda Nýsköpunarstjórnina 1944 hafi verið tregða innan Alþýðuflokksins til myndunar stjórnarinnar.

Sjálfur var Ólafur í vandræðum með fimm þingmenn Sjálfstæðismanna, en þeir voru þó aðeins hluti þingflokksins.

Hins vegar var þetta spurningin um meirihluta þingmanna krata, annað hvort af eða á, því annars var samkomulag Sjalla og komma ekki með nægan þingstyrk.

Ólafur fór því út í það að "fiffa" tilboð til kratanna, sem þeir gátu ekki hafnað varðandi það að koma á tímamóta alþýðutryggingum á Íslandi, einhverju því besta á byggðu bóli á þeim tíma.

Þetta hafðist og það má dunda sér við að bera það kerfi saman við Obamacare, þar sem útkoman kann að vera sú að við séum búin að vera 70 árum á undan "America the great."   

Berst við að standa við loforðin