Allt að 120 tonna "knýr".

Allt líf hverrar manneskju er spurning um áhættu. Á ferð á vélhjóli með diskasettið Hjarta landsins - náttúran og þjóðin á áður óþekktan hátt um fjallvegi Vestfjarða í dag með áætlaðri viðkomu á N1 á Ísafirði leiðir frétt á mbl.is um áhættu af því að standa við frægan flugbrautarenda erlendis hugann að áhættunni, sem fylgir öllum gerðum manna. 

Á Youtube er hægt að sjá magnaðar myndir af aðflugi stórra þotna að flugvellinum á eyjunni Sint Marteen í Karabíska hafinu.

Þetta er hægt að skoða yfir safnmyndir af hættulegustu eða óvenjulegustu flugvöllum heims. 

Þrátt fyrir ótal áberandi aðvaranir hætta margir miklu til að vera við girðinguna við flugbrautarendann, þegar vélar koma og fara þar lágt yfir. 

Stundum þegar komið er lágt að, þarf flugstjórinn að gefa hressilegt afl ef vélin kemur full lágt, og aflið er auðvitað á fullu við flugtak, sem getur orðið býsna neðarlega ef vélin er fullhlaðin og mótvindur lítill. 

Auðvitað þarf mikið afl til að þeyta meira en 500 tonna flykki áfram eða láta það klifra, og svonefndur "knýr" (thrust) getur verið meira en 100 tonn á stærstu þotunum. 

Gegn aðeins broti af slíku afli má ein manneskja sín lítils, en sú hegðun, að láta á það reyna á þessum fræga stað líkist því helst þegar ungir blökkumenn í hópi áhorfenda leika sér að því í Afríkuralli að standa inni á keppnisleiðinni í veðmáli um það hver þeirra þori að standa þar lengst áður en hann flýr af veginum. 

Sumir verða frægir fyrir áhættuatriði,svo sem á vélhjólum.  

Hinn fífldjarfi vélhjólafimleikamaður Evel Knievel hlaut meira en 400 beinbrot samtals á vélhjólaferli sínum. 

Atriði hans voru að sjálfsögðu með áhættu fjarri því sem er tekin með því að nota vélhjól til ferða sinna.

Þar liggja fyrir tölur um "reiknaða áhættu" (calculated risk) sem sýna, að ef menn eru edrú, (meira en 50% banaslysa á vélhjólum verða vegna ölvunar), eru með lokaðan hjálm og í vélhjólaklossum, ítrustu varkárni við aksturinn, tortryggni og varkárni gagnvart hugsanlegum uppátækjum annarra ökumanna, næga færni og réttindi, er hætta á banaslysum á vélhjólum álíka mikil og er að meðaltali meðal ökumanna bíla. 

 

Lést vegna hviðu frá hreyfli

Kínverjar eru að koma sterkir inn í rafbílunum.

Nú sýnist styttast í það að Kínverjar fari að flytja út bíla til annarra landa ef vel gengur nýjustu rafknúnu bílana þeirra. 

Fyrir aðeins 20 árum hefðu flestir bölvað sér upp á það að Kínverjar yrðu mesta bílaframleiðsluþjóð heims og ekki síður að þeir myndu feta í fótspor Japana með útflutning. 

Og rafbílarnir þeirra er það magnaðir, til dæmis varðandi langdrægni, að þeir eiga góða möguleika. 

Japanir og Kínverjar ásamt Suður-Kóreumönnum veita Vesturlandaþjóðum harða samkeppni í bílasmíði og sölu, og eru enn skæðari í sölu á vélhjólum ásamt Tævönum. 

Þegar Kawasaki þurfti að bregðast við samkeppni á sviði lengri og þægilegri 125cc vespuhjóla, sem hafa stóraukið farangursrými, ákváðu þeir að leita á útfyrir landsteinana til Tævans um hjólið Kymco Downtown, sem þeir breyttu síðan í smærri atriðum til þess að bera heitið Kawasaki J300 og J125. 

Minnir á það sem gerðist í Bandríkjunum um 1990 þegar GM leitaði til Suzuki til að fá að bjóða Suzuki Fox í bandarísrkri útgáfu undir heitinu Samurai og Suzuki Vitara í bandarískri útgáfu undir heitinu Geo Tracker. 

Kynntu nýjan rafmagnsleigubíl

Ekki fluga á ferð við Mývatn.

Það vakti athygli mína á ferð í gegnum Mývatnssveit í gær, að ekki var flugu að sjá né að finna fyrir. 

Þegar ekið er á vélhjóli á fullri ferð er varla hægt að hugsa sér betri leið til að finna fyrir því hvort mikið er af flugum á ferð. 

Við viss skilyrði bylja þær eins og smásteinar bæði á plastinu á hjálminum og vindhlífinni framan á hjólinu eða klessast þar og mynda grænar skellur.  

Auðvitað finnst flestum mýið við þetta fagra vatn hvimleitt þegar það myndar stróka og þessar smágerðu flugur smjúga um allt, nema fólk verji sig því betur með flugnaneti. 

En á móti kemur, að mýið er nauðsynlegur hluti af hinu heimsþekkta lífríki vatnsins og vatnið dregur einfaldlega nafn sitt af því. 

Það er því hluti af nauðsynlegri upplifun þess, sem komið hefur um langan veg til að kynnast þessu magnaða fyrirbæri. 

Veðrið stjórnar veru mýflugna

Ellin og kerfisvilla leika grátt einn af stórmerkilegum bræðrum.

Allir þekkja Gylfa Ægisson og tónlistarverk hans. Færri vita að hann á tvo bræður, sem ekki eru síður merkilegir listamenn á sviði ljóðagyðjunnar, Lýð og Sigurð. 

Þeir eru alveg einstakir menn, þessir bræður, og hafa glatt og snortið ótal hjörtu um ævina með ljóðasnilli sinni. 

Því miður vita ekki nógu margir um það sem þeir hafa lagt af mörkum til að gleðja fólk í kringum sig og lífga upp á tilveruna. 

Stundum segi ég frá ljóðrænum samskiptum okkar Lýðs sem var nokkurs konar hirðskáld Hrekkjalómafélagsins í Vestmannaeyjum. Ævinlega hrífst fólk af tilþrifum hans og ég er honum þakklátur fyrir að hafa lagt mér til perlur sínar. 

Það er dapurlegt í okkar svonefnda allsnægtarþjóðfélagi ef Lýður Ægisson er grátt leikinn af kerfi samfélagsins á gamals aldri. Hér er greinilega kerfisvilla á ferð.  

Það snertir streng í hjarta þeirra, sem hann þekkja, að frétta af því hvernig komið er fyrir honum, og ekki gott til þess að vita ef fleiri kerfisvillur leynast hér og þar í velferðarkerfinu. 

Hið opinbera og stundum flókna kerfi okkar þjóðfélags, sem er utan um aldraða, býr yfir slysagildrum, og ég veit og vona að góðir menn, sem hafa helgað krafta sína málefnum gamla fólksins, muni kippa málum í liðinn, þegar þörf er á.    

Þarf að greiða tvöfalt

Svo stór og spennandi bardagi vegna þess hve óvissan er mikil.

Langt er síðan jafn spennandi, óvenjulegur og stór bardagi hefur verið háður í hnefaleikum og bardagi Conor McGregor og Floyd Mayweather getur orðið.  

McGregor er örvhentur og hin beina vinstri hans er einhver sú hraðasta og harðasta, sem menn hafa séð. 

Vegna þess hve marga hann hefur rotað með þessu höggi og þar með komist jafn oft og raun ber vitni frá því að fara í gólfið, er spennan einstaklega mikil varðandi möguleika Floyd Mayweather að verjast henni. 

En Mayweather býr yfir einhverrri bestu vörn sem þekkst hefur í hnefalaikum og því gæti alveg eins farið svo að bardaginn verði leiðinlegur. 

En það er svolítil mótsögn í því að segja að bardaginn geti orði svo óskaplega spennandi af þessum sökum. 

Það er ekki algengt að heimsmeistarar í hnefaleikum berjist við menn sem hafa komist langt í öðrum bardagaíþróttum, þótt skyldar séu, og það voru talin mikil mistök hjá Muhammad Ali að berjast við japanskan fjölbragðaglímumann án þess að gera það eins og Mayweather, með hönskunum einum. 

Um nokkurrra ára skeið var það ósk margra, að Muhammad Ali berðist við Teofilo Stevenson, kúbverskan hnefaleikara, sem var á tímabili í sérflokki í þungavigt í áhugamannahnefaleikum. 

En þetta var í Kalda stríðinu og samningar náðust aldrei, því miður. 

McGregor og Mayweather hittust í Vegas

Ekki má gleyma loftmenguninni.

Á sama tíma og vaðið var í mestu framkvæmdir Íslandssögunnar með Kárahnjúkavirkjun og þar með langmestu neikvæðu óafturkræfu afleiðingar sem mögulegar voru hér á landi, var sama æðið ríkjandi hjá þáverandi borgarmeirihluta í Reykjavík. 

Vaðið í tíu sinnum stærri virkjun á Hellisheiði en mátti gera ef hún ætti að vera sjálfbær, enda hrynur landið niður og þar með orkan áratug seinna og nakin rányrkjan blasir við fólki, sem þurfti að taka við af afglöpunum og er nú að reyna að bjarga því sem bjargað verður. 

Í leiðinni var reist eitthvert dýrasta monthús yfir ósköpin.. 

Þetta var gert án þess að hið sanna um eðli þessarar virkjunar væri upplýst og einni í skjóli þess, að öll orka náttúrverndar- og umhverfisverndarfólks fór í að verjast hinum skefjalausa hernaði gegn landinu, sem Kárahnjúkavirkjun var. 

Nú fara gæði lofts á höfuðborgarsvæðinu enn marga daga á ári yfir heilsverndarmörk og til að kóróna allt tekst borginni að krækja í Umhverfisverðlaun Norðurlandaráðs!

Að "Skítasyrpan" svonefnda, sem ég raulaði inn á facebook um helgina ætti eftir að öðlast nýtt líf eftir 40 ár frá því að hún varð fyrst til, hefði ekki verið hægt að láta sig óra fyrir. 

Og svo sannarlega myndi hún sóma sér vel í hópi hinna léttari laga á plötunni Hjarta landsins - náttúran og þjóðin. 

Mengunin fór 200 falt yfir mörk

Varasöm alhæfing í heitinu sófakynslóð.

Hugtakið sófakynslóð varð til í kringum síðustu aldamót ef ég man rétt, og núna tala margir um að með tilkomu netbyltingarinnar og neyslu- og græðgishugsunar eigi það við að nefna hugtakið "Hótel mamma."  

Þetta er of einföld alhæfing og vinkonurnar Guðrún Veiga Guðmundsdóttir og Hilda Karen eru gott dæmi um það, að í fjölda ungs fólks bærist jákvæður baráttuandi í svipuðum stíl og hjá aldamótakynslóðinni um aldamótin 1900. 

Hótel mamma getur nefnilega verið hluti af stefnufestu og því að setja markið hátt, og sprenging í þátttöku ungs fólks í heilsu- og líkamsrækt í bland við útivist gangandi eða á hjólum, er gott dæmi um slíkt.

Og horfa fram á hamingjudag - hress við skulum syngja það lag! eins og segir í einu laganna á plötunni Hjarta landsins - náttúran og þjóðin.  

Þó að það þurfi að bera hana í mark

Umskipti við Fagurhólsmýri. Hvað um bleiku rúllurnar?

Það voru að minnsta kosti tvenn umskipti í veðrinu á leiðinni frá Reykjavík til Egilsstaða í dag og í kvöld á litla Honduvélhjólinu "Létti með diskasettin og hljómflutningsgræjurnar. 

Myndirnar sem fara að birtast á síðunni voru teknar í þessu ferðalagi og geta vakið spurningar. 

Á Suðurlandi og alla leið austur í Öræfi var norðvestan og síðar suðvestan gola og góður hiti. 

En við Fagurhólsmýri urðu umskipti og þaðan og austur á Hornafjörð var svalara og rigndi. 

Aftur urðu umskipti í Lóninu og svalt en þurrt þaðan. 

Á norðurhluta Öxi var enn kaldara og þokuslæðingur norður um. 

Meðal þess, sem vakti athygli á leiðinni var gamalt deilumál varðandi heybaggarúllur. 

Spurningin hvort Gunnar á Hlíðarenda hefði sagt: "Fögur er hlíðin...bleikir heybaggar og slegin tún." 

Ég held að Gunnar hefði sagt þetta, vegna þess að Íslendingar þess tíma voru svo miklir búmenn, að það sem var búsældarlegast var fegurst. 

Fjallið Sáta á Snæfellsnesi fékk frekar það nafn en konubrjóst, sem Sáta líkist þó mest. 

En bleiki liturinn er ýmsum þyrnir í augum vegna þess, að gagnstætt við grænar, hvítar og svartar rúllur, finnst þessi bleiki litur ekki í íslensku landslagi eins og hinir. 

Og meira að segja bláu rúllurnar, sem blöstu við hjá bænum Vík vestan við Hvalnes, voru ekki alveg með íslenska bláa litinn, þegar farið var þar framhjá í kvöld. 

Hvað finnst lesendum síðunnar um þetta?

Mesti hitinn á Hellu

Hefði verið betra að sá lúpínu þarna?

Í hjólaferðalaginu með plötusettið Hjarta landsins - náttúran og þjóðin ber ýmislegt athyglisvert fyrir augu. 

Nú ái ég skamma stund í Freysnesi og rétt áðan var brunað yfir Skeiðarársand.

Eftir hamfarahlaupið mikla niður á Skeiðársand haustið var hroðalegt um að litast á stórum svæðum á sandinum.   

Flóðið bar þykkan aur um allan sand og þegar hann þornaði og það hvessti geysuðu miklir sandstormar þar næstu misserin. 

Engan hefði órað fyrir öðru en þetta stóra flæmi yrði enn nöturlegra en nokkru sinni fyrr um ókomna tíð og að þar myndi aldrei þrífast stingandi strá. 

Sem betur fór voru flestir leirstormanna í þurrum norðanáttum og fljótlega kom að því að mest af aurnum hafði fokið burt. 

Á tímum mikillar ástar á lúpínunni og í ljósi mikils árangurs af henni á Mýrdalssandi hefði kannski verið talið heillaráð að nota hana í miklum mæli á Skeiðársandi. 

En nálægðin við þjóðgarðinn og Bæjarstaðaskóg varð kannski hemill á það að hafin væri þarna lúpínustórsókn. 

En þá brá svo við að birki fór að sá sér á sandinum í bland við vaxandi mosa. 

Þetta var algerlega á íslenska veginn, þótt hægt færi, og alls ekki eins hratt og lúpínan hefði gert.

Að vísu í litlum mæli í fyrstu en síðan hraðvaxandi. 

Nú er svo komið, að maður sér greinilegan hæðarmun á birkinu á milli ára. 

Ég smellti einni mynd áðan á sandinum en var ekki í góðri aðstöðu til að skoða árangurinn og sé nú að hún er ónothæf nema til að mynda afar grófgerða hugmynd um skóginn, sem er að vaxa þarna upp. 

Það vekur eina af spurningum sem kemur upp í deilum manna um lúpínuna, hvort það sé ævinlega eina leiðin til þess að land grói upp, að fela lúpínunni það einni. 

Og hvort ekki sé mikið verk óunnið í því að vaða áfram með hana skipulagslaust sem allra víðast án þess að efla stórlega þær rannsóknir og aðgerðir, sem geti komið böndum á stjórnleysið. 

Margar slysagildrur í sólinni.

Á fyrsta áfanga kynningar og tónleikaferðar 2000 kílómetra hringina tvo í íslenska vegakerfinu var strax skautað á fullri ferð út á flughált nýlagt malbik, nokkurra kílómetra langt vestan við Sandskeið og síðan mun óvænna í hringtorginu við Hveragerði. 

Mér er kunnugt um alvarleg vélhjólaslys á svona köflum, sem eru hættulegir og flughálir við öll skilyrði, en þó einkum í steikjandi sólskini eða rigningu. 

Það ætti að vera skylda að setja upp aðvörunarmerki tímanlega fyrir ökumenn þegar þeir koma að svona stöðum. 

Svo hált er á svona köflum, að um daginn þegar ég ætlað að taka rólega af stað við ljós á nýju malbiki spólaði hjólið samt, og er það í eina skiptið sem slíkt hefur gerst hjá mér eftir að ég byrjaði á því fyrir ári. 

Sólríkt og 20 gráður í vikunni