Of mikil breyting.

Það vill svo til að ég færði dagbækur á tímabili á bernsku- og unglingsárum. 

Meðan þessar færslur stóðu yfir voru þær ansi nákvæmar. Greint var frá því hvað étið var, helstu fréttum dagsins og veðri, og veðurspánni meira að segja gefin einkunn. 

Og síðast en ekki síst var greint frá athöfnum, svo sem útiveru og leikjum. 

Þetta var á sjötta áratugnum áður en sjónvarpið kom til sögunnar. 

Glögglega sést að það var alltaf nóg við að vera, þótt engar væru tölvurnar, snjallsímarnir né sjónvarp. 

Einnig sést að krakkahópurinn í götunni og í skólanum lék sér við svokallaða "barnaleiki" allt fram til sextán ára aldurs. 

Þegar komið var á þann aldur voru leikir eins og að verpa eggjum, parís, stórfiskaleikur og fallin spýtan að þróast upp í hörku íþróttakeppni, auk þess sem gatan var stundum knattspyrnuvöllur. 

París gat orðið býsna langur með heilmiklum langstökkum og gatan var stundum í það mjósta fyrir það að verpa eggjum, vegna þess hvað við köstuðum langt. 

Það voru ekki efni á því fyrir almúgann að kaupa rándýra íþróttatíma fyrir börnin, því að hreyfingin við útileikina nægði. 

Epli, kornfleks, cheerios voru óþekkt, nema þá eplin um jólin. Það liðu áratugir þar til orðið pizza varð þekkt, hvað þá fæðutegundin sjálf.  Hafragrautur, skyrhræringur og fiskur voru daglegt brauð. 

Fram að tíu ára aldri var enginn sími á bernskuheimilinu. Enginn ísskápur fyrr en ég varð fimmtán ára. 

Á sumrin fórum við systkinin í sveit og þar var enginn hörgull á útivist og þroskandi störfum. 

Þetta var gjöfult líf með mikilli útiveru og beinum samskiptum við nágranna, vini og vandamenn, sem nú virðist að miklu leyti sinnt með smáskilaboðum og á samfélagsmiðlum. 

Nýjasta formið af örorku, sem nú er farið að tala um, jafnvel á æskuárum, sýnir að breytingin frá því sem áður var, er orðin of mikil. 

Við erum ekki sköpuð til að einblína á tölvuskjái, snjalltæki og sjónvarp daginn út og daginn inn.  

Hryggurinn var ekki skapaður til þess að við værum niðurlút tímunum saman við að horfa niður á snjalltækin. 

Það er ekki hægt og ekki hollt, hvorki líkamlega né andlega, að breyta erfðaeinkennum, sem hafa þróast í mörg þúsund ár. 

„Þetta er nýtt form af örorku“

Öfugt við ríkisstjórnina.

Í dag og í gær hefur talsvert verið rætt um það að hlutföllin á milli þriggja landsbyggðarkjördæma og þriggja Reykjavíkurkjördæmi í skipan ríkisstjórnarinnar séu slæm, Reykjavíkursvæðið með alltof marga, sjö á móti fjórum.

En úrslitin í Útsvari í kvöld létta kannski lundina eitthvað hjá þeim, sem segjast hafa áhyggjur af fáum ráðherrum landsbyggðarkjördæmanna, og það halli stórlega á hana í þessu efni því að ég minnist þess ekki að lið Reykjavíkur hafi áður farið svona flatt í spurningakeppni. 

Þar hallaði á höfuðborgina. 

Undantekningarrödd var það þegar bæjarstjóri Akureyrar deildi ekki skoðunum með gagnrýnendur ráðherraskipanar stjórnarinnar.

Og raunar er skiptingin í kjördæmi orðin afar brengluð. Það má til dæmis skilgreina Akureyri sem hluta af VBS, "virku borgarsvæði" ( Functional Urban Area) af því að það tekur innan við 45 mínútur að fara á milli Akureyrar og Reykjavíkur.

Sömuleiðis eru Suðurnes, Akranes, Hveragerði, og Árborg á Reykjavíkursvæðinu ef svona er á málin litið.

Mörk kjördæmanna eru löngu úrelt og hefur áður verið fjallað um það hér á síðunni.

Fráleitt er að kjósandi á Akranesi hafi meira en tvöfalt vægi atkvæðis síns en kjósandi í Vallahverfinu syðst í Hafnarfirði og kjósandi á Djúpavogi á nær enga sameiginlega sérhagsmuni með kjósanda í Vogum á Vatnsleysuströnd.

Kjósandi á Akranesi býr við allt aðrar aðstæður en kjósandi í Fljótum í Skagafirði eða kjósandi í Bolungarvík.   

Fjarðabyggð burstaði Reykjavík

"Sjálfa" er táknmynd breyttra tíma, líka fyrir gamlingja.

Eitt af þeim nýyrðum sem notað hefur verið um enska orðið Selfie er kvenkynsorðið "Sjálfa." 

Það segir ansi mikið um það sem liggur að baki fyrirbæri sem varla var til fyrir áratug en spratt upp með myndavélunum í snjallsímunum, sem er orðnir allra eign. 

Með netsíðunum hefur myndast nýr vettvangur í formi facebook, bloggs og tísts, sem mikil þörf var fyrir vegna þeirrar firringar sem getur skapast vegna samskiptaleysis fólks, jafnvel skyldmenna.

En á móti kemur að bæði getur einsleitni í formi þarfarinnar við að búa til glansmyndir og þarfar sumra til að vera með ómálefnalegan skæting, illmælgi og illkvittni.

Og við bætist hættan á að hætta að gera mun á netheimum og raunheimum, mannheimum, sem svo má að orði komast, og hættan á að hverfa um of inn í netheimana og missa nauðsynleg tengsl við umhverfi sitt og samfélag. 

Og það nýjasta eru slæm áhrif mikillar notkunar sjnalltækja á augu og hrygg, (fólk verður hokið), og slæm áhrif á sálarlíf barna og unglinga. 

En tæknin verður ekki stöðvuð og viðfangsefnið felst í því að skapa eðlileg, þroskandi samskipti og tjáningu á netmiðlunum og hóflega notkun á snjalltækjunum.

Ég hef gantast með það að undanförnu að eldra fólkið hafi það fram yfir yngra fólkið að eiga kost á sjálfsmyndum sem koma til sögunnar á efri árum.

Þar á ég við fyrirbæri eins og maga- og ristilspeglanir þar sem maður getur fengið að skoða innyfli sín með myndavélum og sannfærast um gildi þess sem sagt hefur verið, að fegurðin komi að innan.

Var einmitt að koma úr einni slíkri en þurfti ekki að endurtaka það, sem hægt var upplifa í speglununum 1996 og 2003 að sjá þessar myndir á meðan þær voru teknar.

Samfélagsmiðlar orðnir „eitur“

Falsfréttir verða seint drepnar.

Kristur sagðist fyrir rétti, þegar hann svaraði spurningu dómarans um hlutverk sitt, vera "kominn til að bera sannleikanum vitni." Og þá kom "eftirfylgnisspurnin ("follow-up") spurning Pílatusar: "Hvað er sannleikur?"

Falsfréttir hafa fylgt mannkyninu frá upphafi og haft áhrif alla tíð, að vísu mismikil.

Á síðustu árum hefur bylting á netinu valdið því að slíkar fréttir geta komið úr miklu fleiri áttum en áður.  

Undir falsfréttir falla miklu fleiri fréttir og fróðleikur en virðist í fljótu bragði. 

Á benskuheimili mínu var Mogginn eina dagblaðið, sem keypt var, þar til ég ákvað þegar ég fór að sela blöð og bera út blöð, að gerast áskrifandi að Þjóðviljanum til þess að jafnvægi væri í fréttaflutningi sem að mér væri haldið.

Ekki þarf annað en að líta á fyrirsagnir blaðanna fjögurra af óeirðunum á Austurvelli 30. mars 1949 til að sjá hvernig himinn og haf gátu verið á milli fréttafrásagna af einum atburði. 

Í Mogganum las maður endalausar fréttir um illsku kommúnista, sumar lúmskar eins og þær að þeir Íslendingar sem ekki voru alveg réttu megin í skoðunum væru "kommúnistar" eða "kommar." 

Var ekki gott að fá á sig "kommastimpil." 

Í Þjóðviljanum var allt sem gert var í kommúnistaríkjum Austur-Evrópu mært upp í hæstu hæðir og sanntrúaður Laxness réttlæti hreinsanir Stalíns og skrifaði um "Gerska ævintýrið".   

Hann undraðist "ófyrirleitni" Búkharins í réttarhöldunum í ofsóknum Stalíns. 

Þegar Stalín dó var dregið fram stærsta stríðsletur Þjóðviljans og minning Stalíns sem mesta góðmennis og stórmennis allra tíma mærð með hástigs lýsingarorðum.

Í Kalda stríðinu eftir heimsstyrjöldina litaðist öll umfjöllun um flest mál af áróðri, sem oft var býsna lúmskur. 

Sumt af því hefur lifað fram á þennan dag.

Lítið dæmi, byggt á grúski í heimildum um Seinni heimsstyrjöldina:

76 árum eftir orrustuna um Bretland standa líklega flestir enn í þeirri trú að Supermarine Spitfire hafi verið besta og merkasta orrustuflugvélin í styrjöldinni og bjargað Bretum. 

Hið sanna er að mun fleiri þýskar flugvélar voru skotnar niður af Hawker Hurricane en af Spitfire þótt Spitfire væri betri eiginleikum búin. 

Þegar Churchill hélt hina frægu ræðu sína "Hinir fáu" ("The few") átti hann við flugmennina, ekki flugvélarnar.

Og þeir höfðu góð tök á því að fljúga Hurricane. (Afsakið að fyrir tæknileg mistök eru tvær myndir af henni.) 

Og það er fyrst eftir fall Sovétríkjanna sem það fer að seytla inn í fræðibækur um orrustuflugvélar að að minnsta kosti tvær tegundir orrustuflugvéla hafi verið betri í stríðinu en Spitfire.

Það voru hin rússneska Yakovlev Yak-3 og hin bandaríska P-51 Mustang.

Einkum hefur geta þeirrar rússnesku farið hljótt, því að löngum hafa léleg gæði rússneskrar framleiðslu verið höfð mest á orði.

Og allir stríðsaðilar reyndu að halda sínum hlut sem best fram, þannig að það vildi oft drukkna í umræðunni að Sovétríkin báru lengst af hitann og þungan af baráttunni við Hitler og nasista.

Það var fyrst og fremst hin gríðarlega framleiðslugeta og baráttuandi Rússa sem kom í veg fyrir að Þjóðverjum tækist að leggja alla Evrópu undir sig.

Þetta viðurkenndi John F. Kennedy í einni ræðu sinni.  

Þegar hin þýska Focke-wulf fw 190 kom fram urðu Bretar að endurbæta Spitfire til að hún hefði roð við þeirri þýsku. 

Þjóðverjar notuðu Messerschmitt Me 109 allt stríðið, en á þegar leið á bardagana á austurvígstöðvunum var þýskum flugmönnum ráðlagt að forða sér strax ef þeir yrðu varir við Yak-3 neðar en í 15000 fetum, svo mjög tækju flugeiginleikar þeirrar rússnesku eiginleikum Messerschmitt og Focke-Wulf fram. 

Síðustu tvö ár stríðsins kom síðan fram sú örrustuflugvél, sem var líklega best þeirra allra, hin bandaríska Mustang, einkum vegna gríðarlegrar langdrægni.

Sagt er að þegar Göring hafi frétt af því í fyrsta sinn að Mustang væri á flugi yfir Berlín eftir að hafa fylgt sprengjuflugvélum Bandamanna alla leið þangað hafi hann sagt: Nú eru góð ráð dýr. Þetta er búið spil. 

Mustang var lykillinn af því að hægt væri að veita sprengjuflugvélunum vörn og svo að þær gætu gert jafn mikinn usla í loftárásum Bandamanna og þær ollu. 

Það hefur löngum verið sagt frá því sem dæmi um heimsku og fáfræði þegar bændur riðu til Reykjavíkur "til að mótmæla símanum." 

Með þessum tveimur orðum, að "mótmæla símanum" er gefið í skyn að þessir menn hafi verið á móti fjarskiptum Íslands við útlönd. 

Hið rétta er að þeir vildu einmitt sem hraðastar framfarir í fjarskiptunum með því að forgangsraða loftskeytasambandi fram fyrir landssmímann. 

Þeir urðu undir í þessari deilu og sagt er að sigurvegararnir skrifi söguna.  Það virðist eiga við í þessu efni. 

„Pólitískar nornaveiðar“

"Eitt skæðasta bragð" hernaðar dugði í einn hálfleik.

Á ensku máli er til hugtakið "element of surprize" yfir það þegar herlið koma andstæðingunum á óvart. Þetta gildir líka um íþróttir og hvers kyns samkeppni eða átök. 

Það var augljóst í fyrri hálfleik Spánverja og Íslendinga hvort liðið hafði skoðað hitt betur. 

Íslendingar telfdu fram bráðungu og að mestu leyti nýju liði, sem Spánverjar höfðu eðli málsins samkvæmt haft lítinn tíma til að skoða miðað við það að Íslendingar hafa haft mörg ár til að skoða hið firnasterka spánska lið.

Strákarnir hans Geirs komu því sjálfum sér og öllum á óvart með því að ná upp góðum leik í vörn og sókn og við það komust gömlu refirnir Guðjón Valur og Björgvin Gústafsson í banastuð.

Íslendingar fengu því tækifæri til að ráða ferðinni og spila sinn leik fram að leikhléi.

 

Markatala Spánverjanna í fyrri hálfleik varð fyrir bragðið einhver sú lægsta sem þeir hafa skorað í einum hálfleik.

Í seinni hálfleik snerist dæmið við. Spánverjar voru búnir að lesa íslenska liðið nógu vel til þess að leika sinn leik og ráða ferðinni, tókst að lokka íslensku strákana inn að miðjunni í sóknaraðgerðum sínum, einmitt þangað sem þeir vildu fá þá og koma þeim niður á jörðina.

En þrátt fyrir þetta ætti frábær frammistaða íslenska liðsins í fyrri hálfleik að geta orðið uppörvun fyrir framhaldið.

Ef rétt er á spilum haldið á svona hæfileikaríkt lið að geta tekið framförum með því að öðlast reynslu og bæta sig.

Það sást vel á því hvernig "unglingalið" Þjóðverja undir stjórn Dags Sigurðssonar sló í gegn á EM.  

„Ekki byrja á þessu!“

Fordómar sem sköpuðust og hurfu.

Þegar ég var strákur og unglingur var áhuginn mikill á alls kyns útivist, gangandi, hlaupandi, hjólandi eða við útivinnu sumar sem vetur. 

Síðan var hlaupið beint árið 1959 af reiðhjólinu yfir á minnsta bíl landsins og við tóku 56 ár, þar sem bílar og síðar flugvélar að hluta urðu fararmátinn. 

Í desember 2013 fór ég í ferð til Akureyrar á gömlum Nissan Terrano jeppa, sem ég hafði krækt mér í fyrir lítið til þess að nota sumarið áður á Sauðárflugvelli en fann síðan aðra lausn og sat uppi með garminn.

Ætlaði að selja hann en það snjóaði og snjóaði og ég ákvað því í tengslum við áritunarferð til Norðurlands vegna mynddiskasölu að nýta tækifærið og þurrviðrið sem hafði verið fyrir norðan og skilja hann þar eftir á bílasölu. 

En þá brá svo við að það byrjaði að snjóa fyrir norðan og stytti nánast ekkert upp fram á vor! 

Bílasalinn fékk tilboð í bílinn þegar komið var fram á sumar sem fól í sér bein skipti á honum og spánnýju rafreiðhjóli, sem ég gæti selt fyrir sunnan.

Leið nú sumarið að það dróst að selja hjólið, einkum vegna þess að ég vildi prófa það fyrst, en það fór ekki í gang og ekki var hægt að selja það í því ásigkomulagi.

Haust og vetur skullu á og loks í apríl 2015 fékk ég hjólið til að virka eftir að hafa hlaðið það, en það komst aðeins 30 metra.

Hjólið hafði greinilega staðið of lengi kyrrt, bæði hjá mér og hugsanleg líka hjá fyrri eiganda, og rafhlaðan var biluð.

Ég prófaði að hlaða aftur nokkru seinna, og nú komst það 80 metra. Hlóð enn og það komst 300 metra og síðan dálítið lengra, koll af kolli, 800 metra, 1500 metra og loks 8 kílómetra sem var samt langt frá því sem gefið var upp, þannig að ég "gafst upp" og ákvað að eiga hjólið úr því sem komið var, þótt ég væri fullur fordóma þess efnis að sá samgöngumáti væri ómögulegur á Íslandi vegna "séríslensks veðurs og aðstæðna." 

En ég var hvort eð er búinn að hrekjast frá opinberlega gefnu loforði um orkuskipti í formi Renault Twisy 2ja manna örbíls og fór því að sinna hjólinu í stað þess að gefast alveg upp.

Snillingurinn Gísli Sigurgeirsson gerði við rafhlöðuna og bætti rafhlöðum við fyrir hjólaferð frá Akureyri til Reykjavíkur, sem byggðist á því að fara upp Bakkaselsbrekkuna zik-zak um nótt þegar umferð væri sem minnst. Hjólið fékk nafnið Náttfari fyrir bragðið. 

Tilraunin mistókst í brekkunni en tókst í annarri tilraun á hjólinu Sörla, léttara og algíruðu hjóli. 

Fyrsti dagurinn í minnisbókinni, sem ég hjólaði á Náttfara, er 22. apríl 2015. Þá hófst kafli nýs lífsstíls í samgöngumálum mínum, sem ég hef lýst fyrr hér á síðunni og fært mér minnst 60 prósenta minna kolefnisspor.  

Mjög fljótlega komst ég að því að ég hafði á 56 árum fyllst upp af fordómum gagnvart þessum ferðamáta, því að nú eru bráðum liðin tvö ár þar sem ég hef getað notað Náttfara og síðar líka vespuhjólið Létti allan ársins hring, svo að ekki hefur fallið vika úr.  

Það er aðeins í stormspá, yfir 20m/sek eða þegar hjólin bera ekki nógu mikið (sem er ótrúlega sjaldgæft) sem ég nota bíl. 

Nú rifjaðist upp fyrir mér að á unglingsárunum hafði ég hjólað allt árið, þannig að nú má segja að ég hafi, vegna þess að hafa hlaupið yfir vélhjólastigið 1959, unnið upp glötuð unglingsár þeirrar hressingar og ánægju sem hvers kyns ferðalög á hjólum geta veitt. 

Það er sameiginlegt öllum formum útiveru að með réttum búnaði og klæðnaði er hægt að yfirvinna flestar þær tegundir veðurs, sem eru hér á landi, og eru þær þó býsna fjölbreytilegar. 

„Hugmyndin varð til á hlaupum“

70 prósent treystu öðrum betur.

Sjálfstæðisflokkurinn fékk tæplega 30% atkvæða í Alþingiskosningunum í haust og formaður hans lítur á það sem mikið traust, svo mikið, að kjósendur hafi lagt blessun sína yfir það að hann yrði forsætisráðherra. 

Þá er skautað fram hjá því að 70% kjósenda kusu hvorki Sjálfstæðisflokkinn né formann hans og treystu öðrum betur. 

Það voru úrslit kosninganna. 

Ef menn meta þau þannig, að Viðreisn hafi í raun verið klofnigsframboð úr Sjálfstæðisflokknum, eins og ráðherraskipanin sýnir glögglega, fengu Sjálfstæðisflokkur og Viðreisn samtals 40%. 

60% kjósenda kusu hvorki Sjalla né Viðreisn og treystu öðrum betur. 

Það voru úrslit kosninganna, 40-60. 

Björt framtíð lét líklega á Lækjarbrekkufundinum fyrir kosningar varðandi það að taka þátt í stjórn þáverandi stjórnarandstöðuflokka. 

Þáverandi stjórnarandstaða fékk ekki meirihluta þingsæta og þó 48,5% prósent atkvæða eða 8,5 prósentustigum meira en Sjallar og Viðreisn samanlagt.

Niðurstaða: 40-48.

Það er algengt að túlka raunverulegan ósigur í bláköldum tölum sem sigur út á það eitt að hafa aukið fylgi sitt frá því sem áður var.

Þetta myndi aldrei verið tekið gilt í íþróttum.

Ef Stjarnan tapar fyrir Fram í handbolta með 20 mörkum gegn 30, myndi það aldrei vera talinn sigur Stjörnunnar þótt þeir töpuðu næst með 23 mörkum gegn 27.

Og jafnvel þótt menn telji að persónulegt fylgi Bjarna hafi verið svo mikið að þess vegna verðskuldi hann það öðrum fremur að gegna valdamesta embætti landsins, er það ekki rétt ef marka má margar skoðanakannanir, sem sýndu að Katrín Jakobsdóttir naut mests traust. 

Ástæða þess að Bjarni Benediktsson er forsætisráðherra er sú að vinstri flokkarnir töldu Panamaskjölin ekki nógu mikið forgangsatriði í stjórnarmyndunarviðræðum sínum, heldur létu viðræðurnar stranda á öðrum atriðum. 

Einn Lækjarbrekkuflokkanna mat stöðuna þannig, að það yrði samt að mynda ríkisstjórn og ákvað því að stökkva yfir á eina vagninn sem var í boði, þar sem Bjarni Benediktsson er vagnstjórinn.    

„Hefur setið djúpt í hnakkinum“

Verra ástand en 1944? Óviðunandi flöskuháls.

Eitt af frægustu og óvenjulegustu atvikum íslenskrar samgöngusögu gerðist árið 1944 þegar gamla Ölfursárbrúin brast undan mjólkurflutningabílum, svo að þeir féllu í ána, en mannbjörg varð. 

Annar bíllinn féll í straumiðuna þar sem áin er dýpst, en bílstjóranum tókst að komast út um glugga og ná taki á mjólkurbrúa og síðar varadekki sem báru hann 1200 metra niður eftir ánni. 

Þar gat hann sleppt dekkinu og svamlað í land. 

Árið 1944 var umferð um gömlu brúna ekki nema örlítið brot af því sem nú er um brúna, sem reist var 1945. Bílar voru auk þess miklu léttari og flutningabílar margfalt léttari en þeir eru nú. 

Á sumardögum er mun seinlegra nú en 1944 að aka þjóðveg 1 í gegnum Selfoss. 

Slys eins og gerðist 1944 gerast yfirleitt eftir að búið er að misbjóða mannvirkjunum oft áður en þau bresta endanlega, líkt og þegar dropinn fyllir mælinn. 

Nýjasta dæmið um svona lagað er brú sem brast í Vatnsdal. 

Ef Ölfurárbrú nútímans brestur mun það gerast vegna þess að of margir þungir bílar verða þá á henni. 

Það mun þýða margfalt voðalegra slys en gerðist 1944, hugsanlega mannskætt slys. 

Ölfusárbrú og hinn þrönga leið í gegnum Selfoss er fyrir löngu orðin að óviðundandi og hættulegum flöskuhálsi á hringveginum. 

Dregist hefur allt of lengi að smíða nýja brú, en tregða hefur verið hjá sumum vegna þess að verslun á Selfossi myndi minnka. 

Það er svipuð afstaða og margir tóku þegar Rangárbrú við Hellu var færð og einnig andstaðan á Blönduósi gegn nýrri brú, sem yrði í landi Blönduósbæjar, en 14 kílómetrum sunnar en núverandi brú er. 

Ölfusárbrú og vegarkaflinn í gegnum Selfossbæ eru hluti af því sem heitið "innviðir" er notað um þegar verið er að ræða um aðkallandi aðgerðir vegna stórfjölgunar ferðamanna en landsmenn hafa ekki tímt að leggja í. 

Ef Ölfusárbrú brestur verður það svo táknrænt um brostna innviði að vekja mun athygli víða um lönd. 

Viljum við að það gerist?  Er blandan af græðgi og nísku svona sterk?

Umferðin verði takmörkuð

Nýjar vígstöðvar?

Reyfarinn, sem nú er í gangi varðandi tölvuhakk / innbrot og dreifingu upplýsinga eftir miklum krókaleiðum um hið stóra pólitíska svið sem nær frá frambjóðendum í forsetakosningum í Bandaríkjum yfir til Pútíns Rússlandsforseta, felur líklega ekki í sér nýjar vígstöðvar í átökum stjórnmálamanna, hagsmunahópa eða ríkja, því að njósnir hafa ævinlega verið til.

Núna rétt áðan var verið að sýna mynd um þá stórmerkilegu konu, sem Elanor Roosevelt var, og það var ekkert smáræði af gögnum sem Edgar Hoover lét njósnara sína safna leynilega um hana og aðra, svo að hliðstæða þess sem nú er að gerast, hefur lengi verið til.   

En umfangið og eðli tölvustríðsins, sem háð hefur verið í haust og vetur sýna mikinn vöxt og útbreiðslu þessa sviðs, hamagangs í tölvukerfum, sem er dálítið óhugnanlegur, því að hvað vitum við hvert tækniframfarirnar á þessu sviði geta leitt okkur? 

Tilurð „gullsturtu“-skýrslunnar

Það þarf að spýta í lófana. Þetta gengur ekki lengur.

Umhverfismál eru langmikilvægasta mál jarðarbúa og verða æ mikilvægari. Það gildir um öll lönd heims, líka Ísland. 

Vonandi verða athafnir látnar fylgja yfirlýsingum bæði fráfarandi og núverandi umhverfisráðherra með það að það þurfi að koma böndum á neysluna, en þar drögum við svo sannarlega lappirnar, eins og nánar er fjallað um í öðrum bloggpistli, næstnæst á undann þessum á síðunni. 

„Verðum að hætta þessari neyslu“