Ólíkt höfumst við að.

Ákvörðun bandarískra og kandaískra ráðamanna um bann við vinnslu olíu og gass á stóru svæði í Norður-Íshafi og Atlantshafi stingur í stúf við þá stefnu sem við Íslendingar höfum fylgt í þessum efnum í meira en fimmtán ár.

Á sama tíma og það verður talið erfitt fyrir Donald Trump að snúa ákvörðun Kananna við höfum við hins vegar gengið svo tryggilega frá okkar olíuvinnslustefnu, að olíugróðapungarnir geti haldið því fram að ógerlegt verði að breyta henni. 

Það var nefnilega í tíð ríkisstjórnar Sjalla og Framsóknar sem hljóðlega og án nokkurrar bitastæðrar umræðu var ákveðið að leggja drög að því að Íslendingar yrðu olíuframleiðsluþjóð. 

Eitt af síðustu verkum vinstri stjórnarinnar 2009-2013 var síðan að gera bindandi samkomulag við erlend fyrirtæki um að heimila þeim bæði rannsóknir og vinnslu olíu á Drekasvæðinu, og í annað sinn var svona örlagarík ákvörðun tekin án nokkurrar bitastæðrar athugunar né umræðu um þessa stefnumörkun. 

Össur Skarphéðinsson stærði sig meira að segja af því að vera orðinn okkurs konar olíumálaráðherra landsins og Steingrímur J. Sigfússon gekk frá samningunum um þetta.

Raunar hafði Kolbrún Halldórsdóttir lagst gegn þessari stefnu á stuttri valdatíð sinni í umhverfisráðuneytinu á útmánuðum 2009, en var harðlega refsað í prófkjöri flokks síns og hraktist úr stjórnmálum.

Á vegum Samfylkingarinnar voru haldin tvö vönduð málþing um þetta í fyrra þar sem málið sást í alveg nýju ljósi og niðurstaðan var ótvíræð: Íslendingar ættu að breyta stefnu sinni.

 

Jafnaðarmannaflokkkur gæti ekki verið þekktur fyrir að hafa umhverfisfjandsamlega rányrkju á stefnuskrá sinni.

Á landsfundi í framhaldinu var nýja stefnan samþykkt og kom jafnvel fram í umræðum um málið, að flokkurinn ætti að biðjast afsökunar á því að hafa átt þátt í því hvernig komið væri málum.

Lögð var fram tillaga um að fresta málinu og vísa því til næsta flokksstjórnarfundar en það var fellt, enda hefði slíkt gefið möguleika til þess að drepa málinu á dreif.

 

Í fréttum í Morgunblaðinu hefur komið fram að íslenska ríkið hafi hafnað því að kaupa Grímsstaði á Fjöllum og í útvarpsfréttum í kvöld kemur fram að breski auðkýfingurinn, sem keypti meira en 2/3 jarðarinnar og sagt er að sé annt um íslenska laxastofninn, sé harðlega gagnrýndur af umhverfissamtökum í Bretlandi fyrir fjárfestingar í olíuiðnaðinum.

Allt sýnir ofangreint hvernig algert kæruleysi og skammgróðahugsun sem ógnar hagsmunum komandi kynslóða, hefur gegnsýrt gerðir okkar í þessum málum og gerir enn.

Um gerðir okkar annars vegar og ráðamanna þjóða Norður-Ameríku hins vegar gildir, að ólíkt höfumst við að.  

Obama bannar olíuvinnslu í norðurhöfum

Óheppinn. Leifur hefur fengið samkeppni

Á einum af blaðamannafundum Mitterands Frakklandsforseta varpaði einn blaðamaðurinn fram óvæntri og viðkvæmri spurningu: "Er það rétt, herra forseti, að þú hafir átt hjákonu?"

"Já," svaraði Mitterand. "Næsta spurning."

Málið dautt og spurt um önnur mál í framhaldinu.

Í Panamaskjölunum svonefndu kom í ljós að ýmsir þjóðarleiðtogar áttu hlut að aflandsfélögum í landi, sem grunur hefur leikið á að sé svonefnt skattaskjól fyrir ýmsa. 

Kurr varð í Bretlandi þegar í ljós kom að David Cameron forsætisráðherra Bretlands ætti tengsl við aflandsfélag, en hann "tók Mitterand á málið", þrætti ekki fyrir neitt heldur gerði strax grein fyrir sínu máli, en sat raunar ekki lengi eftir það í sæti forsætisráðherra vegna úrslita í þjóðaratkvæðagreiðslu um Brexit.

Íslenski forsætisráðherrann var hins vegar svo óheppinn að þræta í fyrstu fyrir tengsl sín í stað þess að "taka Mitterand á" spurninguna þegar það hefði verið heppilegast, eftir á að hyggja. 

Óheppnin byggðist einnig á því að í ljós kom að hann hafði verið beggja vegna borðsins í samningum íslenskra yfirvalda við erlenda kröfuhafa.

Enn var hann óheppinn þegar fólk tók upp á því að safnast saman á Austurvelli vegna málsins. 

Óheppnin hélt áfram að elta hann. 

Hann varð svo óheppinn að hafa ekki samráð við eigin þingflokk eða þingflokk samstarfsflokksins þegar hann fór á fund forseta Íslands á Bessastöðum til að fá hjá honum heimild til þingrofs, og í ofanálag varð hann svo óheppinn að forsetinn synjaði honum um heimildina.

Síðan hefur verið fjallað um það að hann hafi verið svo óheppinn, að fjölmiðlar fylgdust með atburðarásinni.

Eftir fimm mánaða ráðrúm til þess vinna úr málinu varð hann síðan svo óheppinn að hefja kosningaumræður í Sjónvarpssal á því að fullyrða að fráleitt hefði verið alla tíð að gruna Tortóla um að vera notað sem skattaskjól fyrir nokkurn mann, og sagði jafnframt að umfjöllun um mál hans hefði verið tilefnislaus.

Í kjölfarið varð hann svo óheppinn að tapa formannskosningu á landsfundi flokks síns og einnig svo óheppinn, að fólki sást hleypt út úr rútu við fundarstaðinn og að meðal fundargesta hefði verið einstaklingar sem hann kannaðist ekki við.

Í framhjáhlaupi má kannski bæta þeirri óheppni við að hafa annað hvort ekki vitað um máltækið "hver er sinnar gæfu smiður" eða að hafa ekki tekið neitt mark á því. 

Þetta hefur verið einstök óheppni og er ljóst að Leifur óheppni hans Ladda hefur fengið skæðan keppinaut. 

Fleiri hafa raunar verið óheppnir sem hafa lent í slagtogi með hinum óheppna í öðrum málum og orðið óheppnir með honum þegar þessi mál þokast nú til hliðar.

Sá sem þetta ritar var meðal annars hrifinn af þeim hugmyndum um húsafriðun, skipulag miðborga og staðsetningu þjóðarsjúkrahúsa sem komu fram hjá forsætisráðherranum fyrrverandi. 

„Ógæfa“ Sigmundar efst á blaði

"Svarti hundurinn" Churchills.

Allir viðurkenna að hjá hverjum manni sé óhjákvæmilegt að líkamlegt ástand geti verið misjafnt á ýmsa lund og að skipst geti á annars vegar líkamlegur hressleiki og kraftur og hins vegar slen, deyfð og þreyta.

Því er það órökrétt að afneita því að svipað geti átt við um andlegt ástand og gera það að einhverju feimnismáli. 

Það óskar sér enginn þunglyndis eða sækist eftir þeirri vanlíðan sem því fylgir. 

Þunglyndi fer ekkert eftir vitsmunum eða atgerfi þess sem af því þjáist, heldur getur það ráðist á hvern sem er. 

Um það gildir svipað og um áfengisfíknina, þar sem jafnvel afburðamenn verða Bakkusi að bráð. 

Hér fyrr á árum hefði líklega engan órað fyrir því að stórmenni eins og Winston Churchill, þessi orðheppni og hressi maður, þjáðist af þunglyndi. 

En þannig var það nú samt og þegar þunglyndi sótti á Churchill sagði hann að nú væri "svarti hundurinn" kominn. 

Þetta var að því leyti rétt orðað hjá honum, að fyrir þunglyndissjúkling virkar þunglyndið eins og aðvífandi fyrirbæri sem leggst á fórnarlambið líkt og líkamlegur sjúkdómur.

Ég tel það hafa dýpkað lífsreynslu mína að hafa þjáðst um hríð um tvítugt af nokkrum þunglyndisköstum, þótt þau væru afar niðurdrepandi fyrirbæri. 

Þau stóðu í nokkur dægur hvert og ég gerði mér sjálfur grein fyrir því þegar ég fór að kynnast þeim, hvers eðlis þetta andlega ástand var, sem sótti að eins og utanaðkomandi eiturgufa, sem lamaði persónuleikann um hríð en hvarf síðan aftur.  

Það versta við köstin var, að enda þótt ég vissi í hvert skipti, sem "svarti hundurinn" sótti á, að þetta myndi brá af mér, sat ég sem lamaður og gat ekkert gert nema að þrauka þar til það gerðist.

Ég líkt og horfði á sjálfan mig utan frá og ætti enga möguleika til sjálfshjálpar. 

Talaði stundum við sjálfan mig í huganum og sagði: "Þú veist það sjálfur að þetta mun brá af þér og hvers vegna lætur þú þá það ekki gerast strax og drífur í því í stað þess að láta það dragast lengur?"

En engu að síður dróst það. Sem betur fer var þetta tímabil þunglyndiskasta ekki langt og köstin ekki ýkja mörg í sjálfu sér, og þessu lauk skyndilega um tvítugt. 

"Svarti hundurinn" hvarf út í myrkrið.

En ég held að ég skilji betur vandamál þunglyndissjúklinga en ella fyrir bragðið og skilji angist þeirrar óvissu, hvort hundurinn sé farinn fyrir fullt og allt, þegar hann hundskast burtu, eða hvort hann leynist í felum og komi síðar. 

Ég sendi Gunnari Hrafni og öllum þeim, sem þurfa að glíma við þetta, mínar heitustu vonaróskir um gleðileg jól í birtu, sem haldi svarta hundinum burtu.  

Tekur sér leyfi frá þingstörfum

Hastarleg fórn til að vernda náttúru landsins gegn okkur sjálfum.

Breskur maður, Watson, gekkst fyrir því að bjarga íslenska hundinum frá útrýmingu. 

Danskur maður, Rasmus Cristian Rask, gekkst fyrir því ásamt Fjölnismönnum, að bjarga íslenskri tungu frá útrýmingu. 

Bretinn Scott, fuglafræðingur, var meðal þeirra sem hafði forgöngu um að bjarga Þjórsárverum frá drekkingu. 

Nú stefnir í að hinn villti íslenski laxastofn kunni að vera í útrýmingarhættu vegna stórvaxandi laxeldis, og er vitnað í reynslu Norðmanna í því sambandi.  

Ekkert frumkvæði hinna erlendu manna á 19. og 20. öld var því marki brennt að færð væri fórn við að þeir fengju að leggja sitt af mörkum.

En nú stefnir í alvarlega fórn þegar meirihluti í einni af stærstu jörðum landsins kemst í hendur útlendings, vegna þess að þetta er eina leiðin fyrir hann til að leggja vernd íslenska laxins lið.

Þetta er þeim mun hastarlegra fyrir það, að þegar stefndi í eignarhald Kínverja á jörðinni fyrir þremur árum, fór í gang andspyrnualda með víðtækum undirskriftum til að hvetja til þess að Grímsstaðir yrðu gerðir að þjóðareign.

Þetta varð til þess að erlendu eignarhaldi var afstýrt, en nú er í kyrrþey búið að eyðileggja þennan árangur.

Nú kunna menn að segja, að einmitt það að þessi velviljaði útlendingur kaupi jörðina, sé sterkasta aðgerðin, sem völ er á, til að vernda íslenska laxinn.

Hvílík reisn fyrir eina af ríkustu þjóðum heims, að geta ekki drullast til að gera þetta sjálf!

Að það þurfi þá fórn að selja þessa lykiljörð á svæðinu útlendingum til þess að verja náttúru landsins gegn okkur sjálfum! 

Því að um þetta gilda orð Einars Þveræings, þegar hann sagði, að vissulega væri hinn norski konungur, sem menn vildu gefa Grimsey, hinn vænsti maður, en enginn vissi hvaða menn afkomendur hans myndu geyma.

Og úr því að ekki var drifið í því að koma Grímsstöðum strax í þjóðareign verður ekkert hægt að gera í máli breska milljarðamæringins, af því að hann býr enn á Evrópska efnahagssvæðinu. 

Þegar Danir gengu í ESB settu þeir strax undir svona leka og fengu fram sérákvæði um eignarhald útlendinga á jörðum eða bústöðum í Danmörku. 

En við gerðum ekkert eða gátum kannski ekki gert neitt í þeim efnum og treystum á fjarlægð landsins frá öðrum löndum langt norður í hafi. 

Nú hafa aðstæður breyst og það má ekki gerast að við vöknum upp við vondan draum við það síðar meir að þegjandi, hægt og hljóðalaust eru heilu sveitirnar og héruðin komin í erlenda eigu. 

Því síður er það verjandi að við látum ekki af þeim hernaði gegn landinu, eins og Nóbelskáldið kallaði það, sem býr til svona ástand. 

 

Ratcliffe fékk en Nubo ekki

Blaut tuska framan í vitni.

Ásakanir um að verið sé að setja upp leiksýningar þegar teknar eru myndir á Landsspítalanum eru eins og blautar tuskur framan í þá mörgu sjúklinga sem hafa orðið vitni að því hvernig ástandið er. 

Þá er bara að þurrka bleytuna frá tuskunni framan úr sér og gefa vitnisburð. Það er ekki hægt að þegja við þessum síendurteknu ásökunum í garð okkar góða heilbrigðisstarfsfólks.  

Atvikin höguðu því þannig, að ég lemstraðist talsvert og beinbrotnaði í tveimur slysum í fyrravetur, fyrst 6. desember og síðan 14. apríl. 

Í bæði skiptin voru myndatökur nauðsynlegar, og í síðara skiptið ansi miklar, því að um var að ræða báða ökkla, bæði hné, hægri olnboga og hægri öxl. 

Í síðara skiptið var nauðsynlegt að ég gisti eina nótt og færi síðan heim. 

Eftir bæði slysin tóku við nauðsynlegar endurkomur og sjúkraþjálfunartímar. Endurkomurnar urðu alls fimm og sjúkraþjálfunarferðirnar á spítalann til að liðka fyrir endurhæfingu fimmtán. 

Sem sagt, ég varð vitni að ástandinu á spítalanum í Fossvogi alls 22 komudaga og engan þessara daga var um að ræða nein sérstök hálkuslys eða aðstæður, sem voru óvenjulegar vegna slysahættu. 

Bílastæði spítalans voru full eða yfirfull alla dagana og mörgum bílum oft lagt fyrir utan bílastæði, jafnvel úti í sköflum. 

Á Bráðadeildinni var alltaf sama ástandið, sem maður kynntist kannski best þegar beðið var á gangi innan við afgreiðsluna eftir því að gips harðnaði eða af öðrum sökum, starfsfólkið var á stanslausum þönum í kapphlaupi við tímann og dvöl sjúklinganna í biðröðum skipti oftast klukkustundum. 

Í slíkri streitu og óðeðlilegu ástandi eykst hættan á mistökum og því að ófullnægjandi tími gefist til að sinna hverjum sjúklingi. 

Í seinna tilfelli mínu þurfti að taka myndir út um allan líkamann því að beinbrotin gátu verið mörg, og svo óheppilega vildi til að ekki sást í þetta skipti að ég var ökklabrotinn hægra megin. Brotið sást ekki greinilega nema frá alveg sérstöku sjónarhorni og í kapphlaupinu við takmarkaðan tíma, aðstöðu og mannskap, voru teknar einar 12-15 myndir, en þær hefðu kannski þurft að vera eitthvað fleiri, kannski aðeins einni fleiri. 

Fyrir bragðið varð meðferðin á þesu svolítið fyndin:  Venjulega er fólk sett í gips í sex vikur og byrjar síðan að ganga. En í mínu tilfelli kom brotið ekki fram á mynd, fyrr en eftir að ég var búinn að ganga á beinbrotinu í sex vikur, og þá var ég auðvitað settur í gips, sem kom í ljós að þurfti aðeins í um tíu daga.  

Þegar ég heyri ráðist að starfsfólki spítalans með ásökunum um "leiksýningar" sárnar mér það mjög að ráðist skuli að ósekju að þessu góða fólki, sem við erfiðar aðstæður gerir allt sem í mannlegu valdi stendur til að líkna og þjóna sjúklingunum af einstaka ljúfmennsku og dugnaði og gerir svo sannarlega sitt besta.

Þetta er ekki það eina.

Í hitteðfyrrahaust fór ég á biðlista vegna nauðsynlegrar eftirmyndatöku eftir aðgerð við nýra, sem var þess eðlis, að ekki mætti líða meira en þrír mánuðir frá aðgerðinni, svo að hægt væri að ganga úr skugga um að ekki væri þar að taka sig upp krabbamein. 

Vinur minn, sem var með gáttaflökt, lenti líka á tveggja mánaða myndatökubiðlista, af því að fjárveitingin til þess var búin það árið!  Takið eftir, ekki vegna skorts á starfsfólki. 

Við fórum báðir í rússneska rúllettu, hann vegna hættu á heilablóðfalli og ég vegna hættu á krabbameini. 

Hann tapaði því áhættuspili sem hann neyddist til að spila, og fékk slæmt heilablóðfall sem kostaði margra mánaða spítalameðferð, þannig að sparnaðurinn af því hafa fjárveitinguna of litla fyrir myndatökurnar varð ekki einasta enginn, heldur varð kostnaðurinn í heild í peningum, þjáningum og skertri heilsu margfaldur miðað við "sparnaðinn".  

Ég beið í sjö mánuði í staðinn fyrir þrjá á mínum biðlista og reyndist heppinn í minni rússnesku rúllettu. 

Auðvitað dauðfeginn og ánægður með minn hlut, - en afsakið þótt ég fyllist depurð yfir því að ég veit að þarna úti eru einhverjir, sem voru ekki eins heppnir og ég. 

Ég er bara eitt vitni af mörgum. Konan beið og þjáðist í hálft annað ár á biðlista eftir því að fá mjaðmarlið, sem gerbreytti lífi hennar.  

Afsakið að vitni skuli segja frá í stað þess að þegja um meintar "leiksýningar" í heilbrigðiskerfinu og þurrka af sér bleytuna í andlitinu eftir blautar tuskur, enn og aftur, frá þeim sem ekki hafa séð og reynt, en kveða samt upp dóma í allar áttir. 

Leiksýning á Landspítala?

Öll athygli er auglýsing. Endilega start-up?

Ugly-Pizza er ögrandi nafn, sem vekur athygli og árangurinn af því að nota svona óvenjulegt nafn byggist á því að allt umtal sé gott, jafnvel þótt yfirbragðið sé neikvætt. Eða að ákveðinn kímni sé jákvæð. 

Ásókn enskrar tungu virðist óstöðvandi, ekki aðeins til þess ætluð að ganga í augun á ferðamönnum, heldur í einu og öllu. Ugly Pizza er svo mikið erlendis eins og Bo myndi kannski orða það. 

Íslenskan á fjölmörg orð, sem nota mætti til þess að segja frá því að þetta sé nýgræðingsfyrirtæki byrjendafyrirtæki, nýtt fyrirtæki, ferskt fyrirtæki eða frumkvöðlafyrirtæki, allt eftir því hvað eigandanum finnst þjóna sér best til að gefa nafninu aðlaðandi blæ.  

Nei, start-up skal það vera og lengja rununa Black Friday, Cyber Monday, Tax-free, Outlet o.s.frv. 

Ferðamenn forvitnir um nafnið

Takmarkið: Að valda sem mestum ótta og skelfingu.

Á sínum tíma uppgötvuðu hryðjuverkamenn heimsins hve miklum usla var hægt að valda með því að ná stórum farþegaþotum á sitt vald. Þeir réðust á garðinn þar sem hann var lægstur hvað snerti varnir og þar sem hægt var að valda mestum ótta og skelfingu. 

Þegar búið var að minnka hættuna á þessu fundu ódæðismennirnir skæðasta afbrigði voðaverka, þegar þremur þotum var rænt samtímis í Bandaríkjunum og tvær þeirra notaðar til að ráðast á og fella Tvíburaturnana í New York og drepa um þrjú þúsund manns. 

Nú hafa hryðjuverkamenn uppgötvað skætt vopn, þar sem stóri flutningabíllinn er. 

Takmarkið er að valda sem mestu manntjóni og skelfingu einmitt þegar fólk er að undirbúa stærstu friðarhátíð kristninnar. 

Þar er ráðist á garðinn þar sem hann er lægstur og hægt að valda mestu líkamlegu og andlegu tjóni á sem allra flestum.

Á sama tíma horfir heimurinn skelfdur og ráðþrota á hryllinginn í Aleppo í Sýrlandi, sem fær nýjustu hryðjuverkin til að blikna í samanburðinum. 

 

Einn handtekinn eftir árás á jólamarkað

Röng forgangsröð.

Það er rétt hjá Hjálmari Sveinssyni að þegar hugað var að vegaáætlun árið 2012 fyrir næsta áratug af hálfu fjárveitingavalds ríkisins, Vegagerðarinnar og Reykjavíkurborgar var niðurstaðan sú á höfuðborgarsvæðinu að leggja nýjan Álftanesveg en gera ekkert hliðstætt í Reykjavík í tíu ár.

Forsendurnar fyrir nýjum Álftanesvegi, sem vaðið var í með offorsi og látum án gilds framkvæmaleyfis, voru kolrangar:

1. Sagt að vegurinn væri hættulegasti vegarkaflinn á höfuðborgarsvæðinu.

   Rangt. 22 sambærilegir vegarkaflar voru með meiri hlutfallslega slysatíðni miðað ekna kílómetra á hverjum kafla.

 

2. Sagt að vegurinn annaði ekki umferðinni og því yrði að gera nýjan.

Rangt. Umferðin var og er innan við 7000 bílar á dag en á Norðurlöndunum er miðað við 15000 bíla ef fara á í 2 plús 1 veg. Enda var ekki farið í 2 plús einn veg, heldur sams konar veg og var og þar að auki með einhverri lengstu blindbeygju á Íslandi, mun lengri en var á gamla veginum!

 

Hugmyndafátæktin er alger varðandi viðbrögð við fjölgun einkabíla í Reykjavík. Fjöldi bílanna er aðeins önnur hlið málsins. Hin hliðin er það rými sem þeir taka í gatnakerfinu, þar með talið á bílastæðunum.

Í Japan hafa verið reglur í bráðum hálfa öld sem ívilna litlum bílum, svonefndum Kei-bílum, sem eru mjórri en 1,48 metrar og styttri en 3,40 m, eða álíka langir og Toyota Aygo, Suzuki Alto, Volkswagen Up / Skoda Citigo.

Lengd bílanna skiptir þarna mestu máli eins og sést af því, að ef helmingur snattbílaflotans væri af þessari lengd myndu 50 kilómetrar af malbiki sem nú eru þaktir bílum á hverjum degi á Miklubrautinni, verða auðir, biðraðir við umferðarljós styttast og umferðarhnútar minnka og sumir hverfa. 

Í umferðinni ætti að gilda lögmálið um að neytandinn fái að njóta þess ef hann fer sparlega með rýmið á malbikinu, til dæmis með afslætti af gjöldum af bílnum í samræmi við lengd. 

Persónulega erum við hjónin búin að gera okkar ráðstafanir. Helga fékk sér Suzuki Alto, þá minnsta, einfaldasta, ódýrasta og umhverfisvænsta bílinn á markaðnum, en persónulega er ég búinn minnka kolefnisspor mitt um 70 prósent með því að láta tvö hjól, rafreiðhjól og létt vespuvélhjól, leysa bílana að mestu af hólmi, bæði innanbæjar og úti á landi.    

Mislæg gatnamót duga ekki

Nauðsynleg fjölgun borgarfulltrúa.

Allt frá árinu 1978 hafa verið skiptar skoðanir um fjölda borgarfulltrúa í Reykjavík, sem hefur verið óbreyttur í að minnsta kosti 90 ár, þrátt fyrir að borgarbúum hafi fjölgað fimmfalt á þessum tíma og verkefni sveitarfélaga auk þess orðið margfalt fjölbreyttari og meiri að vöxtum en var fyrir næstum öld. 

Fjölgun íbúa segir raunar ekki alla söguna um það hve margir kjörnir fulltrúar eigi að vera, því að væri svo, og til dæmis væri miðað við íbúafjölda Bandaríkjanna og Íslands, þyrfti aðeins einn þingmann á Íslandi til að það væri hærri tala hlutfallslega en tala þingmanna á Bandaríkjaþingi. 

Þegar Helga konan mín var varaborgarfulltrúi hér fyrr á árum var augljóst af miklum verkefnum hennar sam varaborgarfulltrúa, að hinir kjörnu borgarfulltrúar væru of fáir, og að í raun væri enginn sparnaður fólginn í því að hafa þá þetta fáa.

Of mikil og mörg verkefni gætu aukið hættu á mistökum og fúski.  

Á vegum stjórnlagaráðs voru könnuð erlend gögn um fjölda kjörinna fulltrúa í öðrum löndum, og fannst formúla um það efni, sem hafa mátti til hliðsjónar. 

Hún sýndi að hjá þeim þjóðum sem við berum okkur helst saman við, voru hvorki þingmenn né borgarfulltrúar hjá okkur of margir miðað við flókin verkefni sem sinna þarf og leysa í nútímaþjóðfélagi. 

Meginástæða þess hve lengi hefur verið haldið í 15 borgarfulltrúa í Reykjavík er næsta augljós þegar miðað er við úrslit borgarstjórnarkosninga í 90 ár. 

Meðan Sjálfstæðisflokkurinn hafði meirihluta fram til 1978 og aftur 1982 til 1994, fékk hann oft innan við helming greiddra atkvæða, og í sumum tilfellum hefði hann ekki haldið meirihlutanum ef borgarfulltrúarnir hefðu verið fleiri. 

Svipað gat gilt þegar R-listinn var við völd. 

Nú er kominn tími til að endurskoða fulltrúafjöldann en veita á móti kjörnum aðalfulltrúum sem mest aðhald. 

Fylgishrun hjá Samfylkingu

Sigurður Ingi gæti átt möguleika.

Sigurður Ingi Jóhannsson hefur vaxið mjög í áliti við það að ná mun meiri árangri í starfi en nokkurn óraði fyrir þegar hann tók við forsætisráðherraembættinu á óróatíma í stjórnmálunum. 

Auðvitað þarf fleiri til en einn þegar margir flokkar koma sér saman um eitthvað svipað því sem gert var í vor og haust varðandi störf Alþingis og stjórn landsins. 

En allt stóð það fyrst og fremst og féll með forsætisráðherranum sem sigldi úfinn sjó af lagni og skynsemi. 

Þegar grunnur Framsóknarflokksins er skoðaðu sem miðjuflokks getur niðurstaðan orðið sú að einmitt þessi staða geti gert Sigurði Inga og flokki hans auðveldara en ella að mynda ríkisstjórn yfir miðjuna eins og Framsókn hefur staðið svo ótal oft að í aldar sögu sinni. 

„Sigurður Ingi gæti fengið áheyrn“