Hraðakstur algengur á Gullinbrú.

Síðustu árin hefur Gullinbrú orðið að helstu leið minni til og frá Grafarvogshverfinu. Þegar maður er á vélhjóli breytist öll upplifun af umferðinni. 

Hjá fólki á hjólum verða öll skilningarvit miklu tengdari því sem er að gerast allt í kringum það í umferðinni, því það verður að gæta sín miklu betur en ef það væri á bíl, -  af augljósum ástæðum. 

Merkilegt er hve margir virðast vera stressaðir á leiðinni um þennan vegarkafla, aka langt yfir leyfðum hámarkshraða. Þetta er ekki það langur kafli að það sé eftir miklu að slægjast með því að æða hann á ofsahraða. 

Svipað á reyndar líka við um marga aðra kafla í borginni. 

Það blasir við, að sá bílstjóri á Miklubrautinni hlýtur að skorta jafnvægi hugans eða vera eitthvað mikið stressaður, sem getur vel séð fyrirfram, að hann muni ekki komast yfir á næsta umferðarljósi, en ekur samt á öðru hundraðinu að gatnamótunum, bara til þess eins að hemla harkalega þegar hann kemur að þeim. 

Í sumum tilfellum myndi slíkur bílstjóri geta liðið ljúflega áfram á grænu ljósi, sem kvikna myndi á réttu augnabliki fyrir hann, ef hann væri ekki svona æstur að komast að rauða ljósinu á gatnamótunum, bara til þess að hemla, stansa, og rykkja síðan aftur af stað. 

Árekstur á Gullinbrú

Áköf snjókoma getur breytt skilyrðum mjög snögglega.

Þótt snjó sé rutt af vængjum véla fyrir flugtak, og brautir ruddar og mældar fyrir lendingu, getur mjög áköf snjókoma breytt skilyrðum til lendinga og flugtaks undra fljótt undir vissum kringumstæðum. 

Þannig gerðist það fyrir tæpum fjórum áratugum, að á Reykjavíkurflugvelli varð svokölluð "hundslappadrífa" svo þétt, að sá vængur flugvélar flugfélagsins Vængja, sem var hreinsaður á undan hinum, safnaði það miklum snjó á sig í akstri til flugtaks, að vængurinn gaf ekki nógan lyftikraft, sá vængur seig niður svo að vélin beygði til vinstri og hafnaði í Vatnsmýri skömmu eftir flugtak, skammt frá Norræna húsinu. 

Engan sakaði en vélin skemmdist talsvert. 

Trausti Jónsson hefur lýst því á bloggsíðu sinni hve ótrúlega ólík veðurskilyðri voru sitt hvorum megin við Kúagerði um það leyti sem þota rann út af braut á Keflavíkurflugvelli. 

Og í Reykjavík voru svo hraðar veðurbreytingar, að hiti féll um sjö stig, úr sjö stigum, niður undir frostmark, á innan við klukkustund með tilheyrandi breytingu á úrkomu og akstursskilyrðum. 

Fróðlegt verður að sjá hvað kemur út úr rannsókninni á óhappinu á Keflavíkurflugvelli. 

Flugstjórar fá allar upplýsingar

Þjóðin hefur þrefaldast, en samt er minnsta bygging íbúðahúsnæðis í 70 ár.

Örfáar staðreyndir, sem Ragnar Ingólfsson nefndi í gær, fara inn um annað eyrað og út um hitt hjá valdaöflum landsins, af þvi að á þeim bæ lifa þeir, sem ráða, í allt öðrum veruleika. 

Þjóðin er þrefalt stærri en fyrir 70 árum og virði mannvirkja á Íslandi sennilega 30 sinnum meira ef stóriðjuverksmiðjurnar eru taldar með. 

Þær eru nefnilega á Íslandi þessar verksmiðjur, þótt eignarhaldið sé erlent og ofsagróði þeirra, sem rennur úr landi, skattfrjáls að vild, jafnvel í sérstökum samningum, sem ganga framar stjórnarskránni, eins og ákvæði þar af lútandi í orkusölusamningnumm við Alcoa vitnar um. 

Þróunin er hröð. Menn reyndu þó að hamla gegn því að eignarhald sjávarútvegsfyrirtækja færi í hendur útlendinga með lögum um 49% hámarks eignarhald, það eru örfáir stórir norskir laxagreifar sem stefna að algeru eignarhaldi á því fyrirbæri sem felst í tíföldun laxeldis á örfáum árum.  

 

Berjast vopnlausir gegn leigurisum

Eignaránið er einsdæmi í okkar heimshluta.

Burtséð frá því hvort Sósíalistaflokkurinn sé það sem breyti einhverju í íslenskum stjórnmálum er það hvergi tíðkað í okkar heimshluta að valdsmenn standi fyrir hreinu ráni á eignum fólks eins og gert er og hefur verið gert varðandi lífeyrissjóðina.

Eftir Hrunið var það eitt af því fyrsta sem mönnum kom til hugar að ráðast á lífeyrissjóðina, taka fé úr þeim til rekstrar eða framkvæmda ríkisinsin, sem annars vantaði fé í.

Guðmundur Gunnarsson lýsti því vel í góðum þætti Helga Péturssonar á Hringbraut að kollegar hans úr verkalýðsstétt á Norðurlöndunum áttu ekki orð yfir slíku framferði gagnvart eigum fólks, sem hafði lagt hluta af launum sínum fyrir í trú á fagurgala um að með því væri verið að tryggja lífeyri á elliárunum sem það gæti notið eftir að hafa sjálft lagt hann til.

Þetta heitir þjófnaður á mannamáli.

Þar fyrir utan á launafólk enga beina lýðræðislega aðild að vali fulltrúa þess í stjórnum lífeyrissjóðanna, og það er vafalaust ástæðan fyrir þeirri íslensku firringu sem menn í verkalýðsbaráttunni í nágrannalöndunum gapa yfir.

Sem betur fer sjá þeir ekki sum ummælin á íslensku samfélagsmiðlunum, sem notuð með fyrirlitningu gagnvart þeim þá sem minna mega sín og standa höllum fæti.

Þá myndu þeir örugglega verða orðlausir.  

"Markmiðið er að gera sem minnst og fá sem mest," er skrifað.  "Og leiðin til þess er að lýsa sig aumingja og 1 maí er dagurinn til þess."  "1.maí: Gemmér meira - ég er aumingi."

Þetta eru þakkirnar, sem til dæmis konur, sem ólu upp stóra barnahópa og komu til manns, fá, - rúmlega 200 þúsund á mánuði í lífeyri.  

Þær skulu heita "aumingjar" og skammast sín fyrir þá heimtufrekju að hafa "vælt" slíkt út. 

Almenningur nái sínum eignum til baka

"Sjúkur var ég og þér vitjuðuð mín"? - Farartæki litla mannsins.

Meistarinn frá Nasaret talaði um viðmótið gagnvart hinum minnstu bræðrum sem eitt af grundvallaratriðum siðferðis mannréttinda og kærleika. 

"Sjúkur var ég og þér vitjuðuð mín" var ein setninganna í þessari orðræðu hans, en hún spannar viðfangsefni heilbrigðiskerfis okkar. 

Ef heilbrigðiskerfi einnar af ríkustu þjóðum heims vísar stórum hópi fólks í raun frá sér vegna þess að sjúklinegar eru svo "blóðmjólkaðir" að þeir hafa ekki efni á lækningu er til holur hljómur í því þegar sagt er að sú þjóð, sem slíkt stundar, sé kristin.

Hún vitjar ekki allra sjúklinga sinna.  

Undir þetta fellur líka fyrirbrigðið langir biðlistar fólks sem þarf að líða þjáningar mánuðum og jafnvel árum saman. 

Og einnig sú draumsýn að heilbrigðiskerfinu verði smám saman skipt upp í tvennt:  Annars vegar einkarekið þar sem hinir ríku komast að og hins vegar almenna kerfið með biðlistunum eða lakari aðgerðum. 

Þegar ég skaust hringinn á léttvespuhjólinu Létti í fyrrasumar sagði ég við brottför, að þetta væri ekki aðeins gert til að vekja athygli á möguleika til betri orkunýtingar á meðan óhjákvæmileg orkuskipti gengju yfir.

Hér væri líka um að ræða möguleika fyrir aldrað fólk á strípuðum eftirlaunum eða möguleika fyrir fátækt fólk, sem ekki hefði efni á að kaupa rafbíl, að fá sér ódýrt og einfalt farartæki, sem skapaði jafnvel minna kolefnisfótspor en rafbíll sakir þess að eldsneytiseyðsla svona vélhjóls væri þrefalt minni innanbæjar en hjá sparneytnustu bílum og allur kostnaður þar að auki margfalt minni. 

Ég frétti utan að mér síðar, að það voru ekki allir sem skildu hvað ég væri að fara. 

En getur verið snúið að orða rétt einhverja nýja hugsun, sem kemur fólki spánskt fyrir sjónir. 

Og það blasti einnig við að kolefnisfótspor vegna framleiðslu, rekstrar og förgunar rafbíls væri margfalt meiri en hjá svona einföldu, ódýru, léttu og sparneytnu farartæki. 

Áður en hátíðahöld dagsins hófust í dag, var farin árleg vélhjólaferð Sniglanna um borgina, og þrátt fyrir strekking og grenjandi rigningu var það hið besta mál, hressandi og skemmtilegt að vera þátttakandi í slíkri ferð í fyrsta sinn og hitta hressa vélhjólamenn að máli. 

Myndirnar á síðunni eru teknar í þessari ferð af hluta vélhjólanna í ferðinni. 

Íslenskir sjúklingar „blóðmjólkaðir“

Þarf að rannsaka allan leikinn.

Fyrst þjálfarar beggja liða, Vals og Potaissa Turda, eru sammála um endemis dómgæslu dómaranna í leik liðanna, kallar það á gagngera rannsókn á dómgæslunni, því að einstök myndskeið, þótt mögnuð séu, nægja ekki. 

Eitt það versta, sem hent getur íþrótt, eru svokölluð dómarahneyskli.  Þau geta verið margvísleg, allt frá einstökum atvikum, sem eru afdrifarík, upp í það að dómurum hafi verið mútað eða staða þeirra þannig, að þær voru vanhæfir. 

Þess vegna er mikilvægt að taka dómgæslu eins og þá sem Valsmenn urðu að hlíta, alvarlega og stuðla að því að hægt verði að gera dómgæsluna viðunandi. 

Dæmi hver fyrir sig - myndskeið

Snúa sér að blaki í staðinn? Varla.

Blak hefur þann kost fram yfir körfubolta, handbolta og fótbolta, að hátt net aðskilur liðin, svo að ekki verða árekstrar eða líkamleg átök á milli manna úr sitt hvoru liðinu. 

Að vísu geta dómarar gert mistök en öll þessi leiðinlegu vafaatriði eins og hvort dæma eigi brot varnarmanns eða ruðning sóknarmanns, hvort dæma á línu eða ekki, eða hvort dæma eigi vítaspyrnu á varnarmann eða refsa sóknarmanni fyrir leikaraskap, eru ekki fyrir hendi í blaki.

Illt er oft á tíðum að þurfa að sæta lélegri dómgæslu, en hins vegar gildir það að dómararnir eru hluti af leikvanginum. Þótt hugsa megi sér þá lausn að snúa sér að blaki í stað hinna vinsælu knattíþrótta, sem kenndar eru við körfu, hendur og fætur, er það augljóslega ekki lausnin.  

Hin furðulegu atvik sem sýnd eru á mbl.is á völdum myndskeiðum úr 60 mínútna leik Vals við Poatissa Turda sanna út af fyrir sig ekki neitt, því að auðvitað vitum við ekki eftir að hafa skoðað þau, hvort svipuð atvik urðu í leiknum, sem bitnuðu á Poatissa Turda.

Það eina sem getur gefið færi á að átta sig á því hvort dómararnir hafi verið hlutdrægir er að skoða leikinn allan vandlega.

En það þyrfti greinilega að gera því að dómsgæslan, sem sést á þessum myndskeiðum, er oft á tíðum ekki í lagi.  

Valsmenn kæra og taka ekki aftur þátt