Svipað og hjá Max Schmeling og Joe Louis 1936.

Fyrir bardagann við Joe Louis í júní 1936 sagði Max Schmeling að hann "hefði séð svolítið" varðandi andstæðing sinn. 

Í bardaganum kom í ljós hvað það var sem Schmeling hafði séð með því að skoða gaumgæfilega kvikmyndir af fyrri bardögum Louis.  Schmeling sá að Louis hætti til að halda vinstri hendinni of lágt eftir að hafa gefið vinstri stungu. 

Þetta hentaði Schmeling vel, því að skæðasta högg hans var "yfirhandar hægri" (overhand right). 

Hann æfði sig því í því að slá hratt og þungt gagnhögg sekúndubroti eftir högg Louis þar sem hægri hönd Þjóðverjans fór yfir vinstri handlegg Louis. 

Í 4. lotu heppnaðist þetta fullkomlega og skyndilega lá Louis í gólfinu í fyrsta sinn á ferlinum. 

Schmeling fór sér samt að engu óðslega heldur barðist áfram af varfærni og nagaði Louis smám saman niður með yfirhandarhöggum sínum, sem urðu alls 51 í bardaganum. 

Muhammad Ali notaði svona högg til að snúa erfiðum bardaga við Ron Lyle við 1975. 

Gunnar Nelson gaf á sér færi sem var of gott til þess að hann gæti sloppið með það. 

Eldsnarpt og þungt yfirhandar hægri högg vankaði hann og bardaginn var búið spil. 

Því fór sem fór. 

 

Gunnar Nelson rotaður illa - myndskeið

Meðaltölin segja allt.

Að meðaltali rignir um 800 millimetra á ári í Reykjavík og hitinn í júlí rétt slefar yfir 10 stig. Að meðaltali er hámarkshiti hvers dags 13 stig en lágmarkshitinn á nóttinni 8 stig. 

Að meðaltali er sólskin 6 stundir á dag. 

Á sunnanverðu landinu taka mótshaldarar útihátíða í raun mikla áhættu, því að líkurnar á rigningu mótsdagana eru 2 á móti einum, rigningunni í vil. 

Þess vegna var það skemmtilega orðað hjá Jónasi heitnum Guðmundssyni stýrimanni, að bjartsýni Íslendinga varðandi útiskemmtanir væri með ólíkindum, - það væri eins og þeir héldu að það rigndi aldrei nema 17. júní. 

En eitt meðaltal er alltaf eins þess efnis að í tvo mánuði á hverju ári, frá því um 20. maí til 20. júlí, er birta allan sólarhringinn, þegar miðað er við þann tíma sem sólin fer ekki meira en 6 gráður undir sjóndeildarhringinn. 

Enn lengri er þessi tími fyrir norðan. 

Og þetta síðasta atriði vegur þungt þegar valið stendur milli þess að halda sig á skerinu eða fara utan. 

Venjulegt íslenskt sumarveður

Snjóþyngsta svæðið í vor. Vandrataður meðalvegur.

Kjalvegur og Sprengisandsleið eru fjallvegir sem oft eru nefndi í sömu andrá. Um báðar leiðirnar gildir það að afar vandmeðfarið er við viðhald og endurbætur á þeim. 

Þar togast á kröfur um sem allra best aðgengi og kröfur um sem ósnortnast land. 

Hvað Kjalveg snertir hefur æ lengri hluti leiðarinnar verið "lagfærður" með því að gera upphleyptan og sem beinastan veg. 

Þetta hefur verið gert í bútum svo að aldrei hefur farið fram neitt mat á umhverfisáhrifum. 

Nú er mál að því linni og að farið sé í vandaða vinnu við það að undirbúa það að stór miðhálendisþjóðgarður verði að veruleika, þar sem þess sé gætt að vaða ekki stjórnlaust áfram með gerð upphleyptra vega á borð við þá sem eru í byggð. 

Einkum er mikilvægt að Sprengisandsleið verði látin halda sér sem óbreyttastri, því að dýpsta upplifun ferðamannsins felst í því að hún haldi þeim töfrum sem "safari"-slóð býr yfir. 

Raunar sýnir ástand ýmissa þjóðbrauta í byggð eins og þann kafla, sem liggur um Dynjandisheiði, að það er forgangsverkefni að gera slíka vegi boðlega og að heilsársvegum. 

Þegar Dýrafjarðargöng verða komin breytast allar aðstæður til samgagna á sunnanverðum Vestfjörðum og raunar ætti þegar í stað að hefjast handa við það löngu tímabæra verkefni að gera varanlega og endanlega vegarbót þarna. 

Í vor var mestur snjór á syðsta hluta Sprengisandsleiðar og nú er vegurinn verst á sig kominn þar, einmitt á þeim kafla þar sem gerður var upphleyptur vegur í sambandi við Kvíslaveitu. 

Sem sýnir, að það er ekki algilt að slíkir vegir endist betur en gömlu slóðarnir. 

Það er vegna þess, að í svona vegi er ekið grófu grjóti og haft fínna undirlag efst. 

Ef veginum er ekki haldið í horfinu með því að bera fínt lag á hann, "slitnar" efsta lagið og gróft grjótið undir kemur upp. 

Á ferðum í Eþíópíu kynntist ég beinum og breiðum upphleyptum vegi sem Ítalir gerðu á árum Mussolinis. 

Honum hefur ekkert verið haldið við í 80 ár og er nú svo illa farinn, að lengst af er ekið á jeppum meðfram veginum, enda leiðin alls ekki fólksbílafær. 

 

Endurbætur á slæmri Sprengisandsleið

Gamalkunnugt grimmdarstef. Sagan endurtekur sig.

Tyrkir frömdu þjóðarmorð á Armenum í Fyrri heimsstyrjöldinni og hafa ekki viljað viðurkenna það. 

Jósef Stalín lét drepa tugþúsundir "svikara" úr röðum yfirmanna í hernum og forystumanna í kommúnistaflokknum fyrir utan milljónirnar sem voru drepnar beint og óbeint af hans völdum. 

Adolf Hitler styrkti stöðu sína meðal áhrifamanna í þýskum stjórnmálum og þjóðarinnar á "Nótt hinna löngu hnífa" þegar hann lét drepa "svikarann" Ernds Röhm og fleiri yfirmenn SA-sveitanna. 

Fólkinu fjölgaði næstu árin, sem hyllti hann og tók vaxandi þátt í glæsilegum fjöldasamkomum í Nurnberg og víðar.

"Svikarana" í banatilræðinu 1944 lét Hitler miskunnarlaust drepa á sem allra kvalafyllsta hátt.

Á Filippseyjum boðar valdamaður það, eins og ekkert sé sjálfsagðara, að skjóta beri fíkniefnasala nánast af handahófi á götum úti.

Múgurinn fagnar Erdogan þegar hann boðar þá ætlun sína að "afhöfða svikarana".

Alls hafa um 200 þúsund manns verið handteknir í landinu.

Já, sagan endurtekur sig hvað snertir hið gamalkunna stef blöndu af drápsfíkn, miskunnarleysi, sjúklegri tortryggni og ofsóknum í nafni öryggis, friðar og hugsjóna.

Hvað dauðarefsingarnar varðar geta vestrænar lýðræðisþjóðir lítið sagt, því að forysturíki þeirra viðgangast dauðarefsingar enn og hið illræmda fangelsi Guantanamó er fyrirmynd hins dráps- og hefndarfíkna forseta Tyrklands að hans sögn.  

Vill „afhöfða svikarana“

Eitt af því sem okkur yfirsést en er merkilegra en við höldum.

Það má segja að það hafi ekki verið fyrr en haldin var norræn sundkeppni í fyrsta sinn sem við Íslendingar byrjuðum að átta okkur á sérstöðu lands og þjóðar hvað sundlaugar og sundfærni varðar. 

Við sigruðum með yfirburðum í þessari keppni, sem fólst í því að synda 200 metra og komast að því hvar þátttakan yrði mest. 

Enn í dag virðumst við ekki átta okkur á því til fulls hvaða gildi sundlaugarnar hafa, ekki bara fyrir okkur sjálf og sjálfsímynd lands og þjóðar, heldur sem aðdráttarafl fyrir ferðafólk. 

Um þetta eins og margt fleira horfum við á íslensk fyrirbæri sem svo sjálfsagðan hlut, að það sé ekkert merkilegt. 

En því fer fjarri. Í fornsögunum kemur strax fram gildi náttúrugerðra sundlauga, svo sem þegar Grettir hvíldist eftir Drangeyjarsundið og Snorri Sturluson lét gera Snorralaug í Reykholti. 

Það er bæði mikill ljómi yfir því og um leið upplifun fyrir erlenda ferðamenn að fara í íslenska sundlaug, sem er tákn um andstæður elds og íss hér á landi. 

Á ferðinni "Hjarta landsins - koma svo!" og "Orkunýtni - koma svo!" tvo hringi á landinu, er til dæmis náttúrugerð laug alveg við veginn í Vestfjarðahringnum, nánar til tekið í Reykjanesi við Ísafjarðardjúp. 

Staðurinn dregur nafn af hverasvæðínu og ekki má gleyma því að höfuðborg landsins, Reykjavík, dregur nafn af heitu laugunum í Laugardalnum, sem líka dregur nafn sitt af sundlaugunum. 

Sjarmerandi sundlaugar landsins

Þarf ekki að loka Dynjandisheiði?

Sumir vegir lokast af sjálfu sér, eins og á Dómadalsleið, en um aðra hafa menn vélað.

Í haust eru 60 ár síðan ég fékk bílpróf og hef síðan þvælst hátt á aðra milljón kílómetra um íslenska vegakerfið. Oft hafa slóðir og vegir komið mér á óvart, en sjaldan eins og í gærkvöldi á einni af helstu stofnbrautum hins íslenska vegakerfis, Vestfjarðavegi, númer 60.

Á leið minni frá Ísafirði til Reykjavíkur á vespuvélhjólinu Létti (Honda PCX) með "einshjólssinfóníuhljómsveitina" lék flest í lyndi til að byrja með þótt það rigndi svolítið.

Það var fallegt að horfa til baka niður í Dýrafjörðinn áður en Arnarfjörðurinn tæki við. 

Fyrirfram hafði ég búist við að um 70 kílómetra malarvegarf kafli frá Þingeyri til Flókalundar myndi tefja mig eitthvað en ekki óraði mig fyrir því að töfin yrði alls ein og hálf klukkustund og ferðin tæki tvær og hálfa klukkstund.  

Allt virtist nokkurn veginn í lagi Dýrafjarðarmegin á Hrafnseyrarheiði, en Arnafjarðarmegin kom forsmekkurinn að því sem ætti eftir að versna á Dyjandisheiði, kaflar með samfelldum holum eða "öfugum holum", steinum sem stóðu upp úr veginum, af því að slitlagið var horfið.

Augljóst að vegurinn yrði ekki heflaður á steinaköflunum, einfaldlega ekki mögulegt.

En síðan tók Dynjandisheiðin við með samfelldri hálli leðju og öllum tegundum af vegarskemmdum.

Verstar voru þó steinbríkurnar á endum brúargólfanna á nokkrum smábrúm, allt að á að giska 15 sendimatrar ígilda hnífa til að skera í sundur hjólbarða eða brjóta felgur og hjól á fólksbílum.

Þarna var komin niðaþoka, og því þorfði ég ekki að stansa til að taka mynd af þessu, var í rauninni dauðhræddur um einhver kæmi og æki aftan á mig þegar ég var hvað eftir annað kominn niður á gönguhraða.

Svona ástand stofnvega er tilræði við vegfarendur. Þegar ég kom til Reykjavíkur hafði vatnsaustur á blautu malbiki ekki getað þvegið aurinn Dynjandisheiðar af hjólinu, - ég ók með hluta vegarins til Reykjavíkur!  

Er forsvaranlegt að hafa þennan veg svona á sig kominn án þess að hafa þar neitt aðvörunarskilti?

Uppgefinn hámarkshraði er 80 km/klst. Hvílíkt öfugmæli.

Þegar reynt var að komast hjá því að lagfæra Hvalfjarðarveg á þeim árum sem göngin voru á döfinni, var það afsakað með því að með því væri verið að kasta peningum á glæ, af því að vegurinn væri ekki framtíðarhluti af þjóðvegi eitt.

En slíku er ekki að dreifa á Dynjandisheiðí. Ákveðið hefur verið að vegur 60 liggi til frambúðar yfir þessa heiðí.

Því er það reginhneyksli hvernig ástand hans er.

Og mikið var maður feginn þegar komið var niður á malbikaða veginn sem liggur meðfram norðurströnd Breiðafjarðar með hluta hins vestfirska vegar meðferðis.  

Dómadalsleið opin aftur

Geta karlar verið "bitastæðir"?

Talað er um "bitastæðar konur" í tengdri frétt á mbl.is 

Hætt er við að þetta orðalag geti farið fyrir brjóstið á mörgum feministanum, sem hugnast ekki tal um konur þar sem notað er orðfæri tengt kjöti og holdi.  

Því að varla verður sagt um eftirsóknarverða karlmenn að þeir séu bitastæðir og þykir vart við hæfi að líkja áliti þeirra á konum við matarlyst.

En kannski er orðalagið viðeigandi um suma kvennamenn.  

 

Þegar holdið er meyrt sumum mönnum hjá

og matgræðgin að vonum

liggur beint við hjá þeim að bragða á 

bitastæðum konum. 

Heitustu einhleypu konur landsins

Meiri möguleikar en fyrir rúmri öld.

Í kringum aldamótin 1900 varð bylting í útgerð á Íslandi með tilkomu vélknúinna fiskiskipa. 

Nú var það ekki jafn nauðsynlegt og áður að vera með verstöðvarnar sem allra, allra næst fiskimiðunum á útskögum og útskerjum.  

Lífið í þessum verstöðvum var afar erfitt og er Oddbjarnarsker yst á Breiðafirði gott dæmi um það. 

Nú fluttist sjávarútvegurinn inn í hafnarlægi inni á fjörðum, en samt sem næst fiskimiðunum. 

Síðasta aldarfjórðung hefur enn orðið bylting á þessu sviði, og nú í því formi að safna útgerðinni og fiskvinnslunni saman á miklu færri stöðum en áður var. 

Þetta hefur kostað mikla röskun en munurinn nú og fyrir rúmri öld er sá, að þjóðfélagið á miklu meiri möguleika núna til að draga úr henni en á tímum einhverrar fátækustu þjóðar í Evrópu. 

Meirihluta boðin áframhaldandi vinna

Furðulega fjölbreytt veður á hjólaferðalagi í gær.

Á hringferð um Vestfirði, leiðinni frá Hólmavík til Ísafjarðar og síðar í suður frá Ísafirði í gær var veðrið aldeilis furðulega misjafnt. 

Kannski verður maður meira var við þetta á vélhjóli en á bíl, en í Ísafjarðardjúpi voru margar tegundir af veðri og blés úr tveimur ólíkum áttum, annars vegar á sunnan en hins vegar lagði hafgolu inn firðina. 

Og ýmist rigndi eða að sólin skein í heiði. 

Svona hélt þetta áfram alla leiðina, bjart á Ísafirði, rigning í Önundarfirði, þurrt í Dýrafirði en þokusuddi Arnarfjarðarmegin á leiðinni yfir Hrafnseyrarheiði.

Það var rigning og blindþoka á Dynjandisheiði, en stafalogn, sléttur sjór og flugur í loftinu í Vatnsfirði. 

Á Hjallahálsi var síðan slydduhraglandi sem kom úr suðvestri en frá Gilsfirði var þveröfug vindátt, norðaustan. 

Ennþá virðist þetta sumar ekki ætla að verða mjög ferðamannavænt. Gæti það bæst ofan á hækkun krónunnar sem vandi fyrir ferðaþjónustuna. 

 

Þrumuveður og haglél í dag

Forsmekkur sláturtíðar?

Sláturtíðin er á haustin eins og allir vita, en smækkuð útgáfa af henni hefur þegar byrjað. 

Þetta sást vel á ferð um Ísfjarðardjúp í dag og það var aðeins boðorðið um algera varúð og tortryggni vélhjólamanna sem kom í veg fyrir slys yrði. 

Ein ær stóð á veginum og þegar ég flautaði fór hún af stað með lömbin sín tvö til vinstri út af veginum.  

Minnugur boðorðsins hægði ég mjög á mér og þá gerðist algerlega óvænt uppákoma: Ær, sem hafði leynst í hægri vegarkantinum spratt skyndilega upp úr leynum með tvö lömb við hlið sér og hljóp þvert fyrir hjólið. 

Aðeins nauðhemlun gaf afstýrt slysi og það, hve ferðin var orðin lítil á hjólinu. 

Nýlega sáust fyrstu tölur um það hve margar kindur hefðu drepist fram að þessu í umferðinni. 

Vissulega þýðir bíll á fullri ferð lífshættu fyrir kindur, en þetta snýst jafnvel þegar um vélhjól er að ræða, kindin þýðir lífshættu fyrir vélhjólamanninn ef svo ber undir.

Þessi pistill og myndirnar með honum úr Djúpinu í dag segja sína sögu.

Kindurnar enn fastar