Draumur valdhafa, að ráða efni fjölmðla.

Sjá má að afkastamikill bloggari sem titlar sig blaðamann átelur blaðamenn hjá Stundinni fyrir að hafa forsíðuna svarta en setja ekki eitthvað annað "fréttnæmt" í blaðið heldur en forsíðuna "fréttalausu."

Bloggarinn/blaðamaðurinn telur það aumt að blaðamenn Stundarinnar skyldu ekki setja eitthvað fréttnæmt á forsíðuna í stað þess efnis sem annars hefði verið þar, sem búið er að leggja lögbann á að birta. 

Þeir hefðu, þvert á móti átt að fylla blaðið svo út af flóði af öðrum og hugsanlega betri fréttum. 

Það er dapurlegt að "blaðamaður" skuli telja að ritskoðunarvaldið eigi að vera í raun utan fjölmiðlanna og lesenda eða áheyrenda/áhorfenda þeirra. 

Að skylda blaðamanna sé að fylla blaðið eingöngu af efni, sem handhafar valds og auðs náðarsamlegast leyfi. 

Ég tala af reynslu.   1999 var mér boðið "tilboð sem ég gæti ekki hafnað": Að hætta alveg að fjalla um orkunýtingaráform og svæði, sem þeim tengdust, þar sem þau væru dagskrá, en einbeita kröftum mínum að öðru efni. Ef ég gerði það myndi mér vegna vel á alla lund. Ef ég hafnaði tilboðinu "yrði ég stoppaður."

Konu minni var borið þetta tilboð einslega: Að stoppa mig og að þá myndi okkur hjónum vegna vel á alla lund. Ef hún gerði það ekki, myndi það engu breyta, ég yrði samt stoppaður.

Þess vegna hlyti hún auðvitað að taka því tilboði að stoppa mig.

Hún hafnaði tilboðinu á staðnum og var refsað á þeim vettvangi þar sem slíkt var í valdi tilboðsgjafans og ég hafnaði tilboðinu líka og reynt var að refsa mér fyrir það. 

Bloggarablaðamaðurinn telur að því er best verður séð að við höfum valið rangan kost. Það finnst mér sérkennilegt. 

 

Svört forsíða Stundarinnar

Íslenski fáninn vinsæll í Hollandi. Jafnrétti kynslóða.

Áberandi er í þeim hollensku blöðum, sem ég hef séð í dag, hve mörg setja íslenska fánanna í forgrunn í ljósmyndum í dag af göngu grænklæddra barna með fána 40 landa í samtökunum Evrópska dreifbýlisþingið (ERP, European Rural Parlament) á setningarathöfn þingsins í Venhorst í gær. 

Fulltrúarnir koma frá löndum allt frá Íslandi til Georgíu. 

Hugmyndin að göngunni er bæði myndræn og táknræn. Umhverfismál verða fyrirferðarmikil á þinginu og því er það táknrænt að grænklæddir fulltrúar afkomenda okkar minni á það hvaða þýðingu gjörðir okkar munu hafa á umhverfi og kjör kynslóða framtíðarinnar. 

Sjálfbær þróun snýst um jafnrétti allra kynslóða, jafnt borinna sem óborinna. 

Norðmenn semja lag til íslenska landsliðsins

168 ára gamall draumur Jóns, landsfeðra, Sveins og Gunnars Thor.

1949 dreymdi Jón Sigurðsson um nýja stjórnarskrá fyrir Ísland, ritaða af Íslendingum sjálfum. Danakonungur vildi sjálfur gera stjórnarskrána og lét slíta stjórnlagaþingi Íslendinga (Þjóðfundinum) 1851 til að koma í veg fyrir að draumur Jóns og þjóðfundarmanna rættist. 

1874 "gaf" konungur Íslendingum stjórnarskrá, sem var skrifuð af Dönum og draumur Jóns var saltaður.  

1944 lofuðu forystumenn þingflokkanna að eftir lýðveldisstofnun skyldi draumur Jóns Sigurðssonar verða að veruleika en andstæðingar breytinga á kosningafyrirkomulaginu, Framsóknarmenn, komu í veg fyrir það. Börðust hatrammlega um það í kosningum 1942 og 1959, og þurfti tvennar kosningar hvort ár til að koma á umbótum. 

Í nýjársávarpi 1949 brýndi Sveinn Björnsson forseti Íslands þingmenn til að láta drauminn rætast, en allt sat áfram við sama. 

1955 gerðu Danir nýja stjórnarskrá fyrir sig en Íslendingar sátu áfram í gíslingu Framsóknarflokksins. 

1980 gerði Gunnar Thorodssen úrslitatilraun til að láta hálfrar aldar gamlan draum sinn um íslenska stjórnarskrá gerða af Íslendingum rætast, en enn strandaði á svipuðu og fyrr, að það nægði að fulltrúar eins flokks hefðu neitunarvald.  

2012 var samþykkt í þjóðaratkvæðagreiðslu með yfirgnæfandi meirihluta að láta hinn 159 ára gamlan draum Jóns Sigurðssonar rætast, en þingmenn klúðruðu málinu næstu fimm árin. 

Nú er draumur Jóns orðinn 168 ára gamall. Á þetta að halda svona áfram í 168 ár í viðbót, alls 336 ár, allt til ársins 2186? 

Reynslan eftir 1944, að æ ofan í æ hefur neitunarvald í stjórnarskrárnefndum komið í veg fyrir gerð nýrrar stjórnarskrá,  sýnir, að þinginu er fyrirmunað að vinna þetta verk, enda um hagsmuni og vinnuskilyrði þeirra sjálfra að ræða.

Þess vegna var stjórnlagaþingið (þjóðfundurinn) 1851 kosið í sérstökum kosningum. 

Þá stöðvaði Danakonungur málið en eftir það einstakir flokkar á þingi. 

Þetta er orðin 74 ára gömul reynsla. Á aldrei að læra af henni? 

Hvað á að gera við stjórnarskrána?

Þegar sigurvegari í kosningum og verðandi samgönguráðherra fékk far.

Jón Gunnarsson samgönguráðherra er ekki fyrsti og kannski ekki heldur síðasti samgönguráðherrann sem lendir í því að komast ekki með áætlunarflugi á áríðandi fund. 

Í kosningunum 1971 vann Hannibal Valdimarsson afgerandi sigur í kosningum, dró með sér Karvel Pálmason kennara í Bolungarvík á þing og réði úrslitum um myndu vinstri stjórnar og síðan um slit hennar. 

En þegar halda átti umræður í Sjónvarpssal um úrslitin þar sem Hannibal yrði aðalmaðurinn, brá svo við að Flugfélagið tilkynnti að ófært væri til og frá Ísafirði. 

Ég rauk til og athugaði skilyrðin og sá að þetta var afsökun sem átti sér enga forsendu, heldur hafði flug til Akureyrar verið láta hafa forgang. 

Með leyfi fréttastjóra stökk ég því upp í tveggja hreyfla vél og flaug vestur til þess að sækja Hannibal, svo að hann rétt slyppi inn í umræðurnar. 

En þetta var afar pínlegt fyrir flugfélagið í aðdraganda þess, hver yrði næsti samgönguráðherra. 

Samgönguráðherra fékk ekki far til Eyja

Björt framtíð = svört framtíð?

Slagorð og nöfn stjórnmálaflokka geta oft falið í sér varasamar mótsagnir. Fyrir kosningarnar 1979 voru Sjálfstæðismennn með kjörorðið "Leiftursókn gegn verðbólgu!" 

Kjörorðið var einstaklega vel við eigandi, ekki vantaði það, því að þá hafði mikil verðbólga, allt að 25% um meira en eins árs skeið og þetta var stærsta pólitíska vandamálið. 

En það leyndist hætta í þessu slagorði vegna þess að á þýsku er leiftursókn blitzkrieg og hafði á sér einhvert versta yfirbragð sem hugsast gat vegna tengslanna við hernað nasista. 

Ólafur Ragnar Grímsson nýtti sér þetta fyrir Alþýðubandalagið og sneri slagorðinu upp í "leiftursókn gegn lífskjörum!" og ef ég mann rétt, gengu hann og fylgismenn Alþýðubandalagsins meira segja um með kröfuspjöld með nafni Sjálfstæðisflokksins og þessu slagaorði. 

Flokkurinn stóð að minnihlutastjórn Alþýðuflokksins og úrslit kosninganna urðu vonbrigði fyrir Sjalla og krata. 

Þegar flokkurinn Björt framtíð var stofnaður með að mörgu leyti ágæta stefnuskrá sló nafn flokksins hins vegar mig vegna þess að það rímaði við nafnið "svört framtíð". 

Fannst mér sem gamall skemmtikraftur og vitandi um ýmsa möguleika fyrir púka á fjósbitum vera tekin viss áhætta með nafninu. 

Ráðherrar flokksins, einkum Björt Ólafsdóttir, hafa staðið sig ágætlega, og Besti flokkurinnn, annað foreldri flokksins, hafði farið með himinskautum í fylgi.

En rétt eins og við nafngiftina var tekin ákveðin áhætta með því að slíta stjórnarsamstarfinu á þann fljótlega hátt sem það var gert. 

Alþýðuflokkurinn gerði svipað 1979 og fór ekki vel út úr því í kosningunum sem á eftir fóru. 

Nú virðist fylgi Bjartrar framtíðar vera í öndunarvél samkvæmt nýjustu skoðanakönnun, jafnvel komið niður fyrir "pilsner"tölu.

Það kom sér illa fyrir hann að einn af helstu feðrumm hans, Jón Gnarr, skyldi ganga úr honum og vera núna þátttakandi í því að Samfylkingin er á siglingu upp á við. 

Sjálfstæðisflokkurinn með 19,9%

Enginn flokkur með stóriðjustefnu fyrir þessar kosningar?

Eitthvað í þá veru að hann vissi ekki til þess að neinn flokkur væri með stóriðjustefnu fyrir þessar kosningar sagði Sigurður Ingi Jóhannsson formaður Framsóknarflokksins á fundi í Norræna húsinu í fyrrakvöld, þar sem fulltrúar framboðanna sátu fyrir svörum um náttúruverndar- og umhverfisstefnu flokkanna. 

Að vísu var enginn talsmaður Miðflokksins þarna, svo að kannski átti Sigurður Ingi ekki við hann. 

Formaður hans stillti sér á áberandi hátt upp á mynd fyrir fáum misserum í miðju hópi manna, sem stefna að því af ákafa að reisa álver sunnan við Skagaströnd. 

Engu að síður vakti það athygli á þessum fundi hvað talsmenn flokkanna töluðu allir að miklu leyti á breyttan hátt um þessi mál frá því sem var uppi á teningnum á sams konar fundi fyrir kosningarnar í fyrra.  

Menn endurtaka sömu fyrirheitin

Hvernig gat þessi maður komist þangað sem hann er kominn?

Ofangreind spurning á mjög líklega eftir að vefjast fyrir sagnfræðingum framtíðarinnar varðandi það að Donald Trump skyldi "afreka" það að verða forseti Bandaríkjanna. 

Nú er hann  búinn að vera í níu mánuði í embætti og listinn yfir uppákomur af öllu mögulegu tagi hjá honum lengist og lengist stanslaust, 

Og miðað við svo margt af því sem safnast á þennan lista virðist lítil von til þess að þessu muni linna. 

Trump grætti ekkju hermanns

Sannleikurinn og boðberinn eru drepin eða þögguð niður fyrst.

Sagt er að sannleikurinn sé það fyrsta sem drepið er í hernaðarátökum. Svipað á við um boðberanna í spillingar- og alræðis- og ofríkisþjóðfélögum. 

Tala drepinna blaðamanna í Rússlandi Pútíns er sláandi. 

Anna Politkovskaja dirfðist að lýsa Rússlandi Pútíns í frægri bók og galt fyrir það með lífi sínu. 

Daphne Caruana Galizia er nýjasta fórnarlambið af hundruðum blaðamanna um allan heim. 

Margfalt fleiri blaðamenn í margfalt fleiri löndum hafa hlotið þau örlög að hafa orðið að beygja sig fyrir fjárkúgun, hótunum og hindrunum valdhafa. 

Slægir ofríkismenn nota dráp til að aðvara aðra blaðamenn og beita fyrst þvingunum  af öllu tagi til að ná sínu fram, áður en byssur, hnífar, eitur og sprengiefni eru látin tala. . 

Galizia og Politkovskaja létu ekki bugast undan sliku og þá var morðhundunum sigað til að fullkomna verkið. 

Það er að vísu eðlismunur á því að drepa fjölmiðlafólk eða að kúga það. En söm er ástæðan og söm er hugsunins á bak við gjörðir spillra valdhafa, sem ganga eins langt og unnt er til að halda völdum. 

Þöggun blaðamanna fer með frelsið

"Rauða bókin" í staðinn fyrir "bláu bókina"?

Sú var tíðin á áratugum saman hér í den, að fyrir kosningar var á dagskrá borgarmeirihlutans "bæklingur, sem dreift var inn á öll heimili í Reykjavík" eins og það er orðað í tengdri frétt á mbl.is. 

Á timum langs tímabils bæjarstjórnar- og síðar borgarstjórnarmeirihluta Sjálfstæðisflokksins var hinni umdeildu "bláu bók" dreift og olli ævinlega miklum deilum og umtali. 

Á þeim tímum voru engar bitastæðar skoðanakannanir gerðar þannig að aldrei kom fram hvaða viðhorf Reykvíkingar höfðu til þessarar veglegu útgáfu né heldur hvaða áhrif útgáfa "bláu bókarinnar" hafði á það hvernig fólk kaus. 

Nú má sjá svipaða umræðu um bæklinginn um húsnæðismál, sem dreift var í morgun, og um bláu bókina á sínum tíma. 

Deilt er á það að útgáfan skuli vera nálægt kosningum. En dæmið hefur snúist við: Sjálfstæðismenn eru núna í minnihlutanum en vinstri flokkar í meirihluta, en þetta var öfugt lungann af 20. öldinni.  

Segja meirihlutann misnota aðstöðu sína

Gabríel og loforðin.

Rétt er að taka strax fram, að neðangreindar hugleiðingar, sem hér eru tengdar við nýjustu skoðanakönnunina, eiga ekki sérstaklega við Flokk fólksins, heldur almennt við framboðin öll.

Við upphaf kosningabaráttunnar núna voru talsmenn flokkanna nokkuð sammála um það að of mikill loforðaflaumur þeirra hefðu orðið til trafala við síðustu stjórnarmyndun. 

Flokkarnir hefðu verið búnir að lofa að gera hitt og þetta og að vera ekki í stjórn með hinum og þessum og að nú myndu þeir læra af þessu og haga sér öðruvísi. 

En kosningabaráttan var varla byrjuð þegar þetta loforð, um að gefa ekki of mikil loforð, varð það fyrsta sem ekki reyndist hægt að standa við. 

Svo virðist, að þegar fjöldi og stærð loforða allra framboðanna séu lögð saman, kemur út meira magn en í fyrra!

Tilhneigingin til að gefa loforð hlýtur að vera byggð á því að stjórnmálamennirnir haldi, að það laði til sín kjósendur. 

En þá verða líka að vera líkindi til þess að flokkurinn geti komið sínum málum í gegn ef hann kemst í stjórn eftir kosningar. 

Nú þegar hafa verið talsverðar sveiflur á fylginu í skoðanakönnunum og þá vaknar spurningin um það hvort þær stafa af misjöfnu áliti kjósenda á loforðunum og hvort líklegt sé að þau verði efnd. 

Þetta getur leitt hugann til þess almennt, hvort hin og þessi loforð og heitstrengingar séu merki þess að mannkyninu hafi lítt þokað í andlegum og siðferðilegum efnum síðan Gabríel erkiengill var sendur að því er ritningin segir, niður á jörðina fyrir 2000 árum til þess að rétta syndakúrsins af með hjálp heilagrar Maríu. 

Hvort nú sé svo komið að full þörf sé á að hann komi aftur í sams konar leiðangri. Ef hann kæmi núna til Íslands, hver yrðu svör okkar nú?

Á facebooksíðu minni  túlkar lagið Gabríel og loforðin þessa spurningu. Lagið var eftir "syngjandi nunnuna" Jeanine Deckers og varð eina belgíska lagið til að komat á topp vinsældalista un allan heim, líka í Ameríku.  

Þetta undur gerðist árið 1963.  En íslenski textinn er svona; 

 

Fyrir rúmum 2000 árum var Gabríel erkiengill sendur til jarðarinnar til þess að rétta kúrsinn af hjá syndugum jarðarbúum með hjálp heilagrar Maríu. En það er spurning, hvort það sé kominn tími á að hann verði að gera þetta aftur, þetta versni bara, - komi þá til Íslands og fái þetta svar: 

 

Íslendingar:  Svona vertu ekki reiður, elsku vinur, Gabríel, 

              breytt viðhorf gætu nægt. 

              Að rétta kúrsinn af á ný 

              við að klóra bakkann í

              eftir því sem það er hægt. 

 

Gabríel:      Lífsins höfuðsyndir villt og galið hérna drýgja menn. 

              Ein sú helsta´er taumlaus græðgin svo í hrun hér stefndir enn. 

 

Íslendingar:  Svona vertu ekki reiður, elsku vinur, Gabríel. 

              Hér verður gerð tiltekt. 

              Munu vinna´af þrótti´að því 

              þing og ríkisstjórn hér ný

              ef að það er mögulegt. 

 

Gabríel:      Ein sú þjóðaríþrótt dafnar eftir því sem sagt er mér

              að menn þjófnað með því stundi´að svíkja undan skatti hér. 

 

Íslendingar:  Svona vertu ekki reiður, elsku vinur, Gabríel.

              Hér verður gerð tiltekt. 

              Ef að einhver illt hér vann

              ætlum við að góma hann

              ef að það er mögulegt. 

 

Gabríel:      Alltof algengt er að lygi, tál og losta stundið þið

              og þið láta verði strax af þessum skaðvænlega sið. 

 

Íslendingar:  Svona, vertu ekki reiður elsku vinur Gabríel. 

              Við viljum bragarbót, - 

              reyna´að klóra bakkann í

              þótt við koksum oft á því 

              við að krafla upp í mót. 

 

Gabríel:      Ein af dauðasyndum viðurkenndum hvers kyns hroki er

              og af honum meira´en nóg víst eiga Íslendingar hér. 

 

Íslendingar:  Svona, vertu ekki svartsýnn elsku vinur Gabríel. 

              Við vinnum fyrir rest,

              því að þjóðin afbragð er, - 

              allir sjálfvitarnir hér, 

              sem að þekkja þetta best. 

 

              Er göfug þjóðin gengur nú

              til glæstra sigra´í von og trú

              verður það með víkingaklappi

              í villtum takti, klapp! Klapp!  Húh!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mikið fylgistap Flokks fólksins