Gott starf Íslendinga í Mósambík en sendiráðið vakti spurningar.

Það var áhugavert að fylgja utanríkisráðherra Íslands til Mósambík árið 2003 og kynnast því sem Íslendingar voru að gera þar. 

En sendiráðsbyggingin stóra og flotta vakti spurnningar, þótt hún gæfi tilefni til að varpa ljósi á hrópandi andstæðurnar hjá þessari fátæku þjóð. 

Með uppistandi við glæsislotið var hægt að benda yfir flóann og segja eitthvað á þessa leið: "Hér stöndum við á besta stað í höfuðborginni þar sem eru glæsivillur sendiráða ríkra þjóða og vitum af því hvernig mestöll heimsbyggðin er komin í gervihnattasamband, en þegar skyggnst er yfir flóann sjáum við djarfa fyrir svæði, þar sem svo mikil fátækt ríkir, að fólk þar er algerlega úr sambandi við nútíma veröld og býr við ömurlega örbirgð, en þessu kynntumst við í ferð þangað í gær til að sjá hvernig íslenska þróunarhjálpin hefur reist þar einfalda heilsugæslustöð sem gjörbyltir öllu á þvi sviði. 

Áður en hún reis, þurfti kona, sem var í barnsnauð, að fara gangandi eða í besta falli ríðandi á asna til þess að komast nálægt einhverri lágmarksþjónustu. 

Við sáum í gær hvernig fólkið þarna kom að úr öllum áttum til að fagna íslenskum gestum með því meðal annars að syngja og dansa í útivist. 

Sérstaka athygli vakti unglingur, sem hafði sett saman gítar úr einum bensínbrúsa, spýtu og nokkrum vírstrengjum, sem hann lék á að hreinustu list. 

Og fólkið söng saman á ógleymanlegan hátt með hinum mögnuðu sjálfsprottnu raddsetningum, sem er svo einkennandi fyrir þjóðirnar syðst í álfunni. 

Við fórum líka og kynntumst líknarstarfinu sem Íslendingar hafa sinnt í návígi við eitt af aumustu og illræmdustu fátækrahverfi landsins, þar sem allt að fimmtungur ungs fólks verður alnæmi að bráð." 

Á einu götuhorninu sáum við unglingspilt leika sér þannig að fótbolta, að sumt sem hann gerði hafði maður ekki séð jafnvel þá allra frægustu í þeirri íþrótt leika slíkt. 

Síðan var hann horfinn og manni varð hugsað til þess að í kringum 1960 vildi svo til að portúgalskur knattspyrnuþjálfari sá pilt einn leika sér með bolta á svipaðan hátt, stöðvaði bílinn og tók hann með sér til Portúgals. 

Á HM í London 1966 varð hann stjarna mótsins og vakti heimsathygli. Nafn hans var Eusobio, og hann var svo heppinn að það var knattspyrnuþjálfari sem sá til hans en ekki fréttamaður frá Íslandi, sem átti leið framhjá og hvarf sjónum. 

Og kannski átti knattspyrnusnillingurinn 2003 eftir að bætast í hóp þess unga fólks sem grimmur sjúkdómur felldi umvörpum á þessum tíma.

Íslendingar hjálpuðu líka til við fiskverkun í Mapútó og kenndu vinnubrögð og aðferðir við vinnslu og sölu. 

En stóra sendiráðsvillan, ein sú stærsta á svæðinu, truflaði þessa sýn. Þegar spurt var hvort hún væri ekki bruðl var svarið að verðlag allt væri svo lágt í þessu fátæka landi, að kostnaðurinn við slotið þætti lítill á íslenskan mælikvarða. 

Nú er búið að loka sendiráðinu og verið að þróa aðrar leiðir til þess að sinna þeim göfugu verkefnum, sem hrópað er á svo víða um lönd, þar sem kjör hundruð milljóna fólks eru svo langt frá því sem við eigum að venjast, að það er stundum líkt og ljósár séu á milli.  

Sendiráði Íslands í Mósambík lokað

Brauðmolakenningin í framkvæmd.

Donald Trump sagði hróðugur í kosningabaráttunni í fyrr að hann hefði skapað svo geysilega mörg og góð störf og tekjur fyrir svo marga með því að fjárfesta í glæsihöllum og eignum, sem aðeis er á færi hinna ofurríku í heiminum. 

Þetta er eitt afbrigði af "brauðmolakenningunni" svonefndu sem slær því föstu, að því ríkara sem það eitt prósent jarðarbúa verður sem á helming allra auðæfa heimsins, því meiri tekjur muni skapast af bruðlumsvifum hinna moldríku í formi "afleiddra starfa við að framleiða þessar miklu eigur. 

Þegar ég var ungur hélt ég í barnaskap mínum, að sú tíð kæmi aldrei aftur að tiltölulega fámennur aðall og yfirstétt í heiminum velti sér upp úr auðæfum sínum á sama tíma sem almúginn þjónaði undir þetta lið og þægi mola úr lófum þeirra, þegar best léti. 

En þetta virðist ekkert hafa breyst. 

Glöggir hagspekingar hafa reiknað út fánýti brauðmolakenningarinnar. En með henni gera valdhafar í krafti auðsins allan almenning sér háðan, þar sem "litli maðurinn" lýtur hinum valdamikla í auðmýkt þess, sem þráir "vernd" hins volduga og ríka en gerist með því í raun meðvirkir í því að sóa auðæfum og auðlindum jarðar á þannn hátt að allir eiga eftir að tapa á því. 

"Feitur þjónn er ekki mikill maður. Barinn þræll er það, því að i brjósti hans lifir frelsið" var einhvern tíma skráð. 

Þeir sem vilja eitthvað örlítið réttlátari skiptingu jarðargæða og betri meðferð á auðlindum jarðar eru úthrópaðir sem "kommúnistar" og "öfgafólk." 

Er þó aðeins um að ræða að slá tiltölulega lítið á ójöfnuðinn og skerða frelsi hins almenna einstaklings sem minnst. 

En jafnvel frumkvæðlar kapítalismans viðurkenndu, að frelsi eins endar þar sem frelsi annars byrjar. 

Sú grundvallarstaðreynd er þögguð niður.  

Ríkasta prósentið á helming auðæfanna

Svipað andrúmsloft og í febrúar 1980?

Í febrúarbyrjun 1980 ríktu pattstaða og stjórnarkreppa hér á landi. Mikill órói og átök höfðu ríkt í stjórnmálum og á vinnumarkaðnum allt frá síðari hluta ársins 1977, fyrst með aðgerðum verkalýðssamtakanna sem fólust í svonefndu útflutningsbanni, síðan með lagasetningu ríkisstjórnar Geir Hallgrímssonar sem kippti vísitölunni úr sambandi við launagreiðslur, sem kallaði á kjörorð í hörðum kosningum til byggða og þings 1978: "Samningana í gildi!" 

Í kjölfarið misstu Sjálfstæðismenn meirihlutann í borgarstjórn Reykjavík eftir 60 ára samafelld völd og stofnuð var vinstri stjórn 1978 eftir afhroð stjórnarflokkanna í kosnningum. 

Sífelldar og harðar deilur innan stjórnarinnar stóðu til vors 1979 og stjórnin sprakk í september, líkt og nú og farið var í vetrarkosningar í desember. 

Þá tók ekki betra við, sex vikna stjórnarkreppa. 

Allt þetta skóp ástand þreytu og vantrúar almennings á stjórnmálum og stjórnmálamönnum, ekki ósvipað og ríkt hefur hér síðan í apríl í fyrra. 

Kristján Eldjárn forseti var með utanþingsstjórn Jóhannesar Nordal uppi í erminni. 

Þá beitti Gunnar Thoroddsen djörfu stjórnkænskubragði og myndaði með fimm þingmönnum Sjálfstæðisflokksins meirihlutastjórn með flokkunum tveimur á vinstri vængnum, Alþýðubandalagi og Framsóknarflokknum. 

Hatrömm átök urðu í Sjálfstæðisflokknum við þetta en í skoðankönnunum eftir stjórnarmyndunina kom í ljós að þessi sérkennilega ríkisstjóron var með mikið meirihlutafylgi kjósenda. 

Fólk var einfaldlega búið að fá upp í kok af getuleysi og sundrungu stjórnmálamanna. 

Þótt viðtöl sjónvarpsfólks á förnum vegi veiti afar hæpna vísbendingu, virtist svipaður andi algengur hjá aðspurðum í slíkum viðtölum Stöðvar 2 í gær varðandi þá stjórnarmyndun, sem nú er í gangi. 

Ef af þessari stjórnarmyndun verður mun það valda óróa innan flokkanna lengst til vinstri og hægri. 

Í stjórnarmynduninni 1980 var forsætisráðherrastóll Gunnars Thoroddsens lykillinn að því að því að hún væri möguleg. 

Nú virðist það vera forsætisráðherrastóll Katrínar Jakobsdóttur. 

1980 ríkti einstakt erfiðleikaástand vegna hrikalegrar hækkunar á olíuverði í heiminum og ríkisstjórn Gunnars mistókst að ná tökum á óðaverðbólgu sem í lok kjörtímabilsins komst yfir 100%. 

Nú eru í bili allt aðrar ytri aðstæður fyrir nýja ríkisstjórn, en á hinn bóginn sér gerbreytt fjölmiðlunarumhverfi fyrir því að vandi þeirrar stjórnar sem nú er verið að reyna að mynda felst í miklum óróa hjá hluta fylgismanna flokkanna lengst til hægri og vinstri. 

Hvernig sem allt fer, ætti að vera nokkuð líklegt, að almenna kjósendur þyrstir í að óróatímabilið frá því í apríl 2016 endi og að fyrirheit stjórnmálamanna um nýtt andrúmsloft og stöðugleika verði efnd.  

1980 tókst Geir Hallgrímssyni og hinum framsýnni Sjálfstæðismönnum að koma í veg fyrir að flokkurinn klofnaði og menn yrðu reknir úr honum, og fyrir bragðið gátu Sjálfstæðismenn gengið sameinaðir til kosninga 1983 og myndað sterka stjórn í kjölfarið. 

Þetta fyrirbæri gæti orðið framhaldið innan Vinstri grænna ef mynduð yrði stjórn undir forsæti þeirra með Sjöllum og Framsókn. 

Viðræðurnar eru sagðar ganga vel

Næstum bíll við bíl frá Djúpavogi til Reykjavíkur.

Þannig vildi til að ágúst í sumar þurftum við Helga að aka síðdegis frá Borgarfirði eystri til Reykjavíkur. Þegar komið var suður í Hornafjörð og komið fram á kvöld tókum við eftir því að sífellt mátti sjá fleiri og fleiri bíla, sem lagt hafði verið við veginn og voru greinilega "svefnbílar" ferðamanna. 

Nú er það svo að það eru ekki mörg ár síðan ferðamannafjöldinn var aðeins brot af því sem nú er og þá mátti kannski segja að það væri í lagi þótt telja mætti á fingrum annarrar handar þá, sem gistu svona. 

En þetta er greinilega gerbreytt og fjöldi þessara bíla var ævintýralegur í sumar. 

Í staðinn má hugsa sér að leyfa fólki að sofa í venjulegum bílum ef það er á tjaldstæðum og greiða sanngjarnt gjald fyrir það. 

Veran þar ætti að tryggja að gistifólkið hafi aðgang að snyrtingu og annarri þjónustu sem veitt er á tjaldstæðum. 

Taka á „svefnbílum“ á Suðurlandi

Litlar sögur úr umferðinni. Ein mínúta. Sjö metrar.

Dæmi um svipaða hegðun og nú viðgengst í Oddskarðsgöngum eru út um allt í íslenskri umferð.

Í Hvalfjarðargöngum er 70 km hámarkshraði. Sá sem sættir sig ekki við það og vill endilega aka á 90 km hraða sparar um eina mínútu og fær sekt. 

Að hugsa sér, að spara eina mínúti á fimm stunda ferð til Akureyrar. 

Að spara eina mínútu á akstri á langleið er auðvitað út í hött. 

Ég ætla að setja hér inn myndir af því hvernig ökumaður einn, fullfrískur, þurfti endilega að leggja sínum stóra og mikla tíu milljón króna jeppa ólöglega og skapa vandræði í umferðinni til þess að spara sér sjö metra göngu í ágætu veðri. 

Þetta var um daginn fyrir framan útibú Landsbankans í Grafarholti.  Nóg aflöglegum bílastæðum var að finna eins og sést á myndum sem ég ætla að setja hér inn. 

Uppi við gangstéttina við bankann sjálfan, en efst í götunni, er að finna eitt stæði, sem er sérmerkt fyrir hreyfihammlaða, en þó það langt frá útibúinu, að jafnlangt er að fara þaðan inn og að fara úr bílastæðinu. 

Þegar þessar myndir voru teknar, var einn gráleitur skutbíll í þessu stæði og ökumaðurinn var hreyfihamlaður. 

En þetta stæði fyrir hreyfihamlaða er samt á þessum stað, af því að þá á hinn hreyfihamlaði, til dæmis ef hann er í hjólastól, auðveldara með að komast á alveg jafnsléttum fleti inn inn í útbúið.  

En eigandi jeppans dýra virtist ekkert að spá í eitt eða neitt nema sitt eigið rassgat. 

Hann lagði jeppanum í akbraut þar sem er tvístefnuakstur og ein akrein í hvora átt á þann hátt að hann gat ekki einu sinni drullast til að leggja samsíða gangstéttinni, heldur aðeins á ská svo að stóri jeppinn tæki enn meira pláss en ella. 

Fyrir bragðið olli hann truflun á akstri annarra ökutækja. 

Síðar, eftir að bíll hans hafði staðið þarna um stund, fóru aðrir aðvífandi ökumenn að leggja sínum bílum þarna líka.  Já, hvað "höfðingjarnir hafast að, hinir ætla sér leyfist það." 

Allan tímann var næg bílastæði að fá með sjö metra lengri gönguleið, en þó þannig, að ökumaður bílsins, sem lagt er öfugt næst okkur á neðstu myndinni, sparaði sér ekki einn einasta metra í gönguleið!  

 

 

„Hraðinn í göngunum gífurlegur“

Myndirnar, sem voru aldrei teknar.

Ef hernám Íslands 10. maí 1940 var stærsti viðburður síðustu aldar hér á landi var eldgosið í Heimaey, sem hófst 23. janúar 1973 líklega stærsti hamfaraviðburður síðustu aldar. 

Ég var í móðurkviði þegar Bretarnir komu, en fyrir hreina tilviljun frétti ég af gosinu í Heimaey fyrstur manna á RUV og hafði af þeim sökum tök á að stökkva strax upp í FRÚna og fljúga nætursjónflug til Vestmannaeyja undir skýjum áður en veður versnaði, eina flugvélin sem fór þá leið. 

Fyrir bragðið blasti við ógleymanleg sýn þegar komið var yfir Þrídranga sem enginn annar sá, því að aðrir sem komu fljúgandi frá Reykjavík, komu í aðflugi ofar skýjum og niður í gegnum skýin á lokastefnu við flugvöllinn. 

Birtuskilyrði voru þannig að ekki voru tök á að festa þessa sýn á filmu:  Þrídrangar og vitinn þar í forgrunni, tungl gægðist sem snöggvast í gegnum litið skýjagat og varpaði draugalegum blæ á sjónsviðið, framundan var röð fiskibáta á flótta frá eyjunni með fólk standandi á sumum úti á þilfari, í baksýn Heimaey með eldvegg, sem náði frá brautarenda austur-vesturbrautarinnar og norður yfir austurenda eyjarinnar niður að sjó við innsiglinguna. 

Enn í dag þarf ég ekki annað en að lygna augunum til þess að þessi ógleymanlegasta minning ævinnar birtist enn ljóslifandi fyrir hugskotssjónum. 

Einhvern tíma verður kannski hægt að tölvugera þessa mynd. 

Engan grunaði 1973 að á næsta ári á eftir ætti eftir að verða hinn fyrsti í röð hamfaraviðburða af völdum snjóflóða, sem á næsta 21 ári myndi kosta alls fimm tugi manna lífið. 

Það tók Íslendinga öll þessi ár að átta sig á því að í raun var allt þetta manntjón óhjákvæmileg afleiðing af því að reistar voru fjölmennar byggðir á stöðum þar sem slíkar byggðir höfðu ekki verið áður.  

Öll snjóflóðin féllu á svæði, þar sem ekki hafði verið húsabyggð á fyrri öldum og því engar sagnir í annálum um snjóflóð, sem þó höfðu áreiðanlega fallið þar.

1973 og 1974 urðu upphafsár þess fyrir mig að verða á vettvangi allra hamfara og stórslysa í landinu allt fram á þennan dag. 

Ungum fréttamanni var kastað út í hina djúpu laug ólýsanlegra aðstæðna, sem höfðu gríðarleg áhrif á alla þá sem lentu í slíkum aðstæðum. 

Í þá daga hafði hugtakið áfallahjálp ekki verið fundið upp og vafalaust hefði verið gott að eiga aðgang að slíku. 

Það var sérlega snúið verkefni að komast frá Reykjavík til Norðfjarðar. 

Það var brjálað veður á sjóleiðinni austur með landinu og kolófært til flugs á Austfjörðum. 

En það fannst leið til að munstra Þórólf Magnússon, síðar fluggoðsögn í dreifbýlisfluginu, á tveggja hreyfla Britten Norman-Islander vél flugfélagsins Vængja og komast yfir hálendið til Egilsstaða og fara þaðan í snjóbíl yfir til Eskifjarðar og á báti restina. 

Í Neskaupstað voru aðstæður hörmulegar, en þar sem ég ráfaði smástund einn um rústirnar, blasti við mér ógleymanlega átakanleg og áhrifamikil sjón. 

Í rústunum af húsi þar sem mæðgur fórust, ef ég man rétt, lá á einum stað mölbrotið brúðuhús og sundurtættar brúður. 

Þessi sjón sagði svo mikla harmsögu, að kannski var ekkert jafn táknrænt fyrir þann mikla harmleik, sem staðið var frammi fyrir á þessum stað.

Um hugann flaug áhrifamesta ljósmynd síðustu aldar, sem Finnbogi Rútur Valdimarsson tók við Straumfjörð á Mýrum af tæpum fjórum tugum skipbrotsmanna af skipinu Pourqouis pas? sem fórst þar fyrir utan 16. september 1936, sem var afmælisdagur móður minnar og seinnar einnig minn. 

En ég gat ekki fengið það af mér að taka jafn ofboðslega harmræna en þó einfölda mynd og sundraða leikherbergið var. 

Það þurfti lengri tíma til þess að átta sig á þvi sem lærðist síðar við endurtekin hamfarastórslys af þessu tagi, að við svona aðstæður snýst málið ekki um það hvort taka eigi mynd, heldur hvernig eigi að varðveita og hvenær, ef nokkurn tíma, að birta þá mynd, sem tekin er, kannski ekki fyrr en öld seinna, kannski aldrei að gera hana opinbera sem verðmæta heimild um stórviðburði og líf þjóðarinnar í harðbýlu landi. 

Kannski verður þessi litla mynd, sem aldrei var tekin, einhvern tíma tölvugerð og bætist við hina ógleymanlega sterku mynd Finnboga Rúts af slysinu mikla á Mýrum 1936 og tölvugerða mynd af flóttanum mikla undan eldhafinu í Heimaey 1973.  

Snjóflóðin sem tóku 12 líf

Hvað um suðausturhluta Bárðarbungu?

Á víðu myndinni hér á síðunni er horft yfir suðausturhluta Bárðarbungu, en sigkatlarnir tveir, sem blasa við, eru á suðausturbrún öskjunnar. 

Myndirnar eru teknar rétt áður en fyrsti septembersnjórinn fellur og fer að loka sprungum og minni misfellum á jöklinum og er horft til suðurs í átt til Grímsvatna þar jörð skalf fyrir nokkrum dægrum. 

Þarna sást í fyrsta sinn svo vitað sé, eitt til tvö hundruð metra lóðrétt niður til jarðar í gegnum bráðna íshelluna ofaná suðaustanverðri Bárðarbungu.

 Þarna er vaxandi jarðhiti og greinilegt að áhugaverð þróun er í gangi, sem getur haft miklar afleiðingar.  

Af þessu náðust bæði ljósmyndir og þó einkum kvikmyndir, sem ég hyggst setja inn á facebook. 

Þetta eru þó ekki bestu myndirnar, sem eru ekki eins tiltækar í augnablikinu, en á þeim er horft alveg lóðrétt niður á sjóðandi botn hins lóðrétta íshellis. 

Hugsanlega tengist þetta hitasvæði öðru rétt fyrir austan eða norðaustan það, en um það er líklega ekkert vitað nú. 

Á jarðskjálftakorti vedur.is fyrir nokkrum dægrum sást röð skjálfta frá þessu svæði, sem teygði sig til norðnorðausturs nokkkurn veginn eftir kunnuglegum ferli skjálfta í undanfara gossins í Holuhraun 2014. 

Raunar var röðin lengri, alveg suður undir Grímsvötn í suðri og og var hluti að skjálftaröð um Öskju allt norður í Herðubreiðartög. 

Einhvers staðar á þessu svæði í vestanverðum Dyngjujökli virðist vera að myndast svipað fyrirbæri og hefur verið við lýði í Skaftárkötlum fyrir sunnan Bárðarbungu í næstum hálfa öld. 

Þetta nýja og vaxandi jarðhitasvæði færir jarðvísindamönnum ný viðfangsefni og spurningar, sem kalla á svör.

Á neðstu myndinni má sjá jarðskjálftakort dagsins fyrir Vatnajökulssvæðið og á því sést, að enn eru leifar óróans um daginn í gangi, allt frá Bárðarbungu í suðri um Dyngjujökul til Herðubreiðar. 

Sennilegt að jarðhitavatnið eigi upptök vestar í Vatnajökli

Hefðu enn þriggja þingmanna meirihluta.

Ef af ríkisstjórn Vg, Framsóknar og Sjálfstæðisflokks verður að veruleika og allir þeir þingmenn, sem nú samþykkja stjórnarmyndunarviðræður, fylgja stjórninni, hefur slík stjórn 33 þingmenn að baki sér en stjórnarsandstaðan 30, ef þeir tveir Vg þingmenn, sem nú tóku afstöðu gegn viðræðum, greiða afkvæði á móti stjórninni. 

Það hefur áður gerst að flokkar hafi farið í stjórnarsamstarf án þess að allir þingmenn hafi verið samstíga um það. 

Eitt besta dæmið var þriggja flokka stjórn Sjálfstæðisflokks, Alþýðuflokks og Sósíalistaflokks 1944 þegar fimm þingmenn Sjálfstæðisflokksins voru andvígir myndun þeirrar stjórnar og einnig var mjótt á munum á tímabili að samstaða væri um það innan þingflokks Alþýðuflokksins. 

En stjórnin hélt öruggum meirihluta og sprakk af ófyrirséðum ástæðum, utanríkismálum í upphafi Kalda stríðsins. 

Ekki gott veganesti inn í viðræðurnar

Hin yfirvofandi óvissa getur verið nagandi.

Framsóknarmenn guggnuðu á fjögurra flokka stjórn þeirra, Vg, Samfylkingar og Pírata vegna undirliggjandi óvissu um að eins manns þingmeirihluti héldi eins og var hjá stjórninni sem sprakk í september. 

Raunar gengu fjórir þingmenn úr skaftinu í þeirri stjórn í einu og það sýnir að óvissan ge4tur verið bundin við fleiri en einn þingmann. 

Svo að aftur sé vitnað til langs átakafunds hjá Vinstri grænum þegar þeir voru í stjórn með Samfylkingunni í brunarústabjörgunarstjórninni, sýnir reynslan af þeim fundi, að jafnvel þótt eindregin niðurstaða fáist á slíkum innanflokksfundum, getur það iðulega komið upp að aðeins degi síðar sé eins og að engin niðurstaða hafi fundist, - fólk fer aftur í nákvæmlega sama farið. 

Það er afar lýjandi að reyna að leiða stjórnmálasamtök þar sem þannig háttar til, því að fólk tekur miklu meira inn á sig átök við samherja en mótherja. 

Að vísu þarf fleiri en þrjá "villiketti" til að ganga úr skaftinu í V-D-G stjórn, en reynslan úr síðustu stjórn að það er óþægilegt ef vafi getur komið upp um stuðning. 

Efinn er jú oft móðir vantraustsins. 

Óvissa um viðræður

Rætist spá um úrslitaáhrif Flokks fólksins?

Þrátt fyrir óvægin átök á milli þinglokka yst til hægri og vinstri hefur þrisvar í fullveldissögunni tekist að koma á því sem kallað hefur verið "sögulegar sættir" í íslenskum stjórnmálum. 

Fyrst gerðist það í svonefndri þjóðstjórn 1939, síðan í Nýsköpunarstjórninni 1944-1946 og loks var það í kjölfar ábendingar Morgunblaðsins um slíka stjórn um áramótin 1979-1980 um sögulegar sættir Sjálfstæðismanna og Alþýðubandalagsmanna, sem hluti þingflokks Sjálfstæðisflokksins tók sig til og gekk í stjórn með Framsóknarflokki og Alþýðubandalagi, en reynar ekki alveg á þann hátt sem Styrmir og Matthías höfðu hugsað sér. 

Eftir að aðeins eitt ár er liðið síðan Viðreisn sagðist ekki ætla að verða þriðja hjól undir stjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokk er eins og að ýmsum í röðum Vinstri grænna sýnist Katrín Jakobsdóttir ætla að leiða Vinstri græna til slíks. 

En vika getur verið langur tími í stjórnmálum og líka eitt ár, og því er það mjög áhugavert ef slíkt tekst nú. 

Í þessum bloggpistlum var því spáð fyrir um daginn að Flokkur fólksins gæti orðið til þess að eiga stóran þátt í því hvernig stjórn yrði mynduð, og miðað við hinn langa og hugsanlega erfiða fund hjá Vinstri grænum í kvöld sýnast vaxandi líkur á því að svo muni verða. 

Þessi langi fundur minnir á afar langan og erfiðan fund Steingrímur J. Sigfússon, þáverandi formaður, átti með grasrótinni þegar erfiðast gekk í Vinstri stjórninni 2009-2013.  

Af kynnum mínum af stjórnmálastarfi verða slíkir fundir oft miklu erfiðari og menn taka meira inn á sig en á átakafundum við pólitíska andstæðinga. 

Satt að segja var varla hægt annað en að dást að því hvernig Steingrímur fór að því að standa í þessu. 

Miðað við reynsluna af innaflokksátökum þá er varla við því að búast að langur og erfiður fundur nú muni verða líklegur til að lægja allar öldur. 

Utan við fundarstaðinn bíður sú hugsanlega staða að með þáttöku Flokks fólksins í miðju-vinstri stjórn geti myndast álíka staða og í borgarstjórn Reykjavíkur, að minni flokkarnir geti ekki einir upp á sitt eindæmi fellt stjórnarmeirihluta. 

Það ætti að vera eitthvað sem Framsóknarmönnum hugnast betur en stjórnarmeirihluti með eins atkvæðis meirihluta.  Og "villiköttunum" í Vg mun áreiðanlega hugnast slíkt betur en að leiða Sjalla, Bjarna Ben og Framsókn aftur til valda. 

 

Svavar hvetur Katrínu til dáða