Fullt af Frankensteinum.

Muammar Gaddafi og Saddam Hussein einræðisherrar Líbíu og Íraks voru að sönnu harðstjórar og kúgarar, sem út af fyrir sig var engin eftirsjá af.

Báðir voru Bandaríkjamönnum óþægir ljáir í þúfu og þess vegna á óskalista þeirra, sem Kanar vildu koma frá völdum og fyrir kattarnef.

Hið síðarnefnda taldist vera næsta auðvelt vegna illvirkja þeirra.

Einnig var ljóst að Assad Sýrlandsforseti varð að beita harðræði til þess að þjóðflokkur hans, sem er aðeins um tíundi hluti þjóðarinnar, gæti verið við völd, auk þess sem Assad var taglhnýtingur Rússa og því sjálfkrafa óvinur Bandaríkjanna.  

En í "Arabiska vorinu" sem hófst í Túnis 2011 vissu leiðtogar Vesturveldanna ekki hvað þeir voru að vekja upp með því að styðja andófsöflin, sem vildu koma einræðisherrunum frá völdum. 

Þar voru innan um mjög ólíkir hópar, og stórir hópar harðlínumanna í trúarefnum nýttu tækifærið til að setja allt á annan endann.

Aðeins í upphafslandinu, Túnis, er hægt að segja að Arabíska vorið hafi ekki endað með ósköpum. í hinumm löndunum voru vaktir upp nokkurs konar Frankensteinar sem hrella heimsbyggðina síðan og hafa valdið ómældum hörmungum í ríkjum "Arabíska vorsins" sem varð að heljarvetri með slíkum ósköpum, að bylgjurnar skella yfir þjóðir langt út fyrir Miðausturlönd.   

Barðist gegn hersveitum Gaddafi

"Árið 2007" (Með sínu lagi)

 

Mig dreymdi´að það væri komið aftur 2007, -  / 

tryllt að gera á Hrauninu við númer A til Ö. / 

Já, veröldin var skrýtin, það var allt orðið breytt, /

menn voru að reisa hótel og sjoppur út í eitt. 

 

Og ekki hafði neitt að gera efnahagsráðherrann -

því yfir honum réði krónan, sem hér spunann spann. /

Og þingmennirnir flissuðu og fífluðust í kross  / 

því forsætisráðherrann var gamall Mackintosh.

 

Gömlu dagana gefðu mér  /

þá gat ég verslað óður hér. / 

Nú gengið geggjað orðið er. /

Gróðadagana gefðu mér. 

 

En sá draumur!  

Og nú veit enginn hvert hér stefnir eða fer. 

  

 

„Vitlaust að gera“ á Hrauninu

Lítil misvísandi dæmi: Ákvæði um rafknúin reiðhjól og 125cc hjól.

Augljósir kostir fylgja því í flóknu nútímasamfélagi að samræma sem flesta hluti og byggja á bestu fáanlegri kunnáttu og reynslu.

"Reglugerðafargan" ESB er dæmi um slíkt með kostum og göllum, en raunar er ESB ekki eitt um slíkt, heldur er svipað risavaxið fyrirbæri líka til í Bandaríkjunum. 

Stundum eru ákvæðin illskiljanleg. Sem dæmi voru ég og margir aðrir flugvélaeigendur afar óheppnir fyrir nokkrum árum að eiga bandarískar flugvélar skráðar í Evrópu og lenda í tvöföldu reglugerðafargani BNA og ESB, sem olli því að flugvélin TF-FRÚ mun ekki fljúga framar á meðan eigandinn ræður engan veginn fjárhagslega við að reka hana og fullnægja reglugerðafarganinu.

Þegar rafknúnu reiðhjóli skolaði á fjörur mínar fyrir þremur árum komst ég að því að til þess að leyfilegt væri að skrá það ekki né tryggja, mátti það samkvæmt evrópskum reglum ekki vera með meira en 250 vatta rafmótor, ekki komast hraðar en 25 kílómetra á klukkustund og ekki vera með handknúinni aflgjöf, heldur einungis tengingu við fótaafl. 

Hins vegar mega rafknúin "vespuhjól" vera með 350 vatta mótor og með handknúinni aflgjöf.

Þetta er skrýtið hvað handgjöfina snertir, því að vespuhjólin eru tvöfalt til þrefalt þyngri en rafreiðhjólin.

 Í Bandaríkjunum er hins vegar að sjálfsögðu leyfilegt að hafa handgjöf á rafreiðhjólum auk tengingar við fótaafl, pedala (pedelec), og hámarkshraðinn þar fyrir eigin vélarafli er 32 km/klst, sem er miklu þægilegri hraði en 25 km hraði inni í hverfum með 30 km/klst hámarkshraða.

Þegar ég kannaði lauslega reglur í mismunandi Evrópulöndum kom í ljós að í nokkrum þeirra voru reglurnar öðruvísi en samkvæmt ESB-reglugerðinni.

Öfugt dæmi er hins vegar varðandi létta 125cc vespuvélhjólið, sem ég fékk mér til þess að geta notað hvar sem væri á landinu á fullum þjóðvegahraða.

Í öðrum Evrópulöndum eru þessi hjól stundum kölluð "æfingahjól," því að þar er leyfilegt að 16 ára unglingar fái að aka þeim án þess að taka fullt vélhjólapróf.

Ástæðan er einföld: 125 cc takmarkið veldur því að hjólin verða ekki nema í mesta lagi 100-130 kíló að þyngd og ná ekki meira en 100 kílómetra hraða á klukkustund.

Það er grundvallarmunur á slíkum hjólum og vélhjólum af fullri stærð sem geta orðið allt að rúmlega 400 kíló á þyngd og búin allt að 326 hestafla hreyflum!

Eftir reynsluna af því að nota svona hjól nær daglega og hverja einustu viku ársins, og hafa hjólað alls 6700 kílómetra á 10 mánuðum um allt land, skil ég ekki ástæðuna fyrir því að hafa reglurnar öðruvísi hér en í nágrannalöndunum.

Fyrir ungling, sem hefur verið í tvö ár á um það bil 75 kílóa 50cc léttu vespuhjóli með hámarkshraðann 25 km/klst er lítið mál að fara á 125cc hjól þegar hann er orðinn 16 ára. 

Og slíkt hjól er líka ágætt millistig og undirbúningur yfir í að fara síðar á stærra hjól ef svo ber undir, - unglingurinn er betur settur en ef stokkið er í einu stökki úr 50 cc hjóli upp í fullvaxið hjól. 

Víða má finna svæði erlendis með meiri umferð, rigningu og vetrarkulda en hér er og þess vegna er illskiljanlegt af hverju okkar reglur eru svona.   

Neita að innleiða tilskipun ESB

Svo mikið lítilræði að hægt verður að auglýsa áfram "lyfjalaust eldi"?

Í gær mátti heyra í útvarpi langan og nákvæman fréttaflutning af því hve mikill stormur í vatnsglasi lyfjagjöf gegn laxalús í Arnarirði væri. 

Meðal annars var því lýst, að þetta væri þvílíkt lítilræði, að laxeldisstöðin myndi hiklaust halda áfram að auglýsa út í frá að eldið hjá henni væri algerlega án lyfjagjafar. 

Ef lyfjagjöfin er svona mikið smámál, má hins vegar spyrja, af hverju það sé akkur í því að auglýsa að engin lyfjagjöf fari fram. 

Lúsugur lax fer á lyf

Hvað um aðstöðu til hvíldar og svefns?

Fyrir 40 bauð flugfélagið SAS blaðamönnum í hnattflug. Flogið var frá Kaupmannahöfn yfir Norðurpólinn til Alaska, síðan áfram og millilent á Filippseyjum, í Tælandi, á Indlandi, í Írak og Grikklandi áður en ferðinni var lokið í Kaupmannahöfn. 

Við fórum tveir, sjónvarpsmenn, þessa ferð, ég og Þórarinn Guðnason. Á Kastrup stóð þannig á, að það var hið mesta vesen að fara út úr flugstöðinni og koma þangað aftur, miðað við þann tíma, sem staldrað var við. 

Hins vegar var hægt að kaupa sér svefnstað í litlu herbergi og halda síðan áfram, og það gerði ég. 

Fyrri hluti hnattflugsins, frá Danmörku til Alaska, var floginn í breiðþotu og hafði verið þægilegur. 

En síðari hlutinn, frá Japan um áfangastaðina í Suðaustur- og Suður-Asíu og um Írak og Grikkland til Kaupmannahafnar hafði verið floginn í smekkfullum DC-8 þotum og það var mikill munur á þvi, hvað það var meira þreytandi en fyrri hluti hnattflugsins. 

Svefninn á Kastrup var því dýrmætur, þótt hann kostaði drjúgan skilding, eins og sést á því, að þegar ég kom til Íslands, lagðist ég samt í rúmið, og telst þó ekki "hvellisjúkur" maður.

Hristi það af mér á einum degi, en hefði áreiðanlega þurft lengri tíma, ef "svefnherbergið" litla á Kastrup hefði ekki komið til.  

Þetta ferðalag sýndi hve mikils virði rýmið fyrir farþega er á langleiðum í flugi og vekur stundum spurningar um kaup flugfélaga á flugvélum.  

Og einnig spurningar um hve víða hægt er að kaupa sér aðstöðu á borð við þá sem fékkst á Kastrup fyrir 40 árum. 

Ný þjónusta fyrir nátthrafna

Hef ekki séð hliðstæðu áður.

Snjóalög á hálendinu hafa ekki verið svona lítil í svo að ég muni. Hins vegar geta "klakabönd" verið þar sem jörð er auð, ef frost hafa komið á auða jörð í vetur. 

Klakinn er minnstur ef snjóað hefur snemma og snjó hefur ekki tekið upp eftir það, því að snjórinn felur í sér einangrun. En veturinn var alveg einstaklega snjóléttur alveg fram í febrúar. 

Ef svellalög myndast í hlákum og frystir hressilega ofan í þau, getur orðið klakamyndun. 

Alveg er hugsanlegt að hægt verði að opna Sauðárflugvöll í þessari viku því að nú hafa komið tæplega þrjár vikur með hlýju dögum þar eystra. 

Helst er snjóalög að sjá á austanverðu hálendinu við Öskju, í kringum Snæfell og á Hraununum þar austur af. 

Ef völlurinn opnast núna, verður það í fyrsta sinn sem slíkt gerist í maí, og hálfum mánuði fyrr en venjulega. 

Að mestu laust úr klakaböndum

Eyðilegging minninga.

Á minninga erum við ekki neitt. Þær móta og lita líf okkar öðru fremur. Sá sem ræðst á þær með eyðandi afli ræðst að rótum líðanar okkar. 

Það er einkennileg tilfinning að sitja uppi á Íslandi og sjá í fréttum, að vettvangur góðra minninga erlendis hefur verið ataður blóði. 

Því að í stærstu samkomuhöll Bretlands áttum við Bubbi Morthens ekkert nema dýrmætar og góðar minningar frá árinu 1999 þegar við fórum þangað til þess að horfa á Prince Naseem-Hamed berjast við Paul Ingle í minnisverðum bardaga og lýsa því beint fyrir Íslendingum. 

Þarna hittum við margra persónulega, þeirra á meðal Prinsinn sjálfan og George Foreman. 

Prinsinn er sonur innflytjanda af arabísku ættum og Foreman er blökkumaður kominn af afrísku þrælum. Stórkostlegar og yndislegar persónur. 

Oft er það svo, að ef við eigum góðar minningar frá einhverju stað, langar okkur gjarna að koma þangað aftur til að rifja minningarnar upp. 

Nú hefur einhver ónefndur gert sitt til að eyðileggja þann vettvang góðra minninga sem samkomuhöllin í Manchester hefur verið fyrir mig, Bubba og fleiri. 

Enginn veit enn hvort öfgasamtök á borð við Íslamska ríkið stóð að þessu voðaverki, jafnvel ekki þótt þau lýsi verkinu á hendur sér, því að þau hafa áður lýst árásum á hendur sér þótt eftir á hafi verið sannað, að þau gátu ekki hafa tengst þeim beint, svo sem árás á rútu þýsks knattspyrnuliðs.

P.S. inni í miðjum pistli: Efgtir að ofangreind orð voru rituð hefur Íslamska ríkið lýst yfir ábyrgð sinni á þessum hryllingi, og neðangreind orð um ábyrgð þess á öld hryðjuverka af svipuðum toga halda gildi sínu, því að...

...aðferðirnar, sjálfsmorðsárásir og akstur stórra bíla inn í hóp af fólki, hafa sprottið af starfsemi þessara hryðjuverkasamtaka og enda þótt nýtt atvik á Times Square í New York hefði svo sem geta gerst hvenær sem var, minnir það mann á nýjan veruleika, þar sem ráðist er að grunngildum vestræns þjóðfélags, frelsi, friði og öryggi.

Nú á maður ekki bara góðar minningar frá Time Square heldur ber skugga á þær vegna vitneskjunnar um voðaverkið þar. 

Höfuðverkefni okkar er því ekki aðeins að hamla gegn svona verkum, heldur líka að láta þau ekki eyðileggja góðar minningar okkar og þau gildi, mannréttindi, velvild, frelsi, frið og öryggi, sem þjóðfélög heimsins þurfa að byggjast á.   

Óttast um börn og unglinga

"Blikkfrú"? "Er hún að verða meyr, hún May?"

Margrét Thatcher var með réttu kölluð "járnfrúin" á sinni tíð, enda stefnuföst með afbrigðum og lét ekki hrekja sig frá stefnunni fyrr en með uppreisn innan kjarna flokksins. 

Margir fylgjendur Íhaldsflokksins hafa hugsanlega haft Thatcher í huga sem fyrirmynd Theresu May hvað stefnufestu snerti, en nú hefur May slegið á þær vonir í bili að komin sé ný járnfrú til forystu í flokknum með því að gefa verulega eftir frá stefnu sinni að mati margra, svo að jafnvel stefni í það að hún verði héðan af varla meira en blikkfrú. 

Er hún að að verða meyr, hún May, 

mundandi járnið lengur ei,

en baráttumálin selur á slikk 

svo síðan verði hún kennd við blikk?

Segja Íhaldsflokknum ekki treystandi

Sagan endalausa, enda hagsmunirnir miklir.

Síðustu áratugina hefur verið við lýði mikil eftirsókn hjá hinum háværa trúarhópi sem telur það stærsta hagsmunamál hvers tíma að koma sölu á áfengi í hendur sem flestra einkaaðila til þess að græða á henni.  

Miklir einkahagsmunir eru greinilega í húfi. 

Mikill munur er á því að aflétta ríkiseinokun á sölu áfengis og til dæmis ríkiseinokun á ljósvakafjölmiðlum. 

Hið fyrrnefnda er hreint lýðheilsumál og stórt eftir því. Allar rannsóknir á eðli málsins og niðurstöður alþjóðlegra heilbrigðisstofnana benda til þess að það væri hið versta mál ef ásóknin í að útbreiða söluna með sölu í einkareknum verslunum fengi framgang. 

Andstaða við einkavæðingu áfengisbölsins er af sumum verið kölluð "kommúnismi" en það er fráleit alhæfing. 

Ég var til dæmis alla tíð hlynntur því að gefa einkaaðilum færi á að fást við ljósvakamiðlun og fjarskipti í blönduðu fjölmiðlaumhverfi, og er ánægður með það að farsímanúmer mín voru annars vegar fyrsta "frjálsa símanúmerið" þegar TAL hóf starfsemi og hins vegar fyrsta símanúmerið hjá næsta frjálsa fyrirtækinu, sem fékki leyfi.

 

Hin ákafa óbeit sumra á tilvist RÚV gengur lengra en í nágrannalöndum okkar.

Til dæmis hefur Íhaldsflokkurinn það ekki á stefnuskrá sinni í kosningabaráttu sinni um þessar mundir að leggja BBC niður.  

Forsætisráðherra órólegur og roðnar

Óskýr valdmörk íslenskra ráðherra.

Í íslensku stjórnarskránni er engin ákvæði um samábyrgð ráðherra. Aðeins segir að forseti Íslands skipi ráðherra og veiti þeim lausn. 

Í áranna rás hefur myndast hefð varðandi það að ráðherrar séu býsna einráðir varðandi stefnu og gjörðir sinna ráðuneyta og þrátt fyrir ríkisstjórnarfundi og samráð koma upp mál þar sem ráðherra fer sínu fram en aðrir ráðherrar taka ekki samábyrgð. 

Myndast hefur afbrigði af fyrirbæri sem kallað hefur verið "samtrygging" þingmanna, sem felst í erlenda máltækinu "if you scratch my back, I scratch yours", eða, "ef þú lætur eftir mér læt ég eftir þér." 

Af og til koma upp álitamál og deilur þar sem þessar óskýru reglur eru til baga. 

Þetta er einn eitt dæmið af mörgum, sem sífellt koma upp varðandi endurbætur á stjórnarskránni, nú síðast í dag vegna stefnuna varðandi Brexit. 

Stutt er síðan forsætisráðherra ræddi um nauðsynlegar breytingar á einu ákveðnu sviði, sem frumvarp stjórnlagaráðs tekur til, og langoftast er umbeðnar endurbætur sem reglulega er talað um án þess að nokkuð gerist, að finna í stjórnarskrá stjórnlagaráðs, svo sem um ráðherraábyrgð, þar sem einstakir ráðherrar geta ekki firrt sig ábyrgð af gjörðum annarra ráðherra, nema með sérstakri bókun, ella teljist þeir samábyrgir. 

Þetta kallast kosningasvik