Unga fólkið er skorinort. Frelsisvor.

Það er vel til fundið að opna stofnanir lý8veldisins og gefa fólki færi á að veita hressandi andblæ þar inn. 

Gaman er að hlusta á unga fólkið sem ræður ríkjum um stund á sérstökum fundi Alþingis þegar þessi pistill er skrifaður. 

Athygli vekur skýr og skorinorður málflutningur hjá ungmennunum um fjölbreyttari málefi en ætla mætti þótt auðvitað séu þeim hugleikin mál, sem snerta sérstaklega ungt fólk. 

"Undir fánanum bjarta nú brunar vort fley

inn í brim nýrrar aldar við vonanna þey..."

Með nýrri öld koma nýjar kynslóðir sem búa yfir miklum mannauði og menntun og eiga kröfu á því að núlifandi kynslóðir á jörðinni hætti þeirri rányrkju á auðlindum jarðar, sem bitnar mun á þeim sem á eftir koma. 

Á facebook síðu minni er að finna tónlistarmyndbandið "Frelsisvor" og línurnar hér að ofan eru úr því. 

En hér er ljóðið sjálft. 

 

Frelsisvor! Framtíðarspor! 

Frelsisvor!  Áræði´og þor!

 

Það var árið með drepsótt og eldgos og ís, 

en samt árið, sem birtist oss frelsisins dís. 

Líkt og morgunsól albjört í austrinu rís

hófst nú öld þar sem lausnin var vís. 

 

Heitur vorblær nú flutti hið ljúfasta ljóð

eftir lamandi vetur með svita og blóð. 

Það var draumur um frjálsa og fullvalda þjóð

og hinn fegursta hugsjónaóð. 

 

Eftir aldanna böl var loks birtu að sjá

þegar brustu hér hlekkirnir þjóðinni á. 

Máttur fjöldans úr læðingi læstur var þá 

svo að ljómaði gleði á brá. 

 

Frelsisvor! Framtíðarspor! 

Frelsisvor! Áræði´og þor!  

 

Síðan flogin er glæsileg framfaraöld 

þegar færð voru í landið hin ítrustu völd. 

Þegar lýðveldi stofnaði fagnandi fjöld 

svo að fært var á sögunnar spjöld. 

 

Landið og fólkið, lifandi mál, 

ljóðin og sögurnar þjóðlífsins sál. 

Tónar og myndir,formæðra fold, 

fósturjörð hjartkær, andi og hold. 

 

Undir fánanum bjarta nú brunar vort fley

inn í brim nýrrar aldar í vonanna þey. 

Þó að gefi á bátinn þá æðrumst við ei, 

heldur eflist hver sveinn og hver mey. 

 

Enn er sungið um vorið hið ljúfasta ljóð  

þegar logar á tindunum jöklanna glóð. 

Það er söngur um frjálsa og fullvalda þjóð 

og hinn fegursta hugsjónaóð: 

 

Frelsisvor! Framtíðarspor! 

Frelsisvor! Áræði´og þor! 

 

Hátíðardagskrá 17. júní um landið

60 kílóvattstunda rafbílum fjölgar. Sumar auglýsingar rugla fólk

Opel Ampera-e sem einnig er framleiddur undir heitinu Chevrolet Bolt er með 60 kílóvattstunda rafhlöðu, en til samanburðar má nefna að rafhlaða fyrstu gerðarinnar af Nissan Leaf var með aðeins 24 kílóvattstunda rafhlöðu. 

Sá bíll var með uppgefið drægi hátt á annað hundrað kílómetra, en við íslenskar aðstæður og kulda gat stundum þurft að skipuleggja aksturinn vel til að komast rúmlega 100 kílómetra á öruggan hátt. 

Miðað við það ætti 60 kílóvattstunda rafbílum á borð við Opel Ampera, Nissan Leaf og þeim gerðum Kia og Hyundai, sem eru með allt að 64 kílóvattstunda rafhlöður  að vera hægt að aka allt að 300 kílómetra á hleðslunni, sem þýðir, að það þurfi ekki að stansa nema einu sinni á leiðinni milli Reykjavíkur og Akureyrar. 

Síðuhafi hefur orðið var við að misskilningur myndist hjá fólki varðandi hybrid-bíla, sem eru auglýstir þannig, að þeir séu "sjálfhlaðandi" og þurfi því aldrei og sé raunar ekki mögulegt að kaupa á þá rafhleðslu. 

Margir álykta sem svo að hybrid bílarnir, tvinnbílarnir, hafi augljósa yfirburði yfir hreina rafbíla úr því að aldrei þurfi að kaupa á hybrid bílana raforku. 

Aldrei þurfi að borga fyrir raforku til að knýja hybrid bíl, eða tengja bílinn við rafhleðslubúnað úr því að raforkan verði sjálkrafa til í honum. 

Verða sumir væntanlegir kaupendur hissa þegar þeim er sagt, að eina utanaðkomandi orkan, sem þeir eigi eftir að þurfa að kaupa til að knýja nýja bílinn áfram, sé gamla góða bensínið.

Í framhalds umræðunni kemur það fram að helming tímans sem hybrid bílnum sé ekið, gangi hann fyrir sjálhleðslurafmagninu, en hinn helming tímans sé bensínvélin að störfum. 

Þarna væri nær að athuga hve miklu magni bílarnir eyði af bensíni miðað við ekna vegalengd, eina orkugjafanum, sem bíleigandinn verður að kaupa og getur keypt.

Því að enginn bíleigandi borgar beint fyrir orkugjafa eftir tímalengd. 

Þegar hybrid bíl er til dæmis ekið niður brekku, er auðvelt að láta rafmótorinn malla og jafnvel endurvinna orku, sem bensínvélin hafði orðið að búa til á leiðinni upp í þá hæð, sem brekkan hófst í.  

En ef skoðaðar eru eyðslutölur kemur í ljós, þegar flett er upplýsingum um bensíneyðslu, að með því að kaupa ákveðinn bíl af hybrid gerð í stað venjulegs bíls með sömu bensínvél, er eyðslusparnaðurinn í besta falli fjórðungur hjá hybrid bílnum en ekki helmingur. 

Og þegar ekið er á miklum hraða eftir hraðbraut neyðist ökumaður hybrid bíls til þess að láta bensínvélina hafa að mestu leyti eina fyrir öllu erfiðinu sem mikil loftmótstaða og núningsmótstaða veldur. 

Upplýsingar um bensíneyðslu tengiltvinnbíla eru miðaðar við formúlu, þar sem gert er ráð fyrir ákveðnum hlutföllum á milli langaksturs og stutts aksturs. 

Fræðilega séð er nefnilega hægt að aka tengiltvinnbílum þannig að eingöngu sé notað rafmagn, svo framarlega sem bílnum sé ekki ekið nema 20-30 kílómetra á milli hleðslna. 

En í formúlunni er gert ráð fyrir ákveðinni blöndu af langakstri og borgarsnatti og verður útkoman þá í kringum 2 lítra á hundraðið af bensíni, sem er langtum minna en nokkur "sjálfhlaðandi" tvinnbíll getur náð í sparneytni. 

 

 

Minnir á fyrri bardaga Lennox Lewis og Hasim Rachman.

Síðuhafi hefur nú fengið tækifæri til að sjá allan bardaga Anthony Joshua og Andy Ruiz, en ef reyna á að meta bardaga, er ekki nóg að sjá bara "bestu sýnishornin" ("highligts"). 

Með því að skoða til dæmis andardrátt keppenda í einnar mínútna hvíldartímanum á milli lotanna, má reyna að ráða í hvort þeir séu komnir í gírinn, ef svo má segja, það er, búnir að komast í góðan bardagaham. 

Sumir þekktir hnefaleikarar eins og til dæmis Joe Frazier eru oft seinir af stað og fara ekki að njóta sín fyrr en eftir nokkrar lotur. 

Sumir, eins og George Foreman á fyrri hluta ferils sína, kunna ekki þá list að stýra álaginu þannig að þeir komist hjá því að missa þrekið, en það gerist oft vegna þess að þeir eru of æstir og ekki í góðu jafnvægi. 

Þekkt fyrirbæri er það að bardagamaður komist út úr andnauð eða þreytu með því að fá fyrirbærið "second wind", að geta sótt í sig veðrið eftir að hafa verið að örmagnast. 

Allt þetta sést í bardaganum milli Joshua og Ruiz jr. Joshua er móður og með opinn munn í horninu, strax eftir fyrstu lotu. 

Ruiz virðist hins vegar ekki blása úr nös, enda hefur hann á listilegan hátt "skorið hringinn" eins og það er kallað, passað sig að standa í miðjunni og pressa á Joshua, sem neyðist til að vera að mestu leyti á flótta og vera þar með með tvöfalt til þrefalt meiri yfirferð en Ruiz. 

Það kostar orku hjá tveggja metra háu vöðvafjalli, sem greinilega á í vandræðum með orku og úthald strax frá byrjun. 

Þannig var það hjá Lennox Lewis í fyrri bardaga hans við Hasim Rachman. Bæði Lewis og Joshua virka hægari en þeim er eðlilegt í góðu formi, þeir slá færri högg og stungurnar eru ekki nógu skarpar og beittar. 

Lewi hafði stolist lítillega úr æfingaferlinu til þess að taka smá þátt í Hollywood kvikmyndm, og það hefndi sín heldur betur. 

Tyson gerði svipað á móti Buster Douglas og ljúfa lífið slævði líka bæði Jack Dempsey og Jack Johnson. 

Ruiz er reyndar ekkert "lítill" feitur strákur, heldur 1,88 m á hæð og með 1,88 m faðmbreidd. 

Hann virðist hins vegar lítill miðað við hinn ríflega tveggja metra háa Joshua og með sín tvö "Michelin fitu-varadekk" um skrokkinn virkar hann næstum eins afkáralegur og "fríkið" Eric Butterbean á sínum tíma, en Butterbean hafði tvennt, sem reyndist furðu drjúgt; hann var þunghöggur og fituskvapið gerði andstæðingunum erfitt að nýta skrokkhögg. 

Joshua gerir þau mistök að hleypa Ruiz hvað eftir annað of nálægt sér og komast með því í návígi, sem er hans sterkasta hlið. 

Þegar eitt návígið gefur Joshua færi á að slá Ruiz niður í þriðju lotu, halda bæði hann og áhorfendur að nú sé eftirleikurinn auðveldur fyrir hann að ganga frá hinum vinalega og barnslega brosandi skvapkarli. 

En hér er ekki allt sem sýnist, því að með því að fylgja sókninni eftir er greinilegt að Joshua ætlar sér um of, eyðir of mikilli orku sem dregur úr höggkraftinum og sprengir sig. 

Afdrifaríkt vanmat á Ruiz sem býr yfir nægri orku, bæði til að verjast slá gagnhögg. 

Bardaginn snýst við; það er Ruiz sem nú getur slegið Joshua niður. 

Í sjöundu lotu kemur þrekleysi Joshua berlega í ljós, og fætur og hendur hans hlýða honum ekki lengur þótt hann reyni að blekkja dómarinn, sem gefur sér góðan tíma til að afhjúpa hið óhjákvæmilega: Heimsmeistarinn á engan möguleika á að sækja í sig veðrið með "second wind" gegn sprellfjörgum Ruiz. 

Þarna kemur fram munur á þessum bardaga og bardaganum þar sem Joshua vann Vladimir Klitscko eftir að hafa staðið tæpt í nokkrum lotum í miðjum bardaganum vegna skorts á úthaldi. 

Í þeim bardaga kom þrekið til baka og hinn 37 ára gamli Klitscko hafði ekkert svar. 

Fyrstu viðbrögð síðuhafa við úrslitunum í Madison Square Garden voru sjokk og gríðarleg vonbrigði yfir bardaga, sem hefði verið skandall fyrir hnefaleikana, svo afspyrnu góður sem Joshua væri. 

En eftir að hafa skoðað bardagann allan kemur í ljós gamalkunnug dramatík þar sem annar keppandinn nýtir sér til fulls veikleika hins "ósigrandi" heimsmeistara með 22 unna bardaga, ekkert tap, og 21 rothögg. 

Nefna má fyrsta bardaga Joe Frazier og Muhammad Ali sem dæmi um vanmat af svipuðu tagi og Joshua sýndi varðandi Ruiz. Frazier var á tindi getu sinnar, en eftir góðar upphafslotur skorti Ali úthald og vörn gegn hinum óstöðvandi "smoking" Joe. 

Í næstu tveimur bardögum Alis og Fraziers fundu Ali og Angelo Dundee ráð sem dugðu gegn Frazier, sem þar að auki náði aldrei aftur hinum ofurmannlega styrk sem hann hafði í "bardaga aldarinnar." 

„Litli feiti strákurinn“ rotaði heimsmeistarann

Óheppinn: Varð veikur of seint á árinu. Endalausar sögur.

Sífellt heyrast nýjar og nýjar sögur af göllum heilbrigðiskerfisins, biðlistunum sem kosta óþarfa þjáningar og ótímabæra dauðdaga og mismunun af ýmsu tagi. 

Vinur síðuhafa greindist með varasamt gáttaflökt og hefði undir venjulegum kringumstæðum farið strax í viðeigandi aðgerð eða meðferð. 

En hann var svo óheppinn, að hann veiktist að hausti til þannig að þegar hann hefði verið afgreiddur í október, var fjárveitingin til aðgerðanna búin það árið, og þeim, sem þurftu á meðferð að halda, var gert að bíða fram yfir áramót.

Sjúkdómur vinar míns fór hins vegar ekki eftir fjárveitingartímabilum, heldur fékk hann alvarlegt heilablóðfall utan fjárveitingartímans og mátti þakka fyrir að halda lífi. 

Þó ekki betur en svo að hann var milli heims og helju vikum saman og þurfti að fara í langa endurhæfingu á Grensásdeild. 

Þjáningarnar og erfiðleikarnir verða ekki metnar til fjár, en sparnaðurinn við að loka fjárveitingunum í október var ekki aðeins eyðilagður fyrir ríkiskassann, heldur varð beinn sjúkrakostnaður í þessu tilfelli að lokum margfalt meiri en nam hinum eftirsótta og algilda sparnaði. 

Mörgum hnykkti við að lesa harðorð blaðaskrif Kára Stefánssonar þennan vetur, þar sem hann minntist á gáttaflökt. Eins og svo oft vissi hann vel hvað hann var að skrifa um.  

Sögurnar skipta þúsundum og flestir hafa sögur að segja úr sínum næsta ranni.  

Ég átti einmitt spjall við ættingja í dag sem bíður á einum biðlistanum eftir aðgerð erlendis, sem er óhjákvæmileg og brýn, svo að helst má engan tíma missa, en með hverjum deginum og vikunni vex óvissan vegna þess að heilsunni hrakar í bið, sem ætti ekki að þurfa að eiga sér stað. 

Þjáningarnar fara vaxandi og tíminn týnist ekki eins og sungið er í texta Bjartmans, heldur ber þjáningatíminn óþyrmilega og miskunnarlaust að dyrum á hverjum degi, lengist og lengist og versnar og versnar.  

 

 

 

 

Ríkisvæðingarstefna dauðans

Tonkin flói 1964, Írak 2003, - hvað nú?

Tonkin-flóa málið markaði tímamót í Víetnamstríðinu sumarið 1964. Tvö atvik, kennd við Tonkin-flóa, þar sem Norður-Víetamar voru ásakaðir um að hafa ráðist á bandaríkst herskip, voru notuð sem réttlæting og heimild Bandaríkjaþings til handa Lyndon B. Johnsons Bandaríkjaforseta til þess að beita bandaríska hernum beint gegn Norður-Víetnömum. 

Meintar árásir Norður-Víetnama áttu að hafa verið gerðar 2. ágúst og 4. ágúst. 

Þetta skóp jarðveginn fyrir sívaxandi átök sem nokkrum árum síðar leiddu til þess að meira en hálf milljón bandarískra hermanna var á vígstöðvunum í Víetnam og varpað var meira af sprengjumm á Norður-Víetnam en í allri Evrópu í Seinni heimsstyrjöldinni. 

Johnson forseti hrökklaðist frá völdum. 

Fjórum áratugum síðar kom loks í ljós, að bandaríska herskipið hafði hafið skothríð 2. ágúst og að 4. ágúst höfðu Norður-Víetnamar ekki gert neina árás.

2003 fékk George Bush Bandaríkjaforseti í hendur "óyggjandi" sannanir leynuþjónustunnar fyrir því að Írakar hefðu komið sér upp gereyðingarvopnum. 

Í krafti þess réðust Bandaríkjamenn og Bretar inn í Írak, studdir af opinberum stuðningsyfirlýsingum ýmissa vestrænna þjóða, þeirra á meðal Dana og Íslendinga. 

Í ljós kom, að engin gereyðingarvopn voru í Írak. 

Ofannefnd atvik segja að vísu út af fyrir sig ekkert til um það hvers eðlis Ómanflóaatvikið er núna, en benda þó til þess að ævinlega sé hætta á að það sannist hið fornkveðna, að það sem fyrst deyr í stríði sé sannleikurinn.  

 

Titringur vegna ótta um átök

Skipulagslaus ringulreið og æðibunugangur.

Á örfáum misserum hefur umhverfi virkjunar- og umhverfismála orðið að hálfgerðu skrímsli hér á landi. 

Allt í einu spretta upp tugir, jafnvel hundruð virkjanaáforma um allt land, þar sem sægur verktaka og fjárfesta hyggjast láta til sín taka á sviði vindorkugarða og vatnsaflsvirkjana, auk þess sem hörð barátta er háð fyrir vaxandi rányrkju á þverrandi jarðvarmaorku á Reykjanesskaga. 

Ekkert landsskipulag er til með heildaryfirsýn yfir heppileg vindorkuvirkjanasvæði, heldur er komið í gang skefjalaust kapphlaup nýrra fjárfesta og virkjanafíkla víðsvegar, þar sem grunnurinn er kaup á verðlitlum bújörðum eða eyðijörðum hvar sem því verður við komið. 

Ótrúlegar tölur koma upp:  100 nýjar smávirkjanir á Tröllaskaga einum.

Hundrað nýjar tíu megavatta virkjanir um allt land, sem gætu gefið samtals afl á við heila Kárahnjúkavirkjun.  

Túrbínutrix í formi leyfisveitinga til þriggja "tilraunavindmylla" sem eru hærri en tvær Hallgrímskirkjur hver og verða auðvitað þær fyrstu af 70 við Búðardal. 

Sú stórvirkjun, 130 megavött í byrjun, styðst eingöngu við kaup á ódýrri eyðijörð, sem er dæmi um nýjan landeigendaaðal, sem er að skjóta rótum hér á landi og kaupir sums staðar upp heilu dalina, jafnvel á svæðum, þar sem virkjanakostir hafa farið í verndarflokk. 

Mikilvægt að leyfisveitingar til virkjunar og raflína fari samhliða

Hvílík dýrð! Hvílík dásemd!

Það var rykmistur austan við borgina í dag.

Bændur kvarta undan þurrkum.

Jörð skrælnar. 

Hætta á skógareldum í Skorradal. 

 

En það var undravert að vera á ferð á léttu vélhjóli í dag og að vera að stikna úr hita á 80 km hraða. 

Og sólarlagið sveik ekki né rómantíkin sem því fylgir á kvöldum fjólublárra drauma. 

22ja stiga hiti! Óskaplega mikið erlendis eins og hann Bo, frændi hennar Helgu myndi orða það. 

Hiti náði 22 stigum í höfuðborginni

Beltið og axlaböndin enn og aftur.

Guðlaugur Þór Þórðarsson utanríkisráðherra, sem fyrstur byrjaði á því að tala um fyrirvara við 3. orkupakkan með því að líkja þeim við belti og axlabönd, og fékk sérfræðingana Stefán Má Stefánsson og Friðrik Árna Friðriksson Hirst til þess að lýsa lagaumhverfinu betur, lenti fljótlega í vandræðum með allt málið, sem enn sér ekki fyrir endann á. 

Þegar þáttarstjórnandi í Kastljósþætti nefndi mat matsmannanna á meðferð málsins í sameiginlegu EES nefndinni, snupraði ráðherrann þáttarstjórnandinn og sakaði hann um að hafa ekki lesið álitsgerðina. 

Þátturinn var á enda og enginn tími til að komast út úr þessari smjörklípuaðferð ráðherrans. 

En það var skammgóður vermir fyrir ráðherrann, því að fram að þessu hefur hann verið flæktur í beltið og axlaböndin og ummæli manna eins og Baudenbacher og Friðriks Árna um þau, sem æ fleiri sjá hvers eðlis þau eru. 

Það er ekkert athugavert við það að Íslendingar bæti úr vanrækslunni frá 2017 og taki málið upp í sameiginlegu nefndinni; við höfum fullan rétt til þess og brjótum engin ákvæði EES samningsins með því þótt Norðmenn vilji beita okkur eins konar ofbeldi í málinu í krafti þess að þeir séu 15 sinnum stærri þjóð en við og með 150 sinnum fleiri íbúa en íbúar Lichtenstein eru. 

Að þjóðarrétti eru allar aðildarþjóðirnar jafn réttháar og eiga rétt á að láta ganga úr skugga um það að axlaböndin séu ekki svo löng, að buxurnar náist ekki upp fyrir hné og að beltið sé ekki svo trosnað eða með of fá göt til að hald sé að því. 

Skapar lagalega óvissu og áhættu

Einn anginn af íslenskri umferðar(ó)menningu.

Ævinlega þegar komið er heim til Íslands úr ferð til útlanda fylgir því ákveðið sjokk við að upplifa breytinguna, sem því fylgir í umferðinni. Maður fær móral yfir því að vera þátttakandi í íslenskri umferðarmenningu. 

Í Barcelona, þar sem dvalið var í nokkra daga, blasti við hvernig hin gróna umferðarmenning sá til þess að  flókin og mjög mikil umferð þar gengi sem áfallalausast fyrir sig. 

Allir virtust á tánum varðandi það að leggja sig fram um aksturinn með hagsmuni allra fyrir augum og vera meðvitaðir um stöðu og gerðir allra allar stundir. 

Á leið eftir aðal umferðaæðinni inn í borgina úr norðaustri rann þétt blanda af bílum, vélhjólum, sem eru vespulaga mestanpart, reiðhjólum, bílum og gangandi fólki snurðulaust og hratt á þann hátt, að það var hægt að ímynda sér að ef tómir Íslendingar yrðu settir á einu andartaki til að stýra þessum farartækjum öllum, yrði fljót úr því stærsti fjöldaárekstur álfunnar. 

Á tímabili var næstum helmingur ökutækjanna í þessari þéttu umferð litlu vélhjólin, sem þutu vandræðalaust í gegnum langa og margfalda röð af hægfara bílum. 

Þennan morgun var ausandi rigning í borginni, en það hafði ekki minnstu áhrif á samsetningu umferðarinnar. 

Á sama tíma er búinn að vera margra vikna samfelld blíðutíð heima þar sem menn tala samt hver upp í annan um það að allir verði að fara um á stórum einkabíl vegna þess að veðurlagið hamli alveg notkun neins annars farartækis. 

Fjögurra ára reynsla síðuhafa af hjólanotkun hefur leitt í ljós, að hann var smám saman í gegnum tíðina búinn að mikla veðurlagið fyrir sér langt umfram raunveruleikann. 

Og nú eru starfsmenn í óða önn að rífa niður teinagirðingar af miðeyjum vega í Reykjavík. 

Og hvers vegna voru þær settar upp? 

Jú, vegna þess að annars var straumur fólks að ganga á ólöglegan hátt yfir þessar breiðu umferðargötur þvers og kruss með tilheyrandi truflunum og slysahættu. 

En hvers vegna er þá verið að taka girðingarnar niður núna? 

Jú, vegna þess að fólk kastast út úr bílum og bíður bana í umferðaróhöppum, af því að það notar ekki bílbelti, og þá eru teinagirðingarnar orðnar að drápstækjum. 

Umferðin í Barcelona og ótal öðrum borgum erlendis litast af því að menn líta ekki á sig sem einráða og eina á ferð, upptekna við eitthvað annað en aksturinn, eins og hefur verið lenska hjá okkur, heldur á þá staðreynd, að umferðin er spurningin um heildarútkomuna fyrir alla, að allir fylgist vel með öllum og virði þá meginreglu skynsamlegrar umferðar að haga ferðum sínum og gjörðum þannig að það geri umferðina í heild sem greiðasta og hættuminnsta. 

Það er langbest fyrir mann sjálfan. 

Eitt frumskilyrðið er að vanda ákvarðanir um staðsetningu og hraða og gefa stefnuljós sem auðvelda öðrum að haga sínum akstri á sama hátt. 

En hér á landi virðist þorri ökumanna líta á það sem hluta af friðhelgi einkalífs að þeir láti engan vita um fyrirætlanir sínar heldur þjóni geðþótta sínum og duttlungum. 

Þetta er svo smitandi hegðun, að þegar komið er heim á Frón eftir dvöl erlendis, fylgir því mórall yfir því að reyna ekki að bæta sig og hætta að verða samdauna þessu ástandi. 

Á mörgum stöðum í borginni gefur minnihluti ökumanna stefnuljós, og stór hluti þeirra sem gefa stefnuljós, drattast ekki til þess fyrr en það er orðið allt of seint og gagnast ekki neinum. 

Teinagirðingarnar fjarlægðar

Skúrar hafa stundum gert gagn, jafnvel umdeilt.

"Vaðlaheiðarvegamannaverkfærageymsluskúr" var eitt sinn talið vera lengsta orðið í íslensku máli. 

Síðan hvarf sá skúr af sjónarsviðinu og hefur einhverjum hugsanlega þótt sjónarsviptir af honum. 

Árum saman stóð skúr við Háaleitisbraut skammt frá kirkjunni og verslunarhúsinu, sem þar eru, og var hægt að aka í kringum þann vinalega skúr og kaupa sjoppuvörur í gegnum bílalúgu, en líka hægt að ganga inn til að versla, ef síðuhafi mann rétt. 

Margir nýttu sér þennan verslunarmöguleika, og urðu ein viðskiptin fræg, þegar nokkur hundruð króna viðskipti með kreditkorti rötuðu inn í bókhaldið, sem komst í hámæli vegna Baugsmálsins svonefnda. 

Margir söknuðu þessa skúrs þegar hann hvarf af sjónarsviðinu.

Gaman væri ef einhver safnaða saman sögum af skúrum héðan og þaðan af landinu og birtu þær jafnvel í bók, sem gæti fengið heitið "Skúraleiðingar." 

Og það mætti hugsa sér að hluti af svona bók yrði í ljóðaformi. 

 

Forðum var stundum ágætt að aka

með aurana´í stöflum

og skríða hjá lúgum; við skiptimynt taka

í skúrum með köflum.  

 

Skarð fyrir skildi eftir að skúrinn fór