Nýtt íslenskt þorp á Spáni á hverju ári?

Tðlurnar um íbúða- og húsakaup Íslendinga á Spáni benda til mikils straums, eins konar hópflugs mennskra farfugla þangað. 

Yfirleitt kaupir þetta fólk fasteignirnar ekki til fastrar dvalar, heldur til dvalar sem líkist frekar lífi farfuglanna.  

Ætla má að á hverju ári sé sem svarar heilu nýju íslensku þorpi á Spáni. 

Astæðan er margföld, betra veður og bjartara yfir vetrarmánuðina, miklu lægra verð á nauðsynjum og lágt fasteignaverð. 

Ef hæfilega margir leggja í púkkið, verður nýtingin betri og fjárfestingin viðráðanlegri. 

Keypt fasteignir á Spáni fyrir 1,7 milljarða

Kostur og galli tengiltvinnbíla.

Stærsti kostur tengiltinnbíla er sá, að not bílsins eru ekki eins háð stöðunni í rafhlöðunum og á hreinum rafbílum. Bensínið er tiltækt til að hlaupa í skarðið. 

Þar að auki hafa tengiltvinnbílar þann kost að tvinnbílar án tengingar við rafmagn utan frá hafa sáralitla möguleika til sparnaðar á bensínnotkun úr því að öll orka bílsins fæst aðeins úr bensíni, og sparnaðurinn felst aðeins í betri nýtni á þessum eina aðfengna orkugjafa, bensíni, með notkun innri rafals í driflínunni í bland við aksturinn á afli bensínhreyfilsins. 

Not tengiltvinnbíla er hins vegar mun meira blönduð tengingunni við raforkuúttak hvað orkugjafa snertir, raforkunni í hag, og því er reynt að giska á hvernig hún notkunin skiptist á tengiltvinnbílum að meðaltali milli bensíns og raforku. 

Út úr því er síðan fundnar tvær tölur, meðaleyðsla á bensíninu og útblástur. 

Gallinn við þessa bíla er hins vegar sá, að bensínnotkunin og þar með útblástur geta orðið býsna há hjá sumum, og orðið meiri en sett hámark fyrir flokkun bílanna eftir vistmildi þeirra. 

Vandamálið kann að stöðva framleiðslu ákveðinna bíla tímabundið, en það á að vera hægt að leysa það með stækkun og endurbótum á rafrásinni og rafhlöðunum og aukinni sparneytni bensínvélanna.  

 

 

Hertar reglur um útblástur

Áfram aðferð til ritskoðunar?

Þótt niðurstaða Landsréttar í Stundarmálinu sé "ofsalega sætur sigur" vakna samt spurningar um aðdraganda hans og endanlega almenna niðurstöðu í hliðstæðum málum. 

Landsréttur er nýtt dómstig hér á landi. Fram að stofnun hans voru dómar Hæstaréttar oft með fordæmisgildi, en spurningin er að hve miklu leyti dómar Landsréttar muni hafa fordæmisgildi. 

Sú spurning vaknar nefnilega, hvort lögbannið, sem enn er tæknilega í gildi, hefur, -  ári eftir að þeirri aðferð var beitt til að stöðva fjölmiðlaumfjöllun um mál, sem varðaði almenning, - opnað möguleika á því að svona mál muni aftur geta komið upp.

Og þetta geti gerst, þrátt fyrir það að mögulega muni Hæstiréttur staðfesta dóm Landsréttar eftir hugsanlega áfrýjun.

Gefið hafi verið fordæmi fyrir því að hægt verði að stöðva umfjöllun um mikilsverð mál með því að krefjast lögbanns og fá glámskyggnan eða þýlyndan dómara til að setja lögbann á umfjöllun.

Síðan muni langdregin málaferli eyðileggja það gagn, sem tafarlaus birting mikilsverðra upplýsinga hefði gert.  

Ef slíkar ákvarðanir um lögbann verða áfram mögulegar, þrátt fyrir dóminn núna, hefur opnast möguleiki til ritskoðunar, sem yrði mikið áfall fyrir það lýðræðissamfélag, sem Ísland þarf að vera í umróti okkar tíma. 

Vonandi verður ekki svo.  

Niðurstaðan „ofsalega sætur sigur“

Túrbínutrixið lifir, næstum hálfrar aldar gamalt.

Akureyringar voru orðnir langþreyttir á rafmagnstruflunum og rafmagnsleysi á veturna 1970, og urðu því flestir reiðir þegar landeigendur og fólk í Mývatnssveit andæfði stórfeldri stækkun Laxárvirkjunar og stöðvaði með því framgang þess máls.

En jafnframt afhjúpuðu átökin sem í hönd fóru það siðleysi að kaupa fyrst túrbínur í stórlega stækkaða virkjun án þess að hafa gengið til saminga við landeigendur um þau stórfelldu landsspjöll sem virkjunin myndi valda. 

Og þegar í ljós komu áætlanir um hrikalega vatnaflutninga þar sem Skjálfandafljóti yrði veitt yfir í Kráká og neðsta hluta Mývatns auk drekkingar Laxárdals, rétt eins og ekkert væri, fór málið að fá á sig breytta mynd. 

Sigurður Gizurarson verjandi andófsfólksins sneri málinu við þegar hann sýndi fram á að það hefðu í raun verið túrbínukaupendurnir sem bæru ábyrgðina á þeim vandræðum sem málið væri komið í, með því að vaða áfram með þetta mál af miklu oflæti og stilla andófsfólki upp við vegg sem blórabögglum. 

2020 verður liðin hálf öld frá Laxárdeilunni en túrbínutrixið hefur ekki bara stungið upp kollinum í mismunandi búningi alla tíð síðan, heldur virðist það sprelllifandi.

Æ ofan í æ kemur í ljós að það er eins og framfarir í aðferðum við að ákveða framkvæmdir og starfsemi fari fram hjá mörgum hér á landi. 

Og þegar lög um vandaða meðferð í framkvæmdum eru brotin beinist reiðin ekki að þeim sem brutu þau, heldur að þeim, sem annað hvort bentu á lögbrotin, eða þurfa að sjá um að farið væri að lögum. 

Það er ekki von á góðu, þegar ekki er farið að lögum um vinnubrögð og starfsemi, sem byggja á lærdómum um áratuga skeið af tjóni af flumbrugangi og æðibunugangi. 

Milljarðatuga tjón vegna myglu í tiltölulega nýjum húsum má líklega rekja til þess að menn hafa komist upp með að brjóta löggjöfina átölulaust um margra ára skeið. 

Það er orðin ein af meginreglum á þessu víðfeðma sviði, að þegar um er að ræða val á milli mismunandi kosta og útfærslu við framkvæmdir, verði þeir, sem ætla að standa að þeim, að rannsaka fleiri kosti en þann eina, sem þeim sýnist fyrirfram vera bestur. 

Í það minnsta að skila nothæfri matskýrslu á mismunandi kostum. 

Þegar það er ekki gert og það kemur ljós, hvernig í pottinn er búið, - túrbínutrixið felst í því að vaða af stað á ófullnægjandi hátt og stilla síðan öðrum upp við vegg sem ábyrgðarmönnum á stöðu málsins, - þá má spyrja, af hverju enginn virðist reiður út í þá sem fóru geyst og komust í fyrstu upp með það. 

 

 

Beiðni um frestun réttaráhrifa vísað frá

Miskunnarlaust misrétti leikmanna, eðli málsins samkvæmt.

Eðli knattspyrnunnar gerir það að verkum að óhjákvæmilegt misrétti myndast milli leikmanna á vellinum, sem hlýst af mismunandi stöðum, sem þeir spila. 

Allir menn eru mistækir og gera mistök, en sum mistök eru meira áberandi en önnur. 

Þannig er staða markvarðar augljóslega mun viðkvæmari en flestra annarra leikmanna. 

Hann er einfaldlega aftasti maður, og má helst ekki gera ein einustu mistök. 

Karius var svo óheppinn að gera tvenn mistök í úrslitaleik í einu af helstu stórmótunum sem kostuðu mörk. 

Með því eyðilagðist allt það, sem aðrir leikmenn höfðu verið að puða við að framkvæma. 

Eftir þetta er Karius skiljanlega undir smásjá, þannig að mistök hans, sem annars hefðu ekki vakið sérstaka athygli, verða að aðalfyrirsögnum. 

Öðru máli gildir um miðvallarleikmenn, sem geta komist upp með lélegar sendingar og staðsetningar í bland leik eftir leik án þess að það veki neina sérstaka athygli. 

Fremstu sóknarmenn eru í allt annarri stöðu. Messi og Ronaldo reyna kannski mörgum sinnum hluti í hverjum leik, sem misheppnast, en þurfa aðeins að láta dæmið ganga upp tvisvar eða þrisvar í leik til þess að baða sig í ljóma allrar umfjöllunar um leikinn og skoruð mörk í honum. 

Varnarmaður, sem klikkar, á hins vegar ekki sjö dagana sæla. 

Enn gerir Karius skelfileg mistök

Ruglreglur að hluta.

Nokkur atriði í reglum um létt bifhjól, sem ekki eru skráningarskyld, stangast á við heilbrigða skynsemi, enda má sjá á könnun á reglum í mismunandi löndum að það fara ekki öll lönd eftir sömu reglum og eru meginreglur Evrópusambandsins. 

Í þeim meginreglum eru takmörkin sett við 25 km/hraða og 250 watta hámarksafl á rafhjólum, sem eru flest rúmlega 20 kíló.  Og handstýrð aflgjöf er bönnuð.  

En meira en 60 kílóa rafvespur, þrefalt þyngri en rafreiðhjólin, mega vera með 350 watta hámarksafl og handgjöf er leyfileg. 

Raunar óhjákvæmileg, því að þessi þrefalt þyngri hjól eru oft þung til þess að hafa þau fótstigin!  

Þetta kallar maður rugl, ekki síst þegar bensínknúin óskráð hjól sem eru allt að 80 kílóa þung, mega vera með hátt í 2000 watta hreyfla og að sjálfsögðu handgjöf vegna hins mikla þunga!  

Í Bandaríkjunum er hámarkshraðinn 32 km/klst yfir línuna og handgjöf að sjálfsögðu leyfð á öllum þessum óskráðu hjólum. 

32ja km hraðinn vestra er vegna þess að mælieiningin er mílur og hraðinn því 20 mílur.

30 km hraði er þægilegur fyrir hjól í almennri umferð inni á svæðum þar sem 30 km hámarkshraði er.  Þá eru allir á sama hraða á götunum og enginn þvælist fyrir öðrum. 

250 watta hámarkið á rafreiðhjólum er óþarflega lágt, því að það hægir mjög á hjólunum upp brattar brekkur og rýrir notagildi hjólanna á lengri leiðum.

Brattar brekkur eru víða fleiri og brattari á hjólastígum en götum, til dæmis hjólaleiðin meðfram Reykjanesbraut frá Smára/Lindahverfinu norður í Mjódd og upp brattann frá sjávarmáli undir Gullinbrú upp á Fjallkonuveg. 

350 wött eða 500 wött ættu að vera leyfileg á hinum léttu rafreiðhjólum til þess að hraðinn geti orðið jafnari og notagildi hjólanna meira. 

Aðalatriðið er auðvitað að halda hámarkshraða hjólanna niðri þar sem gangandi fólk er á stígunum. 

Í flestum Evrópulöndum eru bifhjól með 125 cc 15 hestafla vélar og um 100 km hámarkshraða í sérstökum flokki, þar sem unglingar geta fengið réttindi á þessi hjól ári fyrr en á bifhjólum yfir þessari stærð. Af einhverjum undarlegum ástæðum telja menn ekki að þetta geti átt við hér á landi. 

Á neðstu myndinni er fremra hjólið af þessari stærð, en það bláa er 50cc hjól, sem þyrfti ekki að vera skráningarskylt með 25 km hraðatakmarki, en er það þarna, af því að því á að aka á allt að 45 km hraða á götunum en ekki á hjólastígum og gangstígum. 

Mikil fjölgun hjólandi og gangandi fólks veldur auðvitað fjölgun óhappa hjá gangandi og hjólandi fólki, rétt eins og að fyrir 1913 voru engin bílslys á Íslandi en þeim fjölgaði í takt við bílafjöldann, þegar þeim fjölgaði. 

 

 

Aukinn hraði leiðir til fleiri slysa

Er árið 1830 að koma aftur?

Fyrir tæpum tveimur öldum stóð íslensk tunga á tímamótum eins og nú. Ætluðum við að láta dönskuna, danska málhugsun og hræðilegt "kansellímál" drepa það norræna mál, sem næst er grundvallarmáli norrænna tungumála, sem endurspeglast í einstæðu sagnabókmenntum?

Það þurfti útlendinga til að bjarga verðmætum á þessum tíma, Danann Rasmus Christian Rask  til að vekja okkur og fá ómetanlegan liðstyrk Fjölnismanna, og hinn breska Watson til að bjarga íslenska frjáhundinum. 

Nú er það enskan og enskuættaður ný-kansellístíll sem sækja að íslenskri tungu eins og fjallað hefur verið um hér á síðunni alla tíð. 

Þetta er stórmál og þetta er gott mál. 

Vitundarvakning vegna íslenskrar tungu

"Svona gengur það" - allur textinn. P.S. Komið á facebook.

SVONA GENGUR ÞAÐ.  (Lag, sem tekið var upp í morgun í tilefni af Kveik í fyrrakvöld) 

 

Skattasvindlið er svakalegt, 

menn sveia því lon og don, 

en segja´að þetta sé þjóðaíþrótt 

og það sé ei nema von. 

 

Svona gengur það. 

Svona er það. 

Allir vita það 

en enginn sér það. 

 

Erlent vinnuafl okkur bjargar 

svo innfæddir græði vel, 

en láti þrælana líða oft við það 

að lepja dauðann úr skel. 

 

Svona gengur það. 

Svona er það. 

Allir vita það 

en enginn sér það. 

 

Sjúkraliðarnir sífellt komast 

á sjúklinga leyndu stig.

Og ætli þeir segi ekki ef það gerist

oft í hljóði við sig:  

 

"Svona gengur það. 

Svona er það. 

Allir vita það 

en enginn sér það." 

 

Hjartagangráð í gamla manninn 

þeir græddu spítala á. 

Og síðan hefur´hann hátt um það að hann

heyri græjuna slá: 

 

"Svona gengur það.

Svona er það.

Allir vita það

en enginn sér það." 

 

Sumir hafa víst heyrnartæki 

og hárkollur jafnvel hjón.

En sumir eru með augnalinsur

og alveg haukfrána sjón. 

 

Svona gengur það. 

Svona er það. 

Allir vita það

en enginn sér það. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Funda saman eftir umfjöllun Kveiks

Aldarafmæli tímamótagernings Gandhis var hvati fyrir fimm árum

1913 stóð Mahatma Gandhi fyrir tímamótagerningi, sem átti eftir að marka djúp spor og verða fyrirmynd fyrir fólk eins og Rósu Parks, Martin Luther King og Muhammad Ali. 

Gandhi ákvað að andæfa banni, sem hann átti að sæta samkvæmt fyrirmælum um takmarkað ferðafrelsi innan Suður-Afríku, með því að fara inn á bannsvæði og staðnæmast þar. 

Hann var handtekinn og fjarlægður, en veitti ekki líkamlega mótspyrnu. 

Segja má að þetta hafi verið upphaf þess fyrirbæris sem síðan hefur verið nefnt borgaraleg óhlýðni og var aðalatriðið í baráttu Gandhis fyrir sjálfstæði Indlands. 

Þegar blökkukonan Rosa Parks neitaði 1955 í Birmingham í Alabama að standa upp úr sæti í strætisvangi og víkja fyrir hvítum manni, var hún handtekin og færð í fangelsi. 

Hún gerði það sama og Gandhi, sat sem fastast, neitaði að hlýða skipunum um að færa sig, en veitti ekki líkamlega mótspyrnu. 

Martin Luther King var alls 35 sinnum handtekinn og færður í fangelsi fyrir svipað og Muhammad Ali neitaði að hlýða þeirri skipun að vera sviptur ferðafrelsi, far í herþjónustu og verða sendur til Vietnam. 

2013 var aldar afmæli gernings Gandhis.

Aldar gamalt fordæmi hans var hvatning fyrir það fólk, sem neitaði að hlýða fyrirskipunum lögreglu um að standa upp, þar sem það sat hreyfingarlaust í friðsæld Gálgahrauns. 

Í þessum mánuði verða rétt fimm ár frá þeim viðburði. 

Tæknin í baráttunni gegn ofbeldi

Hin hliðin á hreinasta áli í heimi.

Íslenskt ál er auglýst í flenniauglýsingum sem það hreinasta í heimi. Oft er látið fylgja með að 100% íslenskrar orku komi úr hreinum og endurnýjanlegum orkugjöfum.

Ál er til margra hluta nytsamlegt en það er óþarfi að fela þann sannleika, að í besta falli eru 75% íslenskrar orku komin úr hreinum og endurnýjanlegum orkugjöfum, því að orka frá Hellisheiðarvirkjun, Nesjavallavirkjun, Svartsengisvirkjun, Reykjanesvirkjun og Þeystareykjavirkjun er framleidd í gufuaflsvirkjunum og varðandi virkjanirnar fyrir sunnan er um að ræða hreina rányrkju, þar sem orkan af svæðunum verður uppurin þegar líður á þessa öld.

Hvað snertir hreinleikann að öðru leyti í tengslum við hráefnið er íslenska álið alveg jafn óhreint og annað ál á heimsmarkaði. 

Ál er unnið úr báxíti, sem breytt er í súrál á þann hátt að eftir sitja einstaklega mengandi og eitruð efni, sem verður að koma fyrir á förgunarstöðum. 

Nú hafa Brasilíumenn gefist upp á þessu og framleiðslu á 10% heimsframleiðslunnar verið hætt. 

Hve lengi fylgir ekki sögunni. 

Síðan er ótalið það sem birtist fyrir nokkrum árum í blaði starfsmanna í Straumsvík og haft var eftir skipstjóra með margra áratuga reynslu af því að sigla með súrál frá Ástralíu yfir þveran hnöttinn með tilheyrandi útblástursmengun frá stórskipinu. 

Hann sagði að hvergi í heiminum gæti hann verið eins rólegur gagnvart því að smúla skipið og setja þann úrgang og eitur í sjóinn og hann gerði í Íslandsferðum sínum. 

Fyrir slíkt gætu skipstjórar misst réttindin og jafnvel farið í fangelsi ef þeir yrðu staðnir að þessu við strendur annarra landa. 

 

Hætta framleiðslu í súrálsverksmiðju