Málvillurnar eru lúmskar.

Málvillan sem felst í því að hvetja einhvern til heimsóknarferðar með því að segja "heimsóttu" í stað "heimsæktu" á sér margar hliðstæður. 

Þannig hefur nafnorðið ryksuga fætt af sér sögnina að "ryksuga" og jafnvel nafnorðið ryksugun".

Þetta er ruglkennt þegar sögnin að sjúga og nafnorðið sog eru skoðuð. Eða til dæmis sögnin að mergsjúga og nafnorðið blóðsuga, sem kallar á sögnina að blóðsjúga. 

Blóðsugan sýgur blóð en sugar ekki blóð og hún stundar blóðsog en ekki blóðsugun, og auðvitað er aldrei sagt að þetta skordýr sé að blóðsuga fólk. 

Og daglega sækir nafnháttarsýkin á af ofurþunga. 

Í íþróttalýsingu var því lýst þegar markvörður gat ekki varið skot; skotið var óverjandi. 

Í stað þess að segja einfaldlega: "Hann gat ekki varið þetta skot" eða enn einfaldar, "skotið var óverjandi"  var sagt: 

"Hann var ekki að fara að verja þetta skot".

13 orð í stað þriggja. 

Í ofanálag eru tískuorðin "við erum að sjá" eða "við vorum að sjá" alveg einstaklega þreytandi í þeirri síbylju sem þessi óþörfu orð eru notuð. 

Þegar þessum tískuorðum er bætt við fyrir framan "hann var ekki að fara að verja þennan bolta", lengist setningin enn meira og verður svona: 

"Við erum ekki að sjá að hann hafi verið að fara að verja þennan bolta."

15 orð í staðinn fyrir 3. 

Lengst komst sennilega kynnir um daginn sem greindi á því að von væri á 16 þátttakendum í keppni og í staðinn fyrir að segja einfaldlega:

"Það er von á sextán þátttakendum"...

..var þetta sagt:   

"Við erum að fara að sjá að það eru að fara að verða 16 þátttakendur sem eru að fara að gera sig líklega til að fara að gefa sig fram."   

30 orð í staðinn fyrir 6. 

Nú er fólk hætt að kaupa hluti heldur verslar það hluti. 

Og fólk fer sennilega bráðum að hætta að gera góð kaup eða að tala um það hvernig kaupin séu á eyrinni, heldur er talað um kaup í eintölu þegar kaupin eru gerð. 

Hætt er að beygja orð í ofanálag. "Komdu í Hagkaup og finndu það sem þig vantar í Hagkaup."

"Renndu við í Útilíf, þú finnur það, sem þig vantar í Útilíf."

 

Málvilla á bol Begga Ólafs vekur athygli

Þegar tveir bílar veltu Cadillac úr sessi sem "Standard of the world".

Á fjórða áratug síðustu aldar var talað um Packard sem "Standard of the world" hvað lúxusbíla snerti. Það voru til miklu dýrari lúxusbílar, en gæðamunurinn þótti of lítill fyrir þá. 

Packard var á þessum árum eingöngu með hágæða átta strokka vélar, sem vógu næstum hálft tonn, en gáfu einstaklega þýðan gang og áreynslulaust orkuflæði. 

Annað var eftir því og útlitið var konunglegt með lóðrétt framstefni með afar fallegu lóðréttu grilli. 

Í hremmingum kreppunnar gerðu verksmiðjurnar sín fyrstu mistök með því að bjóða til sölu minni og ódýrari 6 strokka bíla samhliða 8 strokka bílnum. 

Þótt þessir bílar seldust það vel að þeir björguðu verksmiðjunum fyrir horn, rýrðu þeir ímynd merkisins til lengri tíma litið. 

General Motors létu sig hafa það að tapa á Cadillac án þess að freistast til að slá af kröfunum um átta strokka vélar. 

Packard tókst að gera nútímalegri bil, Packard Clipper, rétt fyrir stríð og var einn slíkur um borð í Goðafossi sem gjöf frá Bandaríkjaforseta þegar skipinu var sökkt í nóvember 1944. 

Grái bíllinn hér efst er af þeirri gerð. 

Aðeins eldri Packard með gamla laginu kom í staðinn íslenska forsetaembættið límdi sig við "Standard of the world" eftir stríð. 

Síðuhafi man vel eftir því þegar nýr forsetabíll kom 1948 og grillið var nokkuð tignarlegt með styttu af fugli fyrir ofan eins og sjá má af mynd af svörtum Packard 48. . 

Næstu ár varð þessi framendi hins vegar mun tilkomuminni.   

1948 komu Ford, GM og Chrysler fram með alveg nýjar gerðir og auk þess splunkunýjar toppventla V-8 vélar fyrir Oldsmobile og Cadillac, Packard átti engin svör við þessum frábæru vélum og Packard Clipper var vandræða fyrirbæri. 

Tveir slæmir kostir í boði.  Að hætta við hann og sitja uppi með mikinn kostnað vegna hönnunar á úreltum bíl, þótt fagur væri; - eða að taka þetta viðrini og tjasla upp á útlitið til næstu 3-4 ára. 

Þetta var gert en mislukkaðist að mestu; hrúgað var 100 kílóum utan á hliðarnar af pjátri til þess að brettalínan væri bein eins og tískan bauð og bíllinn fékk viðurnefnið "ólétti fillinn." 

Viðbótarpjátrið á hliðunum þótti hallærislegt vegna þess hve neðarlega þessi viðbót var.  

Keyptur var svona Packard handa íslenska forsetaembættinu 1948 til næstu tíu ára. 

Þegar alveg nýr Packard með nýrri V-8 vél kom fram 1952 var það of seint og 1956 sameinaðist Packard Studebaker og Nash með þeim afleiðingum að 1957 var dýrasta gerð Studebaker dubbuð upp sem mislukkaður Packard og fékk viðurnefnið Packardbaker; það sáu allir að þetta var bara Studebaker, að vísu býsna góður bíll en enginn konungur bílanna. 

1957 var greinilegt að þeir sem réðu því að Packardbaker af þeirri árgerð var keyptur, fylgdust illa með málum vestra og því sem var að gerast í Evrópu.

Það hefði jafnvel verið nær að kaupa Citroen DS eða bíða í tvö til fjögur ár og kaupa Mercedes-Benz SEL "fintail." 

1958 náði niðurlæging Packard hámarki, svo ljótur og asnalegur var sá bíll.

Allir bílar frá keppinautunum komu með fjögur framljós 1957 og því var reynt að troða fjórum framljósum á þennan bíl, án þess að það væri pláss fyrir þau eins og sjá má af myndum af þessum bíl.

Afturendinn var herfilegur, mislukkuð eftirlíking af Dodge 57 og á hliðarnar var klesst eins konar öfugum armhvílum vitlausu megin á hurðunum! 

Bíllinn kolfétt og auk þess kom í ljós þessi ár að það var Studebaker sem hafði allan tímann verið "sjúklingurinn" í AMC samsteypunni, sem dró hina niður. 

Það var arfa vitlaust að fara með framleiðsluna til South Bend í úrelta verksmiðju Studebaker með alltof hátimbraða yfirbyggingu. 

1958 Packardbakerinn varð banabiti hins fyrrum mikilsvirta bílaframleiðanda, sem var lagður niður. 

Þótt mikil eftirspurn eftir bílum linaði raunir Packard til ársins 1952, brunaði Cadillac fram úr á þessum árum.

Hann hrifsaði til sín titilinn "Standard of the world" sem merkið hélt næstu fjóra áratugina. 

Cadillac 1948 varð fyrsti bíllinn sem var prýddur smáum og smekklegum "uggum" sem afturljósin voru í, og var í þessu efni átta árum á undan hrikalegri tískubylgju, sem hófst 1956 hjá Chrysler og náði hámarki 1969. 

Cadillac markaði þau tímamót 1948, að fram að því höfðu menn ævinlega horft á framenda bíla sem aðalatriðið í útlitinu, en ugginn eða hinn smái afturljósturn aftan á Caddillac gaf afturhluta bílsins jafn áhugavert sjónarhorn og framendinn. 

En víkjum aftur að umskiptunum í kringum 1990. 

Á níunda áratugnum kom Mercedes Benz fram með stórbætta dýrustu gerð sína, en Kanar uggðu ekki að sér; þeir voru jú sigurvegarar í Seinni heimsstyrjöldinn, sem skildi Þýskaland og Japan eftir í rústum.  

En í kringum 1990 birtust tveir lúxusbílar hjá þessum tveimur tapþjóðum.  Mercedes Bens S hafði að vísu veitt Caddilac keppni um skeið, en með nýrri gerð 1991 voru úrslitin ráðin.

Tveimur árum áðu hafði Lexus LS 400 árið markað ný viðmið hvað varðaði "Standard of the world." 

Skyndilega var Cadillac ekki lúxusbíllinn, sem þjóðhöfðingjar kepptust um að nota. 

Og Benzinn er enn á toppnum eftir þrjátíu ára velgengnisgöngu.  

Nýr Mercedes-Benz Maybach S-Class frumsýndur

Fyrir löngu var vitað um slæm áhrif þungaflutninga á vegina.

Svo mörg ár eru síðan síðuhafi sat við fótskör sérfróðra manna um vegi og heyrði þá lýsa áhrifum þungaflutninga á íslenska vegi, að minni rekur ekki til hvað þeir hétu. 

En þeir fullyrtu að þyngstu bílarnir stórskemmdu vegina og að áhrif hvers slíks bíls á vegina væru skaðlegri en hjá þúsundum venjulegra bíla. Þetta ylli milljarða tjóni þegar allt dæmið væri gert upp.  

Á stórum köflum væri hægt að sjé hvernig þessir níðþungu drekar þrykktu vegunum svo niður með þunga sínum, að merkja mætti það á því hvernig vegurinn gengi í öldum þar sem viðkomandi bíll væri alltaf í öldudal við að aka bylgjunni á undan sér. 

Þessir fróðu menn töldu þá tímabært að rannsaka þetta til hlítar og af alvöru og taka það með í reikninginn þegar aðrir kostir við flutninga væru skoðaðir, svo sem skipaflutningar, sem þá höfðu lotið í lægra haldi fyrir bílunum.  

Síðan yrði að gera alla flutningana upp og leita að sem réttastri lausn. Ef hún fælist í verðskrám, flutningum að hluta, eða breytingu á bílaflotanum, ætti tvímælalaust að taka hagkvæmustu lausnina, þegar búið væri reikna dæmið allt. 

Ein lausnin gæti fólgist í því að finna út áhrif mismunandi mikillar þyngdar flutningabílanna. 

Er svarið takmörk á þungaflutninga

Síbyljan um þörf á 600 megavöttum fyrir orkuskipti bílaflotans heldur áfram.

P. S.  Vegna deilna í athugasemdum við þessum bloggpistli er eftirskrift sett inn hér, af því að aðeins hér er hægt að birta myndir. 

 

Efsta myndin sýnir forsíðu Autokatalog  þýska tímaritsins Auto motor und sport. 

Næst efsta myndin er af umfjölluninn um Nissan Leaf þegar hann fékk 60 kWst rafhlöðu og fyrir neðan myndina af Tazzari og Nissan Leaf 1.kynslóð er síðan nærmynd af textanum, þar sem segir að nýjasti bíllinn sé með 60 kWst rafhlöðu, en 149 kW rafmotor. 

Í athugasemdinni, sem þessar myndir vísa til, er því nefnilega haldið fram fullum fetum að aðeins séu notuð afltalan í kílóvöttum varðandi bíla en ekki talan með kílóvattstundunum.  

 

 

Hér kemur síðan bloggpistillinn sjálfur.  

Nú er tölunni 600 megavöttum varðandi það hve mikla raforku bílaflotinn muni þurfa í orkuskiptnum stanslaust haldið fram í umræðunni um orkumálin í fjölmiðlum og á netmiðlum. 

Meðan þessari tölu er haldið fram og hún ævinlega notuð í umræðunni er hún svo arfaskökk, að hún eyðileggur alla umræðu, því að venjulega er hnykkt á með því að segja að þessi gríðarlega orkuþörf sé á við framleiðslu Kárahnjúkavirkjunar.   

Hin rétta tala er nefnilega 100 megavött, eða á við Sogsvirkjanirnar eða Búðarhálsvirkjun. 

Búðarhálsvirkjun er 95 megavött en framleiðir 585 gígavattstundir yfir árið. 

Undanfarin ár hafa stóriðjufyrirtæki í eigu útlendinga notað um 2000 megavött á ári, en öll heimili og fyrirtæki í eigu Íslendinga hafa samanlagt notað um 500 megavött. 

Samkvæmt 600 megavatta síbyljunni um rafbílana myndu þeir einir taka alla raforku af íslenskum heimilum og fyrirtækjum og gott betur!

Með síbyljunni um 600 megavött sem bílaflotinn einn muni þurfa að nota,  er reynt að drekkja ummælum Bjarna Bjarnasonar forstjóra ON sem þó byggir á upplýsingum innan úr bókhaldi eigin fyrirtækis og annarra fyrirtækja og orkunotenda. 

Þar að auki bendir Bjarni á það hagræði sem hægt er að ná fram varðandi þann tíma, sem rafbílarnir eru í hleðslu.  

En það er líka hægt að giska á rétta tölu með því að nota upplýsingar beint innan úr bílageiranum sjálfum um fjölda bílanna, meðalorkueyðslu og árlegan akstur þeirra.

Fjöldinn  x meðalorkueyðsla á hverja 100 ekna kílómetra  x 150) 

Þá verður hæsta mögulega tala 600 gígavattsstundir, (200.000 x 20 x 150) sem er svipað og orkuframleiðsla Búðarhálsvirkjunar, sem gefur 585 gígavattssdundir út úr aflinu 95 megavött.  

 

 

Spá fjölgun stórra á orkunotenda

Er atlagan samt "rétt að byrja"?

Á árinu 2020 hefur heimsbyggðin horft á mestu atlögu sem gerð hefur verið að lýðræðislegu stjórnarfari í sögu þessa merka og máttuga ríkis.  

Aðdragandinn fólst í herferð Donalds Trumps forseta sem miðaðist eingöngu við þá margtuggðu skoðun hans að hann væri ofurmenni, sem væri fremstur allra Bandaríkjaforseta síðustu 150 ár á öllum sviðum.  

Samhliða þessu réði hann og rak starfsmenn, sem fengu þann lokadóm hans að vera "aumingjar, idjótar, heimskingjar, aular o. s. frv.  

Meira að segja yfirmaður sóttvarna í Bandaríkjunum sem á að baki áratuga feril í rannsóknum og baráttu gegn heimsfaröldrum, sem hann hafði spáð og varað við; líka varað forsetann árangurslaust við; fékk einkunina "idjot". 

Björn Bjarnason notar orðin "valdafíkn og sjálfsdýrkun" réttilega í bloggpistli í dag. 

Þótt beinni atlögu að kosningakerfinu sjálfu sem undirstöðu bandarísks og vestræns lýðræðis virðist ekki hafa tekist, lítur ofurmennið mikla öðruvísi á málin.  

"Bardaginn er rétt að byrja!" segir hann.  Og miðað við fyrri ferll verður því miður að taka mark á gífuryrðunum rétt eina ferðina enn. 

Þau eru rökrétt framhald af því þegar hann var þegar, löngu fyrir kosningar, búinn að negla það niður með fylgismönnum sínum að þær yrðu "mesta hneyksli í sögu heimsbyggðarinnar", hvorki meira né minna. 

Hann meira að segja hvatti stuðningsmenn sína ítrekað til þess að reyna að kjósa tvisvar og gera allt sem þeir gætu til þess að brjóta kosningalögin og eyðileggja kosningarnar.  

Eitt af ótal einsdæmum á ferli hans. 

Ofurtrú Trumps á yfirburði og sigurgöngu síns sjálfs, hins ósigrandi snillings, fæðir nú af sér auknar hótanir, og sumar þeirra eru þegar byrjaðar að leka út. 

Ein er sú, að nákvæmlega á sama tíma og innsetningarathöfn Bidens fari fram, muni Trump efna til stærri hátíðar sinnar, sem haldin verði í Flórída og skyggja á misheppnaða hátíð í Washington.  

Fjölmargar hefðir hafa myndast varðandi framkvæmd hennar og þátt fyrri forseta í þeim, svo sem sameiginlega viðveru, bæði á innsetningarhátíðinni sjálfri, heimsókn í Hvíta húsið, flug með forsetaflugvélinni og fleira. 

Nú reyna menn að ráða í það hvernig Trump ætli sér að trompa allt það sem hann hefur áður hamast í og þá liggur beint við að gera árás úr öllum áttum á valdaskiptin 20. janúar. 

Myndirnar tvær hér á síðunni eru teknar við valdaskiptin 2008 og 2012. 

Við síðustu valdaskipti lét hann sig ekki muna um að fullyrða að sú hátíð hefði verið hin lang fjölmennasta í sögu landsins, þótt öll heimsbyggðin sæi annað blasa við í sjónvarpsútsendingum. 

Sú bíræfni sýnir, að honum mun ekki muna um að fullyrða svipað varðandi eigin samkomu í Flórída 20. janúar ef hún verður haldin. 

 

 

Biden harðorðari en áður

"Af jörðu ertu kominn og að jörðu skaltu..."= Fjölnota kistur með svepparækt.

Einu efnislegu gæðunum, sem almættið færir hverjum fæddum einstaklingi til ábúðar á lífsleiðinni, er skilað til baka við dauðann með orðunum: "Af jörðu ertu kominn; að jörðu skaltu aftur verða..." 

Þetta kann ekki að þykja stórt, fjögurra kílóa íverustaður í upphafi og lík í lokin. 

En þetta er ákaflega táknrænt og ef umhverfissjónarmið eiga að vera í öndvegi í táknrænni athöfn, er það mótsögn að fórna dýrmætum trjáviði í einnota umbúðir, og lítið skárra að eyða orku til að brenna þeim lífrænu verðmætum, sem þó eru jarðsett.  

Auðvelt ætti að vera að framleiða fjölnota kistur, sem hægt væri að nota til jarðsetja líkamann, sem hinn látni lifði í, og er hulinn poka úr endurnýjanlegu lífrænu efni, opna með fjarstýringu og draga tóma upp aftur. 

Síðan væri hin nýja aðferð til að breyta líkum í sveppi nýtt til þess að ljúka hinu fullkomna verki.

Það þarf að fara að drífa í þessu.    

 

 

Líkkistur sem umbreyta líkum í sveppi

Sigurinn í síðasta Þorskastríðinu 1976 var mikilvægur.

Í stórmerkri blaðagrein við lok síðasta Þorskastríðsins 1976 notaði Pétur Guðjónsson  athyglisverða rannsóknarblaðamennsku til að sýna fram á, að Bretar gátu alls ekki sigrað í því stríði. 

Ástæðan var einföld og óvænt: Bretar áttu ekki skipakost til að beita lengur á Íslandsmiðum vegna skuldbindinga flotanst í öðrum heimshlutum. 

Freigátur Breta voru of margar í lamasessi eftir fyrirhyggjulausa árekstra þeirra, sem skópust af því, að þær voru alls ekki hannaðar til þess að fylgja eftir árekstrahótunum sínum við íslensk varðskip.  

Þessi léttu og hraðskreiðu herskip voru eins og pjátur, af því að höfuðatriði í nútímasjóhernaði er hraði og lipurleiki. 

En íslenskir skuttogarar hins vegar eins og klettar við árekstra aftan á þær og íslensku varðskipin voru sterkbyggð og auðvitað hvergi nærri eins hraðskreið og bresku herskipin.  

Síðsti og stærsti áreksturinn þegar Falmouth sigldi á Tý, skipti sköpum, því að herskipið var með gapandi og flakandi stefni eftir áreksturinn, en Týr rétti sig hins vegar vel siglingarhæfur upp á vélaraflinu fullu áfram eftir áreksturinn, brunaði að næsta togara og klippti vörpuna aftan úr honum. 

Freigátan var úr leik í marga mánuði eftir þetta. 

Kalda stríðið hjálpaði okkur, því að vegna hernaðarlegrar þýðingu Íslands og nauðsynlegrar aðstöðu Bandaríkjamanna hér, gátu Bretar ekki látið herskip sín beita fallbyssum sínum á sama tíma og okkar skipherrar gáfu tóninn með að hin íslensku gætu gert það, til dæmis í frægri aðför Týs gegn togaranum Everton, þegar kúlum var skotið. 

Bretar neyddust til að gera samning, sem gaf þeim svo stuttan aðlögunartíma að því að fara fyrir fullt og allt út úr 200 mílna landhelginni, að ekki leið á löngu, að þeir gátu ekki beitt lengur ákvæðum um veiðireynslu annarra þjóða í henni hvað varðar þorsk og ýsu. 

Síðar hafa komið til nýir deilistofnar eins og makríll, en þorskurinn stendur óhaggaður í skjóli sæts sigurs í stríðunum, sem eru kennd við hann.  

 

Norðmenn loka á skip ESB og Breta um áramót

Þarf að beisla tölvutæknina til að bæta nýtingu farartækja.

Ein af röksemdunum fyrir því að stórlækka bifreiðagjöld af fornbílum er sú, að eðli málsins samkvæmt sé þeim yfirleitt ekið margfalt minna en nýrri bílum, til dæmis vegna viðhalds og skorts á varahlutum.  

Einnig eru þeir ekki skoðanaskyldir nema annað hvert ár af sömu ástæðu. 

En núna, þegar miklar breytingar eiga sig stað í samsetningu bílaflotans, þyrfti að nýta sér tölvu- og fjarskiptatæknina til þess að gera einstaklingum og fjölskyldum kleyft að skipuleggja farartækjaeign sína þannig, að hún leiði til sem mestrar hagkvæmni og orkusparnaðar. 

Það gæti til dæmis falist í því að vegna þess að það geti verið gott að eiga einn bíl, sem kemst með fólk á lengri leiðum, verða það of margir sem telja sig knúna til þess að bíll númer eitt í notkun sé stór, jafnvel þótt ekki sé þörf til að aka honum nema nokkur hundruð eða örfá þúsund kílómetra á ári. 

Meðan afsláttur var gefinn af opinberum gjöldum á dísilbílum hér um árið var í gangi kerfi, þar sem hægt var að lesa af mælum bílsins og miða gjöldin við það hve mikið bílnum var ekið. 

Á síðustu árum hafa myndast möguleikar til þess að hafa svipað kerfi varðandi bifreiðagjöld þannig, að með tölvukeyrðu eftirliti sé hægt að fá að borga þau gjöld, sem eru miðuð við not farartækisins á vegakerfinu, í samræmi við ekna kílómetra. 

Það er ekki aðeins auðsjáanlega sanngjarnt, heldur hvetur það líka til sveigjanleika við ákvörðun eigenda farartækja um notkun þeirra. 

Síðuhafa finnst til dæmis skítt að þurfa að borga há gjöld vegna 1998 gerðar af sparneytnum  dísil Vitara jeppa, sem á 35 tommu dekkjum hefur eiginleika jöklajeppa vegna þess hve léttur hann er, aðeins 1480 kíló. 

Vegna starfa minna sem kvikmyndagerðar- og fjöliðlamanns hefur verið nauðsynlegt að hafa slíkan bíl til taks, þótt það komi jafnvel ár þegar honum er aðeins ekið nokkur hundruð kílómetra.  

En þessum bíl hefur aðeins verið ekið rúmlega eitt þúsund kílómetra á ári síðustu sjö ár.

Deilt um hvort Ford væri forn

Vanþakklátir og heimskir dómarar?

Bandaríkjaforseti notaði völd sín til að skipa Hæstaréttardómara á þann hátt að lýsa því yfir að með vali sínu væri það beinlínis ætlunin að ná 6 á móti 3 dómurum í réttinum, sem bæri að ógilda komandi kosningar af því að þær yrðu stærsta kosningahneyksli sögunnar. 

Hann margstagaðist á þessu fyrirfram og lét stilla síðasta "rétta" dómaranum þannig upp á ljósmynd með sér, að búið væri fyrirfram að geirnegla "réttan" ógildingardóm, sem í raun þýddi að staðfesta fyrirfram felldan dóm forsetans. 

Hugsunin og skilaboðin voru voru skýr: Viðkomandi dómari átti frama sinn eingöngu að þakka forsetanum og bæri að endurgalda greiðann, hvenær sem forsetinn ætlaðist til þess.  

Það gerðist hins vegar ekki og í ummælum Trumps um þessa röngu hegðun Hæstaréttar sést berlega, að með þessu háttalagi móðga dómararnir stórlega mikilhæfasta forsetann í sögu Bandaríkjanna síðustu l67 ár. 

Og ný klykkir forsetinn út með orðunum að barátta hans til viðhalda völdum sínum sé rétt að byrja og muni enda með frækilegum sigri hans. 

Trump ósáttur með Hæstarétt

Verður þorskastríð milli Breta og ESB "öfugt" þorskastríð? Klippt á víra?

Bretar háðu þrjú Þorskastríð við Íslendinga, og þar á undan efnahagslegt þorskastríð. Bretar beittu herskipum, sem voru þeim takmörkunum háð vegna sterkrar stöðu Íslands í NATO að mega ekki nota fallbyssurnar. 

Það kom hins vegar fyrir að íslensku varpskipin skytu aðvörunarskotum að breskum togurum, og var viðureign Guðmundar Kjærnested við togarann Everton dæmi um það. 

Í seinni stríðunum beittu íslensku varðskipin vírklippum til að skera á togvíra breskra togara.   

Nú hefur dæmið snúist við ef bein átök verða á milli Breta og flota ESB ríkja. 

Sagt er að fjögur bresk herskip séu tilbúin í slaginn til að verja breska landhelgi ef á þarf að halda að fara í hlutverk íslensku varðskipanna. 

Spurningin er hvort breskum togaravírklippum verði beitt.