Þremur árum eftir sniðgöngu 1939 unnu hinir sniðgengnu stórsigur.

Hve lengi getur ástand sniðgöngu gegn einum flokki á þingi staðið? Um alla framtíð eða í stuttan tíma? 

Í ljósi þessara spurninga getur verið áhugavert að íhuga, hvernig málin skipuðust eftir þorri þingmanna, 46 af 49, hófu að sniðganga þingmenn sem þar sátu og voru þá komir í flokk sem bar heitið Sameiningarflokkur alþýðu - sósíalistaflokkurinn.

Kommúnistaflokkur Íslands þótt afar hallur undir Stalín og kommúnistastjórnina í Moskvu. 

Hann vann mjög í samræmi við "línuna frá Kreml" á meðan hann var við lýði frá 1930 til 1938 og fylgið var eins stafs tala í prósentum þessi ár. 

Í kosningunum 1937 fékk flokkurinn þrjá þingmenn kosna. Stríðshætta fór þá vaxandi í Evrópu og Stalín, sem áður hafði gefið þá línu að sósíaldemókratar væru svikarar við málstað alþýðunnar og því óalandi og óferjandi, sneri við blaðinu og hvatti til samstöðu með vinstri flokkum gegn uppgangi fasista og nasista í Evrópu. 

1938 leiddi þetta til þess hér á landi, að Alþýðuflokkurinn klofnaði og vinstri armur hans undir forystu Héðins Valdimarssonar sameinaðist Kommúnistaflokknum í nýjum flokki, "Sameiningarflokki alþýðu - sósíalistaflokknum." 

Stalín gerði að vísu griðasáttmála við Hitler í ágúst 1939, en reyndi samt að tryggja stöðu sína á sínu áhrifasvæði, með því að seilast til valda í þeim ríkjum, sem á því svæði voru. 

Finnar höfnuðu kröfum Rússa, sem beindust meðal annars að því að færa landamærin næst Leningrad til svo að hernaðarleg staða Rússa styrktist og þá réðist rússneskur her á Finna til þess að knýja fram kröfurnar. 

Gömlu kommarnir réttlættu þessa árás, en það varð til þess að Héðinn Valdimarsson sleit sig lausan úr samstarfinu. 

Kommaþingmennirnir þrír fengu miklar ákúrur fyrir þjónkun sína við Stalín og var staða þeirra vafalaust afar bág hjá þorra almennings þótt engar væru skoðanakannanir þá til að sannreyna það. 

En tíminn er oft fljótur að líða í pólitík. 

Í júní 1941 rauf Hitler griðasamninginn við Stalín, öxulríkin, að Japönum frátöldum, réðust á Sovétríkin og allt hið pólitíska landlag riðlaðist. 

Bretar og síðar Bandaríkjamenn í árslok, urðu nánir bandamenn Sovétmanna og þess gætti um allan heim. 

Hér heima gerðu andstæðingar Framsóknarmanna bandalag um að breyta kjördæmaskipaninni og haldnar voru tvennar kosingar 1942. 

Í þeim varð Sósíalistaflokkurinn stærri en Alþýðuflokkurinn og "Finnagaldurinn" frá 1939 var grafinn og gleymdur. 

1944 myndaði Ólafur Thors síðan Nýsköpunarstjórn Sjálfstæðisflokks, Sósíalistaflokks og Alþýðuflokks og endurreisn "gömlu komanna" varð þar með fullkomnuð. 

Þó ekki lengi, því að síðla árs 1946 slitnaði upp úr samstarfinu, og enn voru það utanríkismálin, í þetta sinn Kalda stríðið, sem ollu straumhvörfunum. 

ö

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sögðu virðingu Alþingis vera misboðið

Enn er von um friðsælan helgireit. Þetta er þjóðarmál.

Enn er von til þess að látið verði staðar numið í stanslausri ásókn til að hrúga hótelum og misfögrum steinkastölum niður í hina vinalegu byggð, sem hin forna miðja Reykjavíkur hefur verið. 

Þegar staðið er á Austurvelli sést enn húsaröðin við Kirkjustræti vestur af Alþingishúsinu, húsaræð sem myndar fallega og friðsæla byggð. 

Með byggingu enn eins hótelsins er þessari húsaröð drekkt á bakk við steinkastalann sem til stendur að reisa líkt og um aðför að Alþingishúsinu sé að ræða í stað þess að láta hinn forna helgistað, hugsanlega allt frá landnámi, standa sem gróðursæla og fallega vin í vestur frá Austurvelli. 

Færð hafa verið sannfærandi rök fyrir því að í þessum reit, sem myndar fallega vin við bæjarstæði fyrsta landnámsmannsins, hafi hann haldið helgiathöfn með heimilisguðum sínum, öndvegissúlunum Þór og Frey, til þess að sættast og friðmælast við landvætti Íslands. 

Svo helgar voru þessar súlur taldar að getið er um það í ritum þrjú hundruð árum síðar, að þær standi enn í eldhúsi í Reykjavík, þótt heiðnar séu að uppruna í landi, sem hefur þá verið kristið í nær tvær aldir. 

Enn er von, enn gefst tækifæri til þess að koma þarna upp nettum skógarlundi og minningarreit  um upphaf byggðar í Reykjavík á sameiginlegum helgistað tveggja trúarbragða. 

Icelandair rær nú lífróður til þess að viðhalda rekstri sínum og vandséð er, þegar ferðamannastraumurinn eykst ekki lengur, hvers vegna félagið er að leggja fé í enn eitt hótelið þegar það bráðvantar fé í raunverulegan flugreksturinn, sem er auðvitað það sem tilvist fyrirtækisins byggist á. 

Þetta er ekki aðeins mál þeirra Reykvíkinga, sem lásu á dögunum upp nöfn forfeðra og formæðra sinna sem hvíla þarna, heldur mál þjóðarinnar allrar, ekki síst Alþingis. 

Icelandair þarf á viðskiptavild að halda erlendis, svo sem í byggðum Vestur-Íslendinga í Ameríku og myndi auka á þá viðskiptavild með því að standa fyrir varðveislu reits í Reykjavík, sem tengist landnámi, svipað og álíka reitir í Ameríku vitna um landnám Íslendinga þar. 

Vigdís Finnbogadóttir benti á í ræðunni, sem hún sést halda á mynd í tengdri frétt á mbl.is, að sjálfsagt væri að þjóðin veitti þeim, sem hafa ætlað að byggja þarna hótel, aðstoð og fjárhagslegan styrk til að bjarga menningarverðmætum og aðstöðu til friðsællar útiveru, sem nauðsynlegt er að ganga ekki frekar á í hjarta Reykjavíkur. 

Þetta er þjóðarmál, þjóðþrifamál. 

Friðun á borði ráðherra

Kol eru takmörkuð orkuauðlind. Nema fyrir atkvæði Trumps.

Jarðefnaeldsneyti er takmörkuð auðlind, en það vill oftast gleymast í umræðunni um umhverfis- og orkumál. Jafnvel þótt jarðarbúar hefðu engin áhrif á loftgæði og loftslag með brennslu jarðefnaeldsneytis er fyrirsjáanlegt hrun á mikilvægum auðlindum eins og olíu, kolum, gasi og fosfór. 

Meira að segja kjarnorkan getur ekki komið í staðinn, því að úraníum er líka takmarkað.

Mjög er takmarkað hve mikla orku er hægt að vinna úr jarðargróðri vegna þess að það myndi ræna mannkynið nauðsynlegum svæðum til matvælaframleiðslu.  

Notkun óendurnýjanlegra orkugjafa og auðlinda er í eðli sínu rányrkja. Jafnvel nokkur hundruð ár eru agnar stuttur tími á mælikvarða sögu mannkynsins. 

Þegar litið er á línurit yfir orkunotkun jarðarbúa lítur lína hraðvaxtar notkunar jarðefnaeldsneytis út eins og næstum lóðrétt vinstri hlið spjótsodds, þar sem hægri hliðin, hrapið niður á við, verður álíka brött og lokar þessari útlínu hins mikla riss og falls sem stendur eins og tindur upp úr flatneskju. 

Lengi hafa verið vonir bundnar við kjarnasamruna eða notkun þóríums, en sífellt dregst á langinn að neitt gerist. 

Á meðan hrekjast jarðarbúar með stærstu iðnríki heims í fararbroddi undan þrýstingu skammsýni og græðgi í nafni hins heilaga átrúnaðar á stanslausan hagvöxt. 

Fylgi Donalds Trumps sem skilaði honum meirihluta kjörmanna í síðustu forsetakosningum þrátt fyrir minnihluta atkvæða, byggðist meðal annars á loforðum hans um aukna kolavinnslu og afléttu takmarkana á umhverfisspjöllum af völdum iðnaðar. 

Og hjá ístöðulausum stjórnmálamönnum í mörgum öðrum löndum sígur áfram á ógæfuhliðina.   

 

Kolanotkun jókst á milli ára

Hin eftirminnilegu lok Búsáhaldabyltingarinnar koma í huga.

Ævinlega þegar mikill órói er í þjóðfélaginu, svo sem óeirðir, er hætta á því að hluti mótmælenda gangi mun lengra en þorri þeirra, sem taka þátt í mótmælunum. 

Þegar ég var á unglingur tók sig jafnan upp ákveðinn hópur óeirðaseggja, sem fóru að lögreglustöðinni við Pósthússtræti og létu ófriðlega, - köstuðu jafnvel grjóti. 

Þegar gripið var til þess ráðs að halda stórar áramótabrennur víðsvegar um bæinn, hurfu þessar óeirðir smám saman. 

Í Búsáhaldabyltingunni urðu mestu óeirðir, sem hér hafa orðið síðan allt fór í bál og brand á Austurvelli 30. mars 1949 vegna inngöngu Íslands í NATO. 

Síðustu daga byltingarinnar stigmagnaðist hitinn og að því kom, að hætta var á miklum meiðslum samfara því sem lögreglan yrði yfirbuguð. 

Þá brá svo við, að stór hluti mótmælenda snerist til varnar lögreglunni og verður slíkt að teljast nokkuð óvenjulegt á alþjóðavísu. 

Með þessu og því að kröfum útifundanna um veturinn var sinnt, lauk sjálfri byltingunni hvað snerti það sem fór á Austurvelli. 

Mótmælin orðin að skrímsli

Er "skítseiðið", "sá seki" að ljúga?

Á samfélagsmiðlum má sjá mörg andstæð sjónarmið varðandi ýmis mál, og er Klaustursmálið engin undantekning í því.

Undanfarna daga hefur verið mikið rætt um það á sumum bloggsíðum að "þolendurnir" á Klausturbarnum, sexmenningarnir, geti fundið út hvert það "skítseiði" og "sá seki" var, sem stóð fyrir "árásinni" á þá á hinum fræga bar. 

Í þessum skrifum er málinu alveg snúið við og málið talið glæpsamlegt og árás á sexmenningana, hluti af stóru samsæri, og sé nú mikilvægt að hafa hendur í hári árásarmannsins, sækja hann til saka og fá hann dæmdan. 

Einnig að rannsaka "RUV-árás" á Framsóknarmenn hér um árið og tengsl hennar við "árásina" á Gunnar Braga Sveinsson, svo að saknæmur þáttur RÚV í Klausturmálinu verði afhjúpaður. 

Þannig sé hægt að snúa málinu við, svo að "skítseiðið" og þeir, sem eru raunverulega sekir, fái refsidóm, hugsanlega líka RÚV, en þolendurnir fái hins vegar fulla samúð og traust. 

"Skítseiðinu" er í einum bloggpistlanna líkt við þann uppljóstrara, sem átti einna mestan þátt í að Nixon Bandaríkjaforseti varð að hrökklast frá völdum, og var nefndur leyninafninu Deep Throat. 

Sem sagt: Í Watergatemálinu var Deep Throat "skítseiðið" sem gerði árás á Nixon, sem var þolandi í málinu.  

Verst er að Nixon skyldi ekki geta afhjúpað Deep Throat á sínum tíma likt og nú hefur verið gert á íslenska blogginu varðandi þekktan nafngreindan Pírata. 

Þá hefði Nixon getað setið með fullri virðingu og traustu fylgi út kjörtímabilið og forsetaembættið ekki fallið í hendur hinum skelfilegu Demokrötum.

Um síðir gaf Deep Throat sig fram og nú hefur Bára Halldórsdóttir sagst vera Marvin. 

En er þá ekki næsta skref að úr því að það var létt verk að sanna "sekt" nafngreinds Pírata, að sanna að Bára Halldórsdóttir segi ósatt og sé að taka á sig "árás" "skítseiðisins" eða jafnvel sameiginlega árás margra skítseiða.    

 

„Ég er þessi Marvin“

Huawei, dæmi um framsækni Kínverja.

Kínverska rafeindatækjafyrirtækið Huawei er eitt af ótal dæmum um framsækni Kínverja á því sviði þar sem Vesturlönd og Japan hafa talið sig vera í forystu.

Af þeim fregnum sem síðuhafi hefur haft að þessu fyrirtæki, en það er í gegnum kubb eða wi-fi lykil frá þessu fyrirtæki, sem þessi pistill og flest annað er skrifað á netinu, má ráða að stofnendur og eigendur þess hafi upphaflega sett sér það markmið og komast í forystu á sínu sviði. 

Í byrjun voru Bandaríkjamenn með í spilinu, en Kínverjarnir ráða ferðinni. 

Þessi fjölmennasta þjóð heims sækir hratt fram á flestum sviðum nútíma tækni ásamt Tævan-búum, sem Kínverjar hafa í raun ráðið síðan 1945, þótt það séu arftakar kínverskra þjóðernissinna sem ráði Tævan. 

Tævan og Kína eru í forystu í framleiðslu reiðhjóla og vélhjóla og luma á splunkunýjum fyrsta flokks rafbílum. 

Þegar hinar japönsku Kawasaki verksmiðjur þurftu að fara að keppa við Tævanbúa í gerð svonefndra "sofa-scooters" eða "maxi-scooters", lúxus vespuhjóla, gripu Japanarnir til þess ráðs að semja við Kymvo vélhjólaframleiðendurna á Tævan um að fá að gera Kymco Downtown að Kawasakihjóli undir heitinu Kawasaki j125 og j300 með því að breyta því hjóli lítillega útlitslega og í einstaka minni háttar atriðum. 

Kínverjar eru þegar búnir að taka forystu í gerð langdrægra og hraðskreiðra rafhjóla með útskiptanlegum rafhlöðum og á Tævan er meira að segja búi að setja upp kerfi af rafhlöðuskiptistöðvum fyrir svonefnd Gogoro-hjól, en þessar skiptistöðvar eru svipaðar kortasjálfsölum. 

Rafreiðhjól síðuhafa kemur frá Kína og er kínversk hönnun, þótt það sé framleitt á Ítalíu fyrir Bandaríkjamarkað, og síðuhafi iðar í skinninu að komast yfir rafhjólið Niu N GTX, sem er með útskiptanlegum rafhlöðum, nær 100 km harða og kemst 180 km á hleðslunni. 

Framsækni Kínverja og tæknileg forysta á ýmsum sviðum fer að sjálfsögðu mjög í taugarnar á Donald Trump, sem virðist halda að það að reisa tollamúra og hindranir séu leiðin til að gera Bandaríkin mikilfengleg á ný. 

En besta leiðin til þess að ná forystu á tæknisviðinu liggur auðvitað í því að framleiða betri vöru með betri tækni. 

Upplýsi um ástæður handtökunnar

Margþættar aðgerðir það eina sem gagnar.

Umræðan um umferðarvandræðin fer oft ofan í skotgrafir hér á landi. Margir bölsótast yfir því að hugað sé að öðrum atriðum en því að reyna að stórauka opinber framlög til að liðka um fyrir einkabílnum, svo sem til mislægra gatnamóta og breikkunar stofnbrauta til þess að leysa plássvanda einkabíla af ótakmarkaðri stærð. 

Lítið er gefið hjá þessum mönnum fyrir reynslu annarra þjóða af þessu viðfangsefni. 

Búist er við fjölgun íbúa á höfuðborgarsvæðinu um 50 þúsund manns á næsta áratug. Ef höfuðáherslan verður lögð á framkvæmdir, sem eingöngu verða miðaðar við ótakmarkaða stærð einkabíla, mun þeim fjölga um minnst 30 þúsund. 

Þessir 30 þúsund bílar myndu einir og sér taka 50 kílómetra langt rými í gatnakerfinu. 

Nú þegar taka malbikuð svæði, akbrautir og stæði, 50% af flatarmáli Reykjavíkur. 

Alls staðar í heiminum eru það staðreyndir af þessu tagi sem fá menn til viðurkenna, að það er hvorki til rými né fé til þess að ráða við þennan vanda með ofangreindri aðferð einni og sér.  

Erlendis aðgerðir og hafa verið margþættar, meðal annars þessar: 

1. Þeim er ívilnað, sem aka á styttri bílum. Í Japan er miðað við 3,40 metra, og eftir margra áratuga reynslu hefur þetta komið í veg fyrir algerlega óviðráðanlegan umferðarvanda þar í landi. Síðuhafi hefur, þegar hann er ekki á hjóli, ekið síðan í fyrra á tveggja sæta rafbíl, sem er 2,88 m á lengd, og tveir slíkir bílar gefa í raun eftir pláss í gatnakerfinu fyrir einn auka einkabíl af íslenskri meðalstærð.   

Meðalfólksbíllinn á Íslandi er líkast til 4,6 metrar, en minnstu 4-5 manna bílarnir hér eru í kringum 4,0 metrar, á stærð við Yaris og Polo.  100 þúsund bílar fara um Miklubraut við Elliðaárnar á hverjum degi. Stytting meðalbílsins úr 4,6 m í 4,0, samsvarar því að 60 kílómetrar verða auðir á Miklubrautinni á hverjum degi, sem nú eru þaktir bílum.   

2. Sums staðar í Bandaríkjunum, landi einkabílsins, er bílum með einum manni um borð ekki hleypt frítt inn á vissar stofnbrautir. Það verða að vera tveir eða fleiri um borð. Ef Bandaríkjamenn tryðu á þá íslensku lausn, sem margir trúa á, að breikka og stækka öll mannvirki til þess að leysa úr umferðarteppum myndu þeir ekki grípa til svona aðgerða.  

3. Hver maður, sem er á reiðhjóli eða vélhjóli, gefur í raun eftir pláss fyrir einn einkabíl í umferðinni og léttir þar með vanda fólks á einkabílum. Þess vegna eru hjól svona algeng í flestum löndum heims þar sem rýmið á götunum er lítið. Síðuhafi hefur verið ferðinni á annað hvort rafreiðhjóli eða léttu "vespu"vélhjóli í þrjú ár í hverri einustu viku ársins, oftast samfellt dag eftir dag, og tal um "of slæmt veður" hefur reynst mjög orðum aukið. 

4. Bætt form af almenningssamgöngum eins og víða hefur verið komið á erlendis. Skortur á heildarskipulagi höfuðborgarsvæðisins hefur verið trafali fyrir slíkt, en það hlýtur að vera hægt að nýta sér reynslu annarra þjóða.

5. Möguleiki, sem hvergi hefur verið íhugaður, svo mér sé kunnugt, að gefa þeim, sem þess óska og þætti gott að hafa mjög lítinn bíl innan bæjar en eiga stærri bíl til lengri ferða, kost á að hafa um borð í stærri bílnum innsiglaðan vegalengdateljara sem gæfi kost á að borga opinber gjöld í hlutfalli við ekna vegalengd. Kerfi, svipað þessu, var notað við dísilbíla hér um árið, og núna hefði maður búist við að bylting í tölvutækni gæti auðveldað svona fyrirkomulag.     

Tafir í umferðinni kosta 15 milljarða

Fólk neðan fátæktarmarka finnur meira en aðrir fyrir breytingum kjara.

Það er auðvelt að nefna upphæðir upp á milljarða og halda því fram að þær hafi bætt kjör fólks, sem hefur verið neðan við fátæktarmörk í lífskjörum, bara vegna þess að þær fóru í verkefni sem tengjast þessu fólki en komast þó aldrei í pyngju þess. 

Þetta fólk finnur betur og hastarlegar fyrir því en flestir aðrir þjóðfélagshópar fyrir hverri krónu, sem hreyfist til í pyngju þess og því er það eins og köld vatnsgusa framan í það þegar verið er að telja því trú um allt annan veruleika en það upplifir sjálft í hverjum mánuði. 

Fáir hafa verið iðnari í gegnum tíðina við að nefna hækkaðar fjárveitingar til hins og þessa sem sönnun "kjarabóta" en núverandi fjármálaráðherra. 

Hækkandi framlög í krónutölu til rekstrar eða framkvæmda hafa verið túlkaðar sem hrein kjarabót sjúklinga, þótt í raun hafi verið bornar saman misstórar krónur og ekki tekið tillit til stóraukinna verkefna heilbrigðiskerfsins vegna fjölgunar í hópi aldraðra. 

Slæmt er þegar forsætisráðherra sogast inn í svona umræðu og gefur styrkþegum í hópi öryrkja langt nef með því að tala um stórbætt kjör upp á níu milljarða. 

Öryrkjum hefur farið fjölgandi, því miður, og þess vegna finnur hver þeirra fyrir sig engan veginn fyrir neinni kjarabót, og síst fyrir fé, sem sett er í önnur verkefni en þau að bæta kjör þess þar sem það skiptir máli, í veskinu. 

Og hin lífseiga skerðing króna á móti krónu hefur um áraraðir verið trygging þess að þúsundir lífeyrisþega, aldraðra og öryrkja, séu læstir inni í fátæktargildru. 

Fullyrðing sem stenst ekki skoðun

Ákveðinn markhópur hjá Miðflokknum?

Í skoðanakönnun í fyrradag kom í ljós að um 90 prósent þeirra, sem kváðust myndu kjósa Miðflokkinn, ef kosið yrði nú, voru ósammála þeim yfir 70 prósent kjósenda sem töldu eðlilegt að Klausturfólkið segði af sér þingmennsku. 

Þegar sambærilegar skoðanakannanir hafa farið fram vegna hneykslismála, hefur svona eindreginn stuðningur kjósenda þess flokks, sem málið snertir mest, verið óvenjulegur.  

Það bendir til þess að í málum af þessu tagi eigi Miðflokkurinn sér kjarna í fylginu, sem er nokkurs konar markhópur. 

Það, að miðflokkurinn dytti út af þingi, gefur ekki fulla mynd af fylgi hans, því að 5% þröskuldurinn veldur því. Ef hann væri ekki, yrði þingmannatalan tveir þingmenn og sú tala gefur mynd af hlutfallslegri stærð þessa markhóps. 

Fylgistap Sjálfstæðisflokks stafar sennilega af því hvernig samtalið á Klausturbarnum snerist um það sjónarmið, að Gunnar Bragi teldi sig "eiga það inni" hjá utanríkisráðherra úr röðum Sjalla að verða skipaður sendiherra. 

Miðflokkur dytti út af þingi

Hömluleysi, firring og tryllingur.

Þessi þrjú lýsingarorð koma helst upp í hugann eftir að síðuhafi kom til bæjarins Avon í Kolorado fyrir 16 árum, skömmu eftir að krónprins Sádi-Arabíu hafði lokið af skíðaferð sinni þar í bænum. 

Fram að því hafði þessi valdamaður í öflugasta olíuríki heims farið í skíðaferðir sínar til Alpanna, en bæjarbúar í Avon með Gerald Ford, fyrrverandi forseta í fararbroddi, höfðu getað lokkað hinn auðuga krónprins þangað með því að yfirbjóða skíðabæinn Aspen. 

Þetta var árangur af markvissu starfi við að bjóða upp á lúxus, sem enginn annar gæti boðið upp á. 

Meðal þess var skíðalyfta, þar sem skíðafólkið fór upp inni í jarðgöngum til þess að þurfa ekki að láta sér verða kalt á uppleiðinni! 

Á flottasta brautasvæðinu var skíðað niður í endamark efst í bænum, en þar gat skíðafólkið farið áfram niðureftir eftir ílöngum golfvelli sem tók við af skíðabrautinni!  

Krónprinsinn leigði heilt 100 herbergja hótel eins og það lagði sig. 

Glás af limósínum og þyrlur fylgdu herlegheitunum og bruðlið var þvílíkt að bæjarbúar náðu ekki upp í nefið á sér af hneykslun. 

Þó ók lunginn af þeim á stórum lúxusbílum og bensínhákum, sem eyddu bensíninu, sem hið fjarlæga olíuríki skaffaði til að viðhalda ameríska draumnum, og ríkasti hluti bæjarbúa bjó í sérstöku hverfi af lúxusvillum sem var innan víggirðingar sem var gætt vandlega og þurfti aðgangskort að varðhliðunum. 

Um allan bæinn úði og grúði af dýrindis höggmyndum og styttum til að undirstrika velsæld og munað, sem væri í sérflokki. 

Okkur var sagt að firring og hömlulaust bruðl hinna tignu gesta væri það yfirgengilegasta sem sést hefði og þurfti þó talsvert til í landi margra auðugustu manna heims. 

Krónprins sem þekkir ekkert annað en endanlausan auð, spillingu og takmarkalaus völd verður auðvitað firrtur og til alls vís. 

Þegar sagt er að hann sé "brjálaður" ma hafa til hliðsjónar hið fornkveðna, að það þarf sterk bein til að þola góða daga. 

En meðan staða Sádi-Arabíu er eins og hún er, telja flestar þjóðir heims sér ekki annað fært en að skríða fyrir hinum ósnertanlegu handhöfum hins mikla olíuvalds. 

„Brjálaður“ krónprins tengdur við morðið