Hæ! Ameríski seðlabankastjórinn: Aðalatriðið að forðast gjaldþrot og uppsagnir!

Bankastjóri í Seðlabanka Bandaríkjanna í Minneapolis var í athyglisverðu viðtali í sjónvarpsþættinum 60 mínútur um daginn. 

Hann var einn af innstu koppum í búri eftir bankakreppuna 2008 og sagði tala af djúpri reynslu og verða að segja það hreint út, að menn hefðu verið alltof ragir við að ganga rösklega til verks við að bjarga fyrirtækjum og heimilum þá og þessi seinagangur hefði valdið stórtjóni.  

Það væri lærdómurinn eftir á, og að nú yrðu menn að nýta sér þessa dýrkeyptu reynslu og spara í engu við að setja stórfé í aðgerðir til þess að bjarga sem allra flestum fyrirtækjum og heimilum frá gjaldþroti og þar með að koma af dirfsku og myndarskap til hjálpar á þann hátt, að sem allra fæstir misstu atvinnuna. 

Hann margendurtók þetta og útskýrði ástæðuna, sem væri fyrrnefndur lærdómur eftir 2008. 

Þá hefði verið sýnd alltof mikil varfærni og seinagangur, og fyrir bragðið hefði kreppan á eftir orðið mun verri og langvinnari en hún hefði þurft að vera. 

Fyrirtækin eigi að fara á hausinn

"Það þarf tvo til" segir Danskurinn.

"Der skal to til" er danskt orðatiltæki um þann vanda, sem snýr að samskiptum tveggja aðila á jafnréttisgrundvelli. 

Engin leið er fyrir Íslendinga að halda uppi flugi til nágrannalandanna, nema í samvinnu við stjórnvöld í þeim löndum. 

Það er ekki tilviljun að fyrsta alþjóðastofnunin, sem Íslendingar gerðust aðili að þegar landið varð lýðveldi, var ICAO, Alþjóða flugmálastofnunin. 

Í því fólst það, í fyrsta sinn með beinni aðild okkar sjálfra, að við afsöluðum okkur hluta af fullveldi til alþjóðasamtaka, þar sem aðildin fólst samt í því að allar aðildarþjóðirnar væru þrátt fyrir þetta jafnréttháar og fullvalda. 

Þetta er hliðstætt því þegar einstaklingar nú sjálfræðisaldri og verða "fullvalda" fólk. 

Fjárhagslegt sjálfræði felst meðal annars í því að gera samninga í fjármálum, sem geta verið afar mismunandi eftir aðstæðum.  

Fyrir Íslendinga sjálfa er það til dæmis erfitt að semja um samgöngur við önnur lönd, ef ástandið varðandi kórónufaraldurinn er verra í samningslöndunum en hjá okkur. 

Það þýðir einfaldlega þá staðreynd, að hættan á að smitaðir einstaklingar sem koma frá samningslöndunum auki smithættuna hérna sem því nemur, og báðir samningsaðilarnir verða að horfast í augu við slíka staðreynd. 

Þar að auki getur fólk verið sýkt í marga daga, allt að viku eða meira, án þess að einkenni séu komin fram, en margir virðast gleyma þessari staðreynd, meira að segja einn ríkisstjóri í Bandaríkjunum, sem viðurkenndi meira en mánuði eftir að faraldurinn kom til hans eigin lands, að hann hefði ekki vitað um þetta grundvallaratriði fyrr en svona seint. 

Þegar Trump skellti á flugbanni frá Kína til Bandaríkjanna virtist hann vera haldinn svipaðri hugsun, því að Bandaríkjamenn sjálfir voru undanþegnir og þar af leiðandi flugu um 40 þúsund manns frá Kína til Bandaríkjanna eftir að bannið var sett á og báru auðvitað smit með sér, að mestu án þess að vitað væri um það, vegna þess að Bandaríkjamenn voru hundrað sinnum óduglegri við sýnatöku en til dæmis Íslendingar. 

Afleiðingin varð falskst öryggi, því að sýnataka er forsenda vitneskju um umfang smitaðra, en í margar vikur á meðan staðfest smit voru fá, talaði Trump veikina niður. 

Þegar raunveruleikinn birtist, setti hann á bann við flugi ESB landa til Bandaríkjana, en Bandaríkjamenn sjálfir, Írar og Bretar voru undanteknir, þessar tvær þjóðir að vísu aðeins í nokkra daga. 

Auðvitað gekk þetta ekki upp; Bandaríkjamenn gátu alveg eins verið smitaðir og annarra þjóða fólk, og Evrópuríkin settu flugbann fljótlega á af sinni hálfu. 

Svipað á við núna, að enda þótt veikin sé á skárra róli hér á landi en víðast annars staðar, er það nánast kostulegt að hér skuli uppi raddir um að hægt sé rétt sisvona að opna fyrir óheftan straum ferðafólks frá útlöndum hingað til lands. 

Tvíhliða samgöngusamningar komi til greina

"Sólin, hún hnígur, og sólin, hún rís..."

Hvað sem öllu líður eru sólarupprás og sólarlag á sínum stað í íslenskum veruleika. 

Þegar kvöldsólin hélt sýningu nú í kvöld við Faxaflóann, komu orðin "sólarlag ferðaþjónustunnar" fyrst í hugann, en síðar var hugsað aðeins áfram til þess, að í fyrramálið kemur þessi sama sól aftur upp ef horft er í austurátt úr íbúðinni, og við slíkar aðstæður urðu til ljóðlínurnar

"En sólin, hún hnígur, og sólin hún rís / og sjá: Þér við hlið er þín hamingjudís...". 

Það er vonarsól, sem birtist í kvöld.  

Eftir skúr kemur skin, lífið heldur áfram. 

Með þeim orðum og myndum af sólarlaginu ásamt nokkrum orðum í pistlinum á undan þessum er "þessi fallegi dagur" kvaddur. 

Jafnvel vinsælustu veitingahús fara í þrot

Ekki nóg að gert? "Við erum ekki að fara að sjá að hann sé að fara að verja..."

Skyndilegt hrun ferðaþjónustunnar nú er ekki einsdæmi í sögu síðustu 100 ára. En stóra spurningin er, hvort nóg verði gert af hálfu ríkisvaldsins til þess að minnka tjónið. 

Hrun bankakerfisins 2008 var nær algert.

Síldarævintýrið mikla endaði snögglega á sjöunda áratug síðustu aldar á sama tíma og verðfall varð á öðrum sjávarafurðum.

Saltfiskmarkaðurinn á Spáni hrundi þegar borgarastyrjöldin geysaði þar 1936-1939. 

Bandarískur seðlabankastjóri sagði í viðtali nýlega í sjónvarpsþættinum "60 mínútur" að lærdómurinn af efnahagskreppunni 2008 væri sá, að þá hefði átt að veita miklu meira fjármagni til þess að sporna gegn atvinnuleysi og öðrum afleiðingum kreppunnar en gert var. 

Svipað gæti verði að gerast nú hvað snertir ferðaþjónustuna, að ekki sé nóg að gert.

En snúum okkur að öðru. Í sæg viðtala og frásagna í gag af aðgerðum ríkisstjórnar blómstraði svonefnd nafnháttarsýki óvenjulega mikið í máli þeirra sem töluðu. 

Sumir tönnluðust nánast í hverri setningu á orðalaginu "við erum að fara að..." í upphafi hverrar setningar, eða á orðunum "við erum að sjá..." og stór hluti allrar umræðunnar fór í að japla á þessum óþörfu málalengingum sí og æ í stað stað þess að tala beint í nútíð eða framtíð. 

Stundum voru þessar hvimleið málalengingar jafnvel tvöfaldaðar með því að segja "við erum að fara að sjá..." og ekki batna þessi ósköp þegar þetta vindur upp á sig, samanber það þegar íþróttafréttamaður einn sagði um daginn í lýsingu á knattspyrnuleik: 

"Við erum ekki að fara að sjá að hann sé að fara að verja þetta skot..."

í staðinn fyrir að segja:

"Hann ver ekki skotið."

16 orð í staðinn fyrir 4. 

22 atkvæði í staðinn fyrir 6.

7 sekúndur í staðinn fyrir 2.  

 

„Þetta lítur illa út“

Landhelgi og mannhelgi. Frelsi eins endar þar sem frelsi annars byrjar.

"Aðeins við sjálf getum borið ábyrgð á eigin heilsu" segir formaður Frjálshyggjufélagsins í Morgunblaðsgrein í gær, þar sem hann andmælir kröftuglega þeim aðgerðum, sem eru og hafa verið í gildi hér á landi gagnvart kórónuveikifaraldrinum. Honum er efst í huga að skapa strax möguleika fyrir ferðaþjónustuna til þess að ná fullum dampi strax með því að opna landið fyrir sjúklingum í stað þess að nú sé búið að koma á lögregluríki og afnema mannréttindi. 

Snúa verði þessu við hið snarasta.  Hann skrifar undir millifyrirsögninni "Besta markaðsvara allra tíma" og á þá við óheft frelsi: 

 

"Með því að fella niður allar þvingunarkröfur um sóttkví og einangrun getur Ísland skorið sig úr sem þjóð sem virðír mannréttindi og býður alla velkomna. Slíkt boð myndi strax vekja athygli um allan heim, enda er frelsið og öryggið sem mannréttindum fylgir afar dýrmætt í dag. Frelsið er markaðsvara sem selur sig sjálft!"

"...Öryggi ferðamanna, sem sýktust, myndi aukast og smithættan af þeim minnka ef þeir gætu óhræddir nálgast læknishjálp, án þess að eiga það á hættu að vera sviptir frelsinu." 

Formaður Frjálshyggjufélagsins virðist telja, að það muni verða mikil hjálp fyrir heilbrigðisþjónustuna, sem hefur verið við þolmörk getu sinnar, að starta ferðaþjónustunni og sópa inn í landið viðbótar sjúklingum.  

Og hann virðist í græðginni yfir því að frelsið sé markaðsvara, sem selur sig sjálft, alveg gleyma því, að takmarkanir í flugi halda áfram milli Íslands og annarra landa vegna þeirra reglna, sem eru í öðrum löndum allt í kringum okkur.  

Ekki virðist hann vera sérlega vel að sér í kenningum þeirra, sem helst hafa boðað frelsi í gegnum tíðina, til dæmis með þeim orðum að "frelsi eins endar þar sem frelsi annars byrjar."

Gott dæmi um það eru fiskveiðilandhelgismörk Íslands gagnvart Færeyjum og Grændlandi. Þau eru miðja vegu milli Íslands og þessara landa. 

Annað dæmi um helmingaskipti á frelsi er reglan um hægri eða vinstri umferð hjá þjóðum heims. 

Bara það að aka út á bíl sínum gerir það að verkum að reglan um að "frelsi eins endi þar sem frelsi annars byrjar" er í fullu gildi þar sem ekki er einstefna.

Eða telur formaður frjálshyggjufélagsins að við ættum að afnema skiptingu vega í tvennt miðað við aksturstefnur og auglýsa Ísland sem eina landið í heiminum, þar sem hver og einn getur valið sér alls staðar hvorum megin hann ekur í umferðinni?

Og þess vegna ekið í fullu frelsi á móti þéttri umferð, sem kemur beint á móti?

Fiskveiðilandhelgi, umferðarreglur og tveggja metra reglan flokkast undir hugtakið mannhelgi. Ef of mikil nánd skapar smithættu eru það mannréttindi að það sé tryggt þar sem hver og einn er staddur, að aðrir virði nándarregluna við hann, en vaði ekki að honum og öðru fólki og úði yfir það veirusmiti. 

Þegar það sannaðist fyrir aldarfjórðungi að óbeinar reykingar hefðu í för með sér hættu á krabbameini hjá þeim sem ekki reyktu og væru í reykmettuðu lofti, var sett á bann við reykingum við þær aðstæður, að í raun væru þeir, sem ekki reyktu, neyddir til að lenda í heilsuspillandi umhverfi. 

Það væru mannréttindi þeirra að hafa frelsi til þess að vera reyklausir. Á sama hátt eru það mannréttindi þeirra, sem ekki hafa smitast af COVID-19, að aðrir rjúfi ekki mannhelgi þeirra og nánast andi ofan í hálsmálið á þeim, ef svo má að orði komast.

Búinn á því eftir 12 mínútna æfingu

Blaðamannafundur forsetans mikla: Ætlar að bjarga lífi meira en milljón manna.

Þegar áhrifin af heimsfaraldri kórónuveirunnar hrannast upp, svo sem sú lamandi hönd, sem hún leggur á efnahagslíf og þjóðlíf þjóð heims, eykst umræðan um hvernig beri að líta á það stóra mál og jafnframt kemur fram mismunandi mat á því. 

Af tæknilegum ástæðum ruglaðist röð á tveimur síðustu bloggpistlum, en sá, sem átti að verða nýjastur á síðunni, er einum pistli aftar, og fjallar um nýlegan blaðamannafund forseta Bandaríkjanna með fyrirsögninni:  "Pottþétt endurkjör forsetans mikla, sem hyggst bjarga lífi meira en milljón manns."   

Verð á bandarískri hráolíu ekki lægra í 34 ár

Berskjölduð fyrir utanaðkomandi aðstæðum.

Umræðan, sem nú fer fram í öllum ríkjum vegna heimsfaralds kórónuveirunnar, snýst um það hvenær og hve mikið eigi að aflétta þeim margvíslegu hömlum, sem settar hafa verið og snerta öll svið þjóðlífsins. 

Orðið heimsfaraldur á vel við, því að á okkar litla landi langt frá öðrum þjóðum kemur harkalega í ljós hve gersamlega við erum berskjölduð gagnvart fyrirbærum, sem við höfum enga stjórn á. 

Að mörgu leyti eru þessi atriði að litlu sem engu leyti á okkar valdi. Ber þá fyrst að nefna ferðaþjónustuna, sem er algerlega háð flugsamgöngum á löngum millilandaflugleiðum. 

Þótt við tækjum upp á því að aflétta öllum takmörkunum á ferðafrelsi og flugi, gildir flugbann milli landa áfram á þann hátt, að okkur eru í raun allar bjargir bannaðar.

Meira að segja sjálf Bandaríkin, öflugasta stórveldi heims, sem settu fyrst á þess háttar flugbann, að aðeins útlendingum væri heimilt að koma til Bandaríkjanna, en Bandaríkjamönnum sjálfum áfram, ásamt Írum og Bretum, helstu viðskiptalöndum forsetans, heimilt að fljúga yfir hafið, kom í ljós, að þetta einhliða fyrirkomulag héldi alls ekki, heldur myndi að sjálfsögðu kalla á viðbrögð þjóðanna, sem átti að útiloka. 

Þær gripu til sams konar ráða, og við Íslendingar verðum að hlíta þessum fordæmalausu aðstæðum í millilandaflugi. 

Í flestum löndum í kringum okkur er útgöngubann, sem heftir straum ferðafólks. 

Við erum líka háð verði á olíu og áli í efnahagslífi okkar, auk verðhruns á fiskmörkuðum erlendis. 

Þegar að því kemur, að þessi utanaðkomandi atriði breytast til hins betra skiptir hins vegar miklu að við náum batnandi samkeppnisaðstöðu. Þá mun staðan í baráttu okkar við vágestinn skipta afar miklu. 

Á hverju eigum við þá að lifa?

Pottþétt endurkjör ofurmennis, sem hyggst bjarga lífi meira en milljón manna.

Eftir að sú gagnrýni kom upp í athugasemdum á þessari bloggsíðu, að síðuhafi hamaðist daglega gegn Donald Trump á hatursfullan hátt, er rétt að byrja þennan pistil á því að upplýsa, að áður en þessar ásakanir voru settar fram, voru þrír pistlar á 13 dögum hér á síðunni kórónuveiruna og Trump, og núna eru liðnir fjórir dagar sem enginn pistill hefur verið um hans stefnu, en hins vegar allt að þrír pistlar hjá einum helsta bloggarunum.

Í gagnrýninni var gagnrýnt, að lapið væri upp úr falsfréttum fjölmiðla af Trump og það sem hann segði á blaðamannafundunum. 

Nú verður það ekki gert í þessum pistli, því að byggt verður á áhorfi á heilan fund í síðustu viku. 

Blaðamannafundir Donalds Trumps eru meira en klukkustundar langir og megnið af þeim er löng ræða forsetans. Svipað á við þessa fundi eins og fundina, sem hann hélt í kosningabaráttunni 2016, að það verður helst að hlusta og horfa á þá í heild til þess að gera sér grein fyrir málflutningi og málefnastöðu hans, og ekki síst því hverju hann trúir sjálfur. 

Að grípa upp einstaka ummæli og fréttir úr fjölmiðlum gefur aldrei eins ítarlega mynd og fundurinn allur í heild. 

Þess vegna var gagnlegt að skoða eitt stykki blaðamannafund í vikunni og fara yfir málafylgjuna. 

Út úr henni kom furðulega einföld mynd, með niðurstöðu, sem sýndi forsetann sem ofurmenni, sem myndi bjarga lífi hátt í tveggja milljóna Bandaríkjamanna, sem væri næstum tvöfalt fleiri en létust til samans í öllum styrjöldum Bandaríkjamanna. 

Forsetinn marg endurtók tölur og staðreyndir, sem áttu að styðja þessa niðurstöðu. 

Aðaltalan er 2,2 milljónir látinna, sem hægt var að sjá út úr spálíkani vestra sem verstu mögulegu endalok faraldurins. Á þessari gríðalega háu tölu hefur forsetinn hamrað lengi og hann væri ekki að því nema að hún geti orðið hluti grundvöllar að endurkjöri hans. 

Hann marg endurtók líka, að þessi tala, 2,2 milljónir, væri tvöfalt hærri en tala látinna í öllum styrjöldum sem Bandaríkin hefðu háð frá upphafi vega, en þar vega þyngst Þrælastríðið með 500 þúsud dána og Seinni heimsstyrjöldin með 400 þúsund og heildartalan í öllum styrjöldum BNA er um 1,1 milljón. 

Á annan tug forseta Bandaríkjanna voru við völd þegar öll þessi stríð voru háð, en það lýsir því hvert ofurmenni Trump er, að hann hann einn ætlar sér að bjarga fleiri Bandaríkjamönnum frá dauða en tíu stríðsforsetar á undan honum hefðu getað gert með því að heyja stríð án mannfalls, en það reyndist þeim ómögulegt. Já, litlir kallar, Lincoln og Roosevelt og kó.  

Það er alltaf gagnlegt að skoða mál frá sjónarhóli þess, sem fjallað er um.

Þegar sagt er að forsetinn hugsi aðeins um það eitt að vera áfram við völd, er það auðvitað ekki valdafíkn, sem rekur hann til þess, heldur sú trú hans og vissa að aðeins hann einn geti unnið stærsta afrek í sögu Bandaríkjanna til þess að vernda þegna þeirra og bjarga þeim frá bráðum háska. 

Þegar sumir segja, að forsetinn sé aðeins að nota gamalt trix valdafíkinna manna þess efnis að finna nógu skæðan óvin til að verja skjólstæðinga sína fyrir, snýr þetta greinilega ekki þannig við Trump, sem trúir því innilega sjálfur, að hin hlið málsins, hverjir beri "ábyrgð á dauða þeirra tuga þúsunda, sem samt muni verða faraldrinum að bráð," liggi ljós fyrir í því sem forsetann trúir að sé staðreynd, að Kínverjar og WHO og hugsanlega líka einhverjir ríkisstjórar, beri alla ábyrgð á vágestinum mikla og dauða tuga þúsunda manna. 

Við drepsóttina er barist í stríði, sem gæti orðið hið lang mannskæðasta í sögu landsins, ef ofurmennið mikla væri ekki réttur maður á réttum stað til frækilegra varnar á tímum stríðsástands. 

Einföld og skýr mynd:

Annars vegar eru óvinirnir lífshættulegu, Kína, WHO og þeir sem ekki gera eins og Trump vill.

Gegn þeim stendur Trump, sem segist strax í upphafi hafa byrjað á því að bjarga tugþúsundum manna , langt á undan öllum öðrum og hann hafi haldið því stanslaust áfram síðan.  

Pottþétt. Bjargvættur, sem meira en milljón manns munu eiga eftir að þakka lífgjöf, hlýtur að vinna yfirburðasigur, ekki satt? 

Þegar nú hefur verið bent á að 40 þúsund farþegar hafi flogið frá Kína til Bandaríkjanna eftir að bannið var sett á;  Joe Biden hafi gagnrýnt sleifarlag strax 27. janúar, og hvatt til þess að bregðast af alefli við heimsfaraldrinum; en Trump hafi hins vegar alls 15 sinnum opinberlega, út allan febrúar, gert lítið úr aðvörunarorðum, meðal annars eigin ráðgjafa og WHO, og hælt Kínverjum allan tímann, er svar Trumps einfalt: Kinverjar voru með blekkingar í upphafi faraldurins. 

Eftir er að vísu að útskýra, af hverju blekkingar af höndum Kínverja séu engin afsökun fyrir WHO, en fullgild afsökun fyrir alla aðra, en að því mun sennilega enginn spyrja.  

 

 

Trump styður mótmælendur

Stöðvaður af lögreglu fyrir að stela eigin bíl.

Júnínótt eina fyrir tveimur áratugum vöknuðum við hjónin við það að þrír unglingspiltar voru að hamast við að komast inn í tvo örlitla Daihatsu Cuore bíla, báða bláa, sem ég átti og stóðu fyrir framan bílskúr í stæði, sem þeir gátu staðið hlið við hlið, vegna þess hve mjóir þeir voru. 

Ég dreif mig í föt og hringdi um leið á lögregluna, en þegar komið var út, var annar bíllinn horfinn og kominn niður á autt malarsvæði við Fjölbrautarskólann við Ármúla, þar sem þjófarnir voru að leika sér að því að spóla honum. 

Ég spurði lögregluna að því hvar hún væri, og þegar hún svaraði því til, að hún kæmi úr vesturátt til að góma piltana, ákvað ég að hoppa upp í hinn Cuore-bílinn og fara austur fyrir skólann og freista þess króa bílinn inni með því að koma að honum úr þeirri átt úr því að lögreglan kæmi úr hinni áttinni. 

En um það bil sem ég kom vestur eftir Ármúlanum og var að verða heitur, kom lögreglubíll á móti mér, setti sírenuna og blikkljós á og stöðvaði mig með því að aka þvert fyrir bíl minn og alveg upp að honum. 

Annar lögregluþjónninn kom út úr lögreglubílnum og gekk ábúðarfullur upp að framhurðinni þar sem ég var búinn að rúlla rúðunni niður og nú hófst skondið samtal, orð löggunnar eru skáletruð með feitu letri: 

"Heyrðu, vinurinn, þú ert á stolnum bíl."

"Hvað, ég? Nei, nei, ég á þennan bíl sjálfur." 

"Ekkert svona, það var verið að tilkynna um að þessum bíl hefði verið stolið." 

"Já, það var ég sem gerði það." 

"Þú, sem gerðir það; að stela eigin bíl? Kanntu annan?"

"Nei, ég á bílinn, sem var stolið." 

"Já, sem þú ert sjálfur á. Þessi er nú með þeim betri. Viltu ekki koma yfir til okkar og blása í blöðru hjá okkur." 

"Nei, ég tilkynnti ykkur að bíllinn væri með einkanúmerinu Streit, en þessi bíll er með númerið A-867." 

"Já, vinurinn, það er ekkert að marka það. Þú platar okkur ekki." 

"Ekkert að marka það? Sérðu ekki númerið?"

"Jú, en við þekkjum það vel, að það fyrsta sem þjófurinn gerir oft, er að skipta um númer. Komdu nú."

Í flýti fálmaði ég eftir skoðunarvottorðinu fyrir bílinn og sýndi löggunni það. 

"Sérðu hérna stendur það, A-867, Daihatsu Cuore árgerð 1987. Það er þessi bíll, sem ég er á núna, en hinn bíllinn er líka blár Cuore, með einkanúmerinu Streit og ég á hann líka."

"Af hverju sagðirðu það ekki strax?"

"Ég sagði ykkur það strax, að það væri búið að stela bílnum mínum, sem væri með númerið STREIT. Og nú eru þjófarnir búnir að fá nægan tíma til þess að láta sig heldur betur hverfa." 

Bíllinn fannst tveimur dögum seinna, gerónýtur í Hafnarfirði. Og lögreglan þar útskýrði fyrir mér, að það væri þekkt tilbrigði við bílþjófnaði að skipta liði og brjótast inn í tvo bíla á stuldarstaðnum og fara í burtu á þeim sem fyrr færi í gang. 

Ég hitti Jón Geir Þórisson yfirlögreglumann á rölti uppi í Útvarpshúsi, sagði honum þessa sögu og spurði hvort hann vissi hvaða lögreglumenn gætu hafa verið þarna á vakt. 

Hann rak upp skellihlátur og svaraði: "Mig grunar það," en vil ekkert um það segja. Er ekki nóg fyrir ykkur sjónvarpsfólkið að hafa ykkar eigin Geir og Grana."

Ég jánkaði því, enda hefði fengist dýrmæt reynsla af þessu atviki sem gæti verið til leiðbeiningar í framtíðinni fyrir bílaeigendur. 

Hann varð eitt spurningarmerki í framan. 

"Hvaða lærdómur er það? spurði hann. 

"Sko, sjáðu til. Ef það er stolið bíl frá þér, skaltu ekki elta þjófana á alveg eins bíl." 

 

Sektaður fyrir framan eigin innkeyrslu

Stóra spurningin: Samkeppnistaða Íslands meðal landa heims eftir faraldur?

Ferðaþjónustan er lömuð, hótelin, veitingastaðirnir og allt annað tómt. En við eigum áfram öllu hótelin og aðrar eignir tengdar ferðaþjónustuni, þannig að ef sá dagur kæmi að engin hætta væri á farsótt og kórónuveirutímanum lokið, og nægt starfsfólk fæst, væri tæknilega hægt að byrja að nýju við að ná fyrri styrk. 

Þá er stóra spurningin, hver samkeppnistaða Íslands sem ferðamannalands verður. Vegna samdráttar á efnahagssviðinu verður fjarlægð landsins kannski dragbítur, en á hinn bóginn er það, sem við höfum helst að selja, upplifun, fámenni, víðerni og dreifbýli jákvæð og örvandi atriði.  

Er ekkert að fara til Íslands