Er boltinn hjá Páli Bergþórssyni? Normandy er hérað.

Við Íslendingar eigum okkar Tom Rice þar sem er Páll Bergþórsson veðurfræðingur. Hann stökk í fallhlíf þegar hann varð 95 ára, Tom var 100 ára um daginn þegar hann fór í fallhlífarstökk. 

Um daginn átti Páll 98 ára en auðvitað er engin ástæða til að krefjast þess að hann bæti árangur Tom Rice eftir tvö ár; 95 ára afmælisstökkið var frábært afrek hjá honum, sem og allt það sem hann hefur dundað við að gera undanfarin ár. . 

Þess má geta, að viðtengdi frétt á mbl.is er sagt að Normandy sé bær í Frakklandi, en hið rétta er að Normandy er stórt hérað vestarlega á Ermasundsströnd Frakklands.  

Aldargamalt afmælisbarn stökk úr flugvél

Fjármál stóru félaganna skapa vanda .

Hjá mörgum af bestu knattspyrnufélögunum í bestu úrvalsdeildum fjölmennustu landanna hefur samdráttur í tekjum vegna COVID-19 valdið því að allra skærustu stjörnurnar eru orðnar of dýrar með þeim afleiðingum  að allt of mikið fjármagn fer í þessar fáu en eftirsóttu stórstjörnur. 

Þetta hefur komið fram á ýmsan hátt, svo sem í vandræðunum vegna Messi. 

Hjá félagi þar sem ein stórstjarna er dýrari en samanlagður hópur af leikmönnum, verður annað hvort að selja stórstjörnuna eða til dæmis marga leikmenn.  

Þegar svo margir leikmenn eru í boði getur myndast það ástand að enginn vilji kaupa þá, jafnvel þótt þeir séu góðir og vitað sé, að knattspyrna er fjöldaíþrótt þar sem alltaf þarf minnst ellefu menn inni á í einu. 

En staðan getur á marga vegu, til dæmis þá, að sex miðjumenn, sex framherjar og sex varnarmenn séu til sölu hjá einu félagi og þar með komið offramboð á leikmönnum. 

Arsenal vill losna við sex leikmenn til að kaupa einn

"Langt undir því sem reiknað var með"?

Þessi orð um notkun rafhleðslustöðva eru notuð í rökstuðningi Kærunefndar útboðsmála fyrir því að aðgengi að hleðslustöðvum séu ekki brýnir hagsmunir og því í góðu lagi að tugir hleðslustöðva, sem átti að opna um daginn, verði lokaðar. 

Þetta mat vekur samt spurningar, því að svo hröð og mikil er fjölgun rafbíla og tengiltvinnbíla að þessi ummæli sýnae ansi gamaldags sýn á það sem er að gerast, mun gerast og þarf að gerast.

Það sýnir stöðnun í hugsun að einblína aðeins á stöðu augnabliksins í stað þess að stuðla að framþróun, sem brýnir hagsmunir kalla á.  

Í því ljósi er úrskurður Kærunefndarinnar eins og blaut tuska framan í þá sem vilja stuðla að nútímalegum orkuskiptum á landinu. 

 

Aðgengi að hleðslustöðvunum ekki brýnir hagsmunir

Dýrleg lýsing á jeppaæðinu?

Dýrlega og skemmtilega lýsingu má lesa í dómi um nýjustu gerðina af Hyondai Santa Fe í Mogganum eftir reynsluakstur á bílnum.  

Þar er lýst þeim kröfum sem kaupendur gera varðandi það að brúa mörkin milli fjölskyldujepplings og lúxusjeppa og lýst þein sjónarmiðum sem búið er að troða inn varðandi helst alla bíla, sem hafa annað hvort heiti eða lýsingu framleiðenda og blaðamanna með orðmyndinni "jepp".. svo sen "jepplingur, sportjeppi, borgarjeppi, lúxusjeppi" o.s.frv og fjallað var um í bloggpistli í fyrradag.

Þegar lýst er hinum stórkostlegu kostum og eiginleikum hins nýja og stóra Santa Fe,  

Kröfurnar sem auglýsendur gera er að þessir "jeppar" séu alls staðar ómissandi, jafnt við að fara í Bonus eða með krakkann í skólann eða um krefjandi torleiði og jeppaslóðir. 

Það glerþak, sem áður kann að hafa verið á milli jepplings og lúxusjeppa, er í fyrirsögn sagt hafa verið mölbrotið með Santa Fe. Verður varla betur orðað og varpar dásemlegu ljósi á hinn mikla galdur sem spunninn er í jeppaæðinu sem fer um landið.  

Samkvæmt danskri bílabók er stærð hjólanna undir Santa Fe 19x255/35.  

Ein krafan er að jeppinn sé ekki bara glæsilegur, heldur líka verklegur, svo sem með því að vera á stærri 22ja tommu felgum sem gefi til kynna ævintýralega torfærugetu sem virkar enn meiri vegna "low profile" dekkjanna, sem vegna þess hve breið þau eru og þunn, virðast hjólin undir hinum mikla ferðajeppa enn stærri en þau raunverulega eru.  

Því er síðan lýst sem óvæntum galla, að bíllinn, þessi verklegi torfærujeppi, komist ekki yfir hraðahindranir nema að hristast næstum í sundur, svo ferlega hastur sé hann og þetta sé verst ef minnstu hraðahindranirnar eiga í hlut! 

Samt hafi hann mjúka fjöðrun. Bíddu aðeins, hvernig passar þetta? Low profile dekk og risafelgur til að undirstrika mikla hraðagetu samfara torfærugetu og samt svona slæmt?

Jú, að baki liggur að "low profile" dekk valda því, að það eru örfáir sentimetrar frá götunni upp í felguna, sem þýðir það að hraðahindranir höggvast upp í felgurnar og sprengja jafnvel dekkin. 

Lúxus torfærutröllið glæsilega kemst því stundum ekki nema fetið á grófri möl á jeppaslóð vegna hinna verklegu hjóla undir bílnum og vissara að fara helst ekki út af malbikinu úti á landi og forðast hraðahindranirnar í þéttbýlinu.  

Þegar litið er á lista yfir mismunandi gerðir af Santa Fe, sést, að að minnsta kosti önnur hver gerð er aðeins með drif á framhjólunum, en ekki á afturhjólunum! 

Glerþak jepplingsins mölbrotið

65 ára gamalt hegðunarmynstur Kínverja.

Allt frá sigri kommúnista í borgarastyrjöldinni í Kína 1949 hafa Maó og arftakar hans stundað ágenga utanríkisstefnu sem greinilega hefur allan tímann miðað að því að efla veldi Kínverja eftir föngum og hika ekki við að ganga út á ystu nöf. 

Þeir hafa alla tíð lýst yfir þeirri stefnu sinni að klára borgarastyrjöldina með því að sameina Tævan og Kína, en þjóðernissinnar Sjang Kæ Shek flúðu þangað 1949 og hefur eyjan verið sjálfstæð alla tíð síðan og reitt sig á yfirlýsingar Bandaríkjamanna um að koma Tævan til hjálpar. 

1954 kröfðust Kínverjar þess að fá afhentar Kvemoj og MatTu sem eru við strönd Kína, en Tævanir létu ekki af hendi. 

Ófriðlega horfði um hríð en síðan dó þessi deila út. 

Þegar sveitir Sþ. undir stjórn Mac Arhurs voru að komast að Yalufljóti og Norður-Kórea að falla sendu Kínverjar fjölmennar sveitir "sjálfboðaliða" til að hjálpa her Norður-Kóreumanna. 

Mac Arthur vildi þá hóta notkun kjarnorkuvopna og beita þeim hiklaust, en Harry S. Truman hafnaði því og rak Mac Arthur.

Í framhaldi af þessu sagði Mao að Bandaríkin væru "pappírstígrisdýr" en niðurstaðan varð vopnahlé, sem enn stendur og síðar fræg heimsókn Nixons og Kissingers til Kína til að bæta samúð þessara stórveld. 

Um síðir náðust samningar við Breta um Hong Kong, sem Kínverjar standa misvel við og eru með tilburði víða á þessum slóðum, sem minna á Kvemoj og Matsu. 

Yfirlýsing Harris nú er árétting á stefnu Bandaríkjanna þegar sagt er "Hingað og ekki lengra."

Harris sakar Kína um ógnartilburði

Mikið í lagt að ná aurunum af ellibelgjunum.

21. öldin er enn öldin sem ríkisstjórnir allra flokka unnu sleitilítið við að ná af elsta fólkinu sem mestu, helst öllu, sem það vann sér inn utan lífeyriskerfisins. 

Ein aðferðin var að halda krónutölu frítekjumarksins óbreyttu árum saman á meðan verðbólgan át það hægt og bítandi upp. 

Hugkvæmnin að baki svonefndum tekjutengingum hefur verið svo mikil að önnur eins ku ekki finnast með öðrum þjóðum. 

Gamlingjunum, sem hafði skilist þegar þeir voru skyldaðir á þeim árum, sem þeir voru á vinnumarkaðnum, til að leggja hluta af tekjum sínum í lífeyrissjóð til elliáranna, var refsað með því að ná þessari eign þeirra af þeim í sem allra stærstum mæli. 

Nýjasta afrekið sem komið hefur fram hjá stjórnvöldum felst í einhverju lélegasta ástandi varðandi heimilisfesti og kjör elsta fólksins síðustu æviárin, sem vitað er um á Vesturlöndum, og hefur í för með sér aldeilis einstæða sóun fjármuna í kringum hjúkrunarheimilin. 

Nú er hægt að skoða kjör eldri borgara

Jaðarflokkarnir fyrstir af stað og hvað gerist nú?

Þessa dagana má sjá hvernig tveir flokkar úti á jöðrum íslenskra og erlendra stjórnmála hafa þegar hafið markvissa kosningabaráttu og eru þar með með frumkvæðið í henni eins og er. 

Þetta eru Sósíalistaflokkurinn og Miðflokkurinn. 

Sósíalistarnir kenna sig við stefnu þar sem harðsnúnir valdhafar náðu meira en 70 ára valdaferli í stórum hluta Evrópu og viðar og  fékk að gera rosalega tilraun, sem mistókst hrapallega. 

Nú telja sósíalistarnir geta boðið fram eins konar manneskjulegan og lýðræðislegan sósíalisma eins og Ungverjalandi og Tékkó 1956 og 1968, en barinn var niður með hervaldi. 

Miðflokkurinn kennir sig að vísu við miðjuna en hefur nú farið fram með látum með stefnu, sem er óvenjulega langt úti á hægri kantinum. 

Minnir um margt á Trump, að setja allt á fullt hér á landi við að auka neyslu og framleiðslu sem allra mest á þeim tíma í heimssögunni, sem rányrkja og taumlaus græðgi stefnir auðlindum jarðar í þrot. 

"To make America great again" var slagorðið sem Trump notaði um svona stefnu og hann náði athyglinni og umtalinu og þar með frumkvæðinu vestra.  

Á auglýsingamynd frá Miðflokknum er birt mynd af einu af hverasvæðum Íslands ósnortnu og þess krafist að þegar í stað verði hafin stórsókn til að virkja jarðvarmann sundur og saman. 

Trump gekk aldrei svona langt, enda halda Bandaríkjmenn sig enn við þá 140 ára gömlu stefnu að Yellowstone sé "heilög jörð¨" þar sem aldrei verði svo mikið sem einn af 10 þúsund hverum snertur. 

Í ofanálag boðar Sigmundur Davíð þá stefnu, að hámarksneysla verði keyrð inn í allt hagkerfið, ekki síst flugið. 

Fróðlegt verður að sjá hverju kröftug byrjun jaðarflokkana tveggja muni skila þeim. 

Það hefur áður gerst að kraftmikil og einstrengingsleg þjóðernisstefna hafi skilað ákveðnu fylgi hér á landi og einnig í öðrum löndum og því mátti það vera fyrirsjáanlegt, því miður, að einhver flokkurinn hér myndi róa á þau mið. 

Og nú verður fróðlegt að fylgjast með framhaldinu og sjá viðbrögð annarra framboða við eins konar tangarsókn frá jöðrunun til hægri og vinstri. 

Þétta þarf net hleðslustöðvanna.

Þótt drægni rafbíla hafi vaxið undanfarin ár, blasir við, að fjölgun hleðslustöðva er eitt mikilvægasta atriðið í orkuskiptunum, því að séu stöðvarnar ekki nógu margar, er fjölgun rafbílanna farin að vinna á móti sér. 

Og enda þótt fjöldi hleðslustöðvanna einn og sér þyki mikilvægur, þarf líka að þétta netið þannig að ekki sé of langt á milli þeirra. 

Lengi vel var full langt á milli Borgarness og Staðarskála, um 90 kílómetrar, og líka á milli Varmahlíðar og Akureyrar, svo að dæmi sé tekið. 

Oft gleymist það þegar hleðslustöðvarnetið er skoðað, að yfirleitt er ekki hægt að komast upp í nema 80 prósenta hleðslu, því að hleðslan verður hægari í lokin. 

Undanfarin misseri hefur verið ákveðið hestaflakapphlaup eða rafhlöðukapphlaup í gangi, en rétt handan við hornið glyttir þó í bíla sem eru ódýrari en þessir ofurbílar, og má þar nefna Dacia Spring sem dæmi. 

Nefna má líka lika tveggja til þriggja manna rafbíla, sem verða með drægni upp á 100 til 130 kílómetra til þess að gefa færi á að selja ódýrari bíla en nú eru í boði. 

ON opnar nýjar hleðslustöð við Baulu

"Blásker liggur brotið...". "Innsog að vori..."

Svo lengi sem gerð verða ljóð og textar við íslensk lög verður hætta á því að rangt sé farið með sumt eða misskilningur um annað. 

Allar kynslóðir landsins sungu "Litlu fluguna" þegar hún varð á allra vörum sama kvöldið og hún var frumflutt í útvarpsþætti Péturs Péturssonar, sem hét "Sitt af hverju tagi."

Hins vegar vafðist eitt orð talsvert fyrir mörgum, einkum hjá ungviðinu, en það var upphafsorðið í þriðju ljóðlínu: "Bláskel liggur brotin milli hleina." 

Voru sungnar margar útgáfur af orðinu, oftast "blásker" sem var auðvitað gersamlega óskiljanlegt. 

Ungur sonur vörubílstjóra heyrði og skildi ekki alveg hvað sungið var í þriðju ljóðlínu lagsins, sem gekk undir heitinu "Hvað er svo glatt?" en hét raunar "Vísur Íslendinga."

Þvert á þá skilyrðislausu hrynjandi í íslensku, ekki hvað síst í ljóðum þjóðskálda, eru áherslurnar í ljóðinu  að fyllilega í samræmi við kröfuna um að áherslur í íslensku séu ævinlega á fyrata atkvæði hvers orð, en um leið og byrjað er að syngja lagið er þessi regla þverbrotin æ ofan í æ. 

Til dæmis er síðari hluti fyrsta vers ævinlega sungin svona: (áherslurnar feitletraðar)

 

"Einsog að vori laufi skrýðist lundur

lifnar og glæðist hugarkætin þá." 

 

Kornungur vörubílstjórasonurinn ruglaðist á fleiru en áherslunum í þessu erindi og söng hástöfum: "Innsog að vori..."

Misskildustu íslensku lögin: „Við syngjum öll slefa og prumpa“

Hve langan tíma í viðbót hefði þurft í Afganistan?

Þegar blásið var til innrásar í Afganistan var það von manna að mesta herveldi heims myndi með aðstoð nokkurra bandamanna sinna takast að uppræta hryðjuverkasamtök þar, vinna bug á Talibönum og þoka þjóðinni til nútímalegri lifnaðarhátta. 

Rússar höfðu að vísu lagt í svona hernað þar allan áttunda áratuginn en gefist upp og mátti heimsbyggðin horfa upp á valdatöku Talibana 1994.  

Þessi bitra reynsla Rússa virtist ekki fæla Bandaríkjamenn frá því að ráðast með her inn í landið. 

Það vekur upp spurninguna hvort þeir hefðu farið út í þetta ef þeir hefðu vitað um það að framundan væri stríð, sem ekki sæi fyrir endann fyrir eftir tuttugu ár. 

Að vísu tókst að hafa hendur í hári Osama bin Laden og hefna með því fyrir árásina á Tvíburaturnana 11. september 2001. 

En hvað olli því að stríðið hélt samt áfram í áratug í viðbót?

Bandaríkjamenn eru nú gagnrýndir fyrir svik við afgönsku þjóðina, en ýmsar spurningar vakna. 

Hvernig má það vera að Talibanar náðu landinu öllu á sitt vald að því er virtist fyrirhafnarlaust nánast á örfáum dögum og að stjórnarherinn hreyfði varla hönd né fót þótt á pappírnum virtist stjórnarherinn hafa yfirburði í herafla, bæði hermannafjölda og hergögnum. 

Nauðsynlegt er að fá svar við þessari spurningu áður en ákvörðun tveggja Bandaríkjaforset um brottför er fordæmd. 

Svara þarf því líka, hve mörg ár í viðbót Tony Blair og fleiri telja að þurfi til þess að vinna fullnaðarsigur og hvers vegna það verði miklu léttara en að vinna Víetnamstríðið á sínum tíma. 

Biden sagði að stjórnarherinn hefði algerlega skort baráttuvilja, og ef svo er, hvaða ástæða er til að ætla að erlendur her sem berst gegn innfæddum, hefði náð meiri árangri?  

Blair: Brottför Bandaríkjahers hræðileg mistök