Eiga ekki allir aðilar að viðskiptum að hagnast á þeim?

Það virðist vera augljóst hagræði í viðskiptum fólgið í notkun korta í stað seðla. Það ætti að eiga við bæði bankakerfið og um korthafana, sem skapa kortaviðskipti. 

En upphæðin, sem sagt er að bankar rukki fyrir hverja færslu verða að vera sanngjarnar en ekki eins háar og maður hefur heyrt um, til dæmis hvað varðar hraðbankaviðskipti. 

Allt of margt í bankaviðskiptum lyktar af því að það eru bankarnir sem setja reglurnar og þá á þann hátt að öll áhætta og sem allra mest af kostnaðinum lendi á viðskiptavinunum. 

Það hlýtur að vera ástæða fyrir því ef ESB ætlar að leggja bann við því að bankar rukki viðskiptavini sína fyrir að nota greiðslukort. 

Fróðlegt væri ef hægt væri að birta vandaða úttekt á því flókna völundarhúsi sem bankakerfið er. 

Leggja bann við að rukka fyrir kortanotkun

Hvernig skyldi þetta vera í öðrum ríkjum og löndum?

Í útskýringum á því að einn maður gat á andartaki fullvissað alla íbúa hálfrar annarrar milljóna ríkis um það að dauðastund þeirra væri að renna upp og að engin leið var til að afturkalla þessi skilaboð í 40 mínútur sést glögglega hrópandi brotalöm á kerfi, sem varðar líf eða dauða íbúa heils lands. 

Því að vissulega er þéttbýll eyjaklasi, sem er að flatarmáli álíka stór að flatarmáli og Belgía ígildi lands í Evrópu. 

Kerfi, sem felst í því að tvisvar eða þrisvar á hverjum degi styður einn maður á hnapp, og síðan á annan hnapp í beinu framhaldi til staðfestingar til að standa að nokkurs konar endurræsingu svona gríðarlega mikilvægs kerfis, gat ekki annað en brugðist fyrr eða síðar. 

Til samanburðar má nefna, að þegar ég kannaði hvað þyrfti að gera í símafyrirtækjum á Íslandi til að þau leyfðu hleranir, kom í ljós að hjá tveimur af þremur fyrirtækjunum þurftu þrir yfirmenn þess að samþykkja og kvitta fyrir hleranaleyfi, en hjá einu fyrirtækinu þurfti aðeins einn til. 

Ástæðan til þess að þrír voru taldir lágmark hjá tveimur fyrirtækjanna var sögð sú, að leyfi til hlerunar væri svo afdrifarík og alvarleg ákvörðun, að vissara væri að þrír menn hið minnsta bæru ábyrgð á því. 

Að sama skapi fannst mér þá og finnst enn það galið að fela mikið og óafturkræft vald aðeins einum manni. 

Þriggja manna kerfi eða hliðstæða þess hjá tveimur íslenskum símafélögunum er víst við lýði varðandi "kjarnorkuhnapp" Bandaríkjanna, og þess vegna vekur hið glataða kerfi almannavarna á Hawai furðu og spurningar.

Hvernig skyldi sambærilegum kerfum í öðrum ríkjum Bandaríkjanna og raunar í öðrum löndum heims vera háttað? 

Og hvað um enn mikilvægari kerfi hvað snertir endanlega en hugsanlega mjög snöggsoðna ákvörðun um gagnárás, sem getur hleypt allsherjar kjarnorkustríði af stað?

Hnappa, sem varðar allt líf á jörðinni?

Hvað gerðist eiginlega á Havaí?

Ný hugsun að ryðja sér til rúms?

Ég frétti af því fyrir vestan um daginn að hjá Vegagerðinni sé ný hugsun að ryðja sér til rúms í auknum mæli, sem mér líst vel á. 

Hún er sú að vegfarendur geti aflað sér upplýsinga um það hvar og hvenær verði snjómokstur á vegum og ökumönnum gefinn kostur á að fylgja á eftir moksturstækjum og njóta fylgdaraksturs. 

Þetta ætti að verða hægt að gera aðgengilegt, til dæmis á netinu. 

Þetta myndi verða til hagsbóta fyrir alla, auka öryggi og þægindi mjög í ferðum um vegi og verða fagnaðarefni. 

Liður í þeirri viðleitni, að segja frekar "já, ef..." og tilgreina skilyrði fyrir jáinu, heldur en að segja hreint nei, bara af því að það er einfaldara fyrir þann sem sér um viðkomandi svið.

Fylgdarakstur yfir Þrengslaveg

Strax í dag. Vilji allt sem þarf. Pokasjóður.

Einu sinni voru engir plastpokar og samt voru engin vandræði við búðaborðin. Mörg ráð gegn ógn plastmengunar eru tiltæk fyrir okkur öll strax í fyrramálið. 

Við blasir að "á skal að ósi stemma" eins og sagt var forðum, það er, að stöðva útbreiðslu plastsins við upptök þess, í framleiðslunni sjálfri. 

En plastið er svo ótrúlega lúmsk framleiðsluvara. Sést best ef maður svipast um og sér hvernig bílar eru nánast klæddir plasti og búnir til úr plasti að stórum hluta. 

Framboð plastsins blasir hins vegar við í verslunum. 

Og hver og einn ætti að íhuga, hvort það þurfi nokkuð að kaupa þá plastpoka, sem við kaupum sífelld. 

Fyrir nokkrum árum datt mér í hug að gera plastpoka fjölnota, og tók að gamni mínu mynd af einum plastpokanum, sem entist sem aðalburðartækið í nokkur ár og bar þess sannarlega merki eins og sjá á mynd af honum, sem ég ætla að setja hér inn. 

En auðvitað þarf miklu meira en til ef á að ná á viðunandi árangri á þessu sviði og nokkrum dögum fyrir andlát sitt, gaf Edda Heiðrún Backmann, sú mikla hugsjónakona, mér umhverfismildan og sterkan poka sem fyrir ótrúlega tilviljun passaði svo vel á stýrið á vespuhjólinu mínu, að hann hefur fylgt mér síðan, meira segja alla hringina þrjá um Ísland, sem farnir hafa verið á þessu hjóli.  

Með því að afleggja alveg plastpoka og hafa í staðinn meðferðis fjölnota poka úr endurnýjanlegum eða vistvænum efnum, er hægt að byrja í ranni hvers manns strax í dag. 

Huga þarf vel vali á efni í stað plastsins. Þannig þola skógar jarðarinnar ekki einhliða ásókn í timbur. 

Á sínum tíma var svonefndur Pokasjóður stofnaður til þess að draga úr plastpokanotkun og láta innkomið fé ganga til umhverfismála. 

Síðan var því breytt þannig að féð gengur til líknarmála og er það út af fyrir sig hið besta mál. 

En þegar hraðvaxandi ógn plastmengunarinnar er skoðuð vaknar spurningin um hvort hugsunina á bak við Pokasjóð megi endurvekja og láta eitthvert gjald renna beint til þess að stemma stigu við plastæðinu, sem ríkir á fjölmörgum sviðum. 

Það ætti til dæmis ekki að vera leyfilegt að láta það viðgangast að kaupa plastpoka í verslunum, nema gegn borgun hás gjalds eða að viðskiptavinir komi sjálfir með sína poka.  

„Hafið á það inni að við tökum slaginn“

Hve lengi á "GAGA", ("MAD"), að storka lögmáli Murphys?

Lögmál Murphys segir að ef eitthvað geti farið úrskeiðis, muni það gerast fyrr eða síðar.

Þetta gildir um smátt sem stórt. Dæmi:  Ef hægt er að skrúfa skrúfu vitlaust, verður það gert fyrr eða síðar.

Dæmi af þessum toga, "smáatriði" á borð við eina skrúfu eða einn bolta, hafa kostað hundruð manna lífið í flugslysum.  

Tíminn vinnur gegn þeim sem ekki vilja taka mark á þessu og þetta liggur alveg ljóst fyrir. 

Og þó.  Ekki hjá öllum. 

Ekki hjá þeim leiðtogum völdugustu ríkja heims sem hafa í meira en hálfa öld haldið allri heimsbyggðinni og lífinu á jörðinni í spennu vegna þess, að þeir hafa taka augljóslega ekki mark á lögmáli Murphys þegar um er að ræða að hefja kjarnorkustríð fyrir slysni. 

1983 var það einn Rússi, sem upp á eigin spýtur kom í veg fyrir að Sovétríkin svöruðu kjarnorkuárás frá Bandaríkjunum, sem kom fram á tölvum í tengslum við ratsjár Rússa og reyndist stafa af bilun. 

Nú gerist það að einn maður ýtir á vitlausan hnapp og íbúar Hawai, ein og hálf milljón að tölu, fá skipun um að fara samstundis í skjól vegna yfirvofandi eldflaugaárásar.  Væntanlega vegna þess að Kim Jong-un sé búinn að "ýta á hnappinn sinn."

Viðbragðstíminn vegna raunverulegrar stórárásar af þessu tagi er svo stuttur, talinn í mínútum, að stórhætta er á því að þeir, sem fá hina röngu aðvörun, telji sig tilneydda að svara í sömu mynt. 

"Ýtti óvart á hnapp" er skýringin núna. Og þjóðhöfðingi íbúa Hawai-eyja hefur nýlega stært sig af því að hans "hnappur" sé sá langsstærsti í heimi, miklu stærri en hnappur Kim Jong-un, sem myndi verða notaður til að ráðast á Bandaríkin.

Og í Moskvu situr maður með álíka stóran hnapp og nú er hafinn metingur vegna þess að hnappurinn í Washington þurfi að vera áberandi stærri en hnappurinn í Moskvu. 

Þessir tveir hnappar bera ægishjálm yfir alla aðra. Áætlað er að "fælingin" vegna tilveru þeirra byggist á því að hvor þjóðin um sig geti gereytt hinni fimm sinnum! 

En nú ku það ekki vera nóg, bráðnauðsynlegt er talið vestra að sú þjóð geti eytt hinni minnst sex sinnum!   

Þetta er náttúrulega bilun, sú langstærsta í sögu mannkynsins. 

Hve lengi halda menn, að hægt sé að komast upp með það að storka lögmáli Murphys?

Af hverju er ekki fyrir löngu búið að vinda ofan af þessu brjálæði? 

GAGA, - Gagnkvæm Altryggð Gereyðing Allra?

MAD, - Mutual Assured Destruction?

Sendu út eldflaugaviðvörun fyrir mistök

Ali var alltaf á heimavelli.

Það er gríðalega mikilvægur eiginleiki íþróttamanna að nýta sér eins og kostur er allar aðstæður á keppnisstað til þess að efla baráttuþrekið, jafnvel erfiðar aðstæður, sem við fyrstu sýn kunna að sýnast þrúgandi. 

Ken Norton, sem var einn erfiðasti andstæðingur Muhammads Ali, sagði að eitt af því sem hefði reynst sér erfitt hefði verið sá eiginleiki Ali snúa aðstæðunum á hverjum bardagastað ævinlega sér í hag. 

"Ali hafði eitthvert lag á því að snúa útivöllum í heimavelli fyrir sig. 

Á sama tíma og veldi George Foremans var sem mest, þurfti hann ekki annað en að sigra með yfirburðum í störukeppni við upphaf bardaganna og gera andstæðingana skjálfandi af ótta. 

Norton og margir fleiri voru saltaðir í stuttum og einhliða bardögum. 

Ali tók sér góðan tíma fyrir "The rumble in the jungle" til þess að gera hinn stóra leikvang og alla umgjörð aðdragandans að bardaganum að sínum allsherjar heimavelli. 

Foreman var dekkri á hörund en Ali og hefði því átt frekar að vera eftilæti heimamanna en Ali. 

En Foreman var með gæludýr með sér, sem sneri dæminu alveg við. Þetta var stór hundur af sama kyni og hinir hötuðu nýlendukúgarar Belgar höfðu notað á sínum tíma. 

Þegar komið var inn í hringinn stóð Ali í horninu og stjórnaði 80 þúsund áhorfendum með handasveiflum eins og hljómsveitarstjóri og lét alla öskra einum rómi: "Ali, bomayea!", sem útleggst "Ali dreptu hann!" 

Eftir hraða fyrstu lotu, þar sem Ali niðurlægði Foreman með því að raða inn á hann eldsnörpum beinum hægri handar höggum, eyddi Ali hluta af dýrmætum hvíldartíma með því að standa við kaðlana, horfa yfir salinn og láta alla hrópa: "Ali, bomaye!" 

Hann espaði Foreman í hörðu návígi með því að tala við hann: "Sýndu mér hvað þú getur. Er þetta allt og sumt? Þú veldur mér miklum vonbrigðum.  Þú slærð eins og stelpa. " 

Hann elskaði að láta Foreman hata sig. 

Við það að verða pirraður, æstur, svekktur og espaður, sóaði Foreman kröftum og brást rangt við áætlun Ali, sem kom öllum á óvart og fólst í því sem hann nefndi síðar "Ropa-dope" eða "Kaðladóp", að liggja afturhallandi í köðlunum svo að höfuð og axlir voru fyrir utan besta höggsviðs Foremans, verja bol og andlit með örmum og hönskum og lofa öðrum af tveimur högghörðustu hnefaleikurum heims að sóa kröftum sínum í gagnslítil högg. 

Á meðan hvíldi Ali sig með því að liggja svona í köðlunum, en tók síðan stuttar, snarpar rispur og raðaði beinum höggum inn á Foreman, sem trufluðu hann enn meira og tóku frá honum mátt og sálarstyrk. 

„Ég elska að láta hata mig“

Mótsögn í kenningu, sem heldur ekki vatni. Hjarta Vestfjarða.

Ekki þarf annað en að líta á kort til að sjá, að það er á leiðinni frá Reykhólasveit til Ísafjarðar sem Vesturlína slær út vegna illviðra og að Hvalárvirkjun mun nær engu skila til að auka afhendingaröryggi á Vestfjörðum þótt hún verði tengd inn á þá línu. 

Í stað þess að drífa í því að gera þessa línu örugga með því að leggja hana í jörð þar sem þess er þörf segja virkjanamenn, að eina leiðin til að auka öryggið sé að fara út í stórkostlega eyðileggingu á ósnortnum víðernum sunnan Drangajökuls með Hvalárvirkjun hinum megin á Vestfjarðakjálkanum og lagningu algerlega nýrrar háspennulínu í jörð þaðan alla leið yfir í Ísafjarðardjúp og síðan þaðan alveg nýja línu yfir alla firðina við sunnanvert Djúp til Ísafjarðar. 

Virkjanamenn segja að slík framkvæmd með margra tuga kílómetra langar línur í jörð séu ekkert  mál fjárhagslega, en hins vegar verði óviðráðanlegt vegna mikils kostnaðar, að setja núverandi línu frá Reykhólasveit vestur til Ísafjarðar í jörð. 

Þetta er augljós mótsögn sem heldur ekki vatni. 

Ef endilega á að virkja á Vestfjörðum, sem ekki á að gefa sér fyrirfram að sé besta ráðið fyrir afhendingaröryggið, þarf að forgangsraða virkjanakostum og náttúruverðmætum sérstaklega fyrir fjórðunginn. 

Á síðustu áratugum hafa stór og ósnortin víðerni fengið æ meira vægi sem mikilvægustu náttúruverðmætin.

Vespuhjólsferðin "Hjarta landsins" síðastliðið sumar báða hringina í einum rykk, þjóðveg nr. 1 og Vestfjarðahringinn, 2000 km á rúmum þremur sólarhringum, var farin til þess að benda á það að það er ekki aðeins eitt hálendi, miðhálendið, sem í húfi er, heldur einnig Vestfjarðahálendið.

Ef allt er haft uppi á borðinu koma inn á blað virkjanir, að vísu minni en Hvalárvirkjun, í botnum fjarðanna, sem eru næstir Ísafirði fyrir innan Skutulsfjörð. 

Þaðan er langstyst frá virkjunarstöðum yfir í langfjölmennasta byggðarlagið í fjórðungnum.

 

  

Segja fullyrðingu Landverndar ranga

Herraþjóðin og skítaþjóðirnar.

Sagan af herraþjóðum og þrælaþjóðum/skítaþjóðum er ekki ný, hefur skotið upp kollinum í gegnum mannkynssöguna og kannski aldrei meira en á síðustu öld. 

Velgengni stórs hluta Bandaríkjanna byggðist fram á síðustu öld á því að herraþjóðin bandaríska notaði vinnuafl þrælaþjóðanna eða "skítaþjóðanna" í Afríku óspart. 

Þetta fólk, "skítaholufólk" ef reynt er að þýða með hrárri þýðingu, var þó flest flutt nauðungarflutningum til lands verðandi herraþjóðar

Meira að segja afreksfólk eins og Jesse Owens mátti ekki gista á sömu hótelum og hvítir bandarískir afreksmenn. 

Á fyrri hluta síðustu aldar voru "skítaþjóðirnar", "skítaholuþjóðirnar" eða skítapakkið slavnesku þjóðirnar í austanverðri Evrópu og raunar allar þjóðir, sem ekki voru af kynþætti yfirburða, sem vísindamenn í þjónustu herraþjóðarinnar höfðu rannsakað til að sanna mismuninn á kynþáttunum. 

Í draumaríki herraþjóðarinnar áttu slavneskar þjóðir að verða auðmjúkir og þægir þjónar. 

Hegðun Japana í seinni heimsstyrjöldinni passaði vel inn í þessa ímynd. 

Nú hefur hugtakið "skítaþjóð" eða "skítaholuþjóð", heilf heimsálfa af rumpulýð, verið stimplað rækilega inn á ný, og sjá má þau viðbrögð hjá einstaka íslenskum bloggara, að Trump sé að segja það sem svo margir hugsi, að sumar þjóðir séu skítapakk og eigi því ekkert gott skilið. 

Það sé eðlileg hugsun hjá okkur, þessum kynhreinu, að finnast við vera yfir hafið yfir "skítaþjóðir." 

Og að taka undir með Trump að allir Haítibúar séu með alnæmi og því eigi að hafa sem minnst samskipti við það skítapakk. 

Hann virðist vera búinn að gleyma því hvaða þjóð byrjaði á því að smita aðrar með alnæmi án þess að vera stimpluð sem "skítaholuþjóð" auk þess sem það er ótrúleg fáviska og fordómar fólgnir í því að alhæfa svona án þess að hafa kynnt sér neinar staðreyndir. 

Svo er að sjá að undir skilgreininguna um skítapakk falli allar Afríkuþjóðir og þar með þjóður Nelson Mandela og Desmond Tutu. 

Nú hefur skilgreiningin meira að segja verið negld þannig, að skítapakkið í þessum löndum eigi ekki skilið að því sé veitt neyðarhjálp þegar náttúruhamfarir verða. 

Næsta skref gæti verið að láta Rauða krossinn flokka þjóðir og hætta allri aðstoð við "skítaþjóðirnar" og skítapakkið. 

Raunar virðist skilgreiningin á mismunandi þjóðum eða kynþáttum vera þríþætt, því að slagorðið "make America great again!" á aðeins við um Bandaríkjamenn en ekki Kanadamenn, sem eru beittir refsiaðgerðum ef þeir framleiða betri vörur en Bandaríkjamenn. 

Kanadamenn virðast vera óæðri Ameríkanar en hinir einu sönnu, mitt á milli þess að vera sannir Ameríkanar eða skítaþjóð. 

Ég hlustaði á Trump tala um ógnina af annarri, þriðju og fjórðu kynslóð innflytjenda. 

Þar með er ekki óhugsandi að næsta skref hjá honum verði að flokka Obama og aðra afkomendur innflytjenda frá Afríku sem skítapakk, algera andstæðu snillingsins og gáfumannsins, sem situr í Hvíta húsinu. 

Trump hefur neitað að hallmæla samtökum hægri öfgamanna og nýnasista í Bandaríkjunum og talið félaga í þessum samtökum upp til hópa hið vænsta fólk. 

Hafa þessi samtök þó drepið miklu fleiri blökkumenn og innflytjendur en nemur drápum, sem öfgamúslimar hafa staðið fyrir. 

 

„Þetta fólk frá þessum skítalöndum“

Súrnun sjávar er enn nærtækari og orkuskiptin óhjákvæmileg.

Hlálegt er að sjá því haldið fram að loftslag sé ekkert að kólna á jörðinni, af því til dæmis að allur ísinn í Íshafinu sé enn ekki bráðnaður. 

Meðaltöl í veðurathugunum um alla jörðina tals sínu máli. 

Og hér á landi horfum við upp á hraða bráðnun jöklanna. 

Þeir, sem andæfa breytingum í orkumálum, minnast aldrei á súrnun sjávar, sem er staðreynd og stendur Íslendingum nærri, hvað þá að talað sé um óhjákvæmilega þurrð á jarðefnaeldsneyti jarðar. 

Súrnun sjávar nú er hin hraðasta í 59 milljón ár, en þá urðu fjölmargar tegundir útdauðar. 

Það eru margar hliðar á því viðfangsefni að minnka útblástur og sóun á jarðefnaeldsneyti. 

4 milljarðar af 7 milljörðum jarðarbúa búa nú í borgarumhverfi og það er af þeim sökum sem athyglin hefur beinst að þeirri sóun, sem mest er, borgarumferðinni, sem að mestu er fólgin í akstri einkabíla. 

Í öðrum bloggpistli í dag er minnst á nokkur atriði, meðal annars þessi: 

Hver maður, sem ferðast á reiðhjóli, léttu vélhjóli eða með almenningssamgöngum, skapar rými fyrir einn viðbótar bíl í umferðinni. 

Ef bílarnir væru styttri en nú er, til dæmis þótt ekki væri nema hálfum metra styttri, myndi á Miklubrautinni einni verða 50 kílómetrar auðir samtals á hverjum degi, sem annars væru þaktir af bílum. 

Myndin, sem er hér á síðunni, er tekin af minnsta rafbíl landsins, sem hefur engin aftursæti, af því að meðaltali er aðeins 1,1 í hverjum bíl í borgarumferð. 

Fyrir bragðið er þessi bíll heilum metra styttri en meðalstór bíll af gerðinni Skoda Octavia, en samt finnst þeim, sem sitja í honum, munurinn nær enginn hvað rými snertir fyrir einn til tvo, því að hann er alveg nógu breiður.  

Hámarkshraði svona bíls er 100 km/klst ef í það fer, og ef eitthvað er, er hann fljótari í ferðum vegna þess hve snaggaralegur hann er og lipur. 

Í einu borgarferð minni í gær var þessi bíll með núll útblástur, og rafmagnið til ferðarinnar fram og til baka austast úr Grafarvogshverfi, alls 24 kílómetrar, kostaði 70 krónur í stað um 500 króna eldsneytiskostnaðar á meðalstórum bíl. 

Ef hann hefði verið á ferð með þremur eins bílum, hefðu þeir skapað autt viðbótarrými á leiðinni fyrir einn venjulegan bíl. 

En ekki bara það. Þegar komið var á ákvörðunarstað var hvergi að sjá autt bílastæði í grennd við ákvörðunarstaðinn, en þá vildi svo vel til, að vegna þess hve bíllinn er hlægilega stuttur, varð engin töf vegna leitar að bílastæði, nógu stórt rými fyrir þennan stubb blasti við frá ákvörðunarstaðnum, aftan við bíl, sem annars hefði verið einn í stæðinu og enginn annar getað deilt því með honum. 

Vel sést, að Tazzari rafbíllinn er utan við innkeyrsluna í bílskúrinn aftan við hann. 

Ef ég hefði verið á venjulegum bíl, er ómögulegt að vita hve langur tími hefði farið leit að stæði og hve langt þetta stæði hefði verið frá ákvörðunarstað.

Hér var á ferðinni sparnaður í tíma og sparnaður í akstri. 

Hafa áhyggjur af loftslagsbreytingum

Minnst þrjár lausnir í boði framhjá Klambratúni?

Meðan engin stjórn er á lengd þeirra bíla, sem fer sífellt fjölgandi í umferðinni í Reykjavík, og enginn skilningur ríkir á þeim aðferðum, sem beita má til þess að vinna rými í umferðinni með ívilnunum á því sviði, eru til fleiri leiðir en sú aðferð, eða löng göng, til að liðka fyrir í flöskuhálsinum, sem er á Miklubraut á milli Kringlumýrarbrautar og Snorrabrautar.  

Góð dæmi um slík göng má sjá í erlendum borgum eins og Osló og Brussel. 

En það er líka möguleiki á að breikka Miklubraut upp í þrjár akreinar í hvora átt á þessum kafla eða að fara blandaða leið með einum stuttum göngum á milli Stakkahlíðar og Lönguhlíðar og breikkun milli Lönguhlíðar og Snorrabrautar/Bústaðavegar. 

Eitt hús, stóra blokkin á gatnamótum Lönguhlíðar og Miklubrautar, er aðal farartálminn á þessari leið. Húsið er merkilegt út af fyrir sig sem ein af fyrstu stóru og háu blokkunum í Reykjavík og arkitektúr þess er einnig merkilegur. 

Þess vegna er það ekki fýsileg lausn að rífa blokkina, en hins vegar skárra, ef hún yrði keypt upp og stytt um einn stigagang. 

Það væri hægt að breikka Miklubrautina framhjá enda blokkarinnar með uppkaupum á húsunum á móti henni við hornið að sunnanverðu og göngustíg undir eða í gegnum blokkina, og leysa málið vestar með uppkaupum á nokkrum húsum við flöskuhálsinn vestan Klambratúns mætti breikka Miklubraut þar í gegn. 

Bílastæðum myndi að vísu fækka, en þó ekki mikið. 

Þetta hef ég sannreynt með því að mæla breiddirnar sem þarf fyrir fjölgun akreina. 

En stytting bíla með ívilnunaraðgerðum og fjölgun þeirra, sem nota annan samgöngumáta en einkabíl, svo sem létt vélhjól, reiðhjól eða strætisvagn, skilar líka ávinningi til hagsbóta fyrir þá, sem eru á bílum á þann hátt, að hver maður á hjóli, vélhjóli eða í strætisvagni gefur eftir rými fyrir einn aukabíl. 

Erfiðara er að meta gildi borgarlínu, vegna þess að hún tekur sjálf rými frá annarri umferð, og því verður að liggja nokkuð örugglega fyrir hvað margir ferðast með henni. 

En stöðug mannfjölgun og fjölgun einkabíla, sem sífellt verða lengri, veldur óhjákvæmilegum vandræðum sem verður að bregðast við. 

P.S.  Set hér inn mynd sem tekin var í gær og tengist einni athugasemdinni við þennan pistil hvað varðar gildi vistmildari og styttri bíla en nú tíðkast. Nánar er fjallað um þá hlið mála í næsta pistli hér á eftir. 

Miklabraut í stokk