Hvaða virðing? Gallabuxnabann til að auka traustið?

Meðal þess sem féll inn í Hrunið 2008 var "virðing" Alþingis, þar sem þessi "virðulega" stofnun lenti meðal þeirra neðstu í skoðanakönnun um það, hvort almenningur bæri traust til fyrirtækja og stofnana. 

Síðuhafa minnir að traustið, sem speglar virðingu fólks fyrir viðkomandi, hafi farið niður í aðeins 15 prósent en 85 prósent.

Síðustu dagana hafa þingmenn upplýst það fullum fetum, að orðbragð tveggja flokka sexmenninganna á Klausturbarnum, níð og formælingar í allar áttir, hafi verið barnaleikur miðað við það sem tíðkist í hinum flokkunum. 

Í gær var talað úr ræðustóli um að stjórnarþingmenn hefðu kastað stríðshanska inn í þingið. 

Miðað við það sem er að gerast hjá þingmönnum virkar það hlægileg bjartsýni að halda, að gallabuxur séu það sem hafa þurfi mestar áhyggjur af varðandi virðingu þingsins, og lýsa því með orðunum að slíkar buxur séu "fyrir neðan virðingu þingsins", sem hefur komist neðar í öoæðisorðanna fyllstu merkingu að undanförnu en dæmi eru til.  

Mjög ólíklegt er að traust almennings á svona þingi nái tveggja stafa tölu, ef kannað væri nú, heldur mun líklegra að að meira en 90 prósent landsmanna sú búnir að missa allt álit á þessari fornu og frægu stofnun sem hefur ekki þurft gallabuxur til að komast neðst á blað. 

Ef gallabuxur væru það eina, sem þyrfti að hafa áhyggjur af, væri þingið í góðum málum.  

 

Gallabuxur fyrir neðan virðingu Alþingis

Ein kenningin: Bára var send sérstaklega til að bjarga Ágústi Ólafi.

Undanfarna viku hafa hinar fjölbreytilegustu samsæriskenningar í Klausturmálinu hreinlega hrúgast upp á bloggíðum og samfélagsmiðlum, stundum fleiri en ein á dag hjá sumum skrifurum. 

Á tímabili var búið að rekja upptökurnar á Klausturbarnum til nafngreinds þingmanns Pírata, en síðan kom Bára Halldórsdóttir fram, og nú er búið að snúa málinu á haus með þeirri kenningu, að aðförin gegn sexmenningunum hafi verið skipulögð til þess að bjarga Ágústi Ólafi frá sínu máli með því að fela það og láta það drukkna.

Í svona kenningu kemur mál Ágústar út sem aðalmálið. 

Kenningin rekur í smáatriðum hvernig máli Ágústar hafi verið haldið niðri, en Bára Halldórsdóttir hafi verið send sérstaklega til þess að taka upp hinar einstæðu umræður sexmenninganna á Klausturbarnum, til þess að geta komið þeim í fjölmiðla á undan máli Ágústar. 

Þessi samsæriskenning virðist líta nokkuð vel út í augum spunameistarinnar, og nú er bara að sjá rökrétt framhald, útlistun á því hvernig Bára gat vitað um það fyrirfram hve lengi og hvernig sexmenningarnir myndu tala og haga sér.

Miðað við hinar fjölbreytilegu samsæriskenningar er ekki útilokað að næst verði fundin nauðsynleg kenning um að samstarfsmaður Báru í hópi sexmenninganna, svikari í hópnum, hafi tryggt þá útkomu á upptökunni sem að hafi verið stefnt. 

Reyfarar eru vinsælt lesefni um hátíðarnar. Við getum beðið spennt eftir næsta skrefi í þessum mest lesna reyfara á aðventunni. 

 

Bára fer fyrir héraðsdóm á mánudag

Minni líkur á því að hrakspár rætist?

Þegar í ljós kom fyrir ári, að hin gríðarlega fjölgun erlendra ferðamanna myndi fara að minnka eitthvað virtust margir verða óttaslegnir og hrakspár af ýmsu tagi urðu til.

Það er svo sem ekki í fyrsta skipti sem Íslendingar hristast á límingunum yfir því þegar óeðlilegur vöxtur, svo sem uppgripin í síldveiðunum fyrir hálfri öld, getur ekki haldið áfram.

Í ellefu hundruð ára baráttu þjóðarinnar við óblíð búsetuskilyrði jafngilti hvalreki, sem var uppurinn því, að nú væru erfiðleikar framundan. 

Margfaldur fjöldi ferðamanna á örfáum árum hleypti af stað fjárfestingaæði í öllu, sem tengdist ferðaþjónustu, og birtist nú síðast í hótelbyggingum, þar sem valtað er sums staðar yfir söluvöruna, upplifun á sérstæðri náttúru og friðsælu þéttbýli með vinjum á borð við Víkurkirkjugarð. 

Nú er aftur von til þess að hæfileg og aðgætin uppbygging geti átt sér stað í ferðaþjónustunni og efnahagslífinu í stað óðasóknar og æðibunugangs.  

Mun efla ferðaþjónustu

Auðlindarentan er óskaplega lág en verð kvótans hátt.

Fyrir nokkrum árum hlýddi ég á mjög fróðlegt erindi Indriða H. Þorlákssonar um auðlindarentu, en hann er afar fróður um slík mál.  

Niðurstaða hans var sú, að sú auðlindarenta, sem er í formi veiðigjalda sé óskaplega lág, raunar fáránlega lág. 

Og þegar skoðaðar eru önnur gjöld, sem eru á ferðinni innan sjávarútvegsins, svo sem verð á leigukvóta, sést, að miðað við afar háar upphæðir, sem þar renna til manna, sem skammta sjálfum sér arð upp á milljarða, er renta þjóðarinnar, sem á að vera handhafi auðlindarinnar, skammarlega lág. 

Verðið á kvótanum er hin raunverulega byrði, sem hvílir á hinum smærri í því miðaldalega kerfi, sem viðgengst í formi sægreifanna og leiguliðanna. 

Líklega milljarðatjón fyrir þjóðina

Í samræmi við trúna á minnsta CO2 í 600 milljón ár.

Undanfarin ár hafa þeir, sem trúa á vöxt notkunar jarðefnaeldsneytis, birt alls konar "óvéfengjanleg gögn" um að allt sé í fína lagi og meira að segja nauðsynlegt að auka notkun jarðaefnaeldsneytis, svo sem kola. 

Til að "sanna" það, að CO2 fari síminnkandi er birt aftur og aftur sama línuritið, sem sýnir CO2 í andrúmsloftinu undanfarin 600 milljón ár. 

Nauðsyn þess að sýna CO2 í 10 þúsund sinnum lengri tíma en nemur þeim tíma, sem mannkynið hefur verið á jörðinni sést vel þegar þetta "óyggjandi" línurit er skoðað. 

Línan sjálf er 200 þúsund ára breið, og auðvitað kemst aukning CO2 í 200 ár alls ekki fyrir á svona fáránlegu riti, heldur er stökkið upp á við á síðustu árum falið eins og örlítil ósýnileg öreind inni í þessari breiðu línu. 

En í ljósi svona "vísinda" er auðvitað hægt að fara á loftslagsráðstefnu og reka áróður fyrir aukinni brennslu kola og annars jarðefnaeldsneytis. 

Hegðun bandarísku ráðamannanna á loftslagsráðstefnu Sameinuðu þjóðanna minnir á hegðun tóbaksfrmaleiðenda um miðja síðustu öld, sem ekki aðeins afneituðu af  hörku óhollustu reykinga, heldur lögðu sig í líma við að eyða peningum í rádýrar og stórar auglýsingar, sem sýndu reykjandi frægt fólk sem ímynd hreysti og heilsu. 

Auglýsa kol á loftslagsráðstefnunni

Klausturs-aðventa og Klaustursjól?

Í íslenska skammdeginu verða oft til sérkennileg mál, sem verða ógnarstór, en yrðu það hugsanlega ekki á öðrum árstímum. Þetta gæti stafað af sálfræðilegum þjóðarviðbrögðum við myrkri og langdregnum vetrarumhleypingum. 

Nú virðist í uppsiglingu svona fyrirbrigði, sem þrátt fyrir allt vesenið og tilstandið á aðventunni í neysluknúnu jólahaldi, yfirskyggir það allt og dynur á fyrr en venjulegt er.

Það er meira að segja farið að rekja aftur í tíann hverjir kynnu að hafa rjátlast inn á þennan bar áður en öll ósköpin byrjuðum hverjir hafi verið hve lengi og sagt hvað, og þykir hvert hugsanlegt innlit og smáatriði stórfrétt og efni í miklar vangaveltur og rannsóknarblaðamennsku. 

Fróðlegt verður að sjá hve lengi verður hægt að teygja þennan lopa frameftir aðventunni og jafnvel yfir jólin sjálf. 

Fari það á þann veg gæti þessi síðasti hluti ársins fengið síðar heitið Klausturs-aðventa eða jafnvel líka Klaustursjól. 

 

 

Tóku ekki þátt í tali þingmannanna

Af hverju ekki meira rými neðanjarðar?

Þótt viðbótin við Stjórnarráðshúsið sé fyrir starfsemi æðsta embætti framkvæmdavaldsins á það ekki að koma í veg fyrir það að meira af rými hússins sé neðanjarðar en nú er áætlað.

Víða í starfsemi opinberra stofnana og fyrirtækja er rými þeirra komið fyrir þannig, að hvergi sést út til umhverfisins fyrir utan.

Sem dæmi má nefna Útvarpshúsið við Efstaleiti þar sem vinnuaðstaða margra tuga starfsmenna, jafnvel meira en hundrað, er þannig.

Með slíkri tilhögun á viðbótarbyggingu fyrir Stjórnarráðshúsið mætti viðhalda betur því sjálfsagða umhverfisrými sem jafn merkilegt hús og þetta merka hús í sögu landsins þarf að hafa til að njóta sín frá öllum hliðum.  

 

 

Hörð gagnrýni á dómnefnd

Sannir meistarar vinna úr ósigrum.

Muhammad Ali, af mörgum talinn mesti hnefaleikamaður allra tíma, tapaði alls fimm bardögum af 61 á sínum magnaða ferli.

Í síðustu tveimu tapbardögum var aldurinn farinn að bíta í hann og hann líklega kominn með byrjunarstig af Parkinson, en í þremur bardögum, við Joe Frazier 1971, Ken Norton 1973 og Leon Spinks 1978, töluðu margir um að nú væri hann búinn að vera.

Í öll skiptið vann hann úr ósigrum sínum og sneri taflinu við í næstu bardögum á eftir. 

Ali er eini þungavigtarhnefaleikari sögunnar sem varð þrívegis óumdeilanlegur heimsmeistari (undesputed). 

Með því sýndi hann að það eru ekki aðeins sigrarnir sem skapa mestu meistarana, heldur jafnvel enn frekar hvernig þeir vinna úr ósigrum sínum. 

Dómarinn er hluti af bardagavettvangnum og dómaranum yfirsást þegar ósvífinn andstæðingur krækti fingri í auga Gunnars Nelsons og fylgdi því eftir með því að leggja hann. 

Í stað þess að væla og láta þetta buga sig, byggði Gunnar sig upp að nýju og kom til baka í gærkvöldi, öflugri en nokkru sinni fyrr. 

Átti undir högg að sækja í hluta bardagans en sneri honum sér í vil. 

Nú er bara að halda áfram að vinna úr batnandi stöðu af yfirvegun og dugnaði. 

Þannig verða sannir meistarar til. 

 

Sannir meistarar vinna úr ósigrum.

Muhammad Ali, af mörgum talinn mesti hnefaleikamaður allra tíma, tapaði alls sex sinnum í sínum á sínum magnaða ferli.

Í síðustu tveimu tapbardögum var hann kominn með með byrjunarstig af Parkinson, en í þremur bardögum, við Frazier 1971, Norton 1973 og Leon Spinks 1978, töluðu margir um að nú væri hann búinn að vera.

Í öll skiptið vann hann úr ósigrum sínum og sneri taflinu við í næstu bardögum á eftir. 

Með því sýndi hann að það eru ekki aðeins sigrarnir sem skapa mestu meistarana, heldur jafnvel enn frekar hvernig þeir vinna úr ósigrum sínum. 

Dómarinn er hluti af bardagavettvangnum og dómaranum yfirsást þegar ósvífinn andstæðingur krækti fingri í auga Gunnars og fylgdi því eftir með því að leggja hann. 

Í stað þess að væla og láta þetta buga sig, byggði Gunnar sig upp og kom til baka, öflugri en nokkru sinni fyrr. 

Nú er bara að halda áfram að vinna úr batnandi stöðu af yfirvegun og dugnaði. 

Þannig verða sannir meistarar til. 

 

Gunnar með stórglæsilegan sigur

Heilinn þarf þjálfun eins og önnur líffæri líkamans.

Oft sýna dýrar og viðamiklar rannsóknir það sem hefur alltaf legið í augum uppi. Eitt af því er sú vísindalega fengna niðurstaða, að svokölluð heilabrot eru jafn mikilvæg fyrir heilann og sálina og hreyfing og notkun er fyrir aðra hluta líkamans. 

Þegar ég var ungur í sveit var bóndinn, ömmusystir mín, ekki hrifin af því að vera að "sóa" líkamlegri orku í íþróttir og hreyfingu, hreyfingarinnar vegna, heldur væri nær að nýta líkamskraftana til að vinna líkamleg störf. 

Um miðja síðustu öld var vélvæðing enn skammt á veg komin, það var enn slegið, rakað og rifjað með handafli, grafnir skurðir og byggðir vegir. 

Nú er öldin önnur, og ef einhver heldur því fram, að það sé fánýt iðja að fást við þrautir, leiki og andlega sköpun, sem krefst mikilla heilabrota og hugsunar, er það öðru nær. 

Það að láta gamminn geysa á andlega sviðinu er beinlínis bráðnauðsynlegt til að halda bæði andlegri og líkamlegri heilsu. 

Og Bruce Dickinson hefur ábyggilega rétt fyrir sér þegar hann heldur fram gildi þess að leyfa huganum að "flippa" og fara á flug, bæði beislaður og óbeislaður, til þess að staðna ekki og hrörna.  

Heilsubótarganga um heilabúið