60 ára gömul saga úr MR.

Fyrir réttum 60 árum varð til stuttur gamanbragur í tilefni af uppákomu í skólanum. 

Uppákoman var þess eðlis að hún bitnaði á einni bekkjardeild.

Bragurinn var fluttur á fjölmennri 75 ára afmælisárshátið málfundafélagsins Framtíðarinnar í Sjálfstæðishúsinu og gaf upptakt fyrir 60 ára skemmtikraftsferil hins 17 ára flytjanda. 

Þegar ég gref nú þennan brag upp á facebook, kemur í ljós að ekkert hefur í raun breyst á 60 árum, - þarf aðeins að skipta út tveimur orðum.

Eða, hvað finnst ykkur, ef þið kíkið á hinn 60 ára gamla brag á facebook? 

En tækni nútímans gerir hins vegar að verkum, að afleiðingarnar 60 árum síðar eru hundraðfaldar miðað við það sem var 1958. 

Það er umhugsunarefni.  

Gagnrýnivert að hafa ekkert „plan B“

"Gegnstreymisgatnamót" og 2 plús 1 eða 2 plús 2.

Umferðarmálin verða óhjákvæmilega vaxandi vandamál hér á landi og nauðsynlegt er að opna betur umræðuna og upplýsingaflæðið varðandi þau en verið hefur.

Einnig þarf umræðu um hugtökin, sem notuð eru og jafnvel endurskoðun á því hvað þau eru nefnd.   

Vegna takmarkaðra fjárráða er ekki hægt að gera allt strax, sem hugurinnn girnist, svo sem að tvöfalda alla helstu vegi. 

Hins vegar sýnir reynsla nágrannaþjóðanna að 2 plús 1 vegur er gríðarlegt framfaraspor fyrir mun minni peninga, því að slíkir vegir koma í veg fyrir að bílar, sem koma úr gagnstæðum áttum, rekist á. 

En tvö alvarleg slys á nokkrum dögum hafa orðið vegna þess að bílar sem komu úr gagnstæðum áttum skullu saman. 

Með öðrum orðum, með 2 plús 1 fæst mest fyrir peninginn. 2 plús 1 getur líka verið fyrri áfangi af því að gera 2 plús 2. 

Orðin "mislæg gatnamót" eru ekki nógu góð að mínu mati vegna þess að þau lýsa aðeins einum hluta fyrirbærisins sem er það að vegirnir eða göturnar, sem mætast, eru lagðar mislægt í lóðréttu plani. 

Mislæg gatnmót hér á landi eru afar misjöfn að gerð. Heitið mislæg gatnamót segir til dæmis lítið um það hvort viðkomandi gatnamót séu til dæmis eins og gatnamót Miklubrautar og Höfðabakka þar sem vantar mikið upp á að umferðarljósalaust gegnumstreymi sé á öllum leiðum um gatnamótin.

Þau gatnamót eru svo sannarlega ljósum prýdd.  

Andstæðan við þau eru næstu gatnamót fyrir vestan Höfðabakka, gatnamót Miklubrautar og Sæbrautar/Reykjanesbrautar.

Á þeim gatnamótum er ekkert umferðarljós, ekkert hringtorg og engin krossgatnamót og umferðin getur þess vegna flætt í gegn óhindrað eins lengi og flæðið til og frá þessum gegnstreymisgatnamótum verður ekki allt of mikið. 

Enda skilar þetta sér í stórlækkaðri slysatíðni og greiðari og öruggari umferð. 

Nýyrði eins og gegnstreymisgatnamót er hugsað svipað og orðin gegnsæi eða gagnsæi. 

Ástæðan fyrir töfum á þessu svæði er oftast, að gatnamótin á leiðunum sem liggja að þessum gegnstreymisgatnamótum eru ekki gegnstreymisgatnamót, heldur umferðarljósagatnamót.

Segja má að gatnamótin við Elliðaárnar séu gegnstreymisgatnamót en gatnamótin við Höfðabakka séu blanda af gegnstreymisgatnamótum og stoppstreymisgatnamótum.   

 

Ók á röngum vegarhelmingi

Eldingar eru ekkert grín.

Í heimildamynd um flug í vikunni var fróðleg umfjöllun um það hvernig framleiðendur farartækja á landi og í lofti hanna eldingavara fyrir þau. 

Teljast líkur á því að manntjón verði vegna eldinga í flugvélum og bílum séu hverfandi. 

Þó geta eldingar verið skeinuhættar ef svo ber undir. 

Í Kötlugosinu fyrir einni öld beið einn maður bana vegna eldingar. Og í nýlegum eldgosum hafa sést svakalega aflmiklar eldingar. 

Á ljósmynd hér á síðunni sést gríðarlegur eldblossi með eldingu efst til hægri á myndinni, hugsanlega hátt í hundrað metrar í þvermál, en eldingin sjálf nær alveg niður í jörð úr á að giska kílómeters hæð. 

Hyggst setja lifandi myndskeið inn á facebook síðu mína. 

Ekki minni elding náðist á mynd af Gjálpargosinu 1996 og flaug víða um heim í sjónvarpi, þótt sjáanlegar hljóðbylgjur í Eyjafjallajökulsgosinu færu enn víðar.   

16 létust er eldingu laust niður

"Aldrei haft það betra" - með 204 þús á mánuði?

"Þið hafi aldrei það betra" var slagorð breska íhaldsflokksins á uppgangstíma í Evrópu í kringum 1960. Samt var leitun að jafn fornlegri stéttaskiptingu og kjaramun norðan Alpafjalla en í Bretlandi. 

Nú stefnir í það að viðleitni til að koma á norrænu velferðarmódeli í kjaramálum hér á landi, fyrirkomulagi sem hefur skapað stöðugleika jafnframt kjarabótum, verði algerlega klúðrað af íslenskum stjórnmálamönnum. 

Björgvin Guðmundsson hefur ritað blaðagreinar sem sýna hvernig valdamenn hafa marg svikið ástemmd loforð sín um að rétta hlut þeirra sem verst eru staddir. 

Hann rekur nýjasta dæmið, þar sem laun lægst settu lífeyrisþeganna eru 204 þúsund krónur á mánuði eftir skatt. Og tökum eftir orðunum "eftir skatt". 

Stjórnmálamennirnir víla ekki fyrir sér að taka skatt af þeirri hungurlús, sem þessu fólki er ætlað að lifa á. 

Jafnframt þessu hafa valdhafar búið til kerfi Kjaradóms, sem hyglar hinum hæst launuðu ítrekað á sama tíma sem stórir þjóðfélagshópar eru látnir skrapa botninn. 

Þegar stjórnmálastéttin er beðin um að fella sitt eigið launakerfi í svipað horf og er í norrænu fyrirmyndinni þykist hún ekki geta það, - það væri lagabrot. 

En hvaða lög eru það, sem ekki má brjóta? Jú, lögin, sem hún setti sjálf og hikaði ekki við það þá að breyta fyrri lögum. En lætur síðan nú eins og að þetta séu einhver guðs lög eða náttúrulögmál, sem ekki megi hrófla við. 

Með sjálftöku til hærri launa og tekna en felst í norræna módelinu er verið að ögra láglaunafólki, sem rétt er upp í hendurnar tilefni til að segja: Nú er nóg komið! Við látum ekki bjóða okkur þetta lengur!

Þetta er dapurlegt dæmi um getuleysi og sjálfhygli trausti rúinna stjórnmálamanna. 

Því að hugsunin á bak við Salek-samkomulagið hefði getað gert mikið gagn hér á landi. 

Nú virðast þeir valdamenn, sem studdu þetta samkomulag í orði, hafa fallið á því einfalda prófi að láta gjörðir fylgja orðum. 

Því miður.  

 

 

 

Laun stjórnmálamanna ótrúlega há

Rétt ákvörðun hjá Valgerði.

Það er óvenjulegt ef nýliði í atvinnumennsku vinnur heimsmeistaratign í hnefaleikum eftir aðeins þrjá bardaga sem atvinnumaður. 

Einna þekktasta atvikið hvað þetta varðar er þegar Leon Spinks vann Muhammmad Ali á stigum 1977 með aðeins sjö atvinnubardaga í farteskinu. 

Ali vanmat andstæðing sinn stórlega og tapaði, en vann Spinks síðan árið eftir með einhverri flottustu frammistöðu sinni á ferlinum. 

Átta daga fyrirvari er óheyrilega stuttur og fyrir fyrri bardagann við Ali hafði Spinks nægan tíma til að kynna sér veikleika og styrkleika Alis. 

Bardagi Valgerðar Guðsteinsdóttur færði henni bæði óvænt tækifæri til að komast á kortið og ekki síður var það flott hve vel hún stóð sig. 

Það þarf ekki alltaf sigur til þess. 

Ken Norton var lítt þekktur þegar hann barðist fyrst við Ali en stimplaði sig rækilega inn í þremur bardögum við hann þar sem vart mátti á milli sjá, hvor var betri. 

Til hamingju, Valgerður, og til hamingju, íslenskar bardagaíþróttir. 

Valgerður beið ósigur

Útsýni úr íbúð = 400 milljónir. Útsýni í íslenskri náttúru = 0.

Sérkennilegt lögmál er í gildi á Íslandi um mat á útsýni.

Ef útsýni er úr íbúð á efstu hæð í Reykjavík er það metið á 400 milljónir króna og enda þótt kostnaðurinn við byggingu hennar seé dregið frá þessu verði er útsýnið stór hluti af verði svona íbúða, til dæmis við Sæbraut.  

Ef hins vegar er um að ræða útsýni á svæðum dýrmætustu náttúruverðmæta Íslands var því slegið föstu við gerð Kárahnjúkavirkjunar að virði þeirra fjölda fossa og ekki síst heils 25 kílómetra langs og 180 metra djúps dals, væri núll krónu virði. 

Engu skipti þótt bent væri á að erlendis væri til viðurkennd aðferð til að meta slík náttúruverðmæti, sem nefnt væri "skilyrt verðmætamat." 

Á sínum tíma fór ég til Sauðafjarðar (Sauda) í Noregi til að taka myndir af svæði þar sem slíku mati hafði verið beitt og ræddi við Staale Navrud prófessor við Umhverfis-og líffræðiháskólann í Ási, sem rakti fleiri dæmi um slíkt í ýmsum löndum. 

Öllu slíku var hafnað og er enn hafnað hér á landi. 

Ein röksemdin er að útsýni sé einskis virði nema að það sé frá húsi sem maður býr í eða mannvirki, sem maður stendur á. 

Þetta er yndisleg kenning. Margir hafa upplifað þvílíka gagntakandi tilfinningu við að standa utan dyra í ósnortinni náttúru og njóta óviðjafnalegs útsýnis að þeir munu aldrei upplifa slíkt úr íbúð í borg. 

En, sem sagt, á Íslandi, landinu sem meira en 80 prósent erlendra ferðamanna eru komnir til til þess að upplifa einstæða náttúru landsins, eru náttúruverðmæti, þar með talið útsýni, metin einskis virði í peningum og engin breyting þar á. 

Á ljósmyndinni, sem er yfir bloggpistlum mínum, er staðið á botni Hjalladals, sem sökkt var og verður þetta landslag á um 150-180 metra dýpi undir aurlagi í fyllingu tímans. 

Þetta er hluti af svonefndum Stöpum, sem eru marglitir klettar úr flikrubergi við Rauðagljúfur, Rauðagólf, Rauðuflúð og stuðlabergshamarinn Arnarhvol, sem mikilvirkasta fljót heims hafði grafið á innan við einni öld.

Fjær og ofar er hluti af stærsta hjallalandslagi á Íslandi, og sést í Hálsinn, sem lónið er kennti við, smá bút af gróinni og grænni Fljótshlíð íslenska hálendisins, sem er 15 kílómetra löng, en öllu þessu var sökkt í drulluvatn og verður tortímt enn kyrfilegar með Kárahnjúkavirkjun, þegar dalurinn hefur verið endanlega fylltur af auri. 

Neðsta myndin er tekin við Kelduá fyrir austan Snæfell þar sem nú er búið að drekkja landinu og Folavatni, sem manni sagt að væri í gróðursnauðu umhverfi og einskis virði. 

Þegar komið var að vatninu áður en því var sökkt, kom hins vegar í ljós að bakkar þess og fjórir grónir hólmar á því voru fallegar gróðurvinjar þar sem Snæfell speglaði sig í vatnsfletinum ef kyrrt var. 

Dýrasta íbúðin á hundruð milljóna

Fimm metra ganga ofviða fyrir fullfríska menn.

Það eru tvær hliðar á svokölluðum bílastæðisvanda þegar hann speglast í stófelldum sektum lögreglu í tengslum við atburði sem þúsundir sækja. 

Annars vegar spurningin um herferðartakta lögreglu sem stundum má sjá, en hins vegar svo mikla leti ökumanna, að þeir nenna ekki að ganga jafnvel örfáa metra. 

Af slíku sýndi ég hér á síðunni myndir í haust af fólki sem lagði bílum sínum ólöglega við útibú Landsbankans í Grafarholti, eingöngu til að spara sér örfá spor, allt niður í fimm metra hjá einum bílstjóranna, þótt nóg væri af auðum bílastæðum. 

Með því að leggja bílum sínum á ofangreindan hátt var valdið vandræðum á akbrautinni, sem lagt var á. 

Undanfarna rúma viku hefur veður verið þannig, þó kalt sé, að hægt hefur verið að komast hraðar í umferðinni en bílar með því að nota einfaldlega hjólið sem lengst er til hægri á þessari mynd.

Engar umferðartafir og alls staðar völ á stæðum. Og enn hefur frost ekki hamlað ferðum á þessu hjóli, heldur hefur verið ferðast á því í allt að sjö stiga frosti. 

„Aldrei séð eins slæmt ástand“

Fleiri en Menntamálastofnun falla á prófi.

Það hafa fleiri fallið á prófi en Menntamálastofnun að undanförnu.  

Í fjölmiðlum hafa ítrekað verið birtar myndir, sem sagt er að séu af Teigsskógi en annað hvort eru það ekki né gefa rétta mynd af skóginum og þessu svæði.

Þetta fall á prófi upplýsingargjafar hefur staðið í mörg ár. 

Myndin með tengdri frétt á mbl.is er tekin á vegarslóða, sem liggur um kjarr á leið eftir vesturströnd Þorskafjarðar  en til þess að myndin gæfi rétta mynd af verðmætasta svæðinu sem náttúruvætti, hefði þurft að fara mun lengra út eftir til myndatöku.  

Myndir sem sýndar voru á sínum tíma og áttu að sýna þáverandi ráðherra, Hönnu Birnu Kristjánsdóttur, í könnunarferð í Teigsskógi, voru heldur ekki teknar á réttum stað, heldur á vegarslóða, sem liggur að verðmætasta svæðinu. 

Á grunni þessara mynda hafa síðan vaðið uppi fullyrðingar um að Teigsskógur sé alls ekki skógur, heldur aðeins lágt kjarr eða lyng og jafnvel er fullyrt að leiðin um skógar- og kjarrlendið sé aðeins 2,5 kílómetrar að lengd. 

Á Stöð 2 var sýnd loftmynd, tekin úr flugvél í mikilli hæð á flugi norður eftir þessari strandleið og var sú tilraun virðingarverð.

En hún gaf í raun enga mynd af Teigsskógi og því landslagi og gróðri strandarinnar, sem gerir svæðið að mikilsverðu náttúruverðmæti, því að hún var tekin úr of mikilli hæð til þess að hún gæfi nothæfa mynd af viðfangsefninu.

Aðeins hluti af ytri hluta strandarinnar sást í 6 sekúndur, en síðan var myndavélinni beint að slóðaleiðinni, sem liggur í átt að Teigsskógi í 20 sekúndur .  

Flestir þeirra sem hafa haft hæst um það hve lítilfjörlegt það sé, landslagið og gróðurinn á því svæði þar sem vegurinn á að liggja, hafa ekki komið þangað. 

Ég eyddi degi í það fyrir um þrettán árum, skömmu áður en ég fór á eftirlaun, í að aka eins langt og unnt var eftir vegarslóðanum, sem hefur verið margmyndaður, og ganga þaðan út fyrir Grenitrésnes og til baka aftur með kvikmyndatökuvél. 

Um 40 sekúndna myndskeið frá þessari gönguferð var sýnd sem lokamyndskeið í einum fréttatímanum. 

Síðar tók ég loftmyndir af grænum skóginum alla leið út að Djúpafirði, sem ég sýndi á fundi vestra. 

Þessar tvær ferðir taldi ég vera lágmark til þess að gera sér grein fyrir þessu svæði og síðari hluta leiðarinnar skipta mestu máli.

Oft eru mál afgreidd svipað þessu hjá okkur, að upplýsingar skila sér ekki að gagni fyrr en seint og síðar meir. 

Til dæmis var það ekki fyrr en eftir að búið var binda alla hnúta fasta um Kárahnjúkavirkjun, sem 1. áfangi rammaáætlunar fékkst birtur. 

Þá fyrst fékk það að koma fram að Kárahnjúkavirkjun væri annar tveggja virkjanakosta á Íslandi, sem langmestum óafturkræfum og neikvæðum gætu valdið. 

Hinn þessara tveggja verstu kosta var að virkja Jökulsá á Fjöllum. 

Í ofanálag við þetta er ekki víst að gríðarlega mikið einstætt myndefni, sem ég, Friðþjófur Helgason og Sigurður Grímsson tókum í um 100 ferðum mínum frá Reykjavík austur á Norðausturhálendið til að kvikmynda drekkingu Hjalladals og eyðileggingu náttúrunnar þar og austan Snæfells, muni nokkurn tíma koma fyrir sjónir þjóðarinnar. 

Allt það fé og fyrirhöfn verði unnið fyrir gýg. 

Á efstu ljósmyndinni á síðunni er horft úr lofti yfir manngert leirfok úr þurru lónsstæði Hálslóns, sem kaffærir stíflurnar á björtum júlídegi í hlýjum sunnanþey. Það glyttir aðeins í Fremri-Kárahnjúk.

Á miðmyndinni liggur Örkin í apríllok, tilbúin fyrir sumarið á botni Hjalladals með Fremri-Kárahnjúk í baksýn, landslag sem verður í fyllingu tímans á 130 metra dýpi í drullu aurseti. 

Á neðstu myndinni sést hvernig Kringilsá er með aurburði sínum búin að fylla af sandi að mestu gljúfur sitt, Stuðlagáttina, á aðeins þremur árum. 

Þetta er tekið í júní og það er að renna í lónið eftir veturinn og á eftir að hækka í því svo að allt þetta svarta sem sést, Töfrafoss meðtalinn, fer á kaf í byrjun september. 

Síðan rennur úr lóninu til næsta vors og eftir situr ein til tvær milljónir af nýjum jökulauri á þurru lónstæðinu. 

Ef kvikmyndaefnið verður aldrei notað, mun þjóðin, bornar og óbornar kynslóðir, aldrei í raun aldrei fá að vita hvað gert var. 

Kvikmyndin Örkin, sem ætlunin var að gera, verður þá aðeins draumsýn eða öllu heldur martraðarsýn mín, sem fer með mér í gröfina. 

Þar með verð ég meðal þeirra sem féllu á prófi - og það ansi stóru prófi.  

Allir munu þá anda léttara og það skil ég vel. 

Vegurinn lagður um Teigsskóg

Gagnsæið enn bara brandari.

Meðan enn svokallað gagnsæi varðandi bókhald Alþingismanna, til dæmis í akstri einkabíla sinna, nær ekki lengra aftur en til síðustu áramóta er það auðvitað bara brandari. 

Auðvitað veit ég að það er bara nördaskapur hjá mér að hafa fært nákvæmt inn í litlar minnisdagbækur mínar í 23 ár allan akstur minn, aflestra af vegalengdamælum og nákvæmar lýsingar á akstursleiðum auk eldsneytiskaupa og eldsneytiseyðslu, og að ég get skoðað þetta allt í gögnum í einum skókassa, - skoðað síðustu fjögur ár úr minnisbókum í jakkafatavösum mínu hvenær sem er og hvar sem ég er staddur. 

Eða lagt þetta fram tafarlaust, ef þörf krefði. 

En samt segja gagnsæi og upplýsingagjöf í tvo mánuði af margra ára og áratuga þingmannsferli nokkurn veginn ekki neitt, - eru bara djók meðan það er allt og sumt.   

Keyrði bara 2.000 kílómetra í janúar

Er enskan að verða eðaltungumál og íslenskan rusltungumál?

Eitt dæmi um virðingarleysi fyrir íslenskri tungu en virðingu fyrir enskunni birtist í því að fólki þykir mikils virði og sjálfsagt að tala og rita enska tungu kórrétt en mælir hinu gagnstæða bót varðandi það að tala og rita íslensku. 

Er enskan þó miklu ruglingslegra og erfiðara tungumál til réttritunar og réttrar notkunar en íslenskan er. 

En vitað er að fólk kemst ekki upp með það í samskiptum við útlendinga á ensku að sýna því tungumáli óvirðingu. 

Samkvæmt skoðanakönnuninni í tengdri frétt á mbl.is virðist stefna hraðbyri í það, að í huga og framkvæmd muni meirihluti Íslendinga telja þjóðtunguna rusltungumál samanaborið við eðaltungumálið ensku.

Verst er þegar málvillur í íslensku innihalda rökleysu en njóta velvildar, sem erfitt er að útskýra öðruvísi en þannig, að þarflaust sé að vanda mál sitt ef talað er á íslensku.  

Yngra fólkið kýs ensku umfram íslensku