Sveitarstjórnarkosningar hafa oft fellt flokka og forsætisráðherra.

Bæði íslensk og erlend stjórnmálasaga geymir mörg dæmi um það, að enda þótt sveitarstjórnarkosningar eigi að mestu að snúast um val á heppilegum stjórnendum einstakra sveitarstjórnarkjördæma, getur sterkur meginstraumur skilað afdrifaríkum áhrifum inn í landspólitíkina. 

Sem dæmi um þetta hér á landi má nefna kosningarnar 1958 og 2006. 

Í kosningunum 1958 galt Alþýðuflokkurinn þvílíkt afhroð í Reykjavík að líkja mátti við alger hrun. Sjálfstæðisflokkurinn fékk hins vegar bestu útkomu sögu sinnar, 57 prósent atkvæða og 10 borgarfulltrúa. 

Sjallar voru í stjórnarandstöðu og ráku mjög harða og óvægna gagnrýni á Vinstri stjórnina, sem sat að völdum með Alþýðuflokkinn í samstarfi við Framsóknarflokk og Alþýðubandalag. 

Stjórnendur Alþýðuflokksins urðu felmtri slegnir og það gerði auðveldara fyrir að leita að leið út úr klemmunni. 

Kosið hafði verið í janúar, en í desember sprakk stjórnin og ekki var frekar hægt að kenna krötum um það en hinum stjórnarflokkunum, því að bæði á sviði launþegasamtakanna og í stjórnarsamstarfinu var hver höndin upp á móti annarri. 

Sambönd Ásgeirs Ásgeirssonar forseta Íslands inn i sína gömlu flokka, Alþýðuflokk og Framsókn, auk tengsla hans við Sjálfstæðisflokkinn í gegnum tengdason hans, Gunnar Thoroddsen borgarstjóra og Alþíngismann, gerðu honum kleift að standa á bak við tjöldin að myndun minnihlutastjórnar Alþýðuflokksins á grunni tvenns konar samkomulags; annars vegar um róttæka breytingu á kjördæmaskipaninni í samvinnu þriggja flokka gegn Framsókn, og hins vegar samvinnu Krata og Sjalla um bráðabirgða efnahagsaðgerðir, sem urðu undanfari farsælasta stjórnarsamstarfs í sögu fullveldisins fram að því í Viðreisnarstjórninni. 

Sveitarstjórnarkosningarnar 1958 mörkuðu þvi djúp spor í stjórnmálasögu landsins. 

Hitt dæmið um afleiðingar af sveitarstjórnarkosningum birtust í miklum ósigri Framsóknarflokksins í byggðakosningunum 2006, en það hratt af stað atburðarás, sem endaði með því að flokkurinn hrökklaðist úr stjórn 2007.  

Þá hafði flokkurinn verið samfellt í stjórn með Sjálfstæðisflokknum frá 1995 og fengið, í ljósi góðrar útkomu í Alþingiskosningunum 2003, að setjast í forsæti stjórnarinnar síðla árs 2004, þegar þeir Davíð Oddsson og Halldór Ásgrimsson höfðu sætaskipti; Davíð varð utanríkisráðherra og Halldór forsætisráðherra. 

En í tíð Halldórs Ásgrímssonar sem forsætisráðherra, fór að fjara undan velgengni flokksins, og fylgistapið 2006 í sveitarstjórnarkosningunum virtist valda því, að hann fór að missa stjórn á atburðarás stjórnmálanna, en það er atriði, sem er afar nauðsynlegt að hafa í lagi hjá hverjum stjórnmálamanni. 

Ýmislegt bendir til þess að hann hafi farið á taugum og síðan misst móðinn þegar tímabundinn heilsubrestur bættist við annað, sem var mótdrægt. 

Halldór ákvað að taka sinn hluta ábyrgðar á ósigrinum með því að láta af formennsku Framsóknarflokksins, en missti gersamlega stjórn á atburðarásinni í kringum afsögnina, þannig að í flokknum ríkti ákveðin ringulreið fram að Alþingiskosningunum 2007, þegar flokkurinn tapaði svo miklu fylgi, að Sjálfstæðismenn ákváðu að leita á önnur mið um stjórnarsamstarf. 

Ofangreint er rakið hér sem dæmi hjá okkur Íslendingum, af því að þau hafa gerst á vettvangi sem við þekkjum vel, en eiga sér hliðstæður í stjórnmálasögu annarra landa. 

Það reyndist afdrifaríkt fyrir íslenska forsætisráðherra 1958 og 2006 að verða fyrir áföllum, missa tök á atburðarásinni í kjölfar sveitarstjórnarkosninga og hrökklast út úr pólitík fyrir bragðið. 

Nú er spurningin hvort eitthvað svipað vofi yfir breska forsætisráðherranum og flokki hennar.  

Íhaldsmenn guldu afhroð í kosningunum

"Stigaklifur", góð íþrótt, sem hægt er að stunda í þúsundum húsa.

Í ár eru liðin 60 ár síðan síðuhafi hóf að stunda íþrótt, sem hefur reynst ákaflega gefandi og skemmtilegt sport. Það þarf nefnilega ekki heilt fjall eins og Esjuna til þess að stunda hana, heldur einungis stiga í húsi upp á minnsta kosti þrjár hæðir. 

Þetta sport má nefna stigahlaup, og kallast þá að vísu hlaup, en er það ekki nema að hálfu leyti, því að þegar læknir bannaði síðuhafa að stunda hlaup fyrir 14 árum vegna uppslitinna hnjáa, átti hann við venjuleg hlaup á jafnsléttu þar sem líkaminn lendir í hverju skrefi af miklum þunga niður á fæturna í gegnum hnén og þessar þúsundir og allt upp í milljónir lendinga slíta hnjáliðunum upp. 

Auk þess fékk síðuhafi á tímabili svokallað "tábergssig" sem hefur líka fengið viðurnefnið "hlauparaveikin." 

Fætur frummannsins voru einfaldlega ekki skapaðir fyrir langvarandi hlaup á hörðu undirlagi.

"Tábergssigið" felst í því að vegna hinna milljóna lendinga í hverju hlauparaskrefi lendir allur líkaminn harkalega á iljunum, þannig að smám saman éta neðstu beinin sig í gegnum vefina í iljunum og þær verða svo helaumar, að maður haltrar. 

Verður að fara til sérfræðinga og láta mæla þetta svæði og fá sérsniðið innlegg til þess að lagfæra þetta. 

En lækninum, sem lagði upphaflega til að setja gerviliði í hnén hjá mér, sást yfir það, að í stigahlaupi þar sem teknar eru tvær tröppur eða fleiri í hverju skrefi, hverfa lendingarhöggin nær alveg, því að lóðrétti kompónentinn í skrefinu gerir ferilinn upp stigana að klifri frekar en hlaupi. 

Ég hafði lofað lækninum að hætta að hlaupa, en ég lofaði honum ekki að hætta að "læðast hratt", eins og ég hef stundum kallað stigaklifrið. 

Þegar ég var að taka þátt í að byggja og síðan að eiga heima í blokkinni á Austurbrún 2, fólst stigaklifrið í því að hlaupa við mælingu skeiðklukku frá neðstu hæð upp á 12. hæð, en í því felst færsla upp um 11 hæðir nettó. (12-1= 11 hæðir). 

Hraða lyftan og sú minni fór þetta á 30 sekúndum, en stóra lyftan á einni mínútu. 

Íþróttin byggðist á því að vera jafn fljótur upp og hraða lyftan og þetta reyndist afar góð æfing, því að hún reyndi á allt, flýti, snerpu, hraða og úthald. 

Á sextugsaldrinum var þetta stundað í 14. hæða blokkinni að Sólheimum 23, og nettó var hlaupið upp 13 hæðir. 

Nú hafði hraðinn minnkað með aldri og aukinni líkamsþyngd, þannig að tíminn upp 13 hæðir var 50 sekúndur. 

Útvarpshúsið var notað um árabil á sjötugsaldrinum og hlaupið frá 1. upp á 5. hæð (4 hæðir nettó) á innan við 30 sekúndum. 

Síðustu fimm ár áttræðisaldursins hefur stigaklifrið verið framkvæmt í nokkurra metra fjarlægð frá heimilinu í blokkaríbúð, og tíminn frá kjallara upp á fjórðu hæð, fjórar hæðir nettó, verið innan við 30 sekúndur öll þessi ár. 

Það er aðeins lakara en upp jafn margar hæðir í Útvarpshúsinu, því að þar er hærra undir loft á hverri hæð. 

Þetta klifur og hæfilegar hjólreiðar á rafreiðhjóli hefur styrkt hnén svo mjög, að það eru liðin 14 ár síðan sérfræðilæknir vildi að skipt yrði um báða hnjáliðina, en tekist hefur að seinka því í þessi 14 ár. 

Vegna umferðarslyss fyrir þremur árum voru teknar myndir, sem sýndu svo mikið slit á hnjánum, að mér var sagt, að eðlilegt væri að skipta um hnjáliðina og mér ráðlagt að láta sérfræðing líta á hnén. 

Þegar ég fór til sérfræðilæknisins að nýju eftir öll þessi ár í tékk, varð hann undrandi yfir því að ég skyldi enn hólkast um á þessum hnjám, en féllst á þá kenningu að stigaklifrið og hjólreiðarnar hefðu skapað furðu mikinn árangur. 

Hluti af því að hafa haldið klifurtímanum fyrir neðan 30 sekúndur síðustu árin felst í að fínslípa klifurtæknina og nota svipaða aðferð og í kappakstri, að draga úr hraðaminnkuninni í 180 gráðu beygjunum með því að hafa þær nógu víðar til þess að halda hraðanum. 

Þetta atriðið er nefnt "racing lines" á erlendu tæknimáli. 

Auk þess hefur nokkurra kílóa létting vafalaust hjálpað til. 

En það er rétt að ítreka að stigaklifur er sérlega góð æfing til að viðhalda breiðu þreki, flýti, snerpu, hraða og úthaldi og hægt er að stunda klifrið á þúsundum staða. 

Kannski mætti stofna samtök um þessa íþrótt, "Stigaklifurssamtök Íslands"?

 

Crossfit-fólk tætti upp Esjuna

Hluti af tólf mikilvægum og stefnumarkandi vegvísum.

Dag frá degi er nú hnykkt á stefnumarkandi vegvísum, sem ráðandi valdaöfl hér á landi hafa teflt fram á leiðinni til þess að fórna sem allra flestum einstæðum ósnortnum náttúruverðmætum landsins á altari sameiginlegs orkukerfis Evrópu. 

Í umsögn Landsnets er hamast við að mæra þær miklu tilfæringar í átt til sameiginlegs markaðskerfis á alla lund, sem þriðji orkupakkinn geti fært okkur, en á sama tíma reyna aðstandendur hans á þingi allt hvað þeir geta til þess að telja okkur trú um að hann hafi enga þýðingu meðan enginn er sæstrengurinn til okkar.

Og ævinlega er talað um sæstreng í eintölu, þótt vitað sé, að engin þjóð í Evrópu reiðir sig á aðeins einn streng. 

En hver sæstrengur er talinn kosta hátt í þúsund milljarða króna, og tveir strengir því ígildi allrar þjóðarframleiðslu okkar í heilt ár. 

Til þess að þessi draumsýn geti staðist er augljóst að það mun þurfa tvöfalt fleiri virkjanir til að allt batteríið beri sig fyrir tvo strengi en einn.  

Hrifning Landsnets og enn eindregnari hrifning Landsvirkjunar eru tveir af tólf stefnumarkandi vegvísum, sem nefndir hafa verið í pistlum á þessari bloggsíðu, en tíu voru nefndir í grein í Fréttablaðinu fyrir rúmri viku. 

 

Landsnet mælir með orkupakkanum

ÍR-KR í körfunni - "Gömlu dagana gefðu mér!"

Þegar síðuhafi var íþróttafréttamaður á Sjónvarpinu voru það leikir ÍR og KR sem buðu upp á eitt nauðsynlegasta fyrirbærið í íþróttum:  Einvígi þeirra bestu. 

Ármenningar voru líka með gott lið sem gat líka gert góða hluti, en það var allt vitlaust á leikjunum þar sem baráttan stóð um toppinn. 

Eini körfuboltamaðurinn, sem kjörinn var íþróttamaður ársins á sjöunda áratugnum var Kolbeinn Pálsson og hann var í KR-liðinu en fékk titilinn fyrst og fremst fyrir frammistöðu sína í landsliðinu. 

Nú, hálfri öld síðar, er runnið upp ákveðið "dejavu" fyrir þeim sem muna  hina gömlu tíð og geta raulað fyrir munni sér: "Gömlu dagana gefðu mér..." 

Verður ekki of heitt á oddaleiknum

Það fyrsta, sem deyr í stríði, er sannleikurinn.

Sú nöturlega staðreynd að innan við tíu prósent jarðarbúa búi við fjölmiðlafrelsi er skýr birtingarmynd þeirrar forgangsröðunar valdaafla heimsins að ráða yfir fjölmiðlum síns lands. 

Allir helstu einræðisherrar sögunnar létu yfirráð yfir fjölmiðlum hafa forgang yfir flest annað og kæfðu frjálsa skoðanamyndun sem allra fyrst þegar þeir tóku völdin. 

Þeir þeirra, sem stóðu fyrir stríðsrekstri gátu með yfirráðum yfir fjölmiðlum praktiserað það orðtak að "það fyrsta sem deyr í stríði er sannleikurinn." 

Svonefndir "sterkir leiðtogar" sækja þannan þátt áhrifa og yfirráða fast hvar sem er, og því engin tilviljun að allt frá kosningabaráttu sinni voru fjölmiðlar og fjölmiðlafólk helsti skotspónn hins "sterka leiðtoga" Donalds Trumps dag frá degi. 

Fjölmiðlafrelsi hjá innan við 10% jarðarbúa

Norðmenn gera vel við stríðsminjar, ólíkt Íslendingum.

Á ferðum um Noreg er áberandi, hve vel Norðmenn gera skil hernaðarlegum mannvirkjum og viðburðum, sem snerta sögu þjóðarinnar. 

Einkum er þessu gerð góð skil í Narvik, þar sem frægasta orrustan í Síðari heimsstyrjöldinni á norskri grund var háð, enda var um það að tefla fyrir Þjóðverja að viðhalda stöðugu flæði sænsks járns til Þýskalands allt árið, ef þeir áttu að geta haldið í við Bandamenn í vopnaframleiðslu, án þess að skortur yrði á hráefni til hennar. 

Svo mikilvægt var þetta, að Bretar gerðu áætlanir um að hertaka flutningaleiðina frá Kiruna og Gellivare yfir til Narvikur undir því yfirskini, að verið væri að útbúa flutningaleið fyrir herlið til hjálpar Finnum í Vetrarstríðinu við Rússa. 

Þegar saminn var friður í því stríði, datt botninn úr þessari áætlun og í staðinn lögðu bresk herskip tundurdufl í norskri lögsögu 8. apríl, um það leyti sem þýskur her með notkun þúsund flugvéla var að hefja innrás sína í Danmörku og Noreg. 

Taka Noregs og ófarir Breta og Frakka þar yfirskyggði þann tímabundna árangur sem Norðmenn náðu í Narvik, áður en enn hrikalegri ófarir í stríðinu í Frakklandi urðu til þess að draga varð allt herlið Bandamanna þangað. 

Á allri leiðinni norður eftir hinu ógnarlanga nágrannalandi okkar er hvarvetna vel fyrir því séð að minjar um stríðið séu myndarlegar og aðgengilegar. 

Etirminnilegt er til dæmis að koma á stað, þar sem er lítið safn og greinargóðar minjar frá stað, þar sem Þjóðverjar fóru hraklega með stríðsfanga í nauðungarvinnu við vegagerð. 

Íslendingar misstu hlutfallslega næstum eins marga menn og Bandaríkjamenn í stríðinu, og þrátt fyrir hlutleysi landsins tæknilega séð, var Bandamönnum veitt lið með siglingum með fisk til Bretlands. 

Lítt er samt sinnt um minjar um þetta, svo sem alhliða stríðsminjasafn sem tengjast hinni mikilvægu og stóru sjóherstöð í Hvalfirði, Reykjavíkurflugvelli og Kaldaðarnesflugvelli, svo að eitthvað sé nefnt. 

Hvalfjarðarstöðin tengist órjúfanlega skipalestunum og sjóhernaðinum, svo sem hinni miklu sjóorrustu vestur af Íslandi á milli flaggskipanna Bismarck og Hood og fylgarflota þeirra. 

Reykjavíkurflugvöllur var, einkum í upphafi stríðsins, mikilvæg bækistöð og stjórnstöð fyrir orrustuna um Norður-Atlantshafið, sem fær jafn áberandi rými í bókum um stríðið og orrusturnar um Bretland, Moskvu, Stalingrad og El Alamein. 

Kaldaðarnesflugvöllur var tekinn í notkun á undan Reykjavíkurflugvelli og síðar Keflavíkurflugvelli og frá Kaldaðarnesi flaug flugvélin, sem tók fyrsta þýska kafbátinn, sem færður var til hafnar í gervöllu stríðinu. 

Þar er skipulega búið að útrýma öllum minjum um stríðið.

Á hinn bóginn eiga Reyðfirðingar og Austfirðingar lof skilið fyrir sitt minjasafn á Reyðarfirði. 

Þar áttu Norðmenn og Kanadamenn stóran þátt í að verja þann hluta Íslands, sem vegna slæmra landsamgangna mátti líkja við eyju. 

Hernaðarlega var Ísland á stríðsárunum þrjár eyjar, suðvesturhornið sú stærsta og mikilvægasta, en Eyjafjörður og Miðnorðurland önnur eyja og Austfirðir sú þriðja. 

Á Akureyri er ýmislegt að finna í Norðurslóðaafninu og Flugsafninu, sem minnir á stríðið og á Hnjóti í Patreksfirði eru minjar, sem hefðu átt að vera á stóru safni í Reykjavík. 

Norsk orrusta mynduð í Póllandi

Stærri garðar og stærra nýtt ytrihafnarmynni = stærri sandgildra?

Í næsta bloggpistli á undan þessum eru færð rök fyrir því að hafnargarðarnir tveir sem liggja í boga fyrir framan Landeyjahöfn lúti svipuðum lögmálum og ótal sandgildrur við árbakka um allt land, sem er ætlað að "drepa" strauminn upp við bakkana, svo að aur og sandur í árstraumnum hægi á sér og sökkvi til botns. 

Þannig safnist sandur að görðunum, landbrotið stöðvist og bakkarnir færist jafnvel smám saman út. 

Meðfram suðurströndinni liggur Irmingergrein Golfstraumsins  og streymir til norðvesturs hálfhring um vestanvert landið og ber með sér, ásamt algengustu stormaáttinni, austsuðaustan, ógrynni af sandi og aur.  

Við Vík var talið að nokkurs konar tanngarðar út frá ströndinni gætu stöðvað landbrot þar og safnað sandi að ströndinni. 

Sýnd er í grein í Mogganum hugmynd að því að gera framhald á eystri hafnargarðinum í Landeyjahöfn sem liggi til vesturs utan við höfnina svo að nýtt ytra hafnarmynni verði vestar en nú er og snúi til vesturs. 

Auðvitað mun þetta kosta mikið fé, enda líkast til meira dýpi þar sem þessi varnargarður yrði en þar sem núverandi varnargarðar eru. 

Og síðan er líka spurningin, hvort áhrifin verði þau, að eftir því sem varnargarðarnir verði stærri og og lengri verði heildarmagn sandburðarins sem því nemur meiri, jafnvel miklu meiri. 

Og menn sitji uppi með enn stærri sandgildru en nú er þarna. 

Hafnarmynnið þarf að verja

"Sandgildra" og því ekki heilsárshöfn, því miður.

Í umræðuþætti á Hringbraut í gærkvöldi lýsti Róbert Marshall því, hvernig sérfræðingar horfðu beint og sannfæri í augu honum þegar þeir fullyrtu í Landeyjahafnarnefnd, sem Róbert var í, að höfnin yrði endanlegt heilsárs samgöngumannvirki. 

Róbert er frá Vestmannaeyjum og hafði hitt marga staðkunnuga menn úr ýmsum stéttum, sem féllu undir hugtakið "leikmenn" og voru á annarri skoðun er sérfræðingarnir. 

En eindregin sannfæring sérfræðinganna mátti sín meira. 

Einn af þeim, sem setti fram ákveðna skoðun í málinu var sá sem þetta ritar, en hér á síðunni var margsinnis fjallað um þessa höfn frá byrjun og það rökstutt, að hafnargarðarnir sem gerðir yrðu út frá ströndinni, yrðu svipaðar sandgildrur og ótal svipaðir garðar um allt land við árfarvegi, þar sem landbrot væri, en hægt væri að beina aurburði í ánum að bökkunum, með því að gera hlaðna grjótgarða út frá bökkunum, sem dræpu strauminn niður, en við það settist sandurinn eða aurinn til botns við garðana. 

Þannig vildi til að ég hafði séð þetta fyrirbrigði um allt land og rak erindi varðandi Blöndu í Langadal við Vegagerðina og Landgræðsluna þess efnis, að veitt yrði fé úr svonefndum fyrirhleðslusjóði til verksins fyrir neðan bæinn Hvamm. 

Þar hafði Vegagerðin breytt farvegi árinnar með því að taka farveginn úr beygju á honum neðan við næssta bæ, Móberg, en við það breyttust sveigjurnar á ánni, svo að hún fór að brjóta land fyrir neðan Hvamm. 

Þáverandi bóndi hafði samið við Vegagerðina láta endurgjaldslaust í té uppfyllingarefni í nýjan þjóðveg gegn því að gerðir yrðu garðar í líkingju við tennur, sem virkuðu sem sandgildrur þar sem landbrotið var. 

Vegagerðin sveik þetta samkomulag og nokkrir hektarar af góðu túni töpuðust, þar sem fyrrum var íþróttasvæði ungmennafélags sveitarinnar. 

Seint og um síður var þessi tennta sandgildra gerð, og nú hefur sandur safnast fyrir á milli "tanngarðanna". 

Fyrir nokkrum árum var þess farið á leit við Landgræðsluna að nota þessa sandgildruaðferð til þess að stöðva landbrot sjávarins fyrir neðan þorpið í Vík. 

Merkilegt er, að menn skyldu þá ekki sjá að gerð garða beint út frá ströndinni vestar myndu hafa svipuð áhrif og görðunum neðan við Vík var ætlað. 

Síðuhafi hafði áratugum saman flogið meðfram Suðurströndinni og séð hvernig sandburður drekkti skipsflökum á því svæði, þar sem Landeyjahöfn átti að koma og bloggaði því oft um málið. 

Og úr lofti mátt glöggt sjá á lit sjávarins undan ósum hinna mörgu og vatnsmiklu jökulfljóta allt frá Hornafirði og vestur að Ölfusá hve mikill aurburður þessara afkastamiklu fljóta var og hve gífurlegar stærðir voru og eru í spilinu varðandi framburðinn, sem hefur skapað hið víðfeðma sandflæmi sem er upp af hátt í þrjú hundruð kílómetra langri sandströndinni. 

Í Eyjafjallajökulsgosinu kom aurflóð í Markarfljót, sem bar aur og sand í sjóinn austan við Landeyjahöfn, og þóttust sérfræðingarnir þá hafa fundið ástæðuna fyrir vandanum í höfninni. 

En sex árum síðar var þetta tímabundna ástand liðið hjá án þess að nokkra breytingu væri að sjá til batnaðar, enda taka jökulfljótin sér aldrei sumarfrí í sköpunarstarfi sínu.  

Sjá má bloggpistla um þetta hér á síðunni 2016; sex árum eftir gosið þegar áhrif þess voru að baki, og nú er að verða áratugur frá Eyjafjallagosinu og enn eru sömu vandræðin við Landeyjahöfn og áður, og raunar verri en nokkru sinni fyrr. 

Titill eins pistilsins var: "Aðeins sumarhöfn, því miður."  En jafnframt kveðið fast að orði um það, að Vestmannaeyingar eins og aðrir Íslendingar, ættu kröfu á því að Landeyjahöfn og siglingarnar um hana, þar með taldir sandmoksturssiglingar, væru jafn mikið forgangsatriði og það að halda heilsársvegum uppi á landi opnum eftir bestu getu sem allra stærstan hlut úr árinu og vinna ötullega að því að bæta samgöngurnar við Eyjar eins og kostur væri. 

Á veturna eru ævinlega tíðir austlægir stormar á þessu svæði, eins og veðurstöðin á Stórhöfða ber skýrt vitni um. Þetta hefur alltaf legið fyrir, og því gildir oft á þeim árstíma hið fornkveðna, að "kóngur vill sigla en byr verður að ráða.  

Það þýðir ekki aðeins slæmt sjólag, heldur mikinn hafstraum allt frá yfirborði og niður, enda flæðir Irminger-grein sjálfs Golfstraumsins til vesturs meðfram Suður- og Suðvesturlandi. 

Herjólfur siglir til Landeyjahafnar

Stækkandi hópur sem sífellt verður útundan.

Á að refsa gömlu fólki sérstaklega fyrir að vera á lífi?  Það mætti ætla það ef miðað er við ýmis ummæli og gerðir, eða réttara sagt aðgerðarleysi þeirra sem ráða ferðinni við að gera svokallaða lífskjarasamninga, sem ekki ná yfir þúsundir og tugþúsundir lífeyrisþega, sem lepa dauðann úr skel. 

Enn einu sinni er gamla fólkið gert að eins konar utangarðsfólki, af því "að það passar ekki inn í samningagerðina" eins og það er orðað. 

Og brýnir "lífskjarasamningar" fyrir alla aðra en þetta fólk, gera þennan stóra þjóðfélagshóp að lítilsvirtri afgangsstærð, sem hann hefur reyndar tilhreyrt undanfarin ár og áratugi. 

Ef þetta fólk reynir að brjótast út úr fátækt er því haldið kyrfilega í henni með sérsníðnum ólögum, sem rænir það í raun lífeyri, sem það var búið að vinna sér inn. 

Fátæktargildran verður sífellt að stærri höfnun á rétti þess til lífs og lífsviðurværis, sannkallaðri lífskjarasviptingu á meðan aðrir fá kjarabætur í lífskjarasamningum. 

Athyglisvert var að sjá í sjónvarpsþættinum Kveik, að um það bil helmingur þeirra, sem verst fara út úr því að taka svonefnd smálán, er einmitt þetta illa stæða fólk, sem reynir í örvæntingu að grípa til örþrifaráða til að brjótast út úr fátækrarfangelsi, sem verður líka að ógeðslegu skuldafangelsi. 

 

 

Öldruðu fólki haldið í „fátæktargildru“

"Íslensk tunga" með himinskautum á undir högg að sækja.

Tvöfalt hitamet í Reykjavík virðist hafa litið dagsins ljós í krafti fyrirbæris sem hefur mátt sjá vel á veðurkortum undanfarinn hálfan mánuð. 

Veðurfræðingum hefur verið tíðrætt um heita tungu sem teygt hefur sig alla leið frá Sahara um austanverða Mið-Evrópu til Íslands og fært okkur heitt sandmistur, sem naut sín vel á sumardaginn fyrsta. 

Þetta hefur verið glæsilegt að sjá eins og myndin af veðurkortinu í Sjónvarpinu frá því fyrir nokkrum dögum ber vitni um, og ekki ónýtt þegar menn hafa áhyggjur af íslenskri tungu að íslensk tunga get samt farið með himinskautum á þennan glæsilega hátt í bókstaflegri merkingu. 

Þarna stendur þessi líka flotta íslenska tunga mjög traustum fótum og áhrifa hennar gætir meira að segja í Grænlandi. 

En, nú er svo að sjá, í kvöld að íslensk tunga af þessu tagi muni hugsanlega eiga undir högg að sækja á næstu dögum og að við muni eiga hin margtuggna tugga, að "íslensk tunga eigi undir högg að sækja og sótt að henni úr austurátt. 

Hitamet líklega fallið í Reykjavík