Vendipunktur í 76 ára gamalli sögu Evrópusamvinnu.

Þegar ljóst var að Frakkar væru að tapa stríðinu við Þjóðverja vorið 1940 og þýskar hersveitir voru komnar langt inn í Frakkland, flaug Winston Churchill til fundar við frönsku ríkisstjórnina til að stappa í hana stálinu.

Hann varð fyrir áfalli að verða vitni að uppgjafartóninum í frönsku ráðamönnunum og gerði þeim þá örvæntingarfullt tilboð um að komið yrði hið snarasta á sameiginlegum ríkisborgararétti begggja þjóðanna.

Þessu höfnuðu Frakkar, og 22. júní gáfust þeir upp fyrir Þjóðverjum og sömdu frið.

Charles De Gaulle, leiðtogi Frjálsra Frakka, bjó við sært þjóðarstolt og var alltaf í nöp við Breta.

Hann komst til valda í landinu 1958 á þeim tíma þegar gríðarleg efnahagsuppsveifla ríkti í Vestur-Evrópu og Frakkland, Ítalía og Benelux-löndin höfðu lagt grunninn að núverandi ESB með Kola- og járnsambandi, sem þróaðist upp í Efnahagsbandalag.

Þáverandi ráðamenn í Bretlandi höfðu áhuga á að ganga inn í hið stækkandi efnahagsbandalag, en meðan De Gaulle ríkti, allt til 1968, stóð hann í vegi fyrir því.

Eftir að hann lét af völdum fór af stað hægfarfa stækkunarferli sambandsins sem endaði með því að Breta gengu inn og smám saman allar þær þjóðir sem nú eru í ESB.

Í efnahagshruninu 2008 urðu kaflaskil í öfuga átt í sambandi ESB og EES-ríkjanna, því að nú voru það ekki Frakkar sem voru tregir, heldur Bretar og fleiri þjóðir.

Ef Bretar ganga nú úr ESB hefur orðið vendipunktur í 76 ára gamalli sögu evrópskrar samvinnu.

En jafnvel þótt kosið hafi verið í þessa veru nú, mun það taka langan tíma að koma þessari útgöngu að fullu á, ef hún þá verður nokkurn tíma alger, og auðvitað hafa Bretar ekki "gengið úr Evrópu" eins og sumum hefur hætt við að túlka það sem er að gerast.

Alþjóðasamvinna er einfaldlega komin lengra en svo að hægt sé að sundra henni í einu vetfangi.

Bendir enn til útgöngu Breta

Enginn annar fyrirliði lætur svona.

Ronaldo er greinilega ekki í því sálræna jafnvægi sem stórstjarna og fyrirliði eða flaggskip landsliðs þjóðar sinnar þarf að vera. 

Enginn annar fyrirliði lætur svona leik eftir leikl. 

Þegar menn æfa og leggja sig fram við að efla íþróttalega getu sína, eins og líkami og líkamlegt atgerfi Ronaldos ber vitni um, er oft hætta á því að fari að líta á sig sem einhvers konar ofurmenni sem líðist hvað sem er í krafti "yfirburða" sinna. 

Þetta minnir svolítið á George Foreman á fyrri hluta keppnisferils hans, þegar hann var búinn að spóla sig upp í þvílíkan ham að það endaði með algeru sálarlegu skipbroti. 

Hann tók sér tíu ára hlé til andlegra iðkana, fór í nokkurs konar trúarlega meðferð, og sneri í hringinn gerbreyttur maður, sem tókst að verða heimsmeistari í þungavigt 46 ára gamall. Það var miklu meira andlegt kraftaverk en líkamlegt. 

Hugsanlega þarf Ronaldo á slíkri meðferð að halda. 

Krefjast afsökunarbeiðni frá Ronaldo

"This makes Cinderella a sad story!"

Í gegnum tíðina hafa ýmsar fleygar upphrópanir íþróttalýsenda og annarra í lok viðburða fengið flug á heimsvísu.

"We waz robbed!" hrópaði umboðsmaður Max Schmelings eftir að Jack Sharkey var dæmdur sigur yfir Shcmeling á stigum.

"Ég skók heiminn! Ég skók heiminn! Ég hlýt að vera mestur!" ("I shook the world, I shook the world! I must be the greatest!") hrópaði Ali eftir óvæntan sigur hans yfir hinu "ósigrandi" Sonny Liston.

"Í samanburði við þetta er Öskubuska dapurleg saga") ("This makes Cinderella a sad story!" var hrópað þegar Buster Douglas vann óvæntasta sigur hnefaleikanna yfir Mike Tyson 1990. (veðmálin 1:42)

Aftur var þetta hrópað þegar George Foreman rotaði óvænt í gjörtöpuðun bardaga, 46 ára gamall, heimsmeistarann Michael Moorer.  

Fræg urðu langdregin öskur argentínsks lýsanda þegar Maradona skoraði flottustu mörk sín: "Gooooooooooal!"

Howard Cosell var frægasti íþróttafréttamaður Bandaríkjanna á áttunda áratugnum, og einna frægust urðu hróp hans: "Down goes Frazier!, down goes Frazier!, down goes Frazier!" þegar hinn kornungi George Foremann niðurlægðí heimsmeistarann hrikalega með því að slá hann sex sinnum niður á fyrstu fjórum mínútum bardaga þeirra.

Nú hefur Gummi Ben bæst í þennan hóp.

Og "this makes Cinderella a sad story!" hefði líka átt vel við í lok leiks Íslendinga og Austurríkismanna.  

Gummi Ben fær engan frið

"Farðu og finndu eitthvað á hann."

Ofangreind orð fengu flug í umræðu hér á landi í kringum síðustu aldamót varðandi fyrirbæri, sem líka fékk heitið smjörklípuaðferð.

Hún felst í því að leiða umræðu og athygli í ákveðnu máli inn á nýjar brautir á afvegaleiðandi hátt.

Óvenju mikið hefur verið um það í aðdraganda þessara forsetakosninga að haldið hafi verið á lofti neikvæðum áróðri í garð sumra frambjóðenda, jafnvel á mörgum vígstöðvum dag eftir dag.

Tengd frétt um ásakanir á hendur einum frambjóðandanum er dæmi um þetta.

"Farðu og finndu eitthvað á hann", smjörklípan, felst í því þegar fræðimaður á í hlut, að fara rækilega í gegnum það sem eftir hannn liggur, og af því að fræðin felast í þessu tilfelli í nefna mismunandi hliðar á sagnfræðilegum viðfangsefnum, er hægt að finna eitthvað, sem búa má til alhæfingu um sem hina einu skoðun fræðimannsins.

Já, eða rithöfundarins ef svo ber við.  

Nú eru innan við tveir sólarhringar í kosningar og þá hyllast þeir, sem þessari aðferð beita, til að beita henni, ef ekki gefst ráðrúm til andsvara.  

„Ólafur fór stundum á ystu nöf“

Unga fólkið sækir á.

Nú eru aðeins tveir sólarhringar til forsetakosninganna og Andri Snær Magnason og Halla Tómasdóttir sækja á og auka fylgi sitt.

Öll hin gríðarlega herferð Davíðs Oddssonar hefur ekki aukið fylgi hans.

Fyrir nokkrum árum eignuðumst við Íslendingar gullaldar unglingalandslið í knattspyrnu.

Það er nú að springa út á EM. Lykilmenn í unglingalandsliðinu reyndust menn framtíðarinnar.

Það er góð tilhugsun ef svipað er að gerast varðandi embætti forseta Íslands.

Guðni enn efstur en fylgið minnkar

Skáld hefði ekki komist upp með að skrifa svona handrit.

Auðvitað hafa flestir haldið að það væri í meginatriðum hægt að ímynda sér hvernig "strákarnir okkar" gætu komist áfram á EM.

En lokamínútur leiksins var enginn leið að sjá fyrir, og ef skáld eða rithöfundur hefði skrifað þá atburðarás inn í handrit að skáldsögu, hefði útgefandinn sennilega rekið hann til baka með skipun um að skrifa eitthvað, sem væri líklegra.

Að minnsta kosti að skrifa eitthvað líklegra en það að markvörður andstæðinganna væri komin yfir endilangan völlinn til að skerpa á sókn andstæðinganna og að hann þyrfti síðan að hlaupa árangurslaust til baka eftir endilöngum vellinum til að reyna að koma í veg fyrir að Íslendingar skoruðu sigurmark, sem fleytti þeim upp í annað af tveimur efstu sætunum og að þar með væri íslenska landsliðið enn það eina í heiminum, sem tekið hefði þátt í stórmóti án þess að tapa leik.

Nei, svona skrifa menn ekki, því að oft er sannleikurinn miklu ótrúlegri en nokkur skáldsaga.

Atkvæði falt fyrir miða á leikinn

Því betur vopnum búinn hver maður, því betra?

Á úrslitum byssumála í bandaríska þinginum má sjá það ofurvald, sem samtök byssueigenda, byssuframleiðendur og byssutrúarmenn hafa yfir þingmönnum, enda nýta þeir sér það, að enginn þingmaður vestra kemst hjá því að eyða meirihluta vinnutíma síns í að ná sér í fjárhagsstuðning hagsmunaafla til að geta haldist á þingi.

Á sínum tíma tóku hvítir menn landið af indíánunum í krafti yfirburða í vopnaeign og það er því ekkert skrýtið þótt trúin á mátt vopnanna eigi sér langa hefð vestra.

Í gangi er eins konar vítahringur, sem hefur leitt af sér miklu fleiri byssumorð en í sambærilegum löndum eins og Kanada og Ástralíu, sem líka eru landnemaþjóðir.

Eina ráðið sem ríkjandi öfl sjá, er að mæta þessu morðæði með því að hver maður vígbúist sem best til að efla "sjálfsvörn" sína.

Sem leiðir það af sér að það þykir eðlilegt að bandarískur borgari geti keypt hríðskotabyssu af öflugustu gerð líkt og notaðar eru í stríði.

Sem aftur þýðir það að fjöldamorð verða æ algengari og stærri og að varnarviðbúnaður hvers borgara þarf að vera æ öflugri.

Og Sara Phalin, fyrrum varaforsetaframbjóðandi, dregur þá ályktun af morðinu á bresku þingkonunni um daginn að segja, að hún hafi átt það skilið ("she deserved it") að vera drepin, af því að hún hafi ekki verið hlynnt almennri byssueign.

Vegna byssuástar svo margra vestra og allra glæpamyndanna fá margir þá bjöguðu mynd af Bandaríkjunum sem birtist í átökum glæpagengja í undirheimum stórborganna.

Það er alröng mynd, því að um allt landið eru stór samfélög með löghlýðnum, friðsömum, öguðum og kurteisum borgurum, sem rækja vel siðræna menntun í skólum sínum og stofnunum. 

Fyrir nokkrum árum sögðu íslensk hjón, sem höfðu átt heima um hríð vestra, að þau væru komin á fremsta hlunn með það að flytja aftur til Bandaríkjanna, vegna þess hve miklu meiri agi, regla og kurteisi ríkti en í skólanum hér heima.  

Hélt að barnið væri að grínast

Hve lengi á að fresta framtíðinni?

Við getum gefið þjóðinni nýja stjórnarskrá og stóran þjóðgarð á miðhálendi Íslands.´Við getum komið á jafnrétti allra í bráð og lengd og skapað öllum tækifæri til að njóta sín til hagsbóta fyrir alla.

Eitthvað á þessa leið ættu kjörorð núlifandi Íslendinga og jarðarbúa allra að hljóða þegar siglt er inn í 21. öldina, sem óhjákvæmilega mun færa þjóðum heims í fang ný og tröllaukin verkefni sem skapast hafa vegna skammsýni og sjálfgræðgi.

Í samræmi við þetta vil ég sjá og heyra forsetaframbjóðendur ekki aðeins lýsa því yfir, að þeir vilji beita sér fyrir því að farið sé oftar beint eftir vilja þjóðarinnar, heldur einnig verið samkvæmir sjálfum og beiti sér fyrir því að farið verði eftir vilja þjóðarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslunni 20. október 2012, þegar 67 prósent vildu að loforð landsfeðra frá 1944 um nýja stjórnarskrá, samda af Íslendingum, yrði efnt á grundvelli frumvarps stjórnlagaráðs.

Andri Snær Magnason er næstur forsetaframbjóðenda til þess að birta framtíðarsýn í anda upphafs þessa bloggpistils.

Hann vill setja kúrsinn með framtíðina í huga en ekki fresta því endalaust að takast á við nýja öld með nýjum stórbrotnum viðfangsefnum.

Þess vegna ætti kosningabaráttan núna ekki að vera dauf heldur sprellfjörug.

En svo er að sjá endurtekin upphlaup og lætin í Ástþóri Magnússyni trufli menn svo, að annað og miklu mikilvægara falli í skuggann.

Með slíku er verið að reyna að fresta framtíðinni og brýnum verkefnum hennar og koma þeim yfir á afkomendur okkar. Það er ekki jafnrétti kynslóðanna heldur frekja okkar.

Daufur kosningaslagur

Trump á ótrúlegustu aðdáendur hér á landi.

Ekki dettur mér í hug að þær konur, sem segjast hafa fengið tölvupóst frá Donald Trump með beiðni um fjárstuðning, ætli að styrkja hann.

En hitt veit ég að hann á hina ótrúlegustu aðdáendur hér á landi, sem sumir hverjir hafa komið mér á óvart með því að mæra hann. 

Ég ákvað að hlusta á eina af nýjustu ræðu hans á netinu, alls 35 mínútna langa til að reyna átta mig á því, hvað það væri, sem aflaði honum fylgis.

Ekki vantaði að hann flytti hana vel og skýrt, en hann hefði auðveldlega getað stytt hana niður í um 80 prósent eða meira og samt átt ekkert ósagt.

Hann gætir þess að fjalla inni í ræðu sinni un einstök mál sem falla mjög mörgum vel í geð, svo sem gagnrýni á fátækt og á stefnu Bandaríkjamanna í Írak síðan 2003.

Sýn hans er sérstaklega róttæk varðandi múslima. Þar vill hann leyniþjónusturannsókn á hverjum einasta innflytjanda og ekki bara það: Vegna þess að börn og barnabörn slíkra innflytjenda verði oft róttæk, skal líka hafa þau undir nákvæmu eftirliti og njósnum.

Trump gagnrýndi það harðlega að fjöldamorðinginn í Orlando skyldi hafa komist yfir stórvirka hríðskotabyssu en í kvöld berst sú frétt að vestan, að þingið hafi fellt tillögu um að ekki sé gefið leyfi fyrir að kaupa slíkar byssur nema kanna feril væntanlegs kaupanda.

Væntanlega er hér átt við það ef kaupandinn er ekki múslimi. Og Trump er einlægur andstæðingur takmarkana á byssueign.

Og Sara Phalin segir að breska þingkonan, sem myrt var á dögunum, hafi verðskuldað að vera skotin af því að hún vildi ekki samþykkja almenna byssueign.

Það var sem sagt henni sjálfri að kenna hvernig fór! Og svo virðist, sem byssuaðdáendur vestra telji eðlilegt og sjálfsagt að fólk eigi öflugustu hríðskotabyssur til þess að verja sig.

Eftir að hafa fylgst í rúma viku með málflutningi Söru þegar ég var í Bandaríkjunum 2008, kemur mér reybdr fátt á óvart sem sá frambjóðandi til varaforsetaembættis hjá öldruðum forsetaframbjóðanda 2008, segir eða gerir.

En setur að mér hroll við tilhugsunina um að slíkur frambjóðandi sem hún hefði átt möguleika á að verða leiðtogi öflugasta lýðræðisríkis heims.

Trump vill styrki frá Íslandi

Verðskulduð verðlaun, - kalla á samt á bragarbót hér heima.

Forseti okkar hefur fengið verðskulduð verðlaun fyrir drjúgt framlag sitt varðandi orku- og umhverfismál heimsins.

Hann gaf þann tón strax í nýjársávarpi í kjölfar sjónvarpsþáttar, sem ég gerði um þá áhættu sem tekin væri með stórfelldu inngripi í samsetningu lofthjúpsins.

Ég sauð þann þátt upp úr dönskum þætti með nafninu "Hið kalda harta hafanna".

Daginn áður hafði Davíð Oddsson, þáverandi forsætisráðherra, haldið sína áramótaræðu og blásið á allt tal um loftslagsbreytingar og afleiðingar þeirra.

Þar væri verið að mála skrattann á vegginn. Og hann klykkti út með orðununm: "Skrattinn er leiðigjarnt veggskraut."

En fyrr eða síðar verðum við Íslendingar að horfast í augu við það, að við verðum gera bragarbót varðandi þá fullyrðingu að öll okkar innlenda orkuvinnsla sé úr "hreinum og endurnýjanlegum orkugjöfum" og standist alþjóðlegar kröfur um sjálfbæra þróun.

Í vinnslu jarðvarma til raforkuframleiðslu er að afar miklu leyti stunduð rányrkja vegna ágengrar orkuvinnslu sem tæmir orkuhólfin neðanjarðar.

Á því sviði verðum við Íslendingar að taka forystu meðal þjóða í stað þess að leyna þessum "óþægilega sannleika."

Veitt bandarísk heiðursverðlaun