Umbreytingar gefa oft ný tækifæri.

Það, sem hefur verið að gerast á tónlistarsviðinu síðasta ár felur í sér mestu umbreytingar, sem orðið hafa á starfsumhverfinu, sem tónlistarfólk hefur upplifað í meira en 70 ár, eða síðan vinyl-platan ruddi sér til rúms. 

Þessar umbreytingar hafa verið svo hraðar og miklar, að nú ríkir viss óvissutími, sem getur að vísu verið erfiður, af því hann kemur kjöfar ákveðins hruns og niðursveiflu, en engu að síður fela miklar breytingar oft í sér ný tækifæri, sem geta á endanum orðið til góðs. 

Á meðan á þessu stendur ríkir hins vegar óvissa og spenna. 

Vinyl-platan ríkti í 40 ár, með nokkrum umbreytingum. Það var mikil framför fólgin í því að fara úr 78 snúningum niður í 45 seint á sjötta áratugnum og gera mögulegt að gefa út fjögurra laga plötur, og tíu árum síðar varð enn stærri breyting með tilkomu 33ja snúninga platna, sem gáfu möguleika á 2ja laga, 4ra laga og á breiðskífum með möguleika á á annan tugs laga. 

Geisladiskurinn drap síðan plötuna á örfáum árum á áttunda áratugnum og gaf möguleika á meira en tuttugu lögum á diski og hátt í hundrað lög í fjögurra diska albúmum. 

Orðið plata eða diskur eru samt enn notuð um útgáfur á tónlist, þótt hljómdiskamarkaðurinn hafi hrunið á aðeins rúmum tveimur árum. 

Það sýnir hraða þróun síðustu 50 ár, að þegar platan "Í hátíðarskapi" var gefin út 1980, var það gert á síðustu stundu þegar það vitnaðist, að annars yrði engin stór jólaplata gefin út það árið. 

Það kom hins vegar fram um áramótin, að Rás tvö bærust um 300 plötur á ári, en aðeins væri hægt að taka 50 þeirra til umfjöllunar árlega, en sleppa 250 í þeim efnum. 

Þegar sölumöguleikar diskanna hafa hrunið að mestu, sést hve gríðarleg áhrif það hefur haft. 

Og einnig sést á þeim uppátækjum sem tónlistarfólk hefur gripið til, til þess að koma list sinni á framfæri og hafa eitthvert viðurværi af henni, að það er verið að hræra hressilega upp á listasviðinu. 

Bubbi gaf út ljóðabók, því að bókin heldur enn velli að miklu leyti, Páll Óskar fór með 300 eintök af diskum persónulega heim til hvers kaupanda og áritaði, Egill Ólafsson setti takmarkaðan fjölda á vinyl og áritaði, af því að falleg vinylplata er eigulegur gripur, nokkuð sem einn usb-lykill getur seint orðið. 

Og Stuðmenn settu sitt nýja efni inn í eigulegan og óvenjulegan grip, svokallaðan Astraltertukubb. 

Og með því voru grafískir hönnuðir komnir inn í skemmtilegt og gefandi verkefni, listasmíð. 

Sjálfur fór ég með hljómflutningstæki á litlu sparneytnu og hraðskreiðu vespuhjóli í snarpa 2000 kílómetra kynningar- og hljómleikaferð vit markhópsins, fólks á ferð um landið á bílum með diskaspilurum, sem var kannski til í að setja ferðavæna tónlist i spilarann.  

Og nú er tónlistarfólk að leita nýrra leiða svo sem að láta aðgöngumiða að útgáfutónleikum fylgja fylgja hljómdiskum, og til dæmis er ég að undirbúa að framkvæma nýja hugmynd í leit að nýjum lausnum. 

Og sagan sýnir að nýjar aðstæður örva oft þróun, sem á endanum leiðir til nýs og örvandi umhverfis fyrir listafólk. 

Bolurinn farinn að kaupa vínyl

Dómsmálaráðherra ætti að bera ríkari skyldur en aðrir.

Dómsmálaráðherra er sá ráðherra, sem hefur pólitískt umboð frá kjósendum til að standa vörð um réttarfarið í landinu. 

Það er munur á því eða málaflokkum annarra ráðherra, sem ekki snúa að dómsvaldi og réttarfari. 

En virðingin fyrir þessari sérstöðu hefur slævst allt frá því er dómsmálaráðherra á þriðja áratug síðustu aldar, eða fyrir 90 árum, var vændur um að nota varðskipin í pólitískum tilgangi.

Síðan hafa skipanir síðari tíma dómsmálaráðherra í embætti í dómskerfinu stundum verið umdeilanlegar svo að ekki sé fastar til orða tekið. 

Þess vegna er allt eins líklegt að ádeilur á núverandi dómsmálaráðherra og ríkisstjórnina þar með muni fjara út án þess að vantrauststillaga komi fram. 

Almennt séð er líklegt að enn sé langt í land með að umbætur varðandi dómsvaldið komist til fulls í framkvæmd.  

Kallar ekki eftir afsögn ráðherra

"Já, ráðherra" eða "nei, ráðherra"?

Vald einstakra ráðherra á Íslandi er mun meira en víðast annars staðar. Í tímans rás hefur þróunin verið sú að ráðherrar hafa forðast að amast við gjörðum hvers annars og komist hjá því að eða ábyrgð á öðrum ákvörðunum en þeirra eigin. 

Í þessu felst nokkurs konar samtrygging. Ef þú lætur mig í friði skal ég láta þig í friði. 

Í frumvarpi stjórnlagaráðs er þetta atriði, ráðherraábyrgð, gert skýrt. Ef ráðherra aðhefst ekkert varðandi verknað annars ráðherra, ber hann jafnmikla ábyrgð á því. 

Ef hann vill losna við að sæta þessari samábyrgð, verður hann að gera það skýrt með bókun. 

Spurning er hvernig mál Sigríðar Á. Andersen stæði, ef þessu hefði verið svona varið þegar hún breytti út af lista hæfnisnefndar. 

Álit sérfræðinga hefði þá kannski vegið þyngra þótt það sé ljóst, að sérfræðingar í ráðuneyti geta ekki tekið valdið af ráðherra. 

Ef þeir hefðu sagt: "já ráðherra" varðandi það að hún þyrfti ekki að leggja sjálfstætt mat á alla umsækjendur stæði Sigríður betur að vígi nú.

En enda þótt þeir segðu "nei, ráðherra", hafði ráðherra valdið en ekki sérfræðingarnir. 

En álit þeirra hefði þó verið í samræmi við dóminn sem síðar féll í málinu og er nú til vandræða.  

 

 

Sérfræðingar vöruðu Sigríði við

Einu sinni svaraði Ásgeir fyrir sig.

Óíþróttamannslegar aðfarir og niðurlægjandi einelti hafa því miður oft einkennt knattspyrnuna bæði erlendis og jafnvel líka hér á landi, og verða bestu knattspyrnumennirnir oft fyrir því að fótboltabullur beiti slíku. 

Ásgeir Sigurvinsson varð stundum að hafa fyrir því að halda ró sinni á knattspyrnuvellinum þegar sótt var að honum á einn eða annan lúalegan hátt. 

Og hann var slíkur knattspyrnusnillingur að hann gat látið boltann tala. 

En þó kom það eitt sinn fyrir að hann fylgdi einu marka sinna eftir á eftirminnilegan hátt.  

Það var þegar hann átti stjörnuleik í landsleik við Wales eftir að hann og liðið höfðu orðið fyrir stanslausum niðurlægjandi glósum allan leikinn. 

Hann hljóp í áttina að þeim, sem höfðu komist upp með þetta og blakaði höndunum þannig, að öllum mátti vera ljóst hvert tilefnið var. 

Drullaðu þér aftur upp í tréð

Svæðið á niðurleið, sjór gengur á land.

Utanverður Reykjanesskagi er jarðskjálftasvæði vegna landreksins. Það skelfur oft í Krýsuvík og skjálftar verða í áttinga út á Reykjaneshrygg.

Nú hefur bæst við við nýtt fyrirbrigði, sig jarðvarmavirkjanasvæðanna. Samkvæmt nákvæmum mælingum á virkjanasvæðum gufuaflsvirkjananna á Reykjanesskaga, annars vegar Reykjanes-,og Svartsengisvirkjunar, og hins vegar Hellisheiðar- og Nesjavallavirkjunar, hafa þessi svæði sigið á síðustu árum um allt að 18 sentimetra. 

Það sýnist ekki há tala en verður býsna stór þegar flatarmál þesara svæða er tekið með í reikninginn. 

Bæði virkjanasvæðin eiga það sameiginlegt að þar er stunduð rányrkja, öðru nafni ágeng orkuöflun, sem einnig verður lýst með orðalaginu "það eyðist, sem af er tekið." 

Ný staðfesting á þessu felst í þeim orðum forstjóra Landsvirkjunar að Þeystareykjavirkjun hefði verið höfð "aðeins" 90 megavött í stað þess að reisa þar 300 megavatta virkjun, jafnstóra og Hellisheiðarvirkjun, sem hefði vel verið hægt. 

Það er í samræmi við þau orð þeirra Ólafs Flóvenz og Guðna Axelssonar í greinum þeirra í Morgunblaðinu, að við gufuaflsvirkjanir sé það skilyrði fyrir sjálfbærri þróun, "endurnýjanlegri orku" eins og sífellt er stagast á, að nógu varlega sé farið af stað með virkjun og virkjað það smátt í upphafi, að engin hætta sé á að orkan minnki með tímanum.

Landrekið, það risastóra en hæga ferli, er skrifað fyrir öllum hræringum á þessu svæði. 

En samt er spurning hvort hið nýja fyrirbrigði, landsig af völdum ofnýtingar jarðvarmans, geti átt þátt í einhverjum af hræringunum á þessu svæði. 

Rétt eins og að það, að sjór gangi á landi í Staðarhverfi rétt fyrir vestan Grindavík vegna of mikillar dælingar orku upp úr orkuhólfinu undir Svartsengi og Eldvörpum, sé afleiðing af hinni ágengu og fyrirhyggjulausu orkuöflun.  

Jörð skelfur í Grindavík

Drepsótt græðgi og valds peninganna. Godfather III.

"Follow the money", "rektu slóð peninganna" er stundum sagt í Bandaríkjunum þegar kanna þarf hneykslismál. Og hin hraðvaxandi drepsótt, sem nú geysar vestra af völdum ofneyslu á ópíóíða lyfjum, er sláandi dæmi um það. 

Það líkist um margt því þegar tóbaksframleiðendum tókst í krafti auðæfa sinna að tefja það um marga áratugi að brugðist yrði við því gríðarlega manntjóni og heilsutjóni sem tóbaksnotkun hefur valdið. 

Nýja drepsóttin, sem er í hröðum vexti og drepur meira en 50 þúsund Bandaríkjamenn á ári, væri ekki svona skæð nema vegna þess að það er peningar í spilinu, miklir peningar, sem hafa verið notaðir á mörgum sviðum, allt frá Bandaríkjaþingi og niður úr, til þess að vernda framleiðendur og aðra þá sem hagnast á sölu lyfsins Oxyconte og annarra ávanabindandi lyfja. 

Þetta er svonefnt læknadóp í sinni verstu mynd. Drepsóttin væri ekki svona skæð nema vegna þess að aðgerðirnar til þess að fela orsakir hennar voru margþættar, og ein þeirra var sú að nýta sér spillinguna meðal þingmanna vestra til þess að smokra í gegn frumvarpi sem rústaði lyfjaeftirliti Bandaríkjanna. 

En á það atriði hefur ekkert verið minnst í fréttum af málinu hér á landi. 

Fyrir tilviljun var ein hlið málsins á dagskrá í kvikmyndinni Godfather III, sem sýnd var í Sjónvarpinu í gærkvöldi, þar sem meginstefið var að glæpasamtök reyna að hvítþvo sig með því að koma starfsemi sinni sem mest yfir í góðgerðastarfsemi og löglegan rekstur. 

Í Godfather myndinni var reyndar starfsemi mafíósanna ólögleg í upphafi, en heilkennið "styrkir", "góðgerðastarfsemi" var hið sama og er hjá framleiðendum skæðasta ópíóíða lyfsins, OxyConte. 

Það fyrirtæki hefur að vísu verið með löglega starfsemi frá upphafi, en það minnir á, að  tóbaksframleiðslufyrirtækin á sínum tíma voru líka með fyllilega löglega starfsemi. 

"Löglegt en siðlaust" sagði Vilmundur Gylfason á sínum tíma, og siðleysið felst í því að frá upphafi hefur í raun ekki verið í gangi nein bitastæð könnun á ávanabindandi eðli OxyContin, heldur hefur því verið haldið fram frá upphafi að lyfið væri ekki ávanabindandi eða í það minnsta minna ávanabindandi en önnur lyf og fíkniefni. 

Nýja drepsóttin dynur yfir þegar búið er í tvo áratugi að fela eðli hins skæða lyfs með svipuðum ráðum og gert var varðandi eiginleika tóbaksins. 

Talsmenn tóbaksframleiðenda depluðu ekki auga þegar þeir sóru og sárt við lögðu fyrir framan þingnefnd vestra, að ekkert benti til þess að reykingar væru hið minnsta hættulegar. 

Það var ekki fyrr en tala látinna var komin upp í svimandi hæðir, sem baráttan gegn reykingunum fékk byr í seglin. 

Hagnaður fyrirtækisins sem framleiðir hið "skaðlausa" lyf nemur 3600 milljörðum króna á ári, eða meira en tvöfaldri þjóðarframleiðslu Íslands. 

Áhrifavaldar í málinu ná allt upp í Hæstarétt Bandaríkjanna og forsetaembættið, því að áratugum saman hefur það verið vandamál vestra að forsetarnir keppa að því að koma sínumm mönnum inn í réttinn og síðustu ár hafa forsetar Republikana haft vinninginn. 

Þingið þarf að samþykkja tillögu hvers forseta og í þinginu er meirihluti fyrir því að engin takmörk séu á þeim fjárframlögum, sem einstakir þingmenn megi þiggja í stuðning. 

Afleiðingarnar eru spilling, sem meðal annars veldur því, að einstakir þingmenn beita sér fyrir hagsmunum fjársterkra stórfyrirtækja í ríkjunum, sem þeir eru þingmenn fyrir. 

Tveir þingmenn, þar sem lyfjaframleiðsla var einna mest, lögðu fram frumvarp varðandi lyfjaeftirlit Bandaríkjanna, sem í raun hefur rústað eftirlitið og gert það máttlaust.

Vandinn er tvíþættur hvað varðar umfang neyslunnar: Framboð og eftirspurn. Hvort tveggja getur aukið hitt.  

En rót vandans er ekki aðeins sú, að ævinlega er eftirspurn eftir vímugjöfum, heldur líka sú gróðavon sem knýr framleiðendur og dreifendur efnanna áfram til að neyta allra bragða til að auka hagnað sinn og umsvif. 

Engin fjölskylda eða vinahópur er óhultur fyrir drepsótt vímuefnanna og allir hafa sögu að segja. 

Ég þekki dæmi frá fyrri tíð þegar meira en 20 mismunandi lyfjategundir fundust hjá hinum látna og þekki líka annað dæmi frá nútíðinni, þar sem sjúklingur með miklar kvalir stundar göngur með nokkurra klukkustunda millibili til þess að lina frekar bakverki á þann hátt heldur en að taka áhættuna á því að fara að taka inn hin sterku verkjalyf.

Það væri nær hjá framleiðendunum og öðrum, sem hagnast á umsvifunum í kringum dópið, að styrkja forvarnarstarf og leggja áherslu á skaðlegar hliðar neyslu lyfsins, heldur en að fela sem best hið raunverulega eðli þess eins og þeir hafa gert. 

En með slíku væru framleiðendurnir að ganga gegn beinum peningahagsmunum eigenda og hluthafa. 

Það er vel að Trump Bandaríkjaforseti hefur talað um að skera upp herör í þessu máli. En fróðlegt verður að vita hve langt hann telur sig geta gengið. 

Vill hann endurreisa getu lyfjaeftirlitsins?  Varla mun múr við landmærin að Mexíkó leysa þennan vanda. 

Og vafasamt er að hann vilji afnema það að fjársterkir aðilar geti með háum stuðningsframlögum í raun mútað þingmönnum á Bandaríkjaþingi. 

Því að hann og aðrir auðmenn hagsmuna að gæta varðandi þá leið til þrýstings á löggjafann. 

 

Hagnast á kvölum annarra

Marg búið að tala fyrir daufum eyrum.

Bruno Bisig, forstjóri Kontiki reisen, sem kemur með ferðamenn til landsins. Í viðtali við Morgunblaðið segir hann það, sem búið er að margfjalla um á þessari bloggsíðu í áratug og í  sjónvarpsþáttum í 20 ár, en Íslendingar taka ekki mark á þessu fyrr en það hefur ræst, sem varnaðarorð Bisig innihalda og þá verður það of seint. 

Hann sér mikinn mun á ferðamannaslóðunum núna og fyrir 20 árum, varðandi það að búið sé að eyðileggja upplifunina sem mest er sóst eftir, kyrrð og friði i ósnortinni náttúru. 

Umferð ferðamanna sé víða langt umfram það sem skynsamlegt sé fyrir orðstír landsins sem land einstæðrar náttúru og sjálfbærni. 

Hann undrast að hvergi sé ítala á gönguleiðum eins og tíðkast í þjóðgörðum víða um heim. 

En eins og kunnugt er, komu viðbrögð Íslendinga við hugmyndum um náttúrupassa fram í orðunum "niðurlæging" og "auðmýking." 

Hann auglýsir eftir verndunarnýtingu fossanna okkar, en á Norðausturhálendinu er búið að eyðileggja marga tugi fossa, þar af þrjá stórfossa með Kárahnjúkavirkjun og í Efri-Þjórsá eru þrír stórfossar verulega lemstraðir lungann af sumrinu vegna Kvíslaveitu. 

Tveir þeirra eru jafnokar Gullfoss og vel það, ef áin fengi að renna á fullu afli. 

Samt væri vel hægt að koma á fót aðstöðu til að ganga að þessum fossum síðsumars og létta með því álaginu af Gullfossi, en á því er enginn áhugi, bæði vegna andvaraleysis en kannski ekki síður hinu að fela þessa fossa svo að enginn taki eftir því ef þeir verða drepnir með svonefndri Kjalölduveitu, sem ætti auðvitað að heita Þjórsárfossavirkjun, því að Kjalalda er ekki foss, heldur malaralda. 

Virkjanamenn dreymir mikla drauma um þessa virkjun.  

„Þá vil ég heldur borga!“

Athyglisverð sjónarmið í Morgunblaðsgrein.

Tvennt vekur athygli þegar rennt er yfir fjölmiðlana í dag og umræðuefnið er hið sama á báðum stöðum. 

Einhver mesti íþróttaafreksmaður okkar tíma segir frá því að hann hafi glímt við svo alvarlegt þunglyndi síðustu 17 ár, að hann hefði íhugað að taka eigið líf. 

Hann varð áttfaldur Ólympíumeistari 2008, sem er met, en engu að síður var ástand hans svona eftir leikana. 

Michael Phelps segir í ljósi sinnar reynslu, að þunglyndi af þessu tagi séu sjúkdómur, veikindi, sem fólk eigi ekki að skammast sín fyrir, en ekki veikleiki. 

Hann vill leggja sitt af mörkum til að hjálpa öðrum, sem glíma við svipað. Þetta er það sama og heyra má í fréttum hér heima af SÁA og aðstoð við fíkniefnasjúklinga." 

Sjálfur upplifði ég í nokkur misseri sem unglingur þunglyndi, sem færði mér skilning á eðli þessa fyrirbæris.   

En í Morgunblaðsgrein í dag kveður við annan tón. Frambjóðandi í leiðtogakjöri eins stjórnmálaflokksins í Reykjavík talar hreint út um það hverju hann muni breyta ef hann komist til valda og áhrifa: 

"Ég mun  hygla hinum duglegu..hef sagt að skattborgarinn eigi ekki að borga fyrir fólk í sjálfstortímingu og mun skera niður við trog í þessum málaflokki." 

Frambjóðandinn ítrekar þetta með því að segja:

"Reykjavík virðist stefna í að verða einhvers konar félagsleg ruslakista fyrir menn í sjálfstortímingu."

Ekki nóg með það heldur líka þetta: 

"Á minni vakt mun félagsleg aðstoð verða skorin við nögl. Væntanlega mun mannréttindaskrifstofa borgarinnar súpa hveljur, en óttist ekki, það mun verða mitt fyrsta verk að loka henni." 

Merkilegt er að maður, sem vill leiða Sjálfstæðisflokkinn í borginni til að efla fyrri mátt og dýrð hennar svo að notað sé orðalag frá útlendum stjórnmálamanni, skuli telja vænlegustu leiðina núna að ráðast gegn því sem þessi flokkur byggði þó meirihluta sinn á í marga áratugi, en það var að sinna sem best félagslegu hlutverki borgarinnar.  

En á okkar tímum spretta nú upp menn sem vilja afmá allar þær framfarir sem hafa orðið á sviði mannúðar, mannréttinda og félags- og heilbrigðismála á síðustu sjö áratugum og hverfa aftur til þess tíma þegar andlegir sjúkdómar voru taldir svo mikill aumingjaskapur, að það mátti annað hvort ekki tala um þá, -  eða að þeim sjúku var útskúfað, sem til dæmis áttu við áfengisvanda að stríða. 

Það er eins og þessir menn hafi ekki fylgst með framförum í þessum málum svo sem hjá SÁA þar sem sést af beinum útreikningum að ávinningurinn af starfinu hefur margborgað sig til baka við það að koma lífi sjúklinganna á réttan kjöl. 

Svipað er að segja um árangurinn af starfinu á hliðstæðum sviðum hjá ríki, borg og frjálsum félagasamtökum. 

Kannski er það aðalatriðið hjá þessum andstæðingum þess árangurs, sem náðst hefur í mannúðarstörfum, að það sé svo töff og hipp og kúl að stúta þeim.  

Ég man þá tíð þegar horfa mátti upp á margt afbragðs fólk verða áfengisfíkn að bráð, sem á okkar tímum hefði verið miklar líkur á að bjarga. 

Þetta fólk átti ekki möguleika, - átti hvorki aðgang að markvissri hjálp né að skilningi samfélagsins á eðli sjúkdóms þeirra. 

Vandi þunglyndissjúklinga er svipaðs eðlis og hvert mannslíf, sem bjargað er, er oftast margfalt meira virði peningalega en aðstoðin, sem veitt var. 

Af hverju nota ég lýsingarorðið "athyglisverð" um þessi sjónarmið frambjóðandans í fyrirsögn þessa pistils? 

Vegna þess að við verðum að veita athygli þeim straumum sem hafa birst síðustu ár og vilja þurrka út þær félagslegu framfarir og mannréttindi sem hafa áunnist síðan 1945. 

 

„Ég vildi ekki vera á lífi“

Einn af veikleikum landsins, þar sem engar "skítaholur" er að finna?

Hið fullkomna mannlega þjóðfélag verður seint til.  Bandaríkin eru stórbrotnasta þjóðfélag veraldar að mörgu leyti, forysturíki á mörgum sviðum og deigla margra mikilvægustu strauma nútímans. En lokun bandaríkis alríkisins á nokkurra ára fresti vegna skuldsetningar ríkissjóðs er fyrirbæri, sem er óþekkt í flestum öðrum vestrænum lýðræðisríkjum og jafnvel í ríkjum Afríku, sem höfð hafa verið ummæli um sem "skítaholuríki." 

Lokun alríkisins leiðir umræðuna að því, á hve sterkum fótum heimsveldi stendur, sem byggir stærð sína, mátt og tilveru á það miklum þjóðarskuldum að orðið geti efnahagshrun í líkingu við það sem varð 2008 en jafnvel enn stærra hrun. 

Og Bandaríkin eru ekki eina ríkið, sem er háð því að undirstöður hins alþjóðlega fjármálakerfis og auðræðisins í heiminum bresti ekki. 

Í kröfunni um hinn ómissandi hagvöxt felst dulin ógn þeirrar þurrðar á auðlindum jarðar sem stefnir í að óbreyttu.

Bandaríska alríkinu lokað

Netheimar og raunheimar.

Hvers vegna hittast þjóðarleiðtogar á fundum í staðinn fyrir að tala saman í gegnum Skype og spara stórar upphæðir í skattpeningum þjóða sinna?

Hvers vegna getur einn góður ræðumaður eða leikari náð meiri hughrifum áhorfenda í litlum sal heldur en í kvikmynd á stóru tjaldi með ítrustu myndatöku- sýningar- og hljómflutningstækni?

Hvers vegna getur ilmur af persónu verið svo grípandi, að engin kvikmynd með henni getur náð fram sömu hughrifum og er af nánd þessarar persónu?

Ástæðan er einföld: Þetta er munurinn á netheimum og raunheimum í tækniþjóðfélagi okkar tíma. 

Netheimarnir eru að sönnu stórkostleg uppfinning, opna fyrir okkur alla kima veraldar að ósk okkar á þann hátt sem var ómögulegt að viðhafa fyrir aðeins aldarfjórðungi. 

Og netheimarnir, snjallsímarnir, spjaldtölvurnar, gervigreindartæknin og hvað það nú heitir allt, hafa fært okkur í fangið stóra og mikla áskorun um að standast það nýja áreiti og hættur, sem þessir "heimar" búa yfir. 

Hættan er sú, að í uppvexti sínum fari unga fólkið á okkar dögum á mis við að upplifa raunheimana, það að lifa lífinu í sátt við náttúruna og annað fólk á öllum aldri, að umgangast hvert annað og samfélagið í eðlilegu raunverulegu umhverfi og láta ekki netheimana valta yfir raunheimana.  

Vill ekki frændann á samfélagsmiðla